Συντάκτης: Βαγγέλης Κατσής
Ακούγοντας το ντεμπούτο των Γερμανών ZAHN, το πρόσωπό μου σίγουρα πήρε τη μορφή ενός τεράστιου ερωτηματικού. Αρκετές στιγμές αναρωτήθηκα «τι στο καλό ακούω και γιατί μ’αρέσει;» . Η απάντηση ήρθε μετά από αρκετές ακροάσεις. Αλλά ας πούμε πρώτα λίγα λόγια για τους ZAHN και για το ομώνυμο ντεμπούτο τους.
Οι ZAHN λοιπόν είναι ένα τριμελές συγκρότημα που πορεύεται σε instrumental noise rock μονοπάτια. Κάποιες εκλάμψεις sludge και post-punk υπάρχουν, αλλά αναμφίβολα οι ZAHN έχουν πολύ χαρακτηριστικό ήχο και δεν τους ενδιαφέρει στην τελική αν αρέσουν ή όχι. Attitude που θεωρώ γίνεται ξεκάθαρο από την επιλογή αυτού του τουλάχιστον εκκεντρικού εξωφύλλου, που δεν κάνει καν τον κόπο να φέρει έναν τίτλο ή έστω μια ταυτότητα. Ωστόσο, θεωρώ πετυχαίνει το στόχο του στο να τραβήξει την περιέργεια του ακροατή. Όσον αφορά το μουσικό τομέα του ομώνυμου άλμπουμ των ZAHN, κατά κύριο λόγο τα τραγούδια έχουν απλή δομή. Μπάσο και τύμπανα κρατάνε ένα σχετικά σταθερό μοτίβο κουπλέ-ρεφραίν στο background και αφήνουν άπλετο χώρο στην κιθάρα να εκφραστεί. Εξαίρεση αποτελούν τα “Gyhum” και “Staub”, τραγούδια που βρίσκονται στη μέση και στο τέλος του άλμπουμ αντίστοιχα και έχουν πιο ελεύθερη δομή, μεγαλύτερη διάρκεια και μοιάζουν περισσότερο με jams, ξεφεύγοντας από το «κουπλέ-ρεφραίν» των υπόλοιπων συνθέσεων του άλμπουμ.
Το ντεμπούτο των ZAHN μου δίνει την αίσθηση ότι είναι χωρισμένο σε δύο τμήματα. Τα τρία πρώτα τραγούδια, δηλαδή τα “Zerrung”, “Pavian” και “Tseudo”, είναι τα πιο δυναμικά και «γκαζιάρικα» του δίσκου. Συνθέσεις με ξεκάθαρη δομή και όλα τα στάνταρ χαρακτηριστικά, που είδαμε παραπάνω. Ξεκίνημα με πολύ καλές εντυπώσεις. Στη συνέχεια, βρίσκεται το “Gyhum”, κάτι σαν intermission στο άλμπουμ, θα το παρομοίαζα με αλλαγή σελίδας που μας φέρνει στην επόμενη τριπλέτα τραγουδιών, τα “Schranck”, “Lochsonne Schwarz” και “Aykroyd”. Η δεύτερη τριάδα τραγουδιών του “ZAHN” είναι πιο αργή σε ρυθμούς, συνεπώς και πιο βαριά, σαν έναν αλιγάτορα, που μόλις έχει τελειώσει το γεύμα του και ψάχνει μια ήσυχη ηλιόλουστη γωνιά να αράξει και να χωνέψει. Ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει στο ντεμπούτο των ZAHN. Ο ακροατής είναι ο αλιγάτορας και οι ZAHN τον μπουκώνουν στην αρχή του άλμπουμ, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο μετά για τη διαδικασία της «χώνεψης». Το “Staub” που κλείνει το άλμπουμ, είναι η μεγαλύτερη σύνθεση με διάρκεια 9 λεπτά και αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση, σχεδόν νοσταλγική.
Πολύ πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία από τους Γερμανούς ZAHN, η οποία παίρνει θετικό πρόσημο. Σίγουρα δεν είναι για πολλούς, αλλά οι λίγοι που θα το εκτιμήσουν, θα το εκτιμήσουν πραγματικά. Στο σύνολό του, το ντεμπούτο των ZAHN είναι μια απόλυτα ολοκληρωμένη δουλειά, που μπορεί να αφήνει ανάμικτα συναισθήματα και σηκωμένα φρύδια στο τέλος, αλλά δεν αφήνει κανέναν ανικανοποίητο ή αδιάφορο. Μένει να δούμε σε τι μονοπάτια θα πορευτούν στο μέλλον οι Γερμανοί.
Βαθμολογία: 74/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Κατσής
Comments
