Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Με τους Virgin Steele πάντα είχα αγάπη. Βλέπετε, δίσκοι σαν τα “Noble Savage”, “The Marriage Of Heaven And Hell - Part Two” και “Invictus” είναι δύσκολο να μην τους λατρέψεις, ειδικά αν σε «μαρκάρουν» σε μικρή ηλικία. Επίσης και τη φωνή του David DeFeis, προτού αρχίσει τα νιαουρίσματα προφανώς. Πιστεύω ή τέλος πάντων αφήστε με να πιστεύω ότι τα “The Black Light Bacchanalia” και “Nocturnes Of Hellfire & Damnation” δεν ήταν τόσο, μα τόσο χάλια, υποδεέστερα μεν από τα προηγούμενα άλμπουμ, αλλά έστω οριακά αξιοπρεπή δε.
Κι έρχεται λοιπόν και το “The Passion Of Dionysus”. Θα ξεκινήσω από το εξώφυλλο, που δεν πολυκαταλαβαίνω ποια η σύνδεση ή το νόημα αυτού με την μουσική, αλλά ας το αφήσω στην άκρη. Στο εν λόγω άλμπουμ λοιπόν, η μπάντα από το Long Island υποτίθεται ότι παίζει ένα heavy/symphonic metal. Υπάρχει μια κεντρική ιδέα, μια ενιαία ιστορία που αφορά τον Διόνυσο και τα πάθη του. Όλο αυτό το φιλόδοξο σχέδιο αναπτύσσεται σε 10 συνθέσεις με συνολική διάρκεια πάνω από 77 λεπτά. Στίχους και μουσική έχει αναλάβει εξολοκλήρου ο DeFeis, ο οποίος παίζει και keyboards, μπάσο, drums. Πολυεργαλείο ο mastermind David, δημιουργικός, αλλά το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί. Αρχικά, να πω ότι δεν καταλαβαίνω απόλυτα τι ακούω στο δίσκο. Είναι όντως κανονικά όργανα ή όλα προγραμματισμένα σε υπολογιστή; Πάμε παρακάτω, όλες οι συνθέσεις μοιάζουν σαν να είναι απλά μερικές ιδέες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, χωρίς νόημα, ταυτότητα και πυξίδα.
Μόνο το “The Gethsemane Effect” θα μπορούσα να κρατήσω για να ακούω και να μην λυπάμαι για το “The Passion Of Dionysus”. Τα υπόλοιπα κομμάτια πιο πολύ μου μοιάζουν σαν μια προσπάθεια να ακουστούν όλες οι παραμορφώσεις της φωνής του DeFeis, παρά σαν κανονικά τραγούδια. Κι εδώ αναρωτιέσαι, μα καλά, δεν υπάρχει ένας, μα ένας άνθρωπος της SPV/Steamhammer να τον αποτρέψει ή να του απαγορεύσει να κυκλοφορήσει έναν τόσο ανούσιο και κακό δίσκο; Πως δέχονται να μπει το λογότυπο ενός τόσο ιστορικού label στον hard & heavy ήχο επάνω σε μια τέτοια κυκλοφορία; O άμεσος, πιο κοντινός και σταθερός συνεργάτης του DeFeis, ο κιθαρίστας Edward Pursino, δέχεται δηλαδή να παίζει εξάχορδη (όπως αναγράφεται μέσα) σε τέτοιου είδους βαρετά κομμάτια; Γιατί δεν μιλάει, να πει τη γνώμη του και να σταματήσει τον κατήφορο ενός τόσο σημαντικού σχήματος για το epic metal;
Να πω, τέλος, για την τρομερή μεγαλομανεία του David DeFeis και την φιλοδοξία που έχει να σκαρώνει μεγάλα concept, διατυμπανίζοντας πως είναι κάτι φοβερό και τρομερό σαν έργο. Δεν ξέρω σε ποιους θα αρέσει αυτός ο δίσκος, ούτε ποιοι θα ενδιαφερθούν να τον ακούσουν μετά κι από αυτή την κριτική, αλλά οι αλήθειες πρέπει να γράφονται. Είναι χειρότερος από τα “The Black Light Bacchanalia” και “Nocturnes Of Hellfire & Damnation”. Αυτά τουλάχιστον έχουν και κάτι “By The Hammer Of Zeus (And The Wrecking Ball Of Thor)”, “Pagan Heart”, “To Crown Them With Halos (Parts 1 & 2)” και “Lucifer's Hammer”, “Queen Of The Dead”, “Black Sun - Black Mass”, “Persephone” αντίστοιχα να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά εδώ, τίποτα. Πάμε παρακάτω.
Βαθμολογία: 11/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
