Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Πέντε χρόνια μετά την -εντυπωσιακή, αλλά μικρή σε χρονική διάρκεια- παρθενική τους εμφάνιση στο Ejekt Festival, οι Protomartyr θα ξαναπατούσαν αθηναϊκό έδαφος και τη σκηνή του Gagarin 205, αυτή τη φορά με τους δικούς τους όρους, για να κλείσουν τους όποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με το εγχώριο κοινό.
Το δρόμο είχαν αναλάβει να στρώσουν οι Aθηναίοι Commuter, οι οποίοι έχουν “πιάσει” 100% τον ήχο του σύγχρονου βρετανικού post punk, όπως αυτό εκπροσωπείται κυρίως από ελαφρώς πιο δύστροπες μπάντες όπως οι Shame και οι Squid, κοιτώντας ελάχιστα προς τον πιο εμπορικό βραχίωνα, όπου κυριαρχούν οι Fontaines D.C. Με δυναμικό μπάσο, έξυπνα παιχνιδίσματα στα μέτρα, μπόλικο reverb σε κιθάρες και φωνή και δοκιμασμένο όπλο τα τέσσερα κομμάτια του φετινού τους ομότιτλου ΕP, άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Το καινούριο κομμάτι που έπαιξαν στο τέλος και θα περιέχεται στο επερχόμενο full length τους, κατέδειξε ένα “άνοιγμα” του ήχου τους και προς περισσότερο post rock/shoegaze καταστάσεις, αφήνοντας υποσχέσεις για μια δουλειά με εντονότερη την προσωπική τους σφραγίδα.
Λίγο μετά τις 10, η μαυρίλα της midwestern Αμερικής θα κατέβαινε στη Μεσόγειο, υπό post punk αμφίεση και κύριο εκφραστή της τον frontman Joe Casey. Mε αρκετά παραπάνω κιλά από την προηγούμενη φορά που τους είχαμε παρακολουθήσει και με τη γραμμή των μαλλιών του να έχει υποχωρήσει αρκετά, έχει αρχίσει να φέρνει αρκετά σε “θείο”. Το δε πολύχρωμο πουκάμισο μέσα από το blazer του, εξέπεμπε ισχυρά vibes Saul Goodman. Μη σας ξεγελούν τα παραπάνω. Δεν υπήρχε τίποτα το αστείο στην performance τη δική του, αλλά και συνολικά της μπάντας.
Το “Make Way” που άνοιξε το set τους, θα μπορούσε να το διαβάσει κάποιος και ως δήλωση. Οι Protomartyr δεν είχαν έρθει να παίξουν και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Οι κιθάρες ξύριζαν, τα τύμπανα λυσσομανούσαν και ο Casey φώναζε με όλη του τη δύναμη στο μικρόφωνο. Μεγάλο ατού ο γερό Joe για τους Protomartyr. Η φωνή του κινείται σε ένα χρυσό μεταίχμιο: από τη μία είναι όσο τραχειά πρέπει για να υποστηρίξει το πιο άμεσο punk υλικό τους, από την άλλη είναι και αρκετά βαθιά, ώστε να αποδόσει όσο έντονα απαιτείται και τα πιο αργά και ατμοσφαιρικά μέρη τους. Και από σκηνική παρουσία “φυσάει”. Όχι πως κάνει τίποτα υπερβολικά εξεζητημένο, απλά με την ενεργητικότητα και την όλη “αύρα” του επιβάλλει την παρουσία του, ακόμα κι όταν έχει τα χέρια καθηλωμένα μέσα στις τσέπες του. Που και που τα έβγαζε αναγκαστικά, για να κρατήσει μια μπύρα ή ένα ποτάκι στο χέρι. Δεν έγινε και τίποτα.
Η μπάντα πιστεύει πολύ το υλικό του “Formal Growth In The Desert”, και καλά κάνει αν με ρωτάτε. Το φετινό τους άλμπουμ είχε την τιμητική του στο set τους, κάνοντας ιδιαίτερα αισθητη την παρουσία του στο πρώτο μισό της εμφάνισης τους. Από εκεί και πέρα είχαμε επιλογές από τις προηγούμενες πέντε κυκλοφορίες τους, σε μια ιδανική αναλογία μεταξύ ενέργειας και ατμόσφαιρας. Xαρακτηριστικό παράδειγμα, το αργό χτίσιμο του “A Private Understanding”, που ακολουθήθηκε κατά πόδας από το πιο uptempo “Maidenhead” και εν συνεχεία από το ακραιφνώς punk “Scum, Rise!”, όπου η μπάντα ξέφυγε.
Η κιθάρα του Greg Ahee προφανώς παίρνει ρόλο πρωταγωνιστή σε τέτοια κομμάτια, με την ομοβροντία του rhythm section των Scott Davidson και Αlex Leonard να τον ματσάρει σε ορμή, αλλά οι τύποι είναι εξαιρετικοί σε κάθε λογής κομμάτια. Είναι εξαιρετικοί μουσικοί, τελεία.
Η ανάπτυξη και οι δυναμικές στο “My Children” π.χ. είναι μεγάλη κλάση. Οι ρυθμοί του Alex Leonard πανέξυπνοι και ευρηματικοί. Το μπάσο του Scott Davidson punchy και με σοβαρά θέματα, χωρίς να κουράζει, ενώ η κίνηση ματ με την προσθήκη ενός ακόμα μέλους σε δεύτερη κιθάρα και πλήκτρα, εμπλούτισε ουσιαστικά τη ζωντανή ενορχήστρωση των συνθέσεων.
Το κυρίως μενού ολοκληρώθηκε με εκπληκτική τριπλέτα: Σαρωτικό “Feral Cats”, ιδιοσυγκρασιακό “Pontiac 87” και το μια κατηγορία μόνο του “Processed By The Boys” να συντονίζει όλο το Gagarin στον επιληπτικό ρυθμό του.
Όμως περιμένετε, είχε και γλυκό. Τους ξαναζητήσαμε επί σκηνής και εκείνοι μας πήραν από το χέρι και μας πέρασαν μια βόλτα από το καταγώγιο του “Jumbo’s”, μας σύστησαν στον “Devil In His Youth” και εν τέλει προσπαθήσαμε να δώσουμε όλοι μαζί απάντηση στο φλέγων ερώτημα “Why Does It Shake?”. Τρεις από τις κορυφαίες συνθέσεις του σχήματος από το Detroit, διαμόρφωσαν ένα ιδανικό encore και ακολούθως εκείνο μας αποχαιρέτησε λιτά, χωρίς πολλές φιοριτούρες, όπως αρμόζει στο punk ήθος του. Κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα ασύγκριτης post punk αρτιότητας. Τίποτα λιγότερο από ότι προσδοκούσαμε.
Setlist:
Make Way
3800 Tigers
Windsor Hum
Elimination Dances
Fun Ιn Hi Skool
For Tomorrow
A Private Understanding
Maidenhead
Scum, Rise!
The Author
Polacrilex Kid
My Children
I Forgive You
Feral Cats
Pontiac 87
Processed Βy Τhe Boys
Encore:
Jumbo's
The Devil in His Youth
Why Does It Shake?
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
