“In my kingdom cold at the mountains of madness”
Εν τω μέσω του καλοκαιριού κι ενώ ο τζίτζικας σκάει και μαζί του κι εμείς, αναζητούσα μια όαση για να δροσιστώ. Από το πουθενά λοιπόν, έρχεται ένα promo ονόματι “Winterlore”, που υπόσχεται να δροσίσει τόσο εμένα, όσο και τη γρανίτα μου. Οι Αμερικάνοι όμως δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την ζέστη, αλλά και τα εμπόδια που έχει θέσει προ πολλού η, κατά γενική ομολογία, αυστηρή κοινότητα του black metal.
Για όσους δεν γνωρίζουν τους Winterlore, να πούμε ότι πρόκειται για ένα κουαρτέτο από την Γιούτα και αυτό που κατά τη γνώμη μου τους προσδίδει μια ιδιαίτερη χροιά, είναι η ύπαρξη δύο τραγουδιστών και δύο κιθαριστών. Αυτό λοιπόν τους επιτρέπει να συνθέτουν πιο περίπλοκες μουσικές δομές, καθώς και να εναλλάσσουν τα brutal φωνητικά του Thorstein με τα πιο τσιριχτά του Thorolof. Θα μπορούσε να αντιπαραθέσει κάποιος το γεγονός ότι και μπάντες με πιο μικρό σχηματισμό έχουν καταφέρει να γράψουν ιστορία, αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας απασχολήσει ιδιαιτέρως.
Επί της μουσικής των Αμερικανών τώρα, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ συγκροτημένο και δομημένο concept δίσκο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου καταφέρνει κάτι που δεν συναντάμε συχνά στην πιο ατμοσφαιρική όχθη του black metal. Έχουν διατηρήσει μια εξαιρετική ισορροπία μεταξύ των πιο μακρόσυρτων μερών και των πιο επιθετικών. Αυτό σε συνδυασμό με την θεματολογία στην οποία παραπέμπει και ο τίτλος τόσο της μπάντας, όσο και του δίσκου, δημιουργεί ένα εξαιρετικό υπόβαθρο για να ξετυλιχθεί η ιστορία του δίσκου. Ξεκινώντας μάλιστα με το “In The Frozen Forest”, καθίσταται κατανοητό και στον πιο απρόσεκτο, ότι τα πράγματα είναι πολύ παγερά. Τόσο οι τίτλοι, όσο και οι στίχοι φέρνουν στο μυαλό kvlt στιγμές από το ένδοξο παρελθόν της black metal και κάνουν τους πιο μεγάλους να παίρνουν το κλασσικό ηλίθιο χαμόγελο λες και έγινε κάτι το συνταρακτικό.
Στα 42 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και τα 6 κομμάτια που τον αποτελούν φαίνεται να είναι ενορχηστρωμένα με πλήρη προσήλωση. Νωρίτερα αναφέρθηκα στις δύο κιθάρες και δύο τα λαρύγγια. Με το “Spires Of Ascension” θα καταλάβετε το γιατί , αφού οι εναλλαγές μεταξύ αυτών είναι τρομερές και προσωπικά μου έφεραν στο μυαλό αναμνήσεις από το “Cruelty Brought Thee Orchids”. Οι δύο κιθάρες κυριολεκτικά χτίζουν με μπετόν η μία πάνω στην άλλη και πάνω σε αυτό το οικοδόμημα σκάνε εναλλάξ τα φωνητικά. Αυτό μαζί με τα πιο ατμοσφαιρικά μέρη που εμφανίζονται από το πουθενά κυριολεκτικά με έστειλαν αδιάβαστο. Αυτό το “Ice Of Old Night” θα μπορούσε να είναι ένα ξεχασμένο τραγούδι της πρώτης περιόδου των Immortal. Το δε ομώνυμο, ίσως και να είναι ακόμη καλύτερο.
Ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι λίγο έως πολύ υπερβολικός σε πολλούς από εσάς, αλλά τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναζήσει. Κυκλοφορούν κατά καιρούς πολύ καλοί δίσκοι στον χώρο της black metal, αλλά σαν κι αυτόν πολύ λίγοι. Έχει μέσα του όλη τη μαγεία της παλιάς Νορβηγικής σκηνής, δοσμένο με έναν φρέσκο τρόπο που συνάδει πλήρως με τις ημέρες που διανύουμε. Σίγουρα λοιπόν θα ικανοποιήσει τόσο τον true μπλακά που θέλει να ακούσει κάτι παλιομοδίτκο, αλλά ταυτόχρονα θα ικανοποιήσει και τον ακροατή που ψάχνει την εξέλιξη στην αγαπημένη του μουσική.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
