Προακρόαση δίσκου: AHERUSIA – “Prometheus – Seven Principles On How To Be Invincible”

20 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ίδρυση των Aherusia, που μπορεί να μετράνε μέχρι στιγμής 2 ολοκληρωμένους δίσκους, παρόλα αυτά έχουν καταφέρει να είναι ανάμεσα στις δυνάμεις του ελληνικού Black Metal. 3 χρόνια μετά το “As I Cross the Seas of my Soul” και πάνω στην εικοστή επέτειο της ίδρυσης τους, οι Aherusia επιστρέφουν με την καινούργια τους δουλειά, ονόματι “Prometheus: Seven Principles on How to Be Invicible”. Μπορεί την Κυριακή 8 Ιανουαρίου το κρύο να έσπαγε κόκαλα, όμως δεν θα μπορούσα να μην αποδεχτώ την πρόσκληση για την προακρόαση του δίσκου, και ντυμένος με τη μισή γκαρνταρόμπα μου κατέβηκα στο Rainbow Club, χαρούμενος που θα άκουγα το νέο άλμπουμ των Αθηναίων.

Ουσιαστικά το άλμπουμ αποτελεί διασκευή του κλασσικού μύθου του Προμηθέα, καθώς εδώ, ο Προμηθέας δεν είναι ο Τιτάνας που τιμωρείται για τη βοήθεια που έδωσε στους ανθρώπους, αλλά επιλέγει να γίνει άνθρωπος, κρατώντας ταυτόχρονα απόσταση από την ανθρωπότητα, δείχνοντας της όμως πως να ορθοποδήσει και να τα βγάλει πέρα μόνη της. Πριν από κάθε τραγούδι, ο Γιώργος μας μιλούσε σχετικά με την ιστορία του κάθε τραγουδιού και μάθαμε έτσι για τον Προμηθέα που παρακολουθούσε την πορεία της ανθρωπότητας, μέσα στην προσπάθειά της να σταθεί στα πόδια της, είδε τα λάθη που αυτή έκανε, τη συνειδητοποίηση των λαθών της και τον ερχομό των τύψεων, την επίκληση που οι άνθρωποι έκαναν προς την Εκάτη, που ελέγχει της τύψεις, ώστε να τους συντροφέψει, τον ύμνο προς τον Ωκεανό ώστε να καθαρίσει και να επουλώσει τις πληγές που δημιουργήθηκαν από τα λάθη τους, και στο τέλος τη προσπάθεια της ανθρωπότητας να ορθώσει το ανάστημά της, αναγορεύοντας τον Ηρακλή της, που δεν είναι κάποιος υπεράνθρωπός, αλλά εμείς οι ίδιοι.

Το εξώφυλλο του δίσκου ήταν χορηγία του δημιουργού του, ο οποίος παρεμπιπτόντως άκουγε Aherusia, όταν το έφτιαχνε, ενώ οι στίχοι είναι γραμμένη στην στα ελληνικά, όπως αυτά μιλιόντουσαν στην ελληνιστική περίοδο, από το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου δηλαδή και μετά, με μόνη εξαίρεση το τραγούδι “Ωκεανός”, που όντας ένας Ορφικός ύμνος, είναι αυτούσιος στα αρχαία ελληνικά.

Στα της μουσικής τώρα, παρατήρησα πως και πάλι οι Aherusia, δεν μπαίνουν στα τυπικά μονοπάτια που χαρακτηρίζει ως επί το πλείστον την ελληνική Black Metal, δηλαδή η κλασική μαυρίλα και το ξύλο, αλλά παραμένουν σε πιο χαμηλές και mid-tempo ταχύτητες, απ’ όπου όμως βγαίνει ένας φοβερός δυναμισμός που φτάνει σε επικές διαστάσεις, ο οποίος μαζί με τις πολύ όμορφες μελωδίες, εισχωρεί κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή και του δημιουργεί πολύ έντονα συναισθήματα. Και στο συγκεκριμένο δίσκο, αυτό επιτυγχάνεται κατά κύριο λόγω από το καταιγιστικό παίξιμο στα τύμπανα, που είναι μονίμως μπροστά, κατέχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, που δεν επισκιάζει όμως τα υπόλοιπα όργανα, τα οποία είναι και αυτά εμφανή και στα οποία έχει γίνει εξίσου φοβερή δουλειά.

Φυσικά, μια και το “Προμηθέας” είναι ουσιαστικά μια αρχαιοελληνική τραγωδία, το παραδοσιακό στοιχείο δεν θα μπορούσε να λείπει στη μουσική. Κι έτσι, πέρα από παραδοσιακές ή αρχαιοελληνικές μουσικές μελωδίες, έχουμε σε πολλά σημεία χορωδιακά φωνητικά ή και καθαρά, σε στυλ αφήγησης, που σε κάνουν πραγματικά να νομίζεις ότι ακούς ένα έργο, μία τραγωδία. Ειδικά στα σημεία που ακούμε γυναικεία χορωδιακά φωνητικά, είναι σαν να είμαστε παρόντες σε μια αρχαία γιορτή-ιεροτελεστία, αλλά στην πιο metal εκδοχή της.

Επίσης, κατά τη διάρκεια του δίσκου, η μουσική έγινε πολλές φορές πιο σκοτεινή, αποκτώντας μια πιο ξεκάθαρη Black Metal υφή, από την άλλη, όμως, υπήρξαν πολλές στιγμές όπου κυριαρχούσε η μελωδία, ειδικά στο τελευταίο κομμάτι, που είναι και το πιο χαρούμενο ας το πούμε, καθώς ταιριάζει και με το γεγονός ότι το τραγούδι μιλάει για την κάθαρση και τη λύτρωση της ανθρωπότητας. Άκουσα αρκετές φορές την κιθάρα να σολάρει και να βγάζει μελωδίες που θα έλεγα ότι άνηκαν περισσότερο στο χώρο του Heavy και του Power Metal, παρά σε εκείνο του Black.

Γενικά, αυτό που μου έμεινε, ακούγοντας μια φορά το “Προμηθέας”, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία εξαιρετική δουλειά, την οποία θα τη χαρακτήριζα ως μια ακουστική τραγωδία, καθώς η μουσική είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο, που είναι σαν να δίνει ζωή στο κείμενο της τραγωδίας και αυτή να ξετυλίγεται μπροστά σου. 8 κομμάτια όπου ο λυρισμός παντρεύεται με την ένταση και το επικό στοιχείο που αναδύεται από τη μουσική σε ξεσηκώνει και σε συνεπαίρνει. Φοβερή, επίσης, δουλειά στην παραγωγή, και πολύ καλή επιλογή του να γίνει η προακρόαση στο Rainbow, καθώς μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε το δίσκο στο έπακρο. Ένας δίσκος που δεν πρέπει να αφήσετε να σας ξεφύγει.

Για το Rock Overdose,

Μίνως Ντοκόπουλος

Tracklist:

1. Ανάσα – Άνασσα
2. Ανάβασις
3. Άσκι Κατάσκη
4. Ανώνυμος
5. Δαμάζων Χάη
6. Προφητεία
7. Ωκεανός
8. Βίας και Κράτους Θραύσας Δεσμάς