Μετά και τις περσινές θριαμβευτικές εμφανίσεις για το συμπλήρωμα μισού αιώνα στις σκηνές, ο αιώνιος έφηβος της Ελληνικής μουσικής επέστρεψε με μία headline εμφάνιση στο Release Festival, όπου για άλλη μία φορά, κατόρθωσε να γεμίσει το πάντα πιστό και αφοσιωμένο κοινό του με το παραπάνω, σε μία εμφάνιση μάλιστα που διήρκησε δυόμιση ώρες!!! Όχι ότι δεν έχουμε συνηθίσει φυσικά ανάλογες διάρκειες από τον Βασίλη της καρδιάς μας στο παρελθόν, αλλά όσο να’ναι τα χρόνια περνάνε και όταν στα 74 του (!!!!) πλέον που έκλεισε πρόσφατα (21/6) βγάζει τέτοιο μεράκι, σφρίγος αλλά και αυταπάρνηση, κατανοείτε έστω λίγους από τους λόγους για την αγάπη που έχει λάβει από κάθε γενιά και γιατί είναι ακόμα εδώ κάνοντας αυτό το οποίο ξέρει καλύτερα και στο οποίο δεν είχε ποτέ αντίπαλο στον Ελληνικό χώρο τουλάχιστον.
Με την προσθήκη του Gus G. ο οποίος είχε στο πλάϊ του τον κορυφαίο Ronnie Romero αυτή τη φορά, νομίζω οι οπαδοί του ευρύτερου ροκ και μεταλλικού ήχου δε θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερο πακέτο ώστε να περάσουν ένα πανέμορφο Σαββατόβραδο στην Πλατεία Νερού, όπως και έγινε στο τέλος, με χιλιάδες κόσμου να φεύγουν πάρα πολύ χαρούμενοι και πλήρεις με όσα είχαν παρακολουθήσει πιο πριν σε μία δίχως άλλο αξιομνημόνευτη βραδιά.
O Gus G. και η μπάντα του εμφανίζονται ακριβώς στις 19:30 και για τα επόμενα 55’, θα μας χαρίσουν μία πληρέστατη εμφάνιση που θα χωριστεί τυπικά σε δυο μέρη, το πρώτο με τα instrumental κομμάτια του “Fearless”, “Quantum Leap” και “Force Majeure” και το δεύτερο με την παρουσία και του Ronnie Romero με τη μπάντα από τρίο, με τον Strutter δίπλα του στο μπάσο και τον Μηνά Χατζημινά πίσω τους στα τύμπανα, θα γίνει κουαρτέτο για το υπόλοιπο της βραδιάς. Με το που ξεκινάνε καταλαβαίνει κανείς την όλη τους τεχνική κατάρτιση, και παρότι ο δυνατός αέρας (επιτέλους φύσηξε λίγο μετά από μέρες σχεδόν ξηρασίας) παίρνει λίγο τον ήχο και τον πάει όπου θέλει, η μπάντα παίζει δεμένα και δείχνει τη χημεία της. Ο Χιλιανός τραγουδισταράς που έχει ως μέγιστο παράσημο του μεταξύ άλλων την παρουσία του στους Rainbow του τιτάνα Ritchie Blackmore, από νωρίς θα μας δείξει γιατί είναι στις μεγαλύτερες φωνές που έχουν ευδοκιμήσει τα τελευταία χρόνια, όταν η μπάντα ξεκινάει και παίζει το “Highway Star” των Deep Purple και με το που ανοίγει το στόμα του ο Romero, καταλαβαίνουμε γιατί θήτευσε δίπλα σε αυτόν που όταν μιλάμε κιθαριστικά, όλοι στέκονται προσοχή.
Εκεί που καταλαβαίνουμε άμεσα ότι το πράγμα σοβαρεύει, είναι με το “The Mob Rules” των Black Sabbath, η μπάντα συνεχίζει ακάθεκτη με το υπεραγαπημένο “Kill The King” των Rainbow και στη συνέχεια με το “Cold Sweat” των Thin Lizzy. Η χημεία ειδικά του Gus με τον Ronnie είναι τρομερή, λες και παίζανε δεκαετίες μαζί, αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, με τον μεν να καρφώνει κάθε ριφφ και σόλο και τον δε θα πιάνει τις νότες για πλάκα, ειδικά στο “The Mob Rules” νόμιζες ότι άκουγες τον ίδιο τον Ronnie James Dio. Θα παιχτεί και το δεκαετές (!) πλέον “I Am The Fire” (πότε πέρασαν τα χρόνια;) με τον Romero ύστερα από προτροπή του Gus να μπιζάρει το κοινό, ενώ ο Romero δε θα διστάσει να αναφέρει την έκπληξη του πριν το τελευταίο κομμάτι για την καθημερινή και πανταχώθεν χρήση της εθνικής μας λέξης με το περίφημο “It’s malaka here, malaka there, malaka everywhere, you use it for everything, it’s unbelievable”! To τέλος έρχεται με το καθηλωτικό “War Pigs” των Black Sabbath και όλο το κοινό να τραγουδάει και τη μπάντα να αποχωρεί θριαμβεύτρια αφήνοντας τη σκηνή για τον αληθινό θρύλο όπως αποκάλεσε τον Βασίλη ο Gus, τον οποίο τόνισε ότι έβλεπε από μικρό παιδί και πως είναι ακόμα εδώ ροκάροντας άπαντες.
Η ώρα είναι 21:05, τα φώτα σβήνουν και σιγά σιγά γεμίζει η σκηνή, γνώριμο το σκηνικό με τον εμβληματικό Βαγγέλη Πατεράκη, τον αριστερόχειρα θεό του μπάσου (όπως πάντα εδώ όπως είπε ο Βασίλης) και τον Γιώργο Κατσίκα στα τύμπανα, ανάμεσα τους τον Γιάννη Αυγέρη στις κιθάρες και από την άλλη μεριά την Μαίρη Μπρόζη στο βιολί και τα φωνητικά και τον Απόστολο Μόσιο επίσης στην κιθάρα και τα φωνητικά. Βγαίνει λοιπόν ο Βασίλης στη σκηνή και με τι αρχή! “Χαιρετίσματα” και το κοινό ήδη συγκινείται νομίζοντας ότι βρίσκεται κάπου μεταξύ 1987-1988 όταν έκανε θραύση το κομμάτι. Ο ήχος περίφημος, όλοι ακούγονται υπέροχα, η Μαίρη Μπρόζη το παίρνει πάνω της και με τους ψαλμούς της καταλαβαίνουμε τι ακολουθεί, μια και ο Βασίλης μας αναφέρει “να σας συστηθώ”. Έτσι παίζουν τη “Σφεντόνα” και με το κέφι να ανεβαίνει κατακόρυφα, είναι εκπληκτικό το τι έχω δει όλα αυτά τα χρόνια στις συναυλίες του, από την ενεργή νεολαία και κάθε λογής προτίμησης οπαδούς μέχρι κόσμο της υψηλής κοινωνίας να ξεφεύγει σε αντιδράσεις με τα τραγούδια του. Το αποτύπωμα του στο χρόνο κατόρθωσε να ενώσει όλες τις τάξεις και τάσεις, βλέπω μεταλλάδες, γκοθάδες, πάνκηδες, όλοι εκεί για τον ένα και μοναδικό, για τον Βασίλη μας.
Μας αναφέρει ότι μικρός είχε το φόβο των εξετάσεων και θέλησε να δώσει μήνυμα σε όσους απέτυχαν στις φετινές εξετάσεις, να μην το βάζουν κάτω και ότι υπάρχουν ευκαιρίες για όλους μας και πόσο τον φοβίζει η καθημερινότητα. Μοιραία ακολουθεί το “Φοβάμαι” σε πανζουρλισμό, ενώ στη συνέχεια αναφέρεται στο μεγάλο “Μπουμ” και στην Παλαιστίνη, με τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά “Λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη” και με τον ίδιο να απαντάει “μπράβο σας”. Το ανατριχιαστικό αυτό έπος παίζεται σε πλήρη συγκίνηση και βλέπω πολλούς γύρω μου να λυγίζουν και να τους φεύγουν δάκρυα, σίγουρα ένα από τα πλέον υπεραγαπημένα κομμάτια του. To μεγάλο καλό με τις συναυλίες του Βασίλη Παπακωνσταντίνου είναι πόσο αλλάζει η επιλογή των κομματιών, ακούμε το “God Bless America” που έχω χρόνια να ακούσω, το “Μικρές Νοθείες” προετοιμάζει το έδαφος για έναν χαιρετισμό στον Κώστα Καρυωτάκη με την “Πρέβεζα” και όταν ακολουθεί μία μακροσκελής εκτέλεση για την “Καμπαρντίνα”, θα κάνει και ένα σόλο ο Γιώργος Κατσίκας στα τύμπανα για να πάρουν ανάσες οι υπόλοιποι. Ο “Κουρσάρος” φέρνει θύμησες του ένδοξου παρελθόντος, κομμάτι που επί σειρά ετών άνοιγε τις συναυλίες του εμβληματικού ήρωα μας και που όσα χρόνια κι αν περάσουν, η ρίγη που διέπει κάθε εκατοστό μας παραμένει ίδια.
Το “Τσε” κάνει το κοινό να σηκώσει πανό και σημαίες με το πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα, ενώ ο Βασίλης αποτίει φόρο τιμής στον Νικόλα Άσιμο αρχικά με το “Θα’ρθω Να Σε Βρω” και τον Βαγγέλη Πατεράκη στην ιδιαίτερη αυτή μπασογραμμή να δίνει ρέστα, ενώ το κομμάτι σπάει στη μέση για να παιχτεί ο “Μπαγάσας” με το κοινό σε παρατεταμένα χειροκροτήματα. “Οι Ψυχές Και Οι Αγάπες” είναι πλέον καθιερωμένο άσμα, έχει δώσει και το όνομα στο επίσημο fun club του μεγάλου τραγουδοποιού και για τη συνέχεια, κάτι που όλοι περιμένουμε σε κάθε εμφάνιση του, προσωπικά για μένα, το καλύτερο κομμάτι που έχει τραγουδήσει τα τελευταία 30+ χρόνια, το “Πόρτο Ρίκο”, σε φοβερό τζαμάρισμα όλων και μία αποθεωτική εκτέλεση. Και κάπου εκεί ακολουθεί η όμορφη έκπληξη της βραδιάς, όπου ο Βασίλης αναφέρει “ας φωνάξουμε και τον Gus να παίξει ένα τραγούδι μαζί μας” με τον Gus G. να κάνει την εμφάνιση του καταχειροκροτούμενος και με τα εμβληματικά πλήκτρα του Αντρέα Αποστόλου, του μαέστρου όπως τον αποκάλεσε ο Βασίλης, ξεκινάει το “Ελλάς” με τον Gus πραγματικά να το κάνει ένα κλικ βαρύτερο και εντυπωσιακότερο και τον εμβρόντητο Βασίλη να τον παρακολουθεί με μία στάση σώματος του στυλ “τώρα που το είδα, τελείωσα”.
Αφού το κομμάτι τελειώνει παιγμένο βαρύτερα από ποτέ, υπάρχει εγκάρδιος εναγκαλισμός μεταξύ Βασίλη και Gus με τον Βασίλη να αναφέρει “Μπράβο αγοράκι μου, μπράβο Gus, σ’ευχαριστούμε πάρα πολύ”, εμφανώς εντυπωσιασμένος από το πως παίχτηκε το κομμάτι! “Θα σας αφήσω λίγο με την οικογένεια μου και επιστρέφω” μας λέει, η Μαίρη Μπρόζη έρχεται στο προσκήνιο και μας τραγουδάει σε απόδοση-σοκ αρχικά το “Dream On” των Aerosmith και στη συνέχεια το “Rock And Roll” Led των Zeppelin. Τη σκυτάλη παίρνει ο Απόστολος Μόσιος αρχικά τραγουδώντας το “Zombie” των Cranberries και στη συνέχεια παίζουν το “Smells Like Teen Spirit” των Nirvana, με τον Μόσιο να τραγουδάει το “Billy Jean” του Michael Jackson, τρομερή ιδέα ομολογουμένως, ενώ μετά μας παίζει μέρος του “Seven Nation Army” των The White Stripes και ένα δικό του κομμάτι που έγραψε όπως είπε όταν πήγε γυμναστήριο πρώτη φορά και λέγεται “Θα τρελαθώ”. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επιστρέφει έπειτα από λίγη ώρα και το φινάλε είναι πραγματικά βγαλμένο από υγρά όνειρα. “Ο Μαύρος Γάτος” με πλήρη τσαχπινιά ανοίγει ένα κρεσέντο από τραγουδάρες ως το τέλος, με τον Βασίλη να αφήνει το κοινό να το τραγουδήσει και να κουνιέται λες κι έχει ουρά ή να δείχνει ανάμεσα στα πόδια στον περιβόητο στίχο με τα όργανα.
Ο συνδυασμός των “Άσε Με Να Κάνω Λάθος” και “Βικτώρια” μας προσφέρει δυο από τα πλέον βιωματικά μας τραγούδια που τον αφορούν, η βραδιά γίνεται πιο συναισθηματική με το “Βράδυ Σαββάτου” (κόλλησε τέλεια με την περίσταση) και το “Πριν Το Τέλος” (κλαίει κι ο πύργος που στέκονται οι ηχολήπτες) και η συναυλία θα κλείσει σε πανηγυρικό κλίμα ακολούθως με τα “Δεν Υπάρχω”, “Γουίλυ”, “Ο Στρατιώτης”, “Έφηβα Γεράκια” και με το “Ένα Καράβι” να σαλπάρουμε όλοι μαζί σε μία θάλασσα συναισθημάτων που αφορούν τον αγαπημένο μας Βασίλη. Με το κοινό να φωνάζει συνεχώς “Βασίλη ζούμε για να σ’ακούμε” και “Τελεία και παύλα, Βασίλη είσαι καύλα” και τον ίδιο να αποκρίνεται “Τ’ακούς Ελένη”, προφανώς απευθυνόμενος στην Ελένη Ράντου, για την οποία μας λέει “από τα 74 μου χρόνια, τα 30 της ανήκουν”, η συναυλία κλείνει τρομερά και με πληρότητα. Ξαναλέω, καλλιτέχνης με 51 χρόνια δραστηριότητας και 74 χρόνια στην πλάτη έπαιξε δυόμιση ώρες και σχεδόν 30 κομμάτια, παράδειγμα προς μίμηση για όλους εκεί έξω και αειθαλής με τρομερή διάθεση και χαρά γι’αυτό που κάνει τόσα χρόνια. Βαθιά υπόκλιση στην προσφορά του και για τις χαρές που μας έχει δώσει και ανανεώνουμε το ραντεβού ξανά μαζί του το συντομότερο δυνατόν.
Βασίλη σ’ακούμε για να ζούμε!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα - D.Koenka Photography
Comments
