Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Κάποιες φορές, συμβαίνει μια από τις μπάντες που αγαπάς πολύ να βγάζει έναν δίσκο που δεν στέκεται επάξια δίπλα στις δουλειές που είχες συνηθίσει και τότε, έρχεσαι στη δύσκολη θέση να αποφασίσεις, αν θα παραμείνεις fanboy / fangirl και θα στηρίξεις αυτή τη νέα τους δουλειά ή θα παραδεχτείς ότι δεν είναι αυτό που περίμενες. Κάτι τέτοιο είναι πιο πιθανό να συμβεί, όταν η μπάντα έχει μόλις αλλάξει κάποιο μέλος και πολύ περισσότερο, αν αυτό το μέλος είναι ο τραγουδιστής.
Αυτό που μόλις περιέγραψα δεν έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση με το “Mavericks” και είμαι απίστευτα χαρούμενη γι’ αυτό. Ακολουθώ την πορεία των Wardrum από το 2013, το “Common Ground” και το “Crest Of The Wave” είναι από τα top τραγούδια που μου θυμίζουν την εφηβεία μου και ως εκ τούτου, τους έχω σε μια κάποια υπόληψη (γελάει ο κόσμος, δεν λέγεται υπόληψη, αγάπη λέγεται). Όπως είναι φυσικό, μια ανησυχία την είχα βέβαια, όταν έμαθα ότι αλλάζουν τραγουδιστή.
Αυτή ακριβώς την ανησυχία ήρθαν να μου καθησυχάσουν με το “Mavericks”. Αν μη τι άλλο, η μπάντα ακούγεται καλύτερα από ποτέ κι εγώ έχω βάλει τον δίσκο στο repeat, πρήζοντας… εεε, παροτρύνοντας εννοώ, τους φίλους μου να το ακούσουν κι αυτοί, γιατί τέτοια ακούσματα θέλεις να τα μοιράζεσαι. Επιβάλλεται να τα μοιράζεσαι και να τα στηρίζεις. Αυτό που φτάνει στα αυτιά σου είναι ο τέλειος συνδυασμός μεταξύ power και progressive, είναι αυτό που είχες ανάγκη να ακούσεις μέσα στο 2021, αλλά δεν το ήξερες.
Όσα σχόλια κι αν κάνω για την ωριμότητα στα φωνητικά και στις μελωδίες, αλλά και για τις τεχνικά άρτιες συνθέσεις, πραγματικά θα είναι λίγα μπροστά στο αποτέλεσμα. Και ξεκινάω από το “Hunt For Survival”. Τα πρώτα 20” θυμίζουν retro video game και μετά σε πιάνει και ανεβαίνει, ανεβαίνει και ωπ! Σε πετάει στο ρεφρέν και αρχίζεις επισήμως να χτυπιέσαι. Εξαιρετική εισαγωγή για δίσκο και σαν bonus, ένα από τα καλύτερα solo κιθάρας που περιέχει, κάτι που δεν είναι απλό, γιατί γενικώς οι κιθάρες σπέρνουν μέσα στον δίσκο και γενικά σε όλες τις δουλειές των Wardrum.
Ακολουθεί το “Best Of Times” (το οποίο τώρα κυκλοφορεί και σε video clip, να μπεις να το δεις και να κάνεις like και share), το “Mavericks” και το “Sands Of Time”. Αυτά τα τρία τραγούδια έχουν ένα σημαντικό κοινό σημείο: Έχουν αυτό το catchy ρεφρέν που μουρμουρίζεις τη μελωδία την πρώτη φορά που το ακούς, τη δεύτερη φορά αρχίζεις δειλά δειλά να το τραγουδάς και την τρίτη φορά ουρλιάζεις τους στίχους απέξω κι ανακατωτά, σε στυλάκι αλά Celine Dion.
Αλλά τις περισσότερες επαναλήψεις μου μέχρι στιγμής τις δίνω απλόχερα στο “Rise”. Ίσως φταίει που progressive-ίζει απολαυστικά; Ίσως φταίει η μελωδία στο ρεφρέν; Ή τα φωνητικά; Θα πω ότι είναι λίγο όλα μαζί που μου σηκώνουν την τρίχα και θα προχωρήσω παρακάτω.
Κάνουμε λίγο fast forward για να φτάσω στο “νανούρισμα” του δίσκου, το “No One Believes”. Πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα δέκα κομμάτια, χωρίς drums και ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά εξίσου συναισθηματικό και άξιο κάθε ακρόασης. Κάτι με κάνει να θέλω να το τραγουδήσω στον ανιψιό μου και να τον βάλω για ύπνο, γι’ αυτό και το αποκαλώ “νανούρισμα”.
Τα τρία τελευταία τραγούδια υπογραμμίζουν τον δυναμικό χαρακτήρα του “Mavericks”, πάντα με τον αγαπημένο χαρακτήρα και την ενέργεια των Wardrum. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη με τον δίσκο σαν σύνολο και δεν υπάρχει κανένα κομμάτι ή έστω σημείο από κομμάτι που να μη μου αρέσει. Ο Γιώργος Μαργαριτόπουλος έχει ταιριάξει εξαιρετικά με την υπόλοιπη μπάντα και το στυλ της. Όλη η μπάντα είναι σε τρομερή φόρμα και αυτό φαίνεται σε κάθε λεπτό από κάθε τραγούδι.
Το “Mavericks” είναι ένα από τα top albums της χρονιάς και η ανυπομονησία τόσων χρόνων άξιζε και με το παραπάνω. Το μόνο που χρειαζόμαστε για να ολοκληρωθεί αυτή η εξαιρετική εμπειρία ακρόασης, είναι η live εμφάνιση των Wardrum. Και θέλω να ελπίζω ότι κι αυτή έρχεται σύντομα.
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
