Μια εκρηκτική βραδιά εξελίχθηκε το βράδυ της 27ης Ιουνίου στην Πλατεία Νερού, στην δεύτερη σερί metal ημέρα του back to back σε συναυλίες τριημέρου στο Release Athens Festival, που μας άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων από πλευράς απόδοσης των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν, εκπροσωπώντας τον πιο μοντέρνο ήχο της μουσικής που αγαπάμε.
Τέσσερα συγκροτήματα που αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του χώρου έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους - πάνω αλλά και ... κάτω απ' τη σκηνή, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια - επιθυμώντας να ικανοποιήσουν στο έπακρο όσους τους τίμησαν με την παρουσία τους το βράδυ της Τρίτης, μια δυσκολη μέρα για συναυλίες με την επόμενη να είναι καθημερινή και εργάσιμη και με ήδη ένα μήνα γεμάτο από συναυλίες και άλλες υποχρεώσεις.
Πάμε να δούμε πιο αναλυτικά τί είδαμε!
SKYBINDER
Κείμενο: Στέλιος Παλαμιδάς
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Αθηναίοι metalcoreαδες SKYBINDER!
Η ζέστη και ο ήλιος δεν άφησαν περιθώρια στον κόσμο να είναι πολύ μπροστά κι επέλεξε να μείνει λίγο πιο πίσω στη σκιά, φυσικά υπήρχανε άτομα που κοπανηθήκαν δυνατά για πάρτη τους. Ήτανε το ιδανικό ξεκίνημα για να μας βάλουν στο κλίμα της headline μπάντας αφού ήταν ξεκάθαρες οι επιρροές στον ήχο τους από αυτούς και φυσικά δήλωσαν ότι τους λατρεύουν και ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα.
Για 35 λεπτά περίπου μας παρουσίασαν την αξιόλογη δουλειά τους και οι συνεργασίες που έχουνε κάνει στο παρελθόν με μεγάλα ονόματα του χώρου (THY ART IS MURDER, PRO-PAIN, CHELSEA GREEN και πολλά αλλά) έδειξαν ότι η εμπειρία τους πάνω στη σκηνή ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική.
Κομμάτια όπως τα "Anchorns" , "Fathoms, "Chasing Light" αλλά και το πολύ αγαπημένο "My Severance" με το οποίο έκλεισαν και την παρουσία τους στην σκηνή, πραγματικά έφτιαξαν ιδανικά το κοινό και το προετοίμασαν κατάλληλα για όλο αυτά που θα επακολουθούσαν.
Ήχος και σκηνική παρουσία άψογη και αναμένουμε να τους δούμε σύντομα ξανά στη σκηνή, μιας και είναι από τις σημαντικότερες μπάντες στην χώρα μας στο είδος αυτό!
TRIPTYKON (CELTIC FROST set)
Κείμενο: Άγγελος Κατσούρας
Ο ήλιος έχει πέσει όσο πρέπει για να μη δούμε τους Triptykon με το πλήρες φως της ημέρας, κάτι που δεν αρμόζει στην ιστορία τους και στη σκοτεινή υφή τους σαν μπάντα. Ακόμα περισσότερο σε αυτή την εορταστικού και φόρου τιμής εμφάνιση, καθώς είμαστε απόλυτα τυχεροί που οι περιορισμένου αριθμού εμφανίσεις τους παίζοντας ΜΟΝΟ κομμάτια των Celtic Frost, πέρασε κι από τη χώρα μας, για να αποδώσουμε τα εύσημα που το είδαμε, άσχετα αν όλοι μας κατά βάθος θα τους θέλαμε σε άλλη μέρα και σίγουρα πιο ψηλά στην ιεραρχία εμφάνισης. Σημασία όμως στο τέλος έχει μόνο το αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα που ειδικά ηχητικά συνοδεύτηκε με παντοδύναμο και πεντακάθαρο ήχο και μάλιστα από Ελληνικά χέρια όπως έμαθα, καθώς υπεύθυνος ήταν κιθαρίστας Ελληνικών συγκροτημάτων, συνεπώς πολλά μπράβο στο παλικάρι που επωμίστηκε ένα βαρύ φορτίο και όχι απλά το έφερε εις πέρας αλλά συνέβαλλε τα μέγιστα στο να είναι αρτιότατο αυτό που παρακολουθήσαμε για τα επόμενα 75’. Επίσης όσον αφορά το χρόνο, ακόμα ένα μπράβο στη διοργάνωση που σεβάστηκε την (σ)κληρονομιά του Thomas Gabriel Fischer (a.k.a. Warrior) και του έδωσε περισσότερο χρόνο ώστε να αποδώσει κομμάτια που γράφτηκαν 40 χρόνια πριν και που γράφτηκαν επίσης στις χρυσές σελίδες της εν γένει μεταλλικής ιστορίας.
Η ώρα είναι 19:30 και ακούγεται η εισαγωγή του “Danse Macabre”, με τους Triptykon να κάνουν την εμφάνιση τους επί σκηνής. Πίσω ως υπόβαθρο δεσπόζει το ιστορικό εξώφυλλο του “To Mega Therion” και στη θωρά του Tom Warrior, ο κόσμος αρχίζει να εκστασιάζεται. “Into The Crypts Of Rays” λοιπόν για μπάσιμο και με τον ήχο μέγιστο σύμμαχο, οι Triptykon 13 χρόνια μετά τη δική τους εμφάνιση τον Οκτώβριο του 2010 και 16 χρόνια μετά τις εμφανίσεις των Celtic Frost με τους Kreator το 2007, παρουσιάζουν ξανά κομμάτια των ιερών CF μπροστά μας. Δίπλα του άξιοι συμπαραστάτες 15ετίας ο V. Santura στις κιθάρες και η Vanja Slajh και ελάχιστοι πήραν γραμμή ότι πλέον στο σκαμνάκι κάθεται ο φοβερός Hannes Grossmann, ένας από τους κορυφαίους ντράμερ των τελευταίων ετών και εξ ’αυτών που δεν μπαίνουν σε καλούπια λόγω των υπερτεχνικών του ικανοτήτων, κι όμως σεβάστηκε τα κομμάτια στο έπακρο και έπαιξε ΔΥΝΑΤΑ όπως άρμοζε άλλωστε. Το ταξίδι πίσω στο 1985 θα συνεχιστεί για όλη τη διάρκεια της συναυλίας, με τα “Visions Of Mortality”, “Dethroned Emperor” (το βάρος του κόσμου σε ένα κομμάτι) και “Morbid Tales” όπου ο Warrior αναφέρει «Oι Celtic Frost ήταν μια φορά κι έναν καιρό αλλά χαίρομαι πολύ που δεν τους ξεχάσατε, είναι τιμή μας να είμαστε εδώ μαζί σας σήμερα».
Λίγα λόγια και σταράτα από τον Πολεμιστή της καρδιάς μας, “Procreation (Of The Wicked)”, “Return To The Eve”, “Nocturnal Fear” και μια στιγμή που «σπάει» τον πάγο εκεί, καθώς ο Warrior αναφέρει «έχω μια πολύ σημαντική ερώτηση να κάνω, γιατί όποτε παίζουμε στην Ελλάδα κάποιος είναι ντυμένος με στολή μπανάνας; Είναι συνομωσία, συνωμοσία της μπανάνας»! Και μετά από αυτό που κάνει τον κόσμο να χαμογελάσει, το “Circle Of The Tyrants” βάζει φωτιά στα circle pits, ακολουθούμενο από τα “Visual Aggression” και “Suicidal Winds” σε πλήρη παράταξη, με το βάρος όλων αυτών των κομματιών ενισχυμένο στην πιο Triptykon αισθητική, ενώ κάποια έχουν παιχτεί πιο γρήγορα και δολοφονικά, καθιστώντας σαφές γιατί οι CF έμειναν ως παντοτινό σημείο αναφοράς. Μικρή παύση για να μας πει ο Warrior «Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι από το “To Mega Therion” για σας» και φυσικά αναφέρεται στο “The Usurper”, σοκ και δέος σε συνέχεια όσων έχουν προηγηθεί, καπάκι χωρίς παύση το “Jewel Throne” και ο κόσμος που έχει έρθει κυρίως για τους Triptykon να δυσκολεύεται να πιστέψει τι ακούει και πως αυτά τα κομμάτια παίζονται το ένα μετά το άλλο. Παιδιά που δεν έχουν πολύ ιδέα, με βλέπουν να ουρλιάζω και με ρωτάνε «πόσο χρονών είναι ο τραγουδιστής φίλε»;
Τους λέω 60 και δεν το πιστεύουν, «μπράβο του, δεν φαίνεται καθόλου, καταλαβαίνω γιατί είναι μεγάλη μπάντα», αν αυτό λέει κάτι από παιδιά που φορούσαν μπλούζες Parkway Drive και παρεμφερών συγκροτημάτων. Το τελικό κομμάτι της συναυλίας κάνει ακόμα και τους ανήξερους να υποκλιθούν στο μεγαλείο των Triptykon, με το “Dawn Of Megiddo” και το “(Beyond The) North Winds” να προετοιμάζουν το έδαφος για την ολότητα που θα ακολουθήσει στο τέλος. Κάποιος από το κοινό μάλλον λέει στον Warrior ότι τους αγαπάμε για να εισπράξει μια απόλυτα γλυκιά απάντηση, «Κι εμείς σας αγαπάμε, γιατί τι θα ήμασταν εμείς χωρίς εσάς; Εσείς είστε ο λόγος που υπάρχουμε και που παίζονται αυτά τα τραγούδια ακόμα ζωντανά», με τον κόσμο να συγκινείται και να ξεσπάει σε χειροκροτήματα διαρκείας. Ο Warrior δε μένει αμέτοχος, πιάνει την καρδιά του και λέει «σας ευχαριστούμε πολύ που μας δεχθήκατε, αυτό είναι το τελευταίο μας κομμάτι» και το ΓΙΓΑΝΤΙΟ “Necromantical Screams” δίνει τέλος σε μια μνημειώδη εμφάνιση, ένα ταξίδι στο χρόνο 38 χρόνια πριν, με πολλά κομμάτια να έχουν γραφτεί ακόμα νωρίτερα και να έχουν συνοδεύσει γενεές γενεών στο πέρασμα των ετών με ανεξίτηλο αποτύπωμα.
15 κομμάτια το ένα μετά το άλλο από τα “Morbid Tales”, “Emperor’s Return” και “To Mega Therion” λοιπόν, φανταστείτε δεν παίχτηκε καν οτιδήποτε από το “Into The Pandemonium” για να καταλάβετε το old school της υπόθεσης, με τον Warrior στιβαρό, φλεγματικό αλλά και να βγάζει το χιούμορ και το ανθρώπινο προσωπείο του στη συναυλία, τον Santura να παίζει τα περισσότερα leads απελευθερώνοντας τον Αρχηγό, τη Vanja Slajh να μην έχει σηκώσει το κεφάλι πάνω από το γόνατο από το συνεχές headbanging και τον Hannes Grossmann να βάζει φωτιά στο κιτ του, ειδικά στα γρήγορα σημεία, τα οποία έπαιζε για πλάκα και χωρίς να αλλάζει την αισθητική του Reed St. Mark. Καθότι ο χαρακτήρας της εμφάνισης ήταν εκτός από εορταστικός, ένας φόρος τιμής στην απώλεια του Martin Eric Ain, πιστεύω ότι κι αυτός κάπου από εκεί ψηλά θα έβλεπε συγκινημένος τι συνέβαινε. O Warrior απέδειξε ότι δικαίως θεωρείται και είναι γονέας 1 των περισσότερων που ασχολήθηκαν με τον ακραίο ήχο από ένα σημείο και μετά και πως δε χρειάζεται κάποιος να πει πολλά, αρκεί μια ανάσα του, ένα βλέμμα του και 2-3 λέξεις που είναι αληθινές κι έχουν σημασία για να καταλάβει κανείς από τι είναι φτιαγμένος. Αυτό μένει στο τέλος.
Όσοι υπήρξαμε οπαδοί του και των Celtic Frost όπως και των Triptykon ή των Hellhammer παλιότερα, τον ευχαριστούμε που συνεχίζει να κάνει το κομμάτι του και που έστω πολύ αργότερα απ’ ότι έπρεπε, όσο περνάνε τα χρόνια κερδίζει ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό και γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό το έργο του στις δεκαετίες που πέρασαν. Μας πειράζει και μάλιστα πάρα πολύ που οι Celtic Frost δεν είναι ανάμεσα μας, είναι όμως ο δημιουργός τους και μετά από αυτό, νομίζω είμαστε έτοιμοι και για μια εμφάνιση των Triptykon με δικό τους υλικό, αφού πρώτα βγάλουν τον πολυαναμενόμενο τρίτο δίσκο τους που περιμένουμε από το 2014 και έχουμε κατιτίς γανιάσει.
Thomas Gabriel Fischer, ήσουν, είσαι και θα είσαι αιώνια άξιος θαυμασμού, για πολλά από όσα γράφτηκαν και για άλλα τόσα και περισσότερα που δεν προλαβαίνουν να γραφτούν. Να είσαι πάντα γερός και ασυμβίβαστος και είναι βέβαιο ότι θα είμαστε δίπλα σε κάθε βήμα σου.
SOULFLY
Κείμενο: Δημήτρης Σούρσος
Αλλαγή σκηνικού και ώρα για τους βετεράνους Soulfly. O Μax Cavalera και η παρέα του προσέγγισαν την Πλατεία Νερού με άγριες διαθέσεις, πράγμα που έγινε αντιληπτό ήδη από την έναρξη.
Το στίγμα δόθηκε ευθύς εξαρχής με το “Back To The Primitive”: Οι Soulfly σκοπεύουν να πάρουν κεφάλια και θα το κάνουν έχοντας ως αιχμή του δόρατος τους, το παλιό πατροπαράδοτο nu metal των πρώτων δίσκων τους. Τα χαστούκια πέφτουν απανωτά: “No Hope = No Fear”, “Downstroy”, “Seek ’N’ Strike” και “Frontlines”, με κανένα κομμάτι να μην έχει κυκλοφορήσει μετά το 2005. Το περσινό “Totem” εκπροσωπήθηκε με τα “Superstition” και “Filth Upon Filth” και μέχρι εκεί ήταν.
Ο Max ζητά τη συμμετοχή του κοινού σε κάθε κομμάτι και απαιτεί circle pits κάθε τρεις και λίγο.
Μπορεί σαν φιγούρα να μοιάζει ο τριπλάσιος από την τελευταία φορά που τον είδαμε από κοντά, παραμένει όμως ένας ιδιαίτερα επικοινωνιακός frontman, ενώ το συγκρότημα, που τον περιβάλλει, γνωρίζει καλά πως να του κάνει τη ζωή πιο εύκολη ή το πως να καλύψει ενδεχόμενες αδυναμίες του.
Η μπάντα groove-άρει δίχως αύριο με υπέρβαρα χαμηλοκουρδισμένα riffs και μοιράζει απλόχερα κλωτσοπατινάδες στα “τούπα τούπα” σημεία, με τον υιό Cavalera, να αποδεικνύεται “θηρίο” πίσω από τα drums, με κομμάτια όπως τα “Fire” και “Porrada” -που αποδόθηκαν ως medley- να το πιστοποιούν.
Το “Get Up Stand Up” του Bob Marley κατάφερε με ένα μοναδικό τρόπο να μπλεχτεί με το “Tribe” και να τραγουδηθεί από σύσσωμο το κοινό, ενώ τα εντελώς ανέλπιστα “Boom” και “Νο” σκόρπισαν ντελίριο στους παλαιούς fans, πριν έρθει η ώρα για το highlight της βραδιάς: “Refuse/Resist” από τον καιρό του Μax με τους Sepultura και τον Ashmedi των Melechesh (!!!!) -που μάλλον είδε φως και μπήκε- να αναλαμβάνει τα φωνητικά.
Η οριστική ισοπέδωση της Πλατείας Νερού δε θα ερχόταν ακόμα. Είχαμε μπροστά μας κοτζάμ “Jumpdafuckup”, όπου ο Μax μας κάθισε όλους στα τσιμέντα της Πλατείας, πριν δώσει το σύνθημα για συντονισμένες ασκήσεις εδάφους αέρος και φυσικά το καθιερωμένο κλείσιμο με “Eye For An Eye”, που ρήμαξε ό,τι δεν είχε ρημαχτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Σαρωτική εμφάνιση, που έσκασε εν πολλοίς από το πουθενά, μιας και ελάχιστοι τους είχαν ικανούς για τέτοια απόδοση, με το ημερολόγιο να δείχνει 2023. Ήρθαν, γάζωσαν και έκλεισαν μπόλικα στόματα.
PARKWAY DRIVE
Κείμενο: Στέλιος Παλαμιδάς
Ακριβώς στις 23:00 πάνω στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Αυστραλοί οι οποίοι ήταν καταιγιστικοί καθ' όλη τη μιάμιση ώρα που έπαιξαν! Μπορεί ο κόσμος να μην ξεπερνούσε τις 5000 - 6000 αλλά αυτό δεν έδειξε να επηρεάζει ούτε το συγκρότημα αλλά ούτε και όσους είχαν επιλέξει να διασκεδάσουν το βράδυ της Τρίτης μαζί τους, περιμένοντας από κάτω με μεγάλη προσμονή για να τους δούνε για άλλη μία φορά στη χώρα μας!
Οι Parkway Drive είναι η μπάντα που γνώρισε το metalcore στο ευρύ κοινό και αυτή τη στιγμή είναι μία από τις μεγαλύτερες αν όχι το μεγαλύτερο σχήμα στο χώρο!! Ήταν η τέταρτη εμφάνισή τους στην χώρα μας, οι προηγούμενες δύο είχαν στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και η πρώτη ήτανε στο μακρινό 2009 μπροστά σε 150 άτομα αλλά από τότε έδειχνε ότι αυτή η παρέα έχει πολύ μέλλον μπροστά της! Το σόου ήταν εντυπωσιακό με τις φωτιές να ανάβουν στα σωστά σημεία του κάθε κομματιού και ο frontman, ο Mister Winston McCall έδωσε μαθήματα στο πως πρέπει ένας τραγουδιστής να καθοδηγεί το συγκρότημα του και το κοινό ταυτόχρονα. Μπήκαν φουριόζοι με το νέο κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ, το "Glitch", και το πάρτι ξεκίνησε με τους χαμογελαστούς Αυστραλούς να δίνουν και την ψυχή τους πάνω σκηνή! Το ότι αυτή η πενταμελής παρέα είναι χρόνια μαζί φαίνεται και φαίνεται μάλιστα και πως η σχέση τους η χημεία τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Η συνέχεια ανήκε στο "Prey" και τα μυαλά μας ήταν ήδη στο μπλέντερ.
Το setlist ήτανε πραγματικά ένα best of, και στη μιάμιση ώρα που παίξανε ο χρόνος πέρασε απίστευτα γρήγορα! Πολλές φορές ακούστηκε το "είναι τρελός Αυστραλός" με τον τραγουδιστή να χαμογελάει και να χειροκροτεί στο ρυθμό μην ξέροντας τι σημαίνει, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό καθώς το διασκέδαζε κι αυτός μαζί μας.
Οι κομματάρες διαδέχονταν η μία την άλλη και το κοινό που δε σταμάτησε να χοροπηδάει στο ρυθμό τους, παρόλη την έντονη ζέστη και την υγρασία,"Carrion", "The Void", "Soul Bleach" για την συνέχεια. Κάπου εκεί παίξανε και το κομμάτι που τους έκανε γνωστούς σε πάρα πολύ κοινό άσχετο με το είδος, το "Vice Grip"!
Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, η απόδοση τους στο θεό και το κέφι ξεχείλιζε και πάνω στο stage και κάτω από αυτό! Σειρά είχε το "Dedicated", στο οποίο αφότου τέλειωσε τα φώτα έσβησαν και όταν άναψαν ξανά είδα με τον Winston να βρίσκεται στο κέντρο της Πλατείας Νερού ανάμεσα στον κόσμο. Τραγούδησε το "Idols" μαζί με τον κόσμο να τον αποθεώνει να τον αγγίζει να τον χειροκροτεί και μετά ξάπλωσε πάνω τους, τούς είπε να τον πάνε μέχρι τη σκηνή!
Τελικά ναι είναι τρελός ο Αυστραλός!
Το σόου συνεχίστηκε με άλλους τρεις ύμνους "Wishing wells", "Sleepwalkers" και "The Greatest Fear". Κάπου εκεί οι τόνοι έπεσαν και ακολούθησαν οι δύο μπαλάντες οι οποίες όμως συνοδευόταν από τρεις κοπέλες με βιολιά και βιολοντσέλο, "Shadow boxer" και "Darkest Still". Το συναίσθημα ήταν έντονο, και φυσικά οι απαραίτητες ανάσες για το συγκρότημα, για να συνεχίσουμε δυναμικά με τους τελευταίους ύμνους της βάρδιας, τα κλασσικά "Bottom Feeder", "Crushed" και με το "Wild Eyes" ολοκλήρωσαν μία εμφάνιση που θα την θυμόμαστε για πάρα πολύ καιρό.
Συνολικά η δεύτερη σερί metal ημέρα του Release Athens Festival άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όσους λίγους και καλούς βρέθηκαν σε αυτή. Πραγματικά κρίμα για τον κόσμο που δεν μπόρεσε για διάφορους δικούς του λόγους να έρθει και να παρακολουθήσει αυτό το σόου, αυτή την ενέργεια από ένα συγκρότημα που αυτή στιγμή είναι από τα κορυφαία στον πλανήτη στο είδος τους και όχι μόνο. Η παραγωγή, ο ήχος, το παίξιμο, οι χορογραφίες ήταν όλα άψογα!
Φύγαμε όλοι με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μας και με την ευχή να τους ξαναδούμε σύντομα στη χώρα μας!
Για το RockOverdose,
Στέλιος Παλαμιδάς (Skybinder, Parkway Drive), Δημήτρης Σούρσος (Soulfly), Άγγελος Κατσούρας (Tryptikon)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography & Light & Motion Photography)
Comments
