Αισίως όγδοοη ημέρα για το φετινό Release Athens. Μια ημέρα με μπόλικη ζέστη, ups & downs, εναλλαγές συναισθημάτων και στο τέλος τον θρυλικό Iggy Pop, που επέστρεφε στην Πλατεία Νερού, μετά από μια αξέχαστη εμφάνιση στον ίδιο χώρο, τρία χρόνια πριν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη χρονική σειρά που συνέβησαν:
Υπό τους ήχους του “Black Caravan” των The Noise Figures υποδέχθηκε η Πλατεία Νερού τους πρώτους της επισκέπτες. Το δίδυμο των Στάμου Μπάμπαρη (φωνή, κιθάρα) και Γιώργου Νίκα (τύμπανα, φωνή) αντιμετώπισε την ανυπόφορη ζέστη όσο πιο χαλαρά γινόταν και εξαπέλυσε το άλλοτε ενεργητικό, άλλοτε groovy κι άλλοτε υπερ-heavy fuzz rock του στο λιγοστό εκείνη την ώρα κοινό... κι ό,τι γίνει.
Και τελικά έγιναν ωραία πραγματάκια, με τη μπάντα να μας παρουσιάζει υλικό από το πιο πρόσφατο “The Perfect Spell”, κρατώντας πάντα στo κόλπο τραγούδια στανταράκια των set τους, όπως το “Rollin'”, με το οποίο έκλεισαν τη σύντομη εμφάνιση τους, έχοντας κερδίσει τις εντυπώσεις.
Σείρα είχαν οι The K's, από το Earlstown της Αγγλίας. Το νεόκοπο indie rock σχήμα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή στην καριέρα του. Έχοντας αφήσει πίσω του οριστικά τα χρόνια της ασημίας, προσπαθεί να βρει το δρόμο του προς τα μεγάλα σαλόνια, αλλά δεν τα έχει καταφέρει ακριβώς ακόμα. Και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Έχοντας την “ακούσει” λίγο από τη ζέστη, αλλά παραμένοντας γνήσια ευδιάθετοι (το μικρό τεχνικό πρόβλημα κάπου στη μέση της εμφάνισης τους πέρασε και δεν ακούμπησε) απέδωσαν ικανοποιητικότατα τα έξι-επτά κομμάτια που έχουν όλα κι όλα, υπενθυμίζοντας μας συχνά πυκνά πόσο χαρούμενοι είναι που βρίσκονται ανάμεσα μας.
Η μουσική τους χρωστάει πολλά σε συγκροτήματα όπως οι Killers (με κάτι ψιλά από pop punk ριγμένα στο mix), αν και κάτι μου λέει ότι ο lead κιθαρίστας τους θα ήθελε διακαώς να είναι σε ένα πιο ακραιφνώς rock συγκρότημα, αλλά μάλλον βολεύτηκε με τη διαφαινόμενη επιτυχία τούτων εδώ. Η εμφάνιση, τα παλαιομοδίτικα licks και η εν γένει πόζα του επί σκηνής, παρέπεμπαν σε πιο hard rockin' καταστάσεις.
Αν και δε θα στοιχημάτιζα ότι το κοινό του Release θαμπώθηκε από ένα σχήμα που παίζει ως intro σε κομμάτι του το “Girls Just Wanna Have Fun” της Cindy Lauper, τραγούδια σαν το “Sarajevo” είναι φτιαγμένα για να γίνουν επιτυχίες και κάτι μου λέει ότι τούτοι εδώ οι τέσσερεις πιτσιρικάδες αργά ή γρήγορα θα τη βρουν.
Το χαστούκι της ημέρας ήρθε από τους Sleaford Mods. Δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα τη συγκεκριμένη εμφάνιση live, μιας και ο Andrew Fearn δεν έκανε καν προσπάθεια να προσποιηθεί ότι κάτι φτιάχνει πάνω από το laptop του. Απλά πάτησε play και το -ας πούμε- post punk του ενοχλητικού δίδυμου από το Nottingham ξεχύθηκε από τα ηχεία. Εκείνος άρχισε να χορεύει άτσαλα και δε σταμάτησε να το κάνει για την επόμενη περίπου μία ώρα.
Διαολεμένη μπάσαδούρα, ασύλληπτο groove και η φωνή του Jason Williamson άλλοτε να απαγγέλει, σε σημεία να τραγουδάει με crooning φωνή, αλλά κυρίως να φτύνει τους στίχους στο μικρόφωνο, τη βάση του οποίου είχε “αγκαλιά” για όλο το set τους. Ο τύπος χωρίς να φέρνει πέρα δώθε στη σκηνή, όπως -καλή του ώρα- ο Iggy Pop, έβγαζε απίστευτη ένταση και επί της ουσίας κρατούσε όλο το live, όντας η μοναδική “ζωντανή” μεταβλητή στην εξίσωση Sleaford Mods, που είχε μπόλικο “Spare Ribs” στο μενού.
Κατά τα άλλα, “Mork n Mindy” και “Nudge It” με φωνές Billy Nomates και Amy Taylor από το υπερπέραν και troll διασκευή “Don't Go” από Yazoo, αλλά εν τελεί κανείς δε νοιάστηκε, γιατί πολύ απλά ήταν απασχολημένος με το να χορεύει στους electro punk ρυθμούς τους. Επιστρέφουμε λοιπόν τις “καρδούλες” του κυρίου Williamson και προχωράμε...
Setlist: The New Brick Shortcummings Middle Men Spare Ribs I Don't Rate You Kebab Spider Mork n Mindy Thick Ear TCR Jolly Fucker Don't Go (Yazoo cover) Nudge It Elocution Discourse Tied Up in Nottz Jobseeker Tweet Tweet Tweet
... στον “proper legend” της βραδιάς “κύριο” (εντός πολλών εισαγωγικών) Liam Gallagher.
Γνωστός ανέκαθεν για τα γαλάζια οπαδικά του αισθήματα, πλέον το έχει τερματίσει με το logo της Manchester City επάνω στον ενισχυτή και το “MCFC” γραμμένο με φαρδιά πλατιά γράμματα στη μπότα του drumkit. Καμία έκπληξη ότι το intro ήταν ηχογραφημένοι πανηγυρισμοί για το φετινό πρωτάθλημα των citizens, οι εγχώριοι οπαδοί της City θα το ευχαριστήθηκαν σίγουρα.
Μεγάλη μερίδα του κοινού είχε αγοράσει το εισιτήριο του για πάρτη του και αυτό κατέστη εμφανές από τα καπνογόνα που άναψαν, τα αυτοσχέδια πλακάτ και τις εν γένει αντιδράσεις των μπροστινών σειρών, που θύμισαν άλλες εποχές. Εποχές, που φρόντισε να θυμίσει και ο ίδιος ο Liam (ντυμένος μες το κατακαλόκαιρο με το χαρακτηριστικό μπουφάν του και με τη χαρακτηριστική χροιά του αναλλοίωτη), αφιερώνοντας τη μερίδα του λέοντος του set του σε κομμάτια των Oasis, ξεκινώντας με “Hello” και “Rock 'n' Roll Star” και συνεχίζοντας με “Morning Glory”, όπου έπεσαν και τα τσιμέντα, όπως και στο “Stand By Me”. Κάπου ανάμεσα στις επιτυχίες των Oasis, χώρεσε κομμάτια από την προσωπική του καριέρα, όπως και το “Soul Love” των Beady Eye, με σαφώς πιο χλιαρή αποδοχή.
Το “Are there any Oasis fans in the house” ακούστηκε μπόλικες φορές από το στόμα του Liam, εκτός από μία: όταν προλόγισε το “Wonderwall” ως το μεγαλύτερο hit των Slipknot! Αντιπαρερχόμαστε το χιουμοράκι, σημειώνοντας πως υπήρξε το highlight της εμφάνισης του και με απολογισμό θετικό ετοιμαζόμαστε για τον υψηλότατο προσκεκλημένο της βραδιάς.
Setlist: Hello (Oasis cover) Rock 'n' Roll Star (Oasis cover) Morning Glory (Oasis cover) Wall Of Glass Everything's Electric Better Days Stand By Me (Oasis cover) Roll It Over (Oasis cover) Slide Away (Oasis cover) Soul Love (Beady Eye cover) More Power Diamond In The Dark Once Cigarettes & Alcohol (Oasis cover) Wonderwall (Oasis cover) Champagne Supernova (Oasis cover)
Αν ο Liam Gallagher λογίζεται ως θρύλος, τότε ο Iggy Pop μόνο ως Θεός μπορεί να χαρακτηριστεί.
Στα 75 του μπορεί να αλωνίζει τη σκηνή με αστείρευτη ενέργεια και εξακολουθεί να ξεσηκώνει το κοινό, όπως κανένας άλλος. Με σκυλιά να αλυχτούν ως intro (είχε προηγηθεί ένα solo της κιθαρίστριας Noveller) όλοι περίμεναν το “I Wanna Be Your Dog”, όμως ο Iggy μας τη βγήκε με άλλο Stooges κομμάτι, το αθάνατο “TV Eye” που σήκωσε την Πλατεία Νερού στο πόδι σε δευτερόλεπτα. Το “I Wanna Be Your Dog” όντως ακούστηκε, απλά ελάχιστα μετά, ενώ τα “Lust For Life” και “The Passenger” συμπλήρωσαν ένα άχαστο εναρκτήριο καρέ.
Ο Iggy δίνει το γνωστό του show, η μπάντα του “γαζώνει”, ο κόσμος είναι ψημένος, όλα φαινομενικά έχουν ευθυγραμμιστεί για μια αξέχαστη βραδιά. Δυστυχώς, όχι όλα. Το πιο σημαντικό συστατικό λείπει. Η φωνή του Iggy δεν είναι σε καλή κατάσταση κι αυτό μάλλον είναι ευφημισμός. Με ένα μπουκάλι χλιαρό τσάι ανα χείρας σε όλο το live προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, αλλά εις μάτην. Στα 75 του χρόνια και με συναυλίες ανά δυο ημέρες το αμέσως προηγούμενο διάστημα, τα πράγματα είναι σκούρα.
Κι αν στα πιο ενεργητικά κομμάτια και κυρίως στα Stooges, η εντελώς βραχνή φωνή του Iggy -αν και γίνεται πλήρως αντιληπτή- ενοχλεί λιγότερο (όπως στο “Search And Destroy” που έκλεισε το κυρίως set του), σε συνθέσεις όπως το “Nightclubbing” ή το “Fun House” το αποτέλεσμα ήταν απλά κακό. Όταν χρησιμοποιούσε την ασύγκριτη “βαθιά” φωνή του, όπως έκανε στο “I'm Sick Of You” ή στο “Sister Midnight” στο encore, παίρναμε εκλάμψεις αλλοτινού μεγαλείου, αλλά η ζημιά δυστυχώς είχε γίνει.
Από την άλλη, δε μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι το πάλεψε όσο γινόταν, πάτησε γκάζι στο performing κομμάτι για να ισοσκελίσει την απώλεια της φωνής του και δεν τα παράτησε δευτερόλεπτο, σε αντίθεση με όσα ζήσαμε την πρώτη ημέρα του Release με τα καμώματα του Peter Murphy. Στο τέλος μάλιστα, μας ευχαρίστησε που τον στηρίξαμε, παρά την κακή κατάσταση της φωνής του και μας αποχαιρέτησε με τον “Ήχο της Αποκάλυψης”, όπως τον χαρακτήρισε. Ένα δυσαρμονικό jam της μπάντας που τον συνόδευε, ειρωνικά ταιριαστό με τη φωνητική του απόδοση.
Τίμιος, φιλότιμος, αλλά πλέον στα 75 του όχι Θεός. Το γέρικο κορμί του σε κοινή θέα, η αδυναμία της φωνής του εμφανής, όμως με την επί σκηνής αεικινησία του κράτησε -όσο μπορούσε- το live. Και αυτό σε μια συναυλία του Iggy Pop είναι η μισή δουλειά. Ημίθεος στα 75, λοιπόν. Δεν είναι κι άσχημα, δε νομίζετε;
Setlist: TV Eye (Τhe Stooges cover) I Wanna Be Your Dog (The Stooges cover) Lust For Life Passenger Five Foot One Mass Production Free Run Like A Villain I'm Sick Of You (The Stooges cover) Death Trip (The Stooges cover) Nightclubbing Search And Destroy (The Stooges cover) Encore: Gimme Danger (The Stooges cover) Down On The Street (The Stooges cover) Fun House (The Stooges cover) Sister Midnight
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Comments
