Toυ Daniel Dystyler
«Πολλά συνέβησαν από τότε που ο Rob Halford δήλωσε υπερήφανα “Είμαστε Metal”». H heavy metal δεν ήταν δημοφιλής όρος όταν πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με αρχές των ‘70s. Παρόλο που μεγάλα συγκροτήματα όπως οι Black Sabbath, οι Deep Purple και οι Led Zeppelin δημιούργησαν τον ήχο που χαρακτηρίστηκε ως metal, δε φαινόντουσαν heavy metal – καθότι ο όρος αναφερόταν τότε κυρίως στην εξωτερική εμφάνιση. Αυτο-αποκαλούνταν hard rock, και συνεπώς πιστεύω ότι, όταν οι Judas Priest άρχισαν να γίνονται δημοφιλείς στα τέλη των ‘70s με αρχές των ‘80s, εκείνοι ήταν ουσιαστικά το πρώτο συγκρότημα και ο Rob Halford ο πρώτος μουσικός που δήλωσε δημοσίως ότι «είμαστε Metal».
Το γεγονός εκείνο αποτέλεσε σημείο καμπής για το συγκεκριμένο είδος μουσικής, αφού έγινε μια μετάβαση από εκείνο που ο κόσμος απέφευγε και του προκαλούσε ντροπή σε κάτι που συνιστούσε μια ταυτότητα και έναν λόγο υπερηφάνειας. Πράγματι, αν η metal – όπως πολλές φορές συζητάμε – είναι ένας τρόπος ζωής και μια κουλτούρα, τότε εκείνη ήταν η στιγμή που ξεκίνησαν όλα: όταν ο Halford δήλωσε με θάρρος ότι «είμαστε Metal».
Η εναρκτήρια πρόταση δεν είναι δική μου. Ανήκει στον Sam Dunn, συγγραφέα των Metal: Α Headbangers's Journey, Iron Maiden: Flight 666, Rush: Beyond The Lighted Stage, Global Metal και της εκπληκτικής μίνι σειράς Metal Evolution. Από τη στιγμή, όμως, που η φράση δεν είναι δική μου, τίθεται το εξής ερώτημα… O Sam Dunn είπε εκείνη τη φράση, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο WikiMetal, όταν – στο τέλος του 3ου επεισοδίου του Metal Evolution – αναφέρθηκα στη φράση του Rob Halford και τη σημασία του να είσαι υπερήφανος να είσαι Metal. Από εκείνη τη μνημειώδη και συμβολική στιγμή που ο Rob Halford δήλωσε υπερήφανα ότι «είμαστε Metal», όλα τα συγκροτήματα έχουν – σύμφωνα πάντα με τον Sam Dunn – «μια ταυτότητα και έναν λόγο υπερηφάνειας». Σωστά;
Λάθος! Δυστυχώς, η πραγματικότητα καταδεικνύει ότι η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική… Στα 6 χρόνια από την ίδρυση του WikiMetal, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με δηλώσεις που ήταν εξίσου απροσδόκητες και απογοητευτικές, ώστε να αξίζει να τις μοιραστούμε· τουλάχιστον δύο εξ αυτών.
Η πρώτη αφορά έναν από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές στην ιστορία, τον Ian Gillan. Την πρώτη χρονιά του WikiMetal, το Νοέμβριο 2011, ο Nando του πήρε συνέντευξη και ο θρυλικός τραγουδιστής των Deep Purple ήταν εξαιρετικά συμπαθής. Ήμασταν κατάπληκτοι σε εκείνο το επεισόδιο, το νούμερο 50 – έναν συμβολικό αριθμό (50 επεισόδια!) –, με ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, που ήταν τόσο γενναιόδωρος και φιλικός μαζί μας!
Τρία χρόνια αργότερα, το Νοέμβριο 2014, η τιμή της συνέντευξης εκείνης ήταν δική μου! Στο ξεκίνημα, λοιπόν, της συνέντευξης, ζήτησα από τον καλεσμένο μας το ίδιο πράγμα που ζητούσαμε από όλους τους συνεντευξιαζόμενους μας σχεδόν σε όλα τα 300 σχεδόν αφιερώματα που κάναμε: την ηχογράφηση ενός μηνύματος που θα έλεγε «Γεια! Είμαι ο Ian Gillan των Deep Purple, και ακούτε το WikiMetal». Τίποτα σπουδαίο, σωστά;
Πρόκειται για κάτι πολύ συνηθισμένο, μια πρακτική που ακολουθείται σχεδόν σε κάθε συνέντευξη, και όλοι οι καλλιτέχνες είναι πολύ εξυπηρετικοί και συνηθισμένοι στην ηχογράφηση τέτοιου είδους μηνυμάτων. Για το λόγο αυτό, μείναμε εμβρόντητοι όταν ο θρυλικός Ian Gillan αποκρίθηκε «όχι. Δε θα το ηχογραφήσω μιας και δε θέλω το όνομα μας να συσχετιστεί με οτιδήποτε σχετικό με metal». Πραγματικά συνταράχτηκα! Αυτό είχε ειπωθεί από τον τραγουδιστή των Deep Purple, ενός εκ των ιδρυτικών συγκροτημάτων της Heavy Metal…
Επεξήγησα, βέβαια, ότι WikiMetal είναι το όνομα της εκπομπής μας, εκείνος όμως ακόμα δεν επιθυμούσε να το ηχογραφήσει. Το ευχάριστο κομμάτι της ιστορίας; Έχοντας ξεκινήσει τη συνέντευξη, πριν να δώσει καν την πρώτη απάντηση, άλλαξε γνώμη και ηχογράφησε τελικά το μήνυμα. Τέλος καλό…
Η δεύτερη ιστορία που θα ήθελα να διηγηθώ έχει σχέση με τη συναυλία των System Of A Down στο Anhembi Arena, στο São Paulo, το Σεπτέμβριο 2015, την οποία και άνοιξαν οι Deftones.
Η εν λόγω συναυλία είχε διαφημιστεί αρκετά μέσω του WikiΜetal και, την ημέρα της συναυλίας, ήμουν υπεύθυνος για την κάλυψη της εκδήλωσης, προκειμένου να έχουμε αρκετές φωτογραφίες για να δημοσιεύσουμε στη σελίδα μας.
Είχαν ήδη εγκριθεί τα διαπιστευτήρια μου. Ωστόσο, λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας, το προσωπικό με κάλεσε και, ντροπιασμένοι, μου είπαν σε απολογητικό τόνο: «Daniel, είμαστε αναγκασμένοι να μη σου επιτρέψουμε να τραβήξεις φωτογραφίες. Μπορείς ακόμη να παραμείνεις ως δημοσιογράφος, χωρίς όμως να τραβάς φωτογραφίες».
Απάντησα λέγοντας «α, εντάξει, κανένα πρόβλημα», γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο είναι συνηθισμένο. Πολλά συγκροτήματα δεν το επιτρέπουν ή περιορίζουν τον αριθμό των φωτογράφων, επιτρέποντας μόνο σε έναν ή δύο. Έτσι, άλλωστε, συνέβαινε στην περίπτωση των Queen και των Guns N’ Roses, μεταξύ άλλων. Φυσική, λοιπόν, η επερώτηση μου: «Δε θα επιτρέψουν σε κανέναν άλλο να τους φωτογραφήσει;»
«Φύγε… Απλά δεν επιτρέπουν στα μέσα για heavy metal». A… Mια χαρά… Κατανοητό… Ευχαριστούμε Serj, ευχαριστούμε και εσένα Daron… Για να ξέρουμε!
Όπως καταλαβαίνετε, πολλά συνέβησαν από τότε που ο Rob Halford, κοιτώντας την κάμερα στα τέλη των ‘70s, πρώτος είπε με υπερηφάνεια ότι «είμαστε Metal». Πολλοί ακολούθησαν το παράδειγμα του, να είναι – δηλαδή – υπερήφανοι για αυτό που είμαστε, που έχουμε μια ταυτότητα, έναν λόγο υπερηφάνειας.
Άλλοι, πάλι, δεν τον μιμήθηκαν. Κάποιοι άλλοι ενοχλούνται με τον όρο metal. Heavy Metal.
Διάβασα πρόσφατα μια συνέντευξη του τραγουδιστή του Korn, Jonathan Davis, ο οποίος ανέφερε ότι «είχα ανέκαθεν πρόβλημα με τον όρο metal. Ποτέ μας δεν ήμασταν». Η επεξήγησή του ήταν ακόμη και συνεπής και ξεκάθαρη: «Εκτιμώ πραγματικά και αγαπώ την metal κοινότητα. Ωστόσο, αν μιλάμε για metal συγκροτήματα, για μένα metal συγκρότημα είναι οι Judas Priest ή οι Iron Maiden. Εκείνοι είναι metal συγκροτήματα. Δεν νομίζω ότι το κάνουν αυτό οι Κorn. Γνωρίζω πως αυτό που κάνουμε είναι αρκετά διαφορετικό, αγαπώ όμως τη [metal] σκηνή και υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ παθιασμένοι με αυτό [το είδος μουσικής]».
Κατανοώ ακριβώς τι εννοεί. Προσεγγίζει περισσότερο τον όρο metal από τεχνικής απόψεως. Με εκείνη την έννοια, όντως οι Korn δεν είναι ούτε Judas Priest ούτε Iron Maiden. Με την ίδια λογική που οι Metallica, οι AC/DC, οι Slayer, οι Scorpions και πολλοί άλλοι δεν είναι.
Εν κατακλείδι, καταφεύγουμε πάλι στην ιδιοφυΐα της φράσης του Sam Dunn, ότι «η Μetal είναι ένας τρόπος ζωής και μια κουλτούρα», όχι ένα κοινό είδος μουσικής. Επομένως, όλοι είμαστε metal, και είναι θλιβερό κορυφαία συγκροτήματα του είδους, όπως οι Deep Purple και οι System Of A Down, να απαρνούνται τον όρο αυτό.
Πηγή: WikiMetal
Comments
