Η δεύτερη μέρα του Release Athens Festival επεφύλασσε πολλές συγκινήσεις για όσους επέλεξαν να παρευρεθούν στην Πλατεία Νερού, το βράδυ της 17ης Ιούνη.
Με τον καιρό κόντρα σε ό,τι έχουμε ως τώρα συνηθίσει στα ελληνικά (τουλάχιστον) καλοκαιρινά φεστιβάλ και με την αγωνία του αν θα βρέξει ή όχι, να προβληματίζει τους περισσότερους, αλλά κυρίως με τεράστια προσμονή να δούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του είδους ξανά αλλά αυτή τη φορά όπως τους αρμόζει δηλαδή σε απαρτία... δεν υπήρχε καμμία δικαιολογία να μην είμαστε εκεί!
Από νωρίς λοιπόν κατεβήκαμε στο Φάληρο και ήδη πριν ανοίξουν οι πύλες του φεστιβάλ είχε αρχίσει να βρέχει, γεγονός που όχι μονο δε πτόησε τον κόσμο αλλά αντιθέτως αρκετοί ήταν εκείνοι που έδειξαν να το απολαμβάνουν φορώντας τα αδιάβροχά τους ή κρατώντας τις ομπρέλες τους, παίρνοντας κυριολεκτικά το βάπτισμα του... νερού σε μια Πλατεία που επιβεβαίωσε το όνομά της!
SILENT WINTER
Κείμενο: Βιβή Ζαπαντιώτου
Το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο και τα "δικά μας" παιδιά οι Silent Winter ανέβηκαν ακριβώς στις 18:00 στο σανίδι έχοντας την ευλογία - θα έλεγα εγώ - να παίξουν υπό βροχή, η οποία δυνάμωσε σε κάποιο σημείο περισσότερο. Ξεκίνησαν με το "Gates Of Fire", ένα τραγούδι που εξυμνεί τη θυσία των 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, και που στην περίπτωσή μας άνετα θα μπορούσε να αφιερωθεί σε όσους "ήρωες" ήταν από κάτω να χειροκροτήσουν υπό αντίξοες πραγματικά συνθήκες τον Mike Livas με την παρέα του.
Οι Silent Winter φαίνεται πως όντως έφεραν ένα ... "σιωπηλό χειμώνα" εκείνη τη στιγμή με την παρθενική τους εμφάνιση στη σκηνή του Release και ίσως για να εξοικειωθούν έπαιξαν το "Final Storm", ωστόσο κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να παραδωθεί στην καταιγίδα, και έτσι δυναμικά συνεχίστηκε το "κυνήγι" με το "Hunter's Oath" να μας ενθαρρύνει για ότι θα ακολουθούσε. Το set των Silent Winter βασίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο στο πιο πρόσφατο αξιόλογο album τους "Empire of Sins” που κυκλοφόρησε από την Pride & Joy Music, τον Μάρτη του 2021 και όντως μόνο περηφάνεια και χαρά θα μπορούσε κανείς να νιώσει βλέποντας τους Βολιωτες να ζουν το όνειρο!
Στιβαρή και άνετη παρουσία της αντιπροσωπευτικής πεντάδας της εγχώριας power metal σκηνής, η οποία έχει καταφέρει να κάνει αίσθηση εντός και εκτός συνόρων, με τους Κυριάκο Μπαλάνο και Βαγγέλη Παπαδημητρίου στις κιθάρες, τον Γιάννη Αντωνόπουλο στα drums και το Βαγγέλη Τσεκούρα στο μπάσο,. Με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο - παρά τις καιρικές συνθήκες που ίσως θα προμήνυαν το αντίθετο - κατάφεραν να κερδίσουν τον κόσμο που όχι μόνο τους τίμησε από νωρίς, αλλά ακολούθησε τις προτροπές τους σε μερικά sing along στα "Shout" και ‘Circles of Hell’, ενώ άναψε ακόμη και καπνογόνο!
Λίγο πριν το τέλος της αξιοπρεπέστατης εμφάνισης των Silent Winter ακούσαμε και το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου ‘Empire of Sin’ και για φινάλε ο χορός του δράκου (‘Dragons Dance’) ήρθε σαν τελετουργικό που σταμάτησε τη μπόρα για να εξιλεωθούμε!
Συγχαρητήρια στους Silent Winter, οι μεγάλες σκηνές και τα φεστιβάλ φάνηκε πως τους ταιριάζουν και ευχόμαστε να τους δούμε σε ακόμη περισσότερα!
Υ.Γ. Ποιος να μου το έλεγε πως πέρσι στους Slipknot περιμένοντας στην ουρά για μπλουζάκια θα είχα την ευκαιρία να ανταλλάξω μερικές κουβέντες με τον κιθαρίστα τους Βαγγέλη, ο οποίος μου μιλούσε με ενθουσιασμό για τη μπάντα στην οποία παίζει, και φέτος θα ήταν εκείνος που μαζί με τους συμπαίκτες του θα θαυμάζαμε πάνω στη σκηνή του φεστιβάλ! Και εις ανώτερα!
BEYOND THE BLACK
Κείμενο: Βιβή Ζαπαντιώτου
Τη σκυτάλη παίρνουν οι Beyond The Black, οι οποίοι κατάφεραν να διώξουν τα απειλητικά σύννεφα και να μας οδηγήσουν στο σκοτάδι. Κόκκινο και μαύρο χρώμα επικράτησαν στη σκηνή τόσο στα εντυπωσιακά σκηνικά όσο και στα διάφορα outfits που άλλαξε κατά τη διάρκεια του show τους η γλυκύτατη frontwoman Jennifer Haben.
Οι εταίροι Γερμανοί της βραδιάς, με το μελωδικό συμφωνικό metal τους - αν και δεν είμαι λάτρης του είδους - κατάφεραν να μου αποσπάσουν την προσοχή με την άκρως καλοστημένη θεατρική σκηνική τους παρουσία, την θετική τους αύρα και τον εξαιρετικά "τούμπανο" ήχο που στην αρχή ειδικά η δίκαση σε διαπερνούσε αλλά μετά ίσως τον συνήθισα ή έστρωσε!
Στις κιθάρες ο επιβλητικός Chris Hermsdörfer και ο Tobias Lodes είχαν εξίσου δυναμικό interaction με τον κόσμο προκαλώντας τον σε χοροπηδητά και χειροκροτήματα.
Η μία ώρα που είχαν στη διάθεσή τους πέρασε ευχάριστα, ιδανικό soundtrack για το ηλιοβασίλεμα πίσω από τα σύννεφα στον ορίζοντα του αττικού ουρανού, με στίχους που είχαν θεματολογία κυρίως την αγάπη και τον άνθρωπο και μεγάλη ποικιλία στις επιλογές των τραγουδιών που μας παρουσίασαν, τόσο από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους όσο και από παλαιότερες δουλειές τους. Ξεχώρισα τα "Human" στο οποίο η Jennifer κρατούσε μια μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπο της, και επίσης το "When Angels Fall" και το πιο power χορευτικό "Running to the Edge".
Με βλέμμα ευχαρίστησης στο πρόσωπο τους οι Beyond The Black, στην πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας μας αποχαιρέτησαν στα ελληνικά και φάνηκε ξεκάθαρα πως το απόλαυσαν και με το παραπάνω!
Setlist
Is There Anybody Out There
Lost In Forever
Songs of Love and Death
Reincarnation
Human
Heart of the Hurricane
When Angels Fall
Shine and Shade
In the Shadows
Running To the Edge
Ηallelujah
JINJER
Κείμενο: Δημήτρης Σούρσος
Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, δέκα παρά τέταρτο οι Jinjer θα έπαιρναν τις θέσεις τους στη σκηνή της Πλατείας Νερού, ένα μόλις χρόνο μετά τη θριαμβευτική εμφάνιση τους στον ίδιο χώρο.
Μπροστά σε ένα γνώριμο πλέον για αυτούς κοινό, ήξεραν σαφώς πως να “καθαρίσουν” τη δουλειά. Καταγιστικοί εξαρχής με δύο άψογες εκτελέσεις των “Perennial” και “Ape, έθεσαν τον τόνο για τη συνέχεια της βραδιάς. Κι αν ενδεχομένως το ξεκίνημα με δύο κομμάτια από το “Μicro” EP έμοιαζε ελαφρώς αντισυμβατικό ως επιλογή, για τη συνέχεια “ρουφήξαμε” μπόλικο από το πολύ αγαπητό στη χώρα μας “Wallflowers”, μιας και πάνω στην τελευταία τους κυκλοφορία βασίστηκε ο κύριος όγκος του set τους, χωρίς πάντως να λείπουν εκπληξούλες τύπου “I Speak Astronomy”, η απόδοση του οποίου ανέβασε level την όλη εμπειρία.
Η Tetiana “Tati" Shmailyuk με την εκρηκτική της σκηνική παρουσία, αλλά και τον άψογο χειρισμό της φωνής της, η οποία γυρνούσε από βάναυσα growls, σε συμβατικό μελωδικό τραγούδι, χωρίς το παραμικρό glitch, ήταν σαφώς το πρώτο πράγμα που τραβούσε τα βλέμματα.
Η φωνή αυτή όμως υποστηρίζεται κι από τρεις καταπληκτικούς μουσικούς, τόσο εκτελεστικά, όσο και ενορχηστρωτικά, οι οποίοι μας βόλταραν από υπέρβαρα groove μέρη, σε prοg/djent περιοχές και εμπνευσμένα ατμοσφαιρικά σημεία, ως και καθαρόαιμο death metal και το έκαναν να φαίνεται εύκολο.
Μετά από περίπου μία ώρα και αφού μας ευχαρίστησαν για όλη την υποστήριξη που έχουμε δώσει ως χώρα στους Ουκρανούς συμπατριώτες τους, ανανέωσαν το ραντεβού τους μαζί μας με το κλασικό πια “Sit Stay Roll Over”, για ένα τελευταίο καλό “μπάχαλο”.
Αν πρέπει να βρω ένα αρνητικό, η εμφάνιση τους ίσως να ήταν υπέρ του δέοντος επαγγελματική και καλοπροβαρισμένη, αλλά -καλώς ή κακώς- αυτά πάνε πακέτο με το επίπεδο, στο οποίο παίζουν πλέον μπάλα οι Jinjer. Άντε και σε μερικά χρόνια headliners.
HELLOWEEN
Κείμενο: Άγγελος Κατσούρας
Έρχεται λοιπόν σιγά σιγά η στιγμή που περίμεναν χιλιάδες ως όνειρο. Περισσότερες χιλιάδες απ’όσες παραβρέθηκαν τελικά στην πλατεία Νερού και που προσωπικά περίμενα. Αλλά σημασία δεν έχει καθόλου τελικά αν και ποιοι δεν είναι εκεί αλλά ποιοι είναι εκεί και βλέπουν στιγμές που θα μείνουν απαράλλαχτα όμορφες στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Τα φώτα σβήνουν πράγματι στις 22:30 όπως ήταν προγραμματισμένο και με το που φωτίζεται η σκηνή και βλέπουμε το drum set του ασταμάτητου για τα επόμενα 130’ Daniel Löble –αν εσύ είσαι 50 εγώ έχω ήδη πάρει σύνταξη φίλε μου- στημένο πάνω σε μια τεράστια φωτεινή κολοκύθα, δε θέλει και πολύ να καταλάβουμε τι μας περιμένει. Έτσι όταν ακούγεται το “Orbit” και τα video wall από πίσω αρχίζουν και δείχνουν την τεράστια ρομποτική Flying V, ξέρουμε τι ακολουθεί. “Skyfall” για αρχή λοιπόν και να πούμε το στοιχειώδες των μεγάλων όρχεων όταν ξεκινάς συναυλία σου με κομμάτι 12’ και έχεις ήδη κάνει τον κόσμο να παραλληρεί από το πρώτο άκουσμα. Όλα άψογα από άποψης ήχου, δυνατός, πεντακάθαρος (σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ και μπράβο σε όσους συνέβαλλαν σε αυτό, μέρα με νύχτα η διαφορά από την πρώτη μεταλλική μέρα) και όσο «βρώμικος» πρέπει. 7 άτομα πάνω στη σκηνή ο καθένας με το δικό του τρόπο συμβάλλουν σε μια βραδιά που για το επόμενο δίωρο ξυπνάει αναμνήσεις και καλύπτει κενά δεκαετιών σε όλους και όλες. Τα μάτια όλων για αρχή στο δίδυμο των δυο frontmen, Michael Kiske και Andi Deris.
O Kiske αγαπητοί αναγνώστες είναι στην αιώνια πεντάδα μου αγαπημένων/καλύτερων/πάρτε το όπως θέλετε τραγουδιστών. Αυτό υπό συνθήκες θα σας έκανε –σωστά- να σκεφτείτε ότι δε θα είμαι αντικειμενικός, αλλά έχετε μπλέξει με τον πλέον αδέκαστο που δε χρυσώνει το χάπι για κανέναν. Από την άλλη όμως, δε μπορώ να μην αναφέρω ότι ο λατρεμένος ξεπέρασε τις προσδοκίες και υπήρξαν στιγμές που πραγματικά ΚΑΡΦΩΣΕ από το τρίποντο τις Άγιες κομματάρες που έχει ερμηνεύσει. Από τη άλλη ο Deris είναι για μένα ένας frontman –και άνθρωπος γενικα- που αδικήθηκε κατάφορα από τους οπαδούς τα τελευταία 30 χρόνια. Επίσης είναι Ο ΚΥΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ που οι Helloween με την έλευση του κι έπειτα, κράτησαν ΤΣΙΠΑ σε σχέση με όλες τις μεγάλες μπάντες του παρελθόντος που αγαπήσαμε, δεν ξεφτιλίστηκαν ποτέ, δεν έβγαλαν μέτριο δίσκο –λιγότερο καλούς ναι, μέτριους όχι- και που ενώ δεδομένα δεν είχε ποτέ το φωνητικό εύρος του Kiske, έδωσε μια απόλυτη performance (δε γράφεται Ελληνιστί αυτό) με τη σειρά του και απέδειξε ότι είναι μια τεράστια και άκρως υπολογίσιμη προσωπικότητα του μεταλλικού ήχου. Στη θωρά δε του Kai Hansen, ο κόσμος ούρλιαζε δίχως αύριο, ο αιώνιος έφηβος με το βαμμένο ροζ τσουλούφι και 60αρης με καρδιά 18αρη βγάζει κλάση αντάξια του πατέρα ενός είδους.
Ω ναι, είναι 60 αυτό το όργιο που όταν έρχεται στην Ελλάδα χάνει τα λίγα μυαλά που του έχουν μείνει και με την κόκκινη κιθάρα του βάζει φωτιά στα συναισθήματα όλων. Δίπλα του ο Michael Weikath ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ –το τονίζω γιατί κι αυτός έχει φάει λέζα ετών λες και σκότωσε τους συγγενείς όλων εκεί έξω- να μας δείχνει γιατί ήταν συνεργός στο να γραφτούν ύμνοι ετών, ενώ το κράμα Ian Hill/Frank Bello που ακούει στο όνομα Markus Grosskopf, ένας από τους εμβληματικότερους και πλέον παιχταράδες μπασίστες της μουσικής μας, δείχνει τι θα πει έξω καρδιά από την αρχή ως το τέλος ης συναυλίας, απίστευτες γκριμάτσες, παίξιμο τρέχοντας με ανοιχτά τα πόδια, με πλαϊνά βήματα (πολλάκις σε αντίθετη τροχιά με τους Kiske/Deris/Hansen εναλλάξ), και με τον «διαστημικό» σε όψη (μαλλί εξωγήινου) και κιθάρα (ούτε ο Piggy των Voivod θα σκεφτόταν να είχε τέτοιο εργαλείο) Sascha Gerstner να καλύπτει τα μπόσικα όλων και να δείχνει κι αυτός γιατί αξίζει να είναι στο συγκρότημα (καλά μαντέψατε, διάφορες Κασσάνδρες τον έχουν δικάσει κι αυτόν άνευ λόγου), το πανηγύρι έχει στηθεί για τα καλά, κολοκύθες γεμίζουν τις οθόνες και είναι από τις λίγες φορές που βλέπω δάκρυα λύτρωσης από την αρχή μιας συναυλίας ολόγυρα.
Τελειώνει λοιπόν το πρώτο κομμάτι (ναι, για το πρώτο κομμάτι μιλάμε τόση ώρα) και το πάρτυ αρχίζει επίσημα όταν μπαίνει καπάκι το “Eagle Fly Free”, κραυγές –όχι όσες πρέπει αλλά οκ-, γροθιές στον αέρα, κι ο Kiske απασφαλίζει και δείχνει πως γίνεται ΣΩΣΤΑ. Όλοι μέσα στο χαμόγελο, ένας φλεγόμενος αετός που κουβαλάει το κεφάλι της κολοκύθας-μασκώτ στα video wall και ο πανζουρλισμός είναι προ των πυλών. Δοξασμένο κομμάτι σε δοξασμένη εκτέλεση, ο Kiske δίνει τη θέση του στον Deris (θα το δούμε αυτό μέχρι τα μισά του σετ περίπου) και ακούμε το «παιχνιδιάρικο» “Mass Polution” από το τελευταίο προπέρσινο ομότιτλο άλμπουμ τους, το οποίο έχει καλογεράσει και χωρίς να είναι το αριστούργημα που κάποιοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι, αντίστοιχα δεν είναι και το χρέπι που ακόμα περισσότεροι ελιτιστές της πίσω όψης ισχυρίστηκαν. Ο Löble πραγματικά ON FIRE, βαράει τόσο δυνατά και το κάνει να μοιάζει τόσο εύκολο που νιώθεις ανήμπορος να το κατανοήσει. Deris σε ΜΕΓΑΛΗ φόρμα, παίζει με το κοινό και έχει άψογη επικοινωνία με τους υπόλοιπους, μην ξεχνάμε ότι ήταν και ο αυτουργός της ιδέας αυτής να μαζευτούν όλοι μαζί και να μαζεύουμε τα σαγόνια μας όλοι οι υπόλοιποι, άλλος ένας λόγος που αξίζει απόλυτο σεβασμό.
O Hansen έρχεται στο κέντρο της σκηνής, παίζει ένα γρήγορο θέμα που κάτι θυμίζει έντονα, μέχρι να καταλάβουμε τι… ΠΑΡ’ΤΟ! “Future World” και ανάβουν καπνογόνα, ο Kiske εμφανίζεται ξανά και πάλι ΚΑΡΦΩΝΕΙ το κομμάτι, το κοινό από τις λίγες φορές που συμμετέχει ΤΟΣΟ έντονα (θα σας δικάσω σε κάθε ευκαιρία όλους όσους ήρθατε και κάνατε λες και πήγατε σε παραλία κι όχι συναυλία) και ο κόσμος τραγουδάει μαζί με τη μπάντα το κομμάτι, λυγίζουν και οι πιο ψύχραιμοι γύρω μου –γενικά να ξέρετε οι μπροστινοί τσάμπα έκατσαν μπροστά οι περισσότεροι, οι πίσω έκαναν όλη τη «βρώμικη» δουλειά-, όλα τα θέματα παίζονται ΑΨΟΓΑ, περάσματα, leaks, Hansen/Weikath/Gerstner αποδεικνύουν ότι όταν έχεις ΤΡΕΙΣ κιθάρες, τις εκμεταλλεύεσαι και σωστά για να ακούγονται ΟΛΕΣ και ότι δεν είναι ντροπή να παίζεις ΒΑΡΙΑ, ενώ έχουμε στη συνέχεια πάλι αλλαγή, φεύγει ο Kiske, έρχεται ο Deris που λέει το αμίμητο «κανονικά θα ρωτούσα αν την έχετε, αλλά είναι δεδομένο ότι την έχετε απ’όσα βλέπω, Αθήνα (έτσι το ανέφερε πάντα, όχι Athens, μάγκας) έχεις τη δύναμη», “Power” λοιπόν από το αγαπημένο και παρεξηγημένο άνευ λόγου όταν βγήκε “The Time Of The Oath” και με τους Helloween να απογειώνονται εκτελεστικά, όλα στην εν-τέλεια, όλα ιδανικά, όλα σαν πανέμορφο παραμύθι.
Ακολουθεί νέος ΠΑΝΖΟΥΡΛΙΣΜΟΣ με το “I’m Alive” –για το οποίο μετά ο Kiske είπε ότι ήταν τουαλέτα και το άκουσε πρόωρα απ’ότι περίμενε με αποτέλεσμα να τρέξει να το προλάβει, κάντε το εικόνα και πεθάνετε στο γέλιο- και φυσικά ο Μιχαλάρας της καρδιάς μας πάλι το πάει ΑΨΟΓΑ, κραυγές, ανάσες, υπεράνω προσδοκιών πραγματικά, φτού σου Τσολιά μου, νέα καπνογόνα χωρίς διαφαινόμενα Greek cunts ενδιάμεσα, η μπάντα το καταδιασκεδάζει, ψάχνεις να βρεις τον λιγότερο χαρούμενο και δε μπορείς, κι ο Löble ακόμα βαράει δίχως σταματημό, τι μηχανή, τι τέρας, τι αντοχές! Έρχεται η ώρα που μας παρουσιάζεται στο κέντρο της σκηνής «ο άνθρωπος που το ξεκίνησε όλο αυτό το 1984», δηλαδή ο Kai Hansen, από πίσω οι παιάνες των Τειχών της Ιερηχούς ακούγονται με το κοινό «αναμμένο» για την έκρηξη, η οποία έρχεται σε ένα ΜΑΓΙΚΟ και νοσταλγικό medley που ξεκινάει με το “Metal Invaders” (Παναγία μου!), συνεχίζεται με το “Victim Of Fate” (Χριστέ μου!), φέρνει τα πάντα τούμπα με το “Gorgar” (ΓΚΟΡΓΚΑΡ ΘΑ ΛΕΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΛΑΙΤΕ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΕΧΕΤΕ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΤΕ ΣΕ ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΝΑΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΒΡΟΥΜΕ) και κορυφώνεται με το κομμάτι που κάνει την πλατεία Νερού κατακόκκινη από τα καπνογόνα και γήπεδο από τις κραυγές.
ΤΡΙΣΑΓΙΟ “Ride The Sky” (ΘΕΕ ΜΟΥ ΚΙ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΖΙ!) με τον Kai λίγο πριν να ρωτάει “Are you ready to go skyriding?” και όλους να νιώθουν παιδιά και επικίνδυνοι μαζί στο άκουσμα του, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν παιζόταν και τα 4 ολόκληρα, αλλά ξέρω πολύ καλά τι έγινε μετά όταν παίχηκε ΟΛΟ το “Heavy Metal Is The Law”, όπου ο Kai Hansen ξύπνησε μνήμες ’97 ουρλιάζοντας “HEAAAAAAVYYYYY MEEEEEETAAAAAAL” όταν είχε ανέβει τη σκαλωσιά στο υπαίθριο του Μύλου ΜΕ την κιθάρα πάνω του και νομίζαμε όλοι ότι θα γκρεμοτσακιστεί. Σημειωτέον σε όλο αυτό το ταξίδι στο 1985, o Kai βγήκε με ένα καουμπόϊκο καπελάκι, τέρμα ανέμελος κι ακομπλεξάριστος, η παρουσία του και μόνο ήταν αρκετή να αρχίσει να ζωντανεύει λίγο το κοινό από τη μέση του σετ και μετά. Επιστροφή στην… κανονικότητα, γιατί αυτό ήταν απλά ονειρικό και οι frontmen του συγκροτήματος σε δυο καρέκλες, μας παρουσιάζουν αντικριστά μια ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ εκτέλεση του “Forever And One (Neverland)”, του πιο αργού κομματιού του σετ όπως είπαν, αλλά μιλάμε λύγισαν ψυχές και έπεσαν τα τσιμέντα. Μετά από αυτό, ο «εξωγήινος» Sascha Gerstner βγαίνει να παίξει ένα μικρό σόλο από αυτό που πάντα συναντάμε στις μεγάλες συναυλίες, χωρίς την απαραίτητη θέρμη.
Το κοινό ξεκάθαρα ήθελε άλλο κομμάτι και παρότι ο συμπαθής Sascha ανέλαβε να δώσει τις απαραίτητες «ανάσες» στους υπόλοιπους, θεωρώ ότι έπεσε στο κενό η προσπάθεια. Καπάκι όμως το “Best Time” –από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου δίσκου τους- ανεβάζει τη διάθεση απότομα και είναι το τελευταίο –σχετικά- μη γνώριμο κομμάτι που θα ακουστεί, καθώς μετά ακολουθεί απόλυτη κορύφωση μέχρι το τέλος. Μας ρωτάει ο Kiske αν γνωρίζουμε έναν τύπο ονόματι “Dr. Stein” και στο μπάσιμο του κομματιού, με το χέρι στην καρδιά έχω δει ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ φορές κόσμο τόσο χαρούμενο, σε τέτοια ευφορία, έχουν πιαστεί αγκαλιά πολλοί και χορεύουν, πετιούνται καπέλα στον ουρανό, μια πανωραία ατμόσφαιρα που θα έλεγε μια ψυχή αν ζούσε. Ο Hansen παίρνει τη σκυτάλη και αναλαμβάνει να μας πει τα «κακά νέα» όπως λέει, ότι είναι το τελευταίο κομμάτι του σετ, με το θεόπνευστο “How Many Tears” να φέρνει όντως δάκρυα, Kiske/Deris/Hansen εναλλάσσονται στη φωνή, μας πετάει κι ο Kai ένα μέρος από το “Heading For Tomorrow” των Gamma Ray στο ήρεμο σημείο, τα λέγαμε.
H μπάντα αποχωρεί, μόνο για να επιστρέψει με μια γνώριμη αρχή, σκάει ο Deris με καπέλο, κοστούμι και μπαστούνι σαν κονιόρδος και ακούμε μια καταπληκτική εκτέλεση του “Perfect Gentleman”, o Deris μπιζάρει το κοινό παίζοντας το στα δάχτυλα, ΠΟΣΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; Ξυπνάει σύσσωμο το κοινό κάτω από τη σκηνή, αρχίζουν να σιγοτραγουδάνε όλοι, και ΕΥΤΥΧΩΣ για όλους μας, ο Κλειδοκράτορας απλώνεται σε όλο του το μεγαλείο μπροστά μας σκορπίζοντας ρίγη και δέος. “Keeper Of The Seven Keys” στην ολότητα του, με τους εφτά μπροστά μας να κάνουν θαύματα, να κάνουν το σκοτάδι να φαίνεται σαν αιώνιο φως, να σκορπίζουν αισιοδοξία ενώ ζούμε τη χειρότερη εποχή των τελευταίων δεκαετιών και να μας θυμίζουν και να αποδεικνύουν μαζί ότι για κάποιο λόγο αγαπάς κάποιους ανθρώπους από όταν είσαι μικρός και η αγάπη αυτή σου επιστρέφεται πολλαπλάσια με το πώς υπηρετούν την τέχνη τους και πως σέβονται μια ιστορία σχεδόν 40 ετών.
Κι εκεί που λένε θα αποχωρήσουν και όλοι μας είμαστε τόσο πλήρεις που δεν περιγράφεται, το τέλος είναι απλά ιστορική στιγμή που ήρθε να μείνει για πάντα. “I Want Out” λοιπόν με ΟΛΗ την Πλατεία Νερού να τραγουδάει από άκρη σε άκρη, ανάβουν όσα καπνογόνα είχαν μείνει πρόχειρα, κόκκινο του πάθους και της φωτιάς γεμίζει το οπτικό πεδίο όλων και μια ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ εμφάνιση κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με τη μπάντα ενδιάμεσα να μας έχει χαρακτηρίσει υπέροχους –που να φωνάζαμε όπως έπρεπε-, τον Kai να έχει μείνει άφωνος όταν το κοινό τραγουδούσε ωωω-ωωω-ωωω-ωωω και να πετάει το αμίμητο «μπορείτε να σκάσετε ένα λεπτό να σας παρουσιάσω τη μπάντα;» και το εφταμελές συγκρότημα των νιάτων μας να υποκλίνεσαι μέσα σε συγκίνηση, σε απόλυτη πληρότητα, άπαντες να αναρωτιούνται τι είδαν, να κάνουν μοιραίες συγκρίσεις με άλλες μεγάλες μπάντες και ειδικά στον τρόπο με τον οποίο φέρθηκαν στο κοινό και δίπλα μου, γύρω μου, στο φεύγα και στην έξοδο να βλέπω είτε χαμόγελα που έχουν στραβώσει από το πιάσιμο του στόματος είτε δάκρυα λύτρωσης, χαράς και απερίγραπτης ψυχικής ανάτασης. Οι ίδιοι ανέφεραν ότι θα ξαναέρθουν σύντομα, πράγμα που ευχόμαστε να συμβεί το συντομότερο δυνατόν προς τέρψη όλων μας.
Κι ο Löble ακόμα βαράει…
Υ.Γ.: Ναι δεν παίξανε πολλά κομμάτια που αγαπήσαμε, αλλά αν έχετε παράπονα μετά από αυτό που είδατε, μάλλον δεν ξέρετε και πολύ τι θέλετε.
Υ.Γ. 2: Πόσα «α ρε Ingo» ειπώθηκαν με κόσμο να κοιτάνε προς τον ουρανό… ΖΕΙΣ!
Φαντασμαγορικό τέλος λοιπόν και για τη δεύτερη ημέρα του Release Athens με Helloween βγαλμένους από τα παλιά και νωρίτερα με τους συμπατριώτες μας Silent Winter να έχουν εκπληκτική παρουσία και να κερδίζουν δίκαια χειροκροτήματα από πολύ νωρίς και με τον καιρό εναντίον τους, τους Γερμανούς Beyond The Black να είναι ίσως η ομορφότερη έκπληξη όλων των ετών του Release με την απαστράπτουσα frontwoman τους Jennifer Haben να μαγνητίζει τον κόσμο και να δείχνει το στήσιμο που πρέπει να έχουν οι συναδέλφισσες της και φυσικά τους Ουκρανούς Jinjer να ισοπεδώνουν, αλλά αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως όλοι όσοι τους είχαν δεί πριν ή τους γούσταραν, ξέρανε ότι θα συμβεί.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη metal day του festival με Disturbed / Bullet For My Valentine / Nova Twins και O.Y.D., τη Δευτέρα 26 Ιουνίου στο ίδιο μέρος
και ακολουθούν: οι Parkway Drive / Soulfly / Triptycon perfoming Celtic Frost & Skybinder την Τρίτη 27 Ιουνίου.
Ενώ την Τετάρτη 28 Ιουνίου οι AMON AMARTH, Kreator, Heaven Shall Burn και Bleed From Within, κλείνουν τον συναυλιακό μήνα ιδανικά!
Το Rock Ovedose θα είναι εκεί!
Εσύ θα λείπεις;;;
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας (Helloween), Δημήτρης Σούρσος (Jinjer), Βιβή Ζαπαντιώτου (Beyond The Black, Silent Winter)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography/ Light and Motion Photography)
Comments
