Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Νοεμβρίου 2017
Υπάρχουν δίσκοι για τους οποίους για να γραφτεί σωστά μια κριτική, θα πρέπει να γίνει μια εκ βαθέων ανάλυση, να αναφερθούν λεπτομερώς οι επιρροές, οι υποεπιρροές, τα είδη τα οποία ανακατεύονται, οι κατευθύνσεις που ακολουθεί, και διάφορα άλλα τέτοια γλαφυρά που συνήθως καταντούν το κείμενο της κριτικής πιο κουραστικό και από την ακρόαση του ίδιου του δίσκου. Και από την άλλη, υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι Έλληνες War Possession, που είναι τόσο ξεκάθαροι στο είδος, την κατεύθυνση και τις επιρροές τους, που ακόμα και ο πιο άμπαλος μπορεί να τις διακρίνει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Μάλιστα, θα μπορούσε να μαντέψει κάποιος τη μουσική τους κατεύθυνση ακόμα και χωρίς να ακούσει τη μουσική τους, σε συνδυασμό δύο στοιχείων. Το πρώτο προφανές στοιχείο είναι το όνομα του συγκροτήματος. Το δεύτερο, όχι και τόσο προφανές αν δεν το ψάξει ο ακροατής, είναι τα μέλη που απαρτίζουν το συγκρότημα. Με προϋπηρεσία σε σχήματα όπως οι Embrace Of Thorns, Merciless Crucifixion, Respawn The Plague και Conpsiracy Of Denial, δε θα μπορούσατε να περιμένετε ένα συγκρότημα το οποίο θα έπαιζε τυρίσιο white metal, έτσι δεν είναι?
Έτσι λοιπόν, εδώ έχουμε ένα παραδοσιακότατο, πολεμικού τύπου old-school death metal ντεμπούτο, επηρεασμένο από μερικά από τα μεγαλύτερα μεγαθήρια του είδους, όπως είναι οι Bolt Thrower, οι Incantation και οι Asphyx. Πρόκειται όμως για old-school με όλη τη σημασία της λέξης, καθώς ο χαρακτήρας του είναι ρυπαρός, βρώμικος και λασπώδης. Η παραγωγή είναι πλήρως αναλογική, τα φωνητικά δείχνουν βγαλμένα από την άβυσσο, το στιχουργικό concept είναι 100% πολεμικό (με την εισαγωγή να είναι δανεισμένη από το βιντεοπαιχνίδι ‘Warhammer 40,000: Chaos Gate’), και έτσι είναι προφανές ότι ο σκοπός αυτού του άλμπουμ είναι μια δήλωση αντίστασης στις μοντέρνες πρακτικές που υιοθετεί η μουσική βιομηχανία, και επίσης έχει σα σκοπό να τιμήσει και να δοξάσει τις επιρροές του, χωρίς να θέλει να επωφεληθεί από αυτές. Κάθε τραγούδι από το δίσκο αποτελεί μια τέτοια δήλωση, χωρίς φανφάρες, χωρίς ''πυροτεχνήματα'' και χωρίς κόλπα εντυπωσιασμού.
Το αποτέλεσμα είναι στιβαρό, απειλητικό, συνεκτικό και απολαυστικότατο για τους φίλους του είδους και του ήχου. Τη δουλειά του όχι απλά την κάνει καλά, αλλά αφήνει και ένα αίσθημα μεγάλης ικανοποίησης μετά το πέρας του. Το σημαντικότερο ατού του είναι ότι δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, διότι έχει το γνώθι σ’ αυτόν για το σκοπό και την αποστολή του. Δεν επιθυμεί να προκαλέσει εντυπώσεις ή να δηλώσει ότι πρόκειται για κάτι ξεχωριστό από τα υπόλοιπα. Το μόνο που επιδιώκει είναι να αποτίσει φόρο τιμής στους ήρωες του και να διασκεδάσει τους ακροατές που δηλώνουν οπαδοί του συγκεκριμένου ήχου. Και σε αυτό τα καταφέρνει άριστα.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
