Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Μαρτίου 2018
Τέσσερα χρόνια απουσίασαν οι Βρετανοί Feed The Rhino και μου φάνηκαν αιώνες, δεδομένου ότι τους γνώρισα και τους αγάπησα με τον δίσκο τους “The Sorrow And The Sound” του 2014. Η μίξη hardcore punk και metalcore στοιχείων, αλλά και πολλών άλλων (που θα μας πάρει ώρα να αναλύσουμε), που απέδιδαν στα κομμάτια τους, μου απέσπασε την προσοχή για μια περίοδο από οτιδήποτε άλλο. Επομένως, η ανυπομονησία μου έφτασε κόκκινο, περιμένοντας το “The Silence” ώστε να μου δώσει μια καινούρια σειρά κομματιών να ακούω διαρκώς.
Πατώντας όμως αναπαραγωγή, δυστυχώς απογοητεύτηκα. Από την έναρξη του δίσκου ακόμα, το μήνυμα που λαμβάνεται είναι πως λείπει η δυναμικότητα. Έχουμε πλέον να κάνουμε με πιο “συρτούς” ήχους, που προκαλούν μόνο μια ελαφριά κίνηση του κεφαλιού. Κάτι που συνεχίζεται τουλάχιστον για τα πρώτα 4 κομμάτια. Φτάνοντας λοιπόν στο “All Work And No Play Makes Jack A Dull Boy”, κάπου λίγο πριν τα μέσα του “The Silence”, φαίνεται πως ίσως επιτέλους ο δίσκος ξεκίνησε και ξυπνήσαμε, κάνοντάς με να σκεφτώ πως τα πρώτα κομμάτια ήταν σαν την opening μπάντα σε ένα live και επιτέλους βγήκε το κύριο συγκρότημα της βραδιάς. Τα πράγματα συνεχίζονται σε αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα από εδώ και πέρα με έντονες διακυμάνσεις μεταξύ ήρεμων και ξεσηκωτικών μελωδιών που ίσως δοκιμάσουν να επαναφέρουν τους Feed The Rhino στα γνωστά τους επίπεδα, αλλά δεν το καταφέρνουν πλήρως. Κατά έναν περίεργο τρόπο, το πιο αξιοπρόσεκτο σημείο βρίσκεται στο “Fences” το οποίο συνδυάζει με επιτυχία τις πιο υποτονικές τάσεις της μπάντας με τις πιο δυναμικές της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κάτι που όμως δεν συναντάται στον υπόλοιπο δίσκο. Τέλος, μέχρι να φτάσουμε στο καταληκτικό και εξίσου όμορφο “Featherweight”, πρέπει να περάσουν ακόμα δύο σχεδόν αδιάφορες στιγμές, κάνοντας το τέλος του δίσκου να είναι ελάχιστα πιο εκρηκτικό σε σχέση με το πώς θα ήταν αν καθ'όλη την υπόλοιπη διάρκειά του είχε ανταπεξέλθει στις προσδοκίες.
Οι Feed The Rhino έχουν δείξει στο παρελθόν ότι είναι ικανοί για πολύ στιβαρά και δυναμικά αποτελέσματα που μπορούν να καθηλώνουν τον καθένα που τα βρίσκει στο δρόμο του. Ακόμη και εδώ, στο “The Silence“, υπάρχουν ενδείξεις του τι είναι ικανή αυτή η μπάντα να κάνει, απλά είναι πολύ καλά και καθόλου έξυπνα κρυμμένες. Οι ενδιαφέρουσες στιγμές υπάρχουν, αλλά δυστυχώς είναι ελάχιστες και δύσκολα θα με κάνουν να ανατρέξω στο “The Silence” μόνο και μόνο για αυτές. Ο,τι και να είναι πάντως, το παρελθόν του συγκροτήματος δε διαγράφεται, οπότε ας ελπίσουμε ότι αυτό ήταν μονάχα ένα μικρό βήμα πίσω.
Βαθμολογία: 55/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
