Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιουλίου 2017
"Rhapsody από τα Lidl"
Αν δεν υπήρχε η Σουηδία να κρατάει τα σκήπτρα στην καρδιά μου, θα όριζα ως βασίλισσα μεταλομάνα την Ιταλία. Μπορεί να μην έχει τα ονόματα κράχτες, αλλά ποιοτικά κοιτά κατάματα χώρες όπως τη Γερμανία. Από εκεί μας έρχονται και οι White Skull. Μπορεί η συγκεκριμένη μπάντα να μην με εντυπωσίασε ποτέ της, αλλά πάντα τους είχα στα υπόψιν όταν κυκλοφορούσαν κάτι, αφού αν μη τι άλλο τους λες και τίμιους όσον αφορά την δισκογραφική τους συνέπεια.
Έτσι λοιπόν, όταν ήρθε το πρόμο του νέου τους δίσκου, πήρα την ευκαιρία να δω τι έχει να μας πει το τελευταίο τους πόνημα. Ξέροντας λοιπόν ότι παντρεύουν την power metal με στιχομυθίες γύρω από μεσαιωνικές ιστορίες, δράκους και ιππότες, δεν περίμενα να ακούσω τίποτε το καινοτόμο. Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν προχωρώ στην ακρόαση του δίσκου. Το έναυσμα δίνεται από ένα instrumental με τίτλο "Endless Rage", το οποίο βέβαια δεν θα το συνέδεα ποτέ με την οργή. Αντιθέτως το αμέσως επόμενο "Holy Warrior"σε βάζει για τα καλά στο κλίμα. Ένα φοβερό ρίφφ, τα δίκασα ντραμς να δίνουν πόνο και τη Federica να βρίσκεται στο ζενίθ των δυνατοτήτων της, ενώ ο Tony Fonto γι άλλη μία φορά, προσφέρει απλόχερα το ένα ριφφάκι μετά το άλλο.
Τα παραπάνω φαντάζουν ως μία πολύ καλή, αλλά και συνάμα κλασσική συνταγή, για έναν power metal δίσκο. Στην θεωρία λοιπόν δημιουργούν έναν δίσκο που όντως ένας αμύητος στο είδος θα τον θεωρήσει ως κάτι παραπάνω από σπουδαίο. Στην πράξη όμως πρόκειται για κάτι που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές και ειδικά ο τρόπο που το παρουσιάζουν θυμίζει πάρα πολύ τους συμπατριώτες τους Rhapsody Of Fire. Θα πρέπει αυτό να ακυρώσει την προσπάθεια των Ιταλών; Όχι, ακριβώς.
Αναλυτικότερα, δεν περίμενα να έρθουν να ανακαλύψουν τον τροχό, ούτε και να ξαναγράψουν το power metal από την αρχή. Αλλά όταν δισκογραφείς για 20 και πλέον χρόνια, περιμένω πολύ περισσότερα και ιδιαίτερα στο θέμα του προσωπικού ήχου. Από την άλλη, το power metal, ποτέ δεν χαρακτηριζόταν από το βάθος του, οπότε κάποιος θα μπορούσε να αρκεστεί στο ότι συνεχίζουν να παράγουν καλή μουσική. Με το καλή βέβαια εννοώ ότι για όσο ακούσεις τον δίσκο θα περάσεις καλά, αλλά αμφιβάλλω αν στο μέλλον θα επιστρέψεις για να τον ξανακούσεις. Και για μένα πάντα αυτό ήταν οι White Skull. Ένα απλά καλό συγκρότημα το οποίο όμως ποτέ δεν έκανε το παραπάνω βήμα ώστε να με εντυπωσιάσει. Κι αν έπρεπε να θυμηθώ έναν δίσκο τους, αυτός θα ήτο ο "Public Glory, Secret Agony". Τα δικά μου κριτήρια λοιπόν, όσο γρήγορα ξεχάστηκαν όλα τα άλλα, έτσι θα ξεχαστεί και το "Will Of The Strong". Ίσως όμως σε κάποιους άλλους να πει περισσότερα πράγματα. Ίσως εγώ να μεγάλωσα για το καθαρά cheesy power.
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος