Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Ιουνίου 2017
Έχω ακούσει τόσες φορές την έκφραση “αυτό το άκουσμα απευθύνεται σε ιδιαίτερο κοινό με ιδιαίτερα γούστα”, σε τέτοιο σημείο που νομίζει κανείς πως κυκλοφορούν ανάμεσά μας πολλά διαφορετικά είδη ανθρώπων, ενώ στην πραγματικότητα, εκείνο το 'άκουσμα' αποτελεί απλά μια πιο εσωτερική και ιδιαίτερη έκδοση ενός είδους που γνωρίζουμε. Αυτό γίνεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Γιατί στο ντεμπούτο των Αμερικάνων Wreche, το νόημα της έκφρασης αποκτάει άλλη διάσταση και έχει πραγματική έννοια.
Αυτό γιατί οι τύποι προσπαθούν να παίξουν black metal μόνο με drums και πιάνο (και φωνητικά εννοείται). Και ναι, είναι τόσο σοκαριστικό όσο ακούγεται. Τα drums έχουν υποστεί μια ελαφριά παραμόρφωση ώστε να μπορούν να καταλαμβάνουν και το ρόλο του μπάσου, από τη στιγμή που απουσιάζουν πλήρως όλα τα έγχορδα. Αυτό που γίνεται όμως με το πιανιστικό κρεσέντο, ξεπερνάει κάθε λογικό ανθρώπινο νου, και είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να το περιγράψει.
Θα κάνω μια προσπάθεια, το υπόβαθρο όμως είναι τόσο ασαφές, που καμιά περιγραφή δε μπορεί να είναι 100% ακριβής. Φέρτε στο μυαλό σας τη βιρτουοζικότητα των πιανιστικών έργων των μεταγενέστερων κλασσικών συνθετών, Sergei Prokofiev και György Ligeti, και προσθέστε πολύ μεγάλες ποσότητες ατονικότητας, θεατρικότητας, ένα έντονο αίσθημα πανικού και κλειστοφοβίας, και πολύ, μα ΠΑΡΑ πολύ παράνοια. Το τελευταίο είναι και το κυριότερο συναίσθημα που διακατέχει τις συνθέσεις, με εξαίρεση το πιο ήρεμο intro, καθώς και το ιντερλούδιο πριν το τελευταίο κομμάτι.
Το γεγονός πως εγώ απολαμβάνω το δίσκο, δε λέει απολύτως τίποτα, καθώς μιλάμε για ένα μουσικό έργο τόσο σαλεμένο και ιδιαίτερο, που δύσκολα θα το πρότεινα σε κάποιον σοβαρό άνθρωπο που δεν έχει δόσεις τρέλας μέσα του, ή σε άνθρωπο με έστω βασικές γνώσεις κλασσικής και θεατρικής παιδείας, που να γουστάρει όμως και το αίσθημα της παράνοιας και της κλειστοφοβίας στη μουσική του. Ένα τέτοιο δημιούργημα είναι καθαρή περίπτωση love or hate it, με την πλειοψηφία να τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του hate it. Κι αυτό γιατί είναι ο πιο ακριβής αντίθετος ορισμός του radio-friendly. Και φυσικά, τέτοιες περιπτώσεις είναι ανεπίδεκτες βαθμολογίας, γιατί ένα τόσο ιδιαίτερο άκουσμα είναι τόσο αμφιλεγόμενο που όσοι το αποθεώσουν και όσοι το θεωρήσουν σκουπίδι θα έχουν αμφότεροι το δίκιο τους, και εξαρτάται αποκλειστικά από το μουσικό υπόβαθρο και τα γούστα του καθενός.
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
https://wreche.bandcamp.com/track/angel-city
Comments
