40 χρόνια Rage, 40 χρόνια αγάπης και αμέτρητες δισκάρες στο παλμαρέ τους, με κάποια σκαμπανεβάσματα ενδιάμεσα, καθώς δεδομένα από όλη την παλιά γενιά των χρυσών ημερών του power metal, παραμένουν οι μοναδικοί μαζί με τους Stratovarius που μπορούν ακόμα να κρατάνε υψηλή ποιότητα στα άλμπουμ τους, καλή ώρα όπως έκαναν φέτος με το τελευταίο τους πόνημα ονόματι “Afterlifelines”, το οποίο μάλιστα είναι διπλό άλμπουμ χωρίς fillers και είναι άλλη μία τρομερή προσθήκη στη δισκογραφία τους. Οι Rage που ειδικά με το Ελληνικό κοινό έχουν ερωτική σχέση και είναι άκρως αγαπητοί, είχαν πολύ περισσότερο κόσμο από τις αρχικές εκτιμήσεις και σε συνδυασμό ότι και τα support σχήματα στο Κύτταρο ήταν ποιοτικότατα, έκαναν τον κόσμο να τιμήσει τη συναυλία με το παραπάνω. Αρχικά να σταθώ στον ήχο και των τριών συγκροτημάτων που ήταν άψογος, τίποτα το παράδοξο για το Κύτταρο αλλά αυτά είναι καλό να λέγονται σε κάθε περίπτωση. Το πρόγραμμα επίσης τηρήθηκε κατά γράμμα και η συναυλία ήταν τελειωμένη νωρίς, για την ακρίβεια πολύ νωρίτερα απ’ότι όλοι θα ήθελαν, αλλά αυτό θα το αναφέρω παρακάτω όταν έρθει η ώρα. Χορταστική βραδιά αν μη τι άλλο, που ξεκίνησε και τέλειωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε.
Ξεκίνημα με τους Achelous, για τους οποίους όπως θα έχετε προσέξει όσοι μας διαβάζετε προσεκτικά κι όχι απλά με ένα πέρασμα, έχω εκφραστεί πολλάκις, τόσο για την ποιότητα των συναυλιών τους, όσο και για το τελευταίο τους ειδικά άλμπουμ “Tower Of High Sorcery”, το οποίο και επιμένω ότι είναι χαλαρά στις κορυφαίες κυκλοφορίες που βγήκαν ποτέ από τη χώρα μας. Τα παιδιά αυτή τη φορά είχαν λιγότερο χρόνο απ’ότι τους έχουμε συνηθίσει, μόλις 40’, ωστόσο κατάφεραν με την ενέργεια τους να ζεστάνουν το κοινό και από το ξεκίνημα με το “Dragon Wings” μέχρι το τέλος με το “Flames Of War”, κομματάρες αθάνατες ήδη που είναι ιδανικές για ξεκίνημα και τελείωμα συναυλίας, άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων σε όσους δεν τους είχαν δει, οι υπόλοιποι υποψιασμένοι ήδη απόλαυσαν άλλη μία φοβερή τους εμφάνιση, όπου προς τιμήν τους μοίρασαν το σετ με κομμάτια και των τριών δίσκων τους. Mπορεί να μην παίχτηκε το “Gaugamela” λόγω περιορισμού χρόνου, όπου και συνήθως οι πιστοί οπαδοί που τους ακολουθούν -δεδομένο αυτό σε κάθε συναυλία τους- εκρήγνυνται λίγο παραπάνω, αλλά τα παιδιά είναι σε τρομερή φόρμα και δε χωράει αμφιβολία επ’αυτού. Περιμένουμε ευκαιρία για νέα headline εμφάνιση, καθώς 40’ δε φτάνουν ούτε για ζήτω που λένε.
Συνέχεια με τους ιστορικούς Mystery του μέγα μαέστρου Άγγελου Περλεπέ, ή αλλιώς του ευρέως γνωστού ως Έλληνα Yngwie Malmsteen, χαρακτηρισμός που όχι απλά δεν είναι υπερβολή βάσει κλάσης, αλλά που είμαι βέβαιος ότι θα τον χαροποιούσε και τον ίδιο λόγω αγάπης στο σουηδικό στραβόξυλο της καρδιάς μας. Τρομερός ήχος από την αρχή με τον Billy Vass ως νέα προσθήκη στα φωνητικά, τον οποίο ο ηγέτης της μπάντας προσφώνησε στα… Αρβανίτικα όπως τόνισε και από τη στιγμή που ακούγονται στην ίδια συναυλία κομμάτια όπως το “Visions”, το “Tales… Of The Unexpected” ή το “Neverending Flame”, δε μπορούμε και δεν πρέπει να ζητήσουμε τίποτα περισσότερο. Απέριττο παίξιμο από το rhythm section ου Τάκη Αβραμόπουλου στο μπάσο και του Θάνου Δημητρογιάννης στα τύμπανα, με την Στέλλα Κοντογιάννη -ή Μαρία Αντουανέτα όπως προσφωνήθηκε με τη σειρά της- να σιγοντάρει στα δεύτερα φωνητικά και γενικότερα με φοβερή χημεία μεταξύ όλων, που οδήγησαν την εμφάνιση σε υψηλά επίπεδα. Τα φώτα προφανώς πέφτουν πάντα στον μέγα βιρτουόζο της εξάχορδης και αρχηγό του σχήματος, ο οποίος για πλάκα παρέδωσε άλλη μία φορά μαθήματα και πρόσφερε ονείρωξη σε όσους τον ακολουθούν πιστά. Έρχεται σύντομα νέος δίσκος 20 χρόνια μετά το “Destiny” και τρώμε ήδη τα νύχια μας. Τα σέβη μας!
Και έρχεται η ώρα για τους Rage σιγά σιγά, το ρολόϊ δείχνει 22:15 και οι πρώτες νότες του “Cold Desire” γεμίζουν το Κύτταρο, από την αρχή παθαίνουμε πλάκα με τον βαρύτατο -σχεδόν Pantera εύρους- ήχο της κιθάρας του Jean Bormann, για τον οποίο ήταν η πρώτη του επίσκεψη στη χώρα μας και έπαθε ένα μικρό ταράκουλο από την υποδοχή του κόσμου. Στιβαρός και ακριβέστατος καθ’όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους ο συμπατριώτης μας Βασίλης “Lucky” Μανιατόπουλος, ενώ ο Πίβης της καρδιάς μας δείχνει άκρως ανανεωμένος και εμφανώς ελαφρύτερος, μάλιστα έχει χάσει 25 κιλά εσχάτως όπως πληροφορηθήκαμε με χαρά. Μετά από το ξεκίνημα που υπόσχεται πολλά, αρχίζει ένα εκπληκτικό σερί που τιμάει τη δισκογραφία τους, με το γνώριμο riff του “Straight To Hell” να προκαλεί μεγάλη χαρά και έκπληξη και στη συνέχεια πάμε αρκετά πίσω και στην κορυφαία τριάδα δίσκων τους για να γίνει Ο χαμός. Εξηγούμαι: “Solitary Man” από το “Trapped!”, το ομοτιτλο κομμάτι από το “Black In Mind” και το “Refuge” από το “The Missing Link” παίζονται το ένα μετά το άλλο και μας θυμίζουν την απόλυτη περίοδο στην ιστορία των Rage όπου αν έθεταν υποψηφιότητα σε εκλογές στην Ελλάδα, θα έβγαιναν στις πρώτες θέσεις παμψηφεί και αυτοδύναμοι.
Με την αδρεναλίνη στα ύψη, καιρός για πιο μεταβατική περίοδο, με το “Back In Time” σε μία εκπληκτική σχεδόν εμβατηριακή εκτέλεση και το “Days Of December” να ξύνει πληγές για όλους, μέγιστο καψουροτράγουδο για το οποίο ο Peavy μας είπε ότι γράφτηκε στην Αγία Παρασκευή ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, όταν για ευνόητους λόγους περνούσε αρκετό καιρό στη χώρα μας. Το “Let Them Rest In Peace” και το “A New Land” εκπροσωπούν τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους, “Wings Of Rage” και “Resurrection Day”, ενώ το μεγάλο αουτσάϊντερ που μάλλον κανείς δεν περίμενε είναι το “Great Old Ones” από το λατρεμένο “Soundchaser” (το τελευταίο 10αρι της δισκογραφίας τους). Άλλο ένα ερωτικό κομμάτι όπως μας λέει ο Peavy, το ομότιτλο από το “End Of All Days” ξυπνάει αναμνήσεις, ενώ το “Under A Black Crown” είναι το 2ο και τελευταίο κομμάτι που παίζεται από το νέο δίσκο. Για τη συνέχεια πάμε πίσω στα ‘80s με το στανταράκι των συναυλιών τους “Don’t Fear The Winter” για να χαρούν και οι πιο old school οπαδοί, και ενώ αποχωρούν προσωρινά, επιστρέφουν με το “Prayers Of Steel” των Avenger, της πρώιμης μορφής των Rage δηλαδή, και για το τέλος που έρχεται πρόωρα, το ρεζουμέ αυτής της βραδιάς.
Όλοι ξέρουμε ότι το “Higher Than The Sky” πάντα κλείνει τις εμφανίσεις τους και μόνο από το πόοο το τραγουδάει το κοινό κρατάει κάνα 10λεπτο, αποτελεί σήμα κατατεθέν των εμφανίσεων τους. Μία εμφάνιση ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ σε διάθεση, παίξιμο και δέσιμο, αλλά… λίγη. Συγνώμη Πίβη μου, σε λατρεύω όσο ελάχιστους στο μεταλλικό ήχο, τους Rage σε Γερμανικά δεδομένα τους έχω κάτω μόνο από τους Kreator, αλλά αγαπημένε ΔΕΝ είναι διάρκεια και αριθμός κομματιών αυτό για 40 χρόνια ιστορίας όπως προμόταρες τη συναυλία, να τα λέμε όλα. Σέβομαι ότι μπορεί να μην άντεχες παραπάνω (μια χαρά τον είδα), σέβομαι ότι πας 60 σύντομα (κι ας μη σου φαίνεται), αλλά έχω δει να βαράς 2ωρα για πλάκα και χωρίς επετειακό χαρακτήρα, το θεωρώ φάουλ καθαρά βάσει εορταστικού χαρακτήρα της εμφάνισης κι ας βγω ο κακός της ιστορίας. 3 κομμάτια ακόμα τουλάχιστον να πάει η διάρκεια από τα 80’ μόλις στα 95-100’ τα θέλαμε όλοι. Επαναλαμβάνω, παικτικά, εμφανισιακά, σαν ατμόσφαιρα και σαν κοινό και επικοινωνία της μπάντας μ’αυτό, ο Θεός να με κάψει αν πω τίποτα. Αλλά είσαι Rage, δε γίνεται να βλέπω τις προάλλες τους Apocalyptica με το 1/3 των δίσκων σου να παίζουν παραπάνω και σε όχι αμιγώς μεταλλικά πλαίσια. Sorry, not sorry.
Εύχομαι τα πράγματα να έρθουν έτσι που θα γιορτάσουμε και 50ης επετείου εμφάνιση και πως θα συνεχίσουν σε ανάλογη έμπνευση, οι συνθήκες υπάρχουν και το line-up γαμεί και δέρνει.
Rage on!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα - D.Koenka Photography
