Το Release Athens Festival 2024 έκανε δυναμική επιστροφή στην Πλατεία Νερού στις 9 Ιουνίου, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας σειράς συναυλιών με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ ήταν αφιερωμένη κυρίως στην punk rock με τους θρυλικούς The Offspring να ηγούνται του line-up που συμπεριλάμβανε τους Βρετανούς The Subways, τους Καναδούς Danko Jones και τους δικούς μας ντόπιους The Overjoyed.
Από νωρίς το απόγευμα, η Πλατεία Νερού άρχισε να γεμίζει με κόσμο, γεμάτο ενθουσιασμό και ανυπομονησία για τις μουσικές εκπλήξεις που ακολούθησαν. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, με τους παρευρισκόμενους να τραγουδούν και λικνίζονται ασταμάτητα στους ρυθμούς των κομματιών αφού οι τεράστιοι The Offspring μας γλέντησαν κανονικά προφέροντάς μας ένα χορταστικό best of set. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή αφού οι Αθηναίοι punk rockers The Overjoyed έδωσαν το ιδανικό έναυσμα για το Release Athens Festival 2024, ξεσηκώνοντας το κοινό που είχε παρευρεθεί από νωρίς αψηφώντας τη ζέστη και τον ντάλα ήλιο.
Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή, οι Τhe Overjoyed έβαλαν φωτιά στο πλήθος με την ενέργεια και το πάθος τους. Ο ήχος τους, γεμάτος με punk rock riffs και δυναμικά Green Day φωνητικά, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, η οποία κράτησε μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους. Το setlist τους περιλάμβανε τόσο παλιά αγαπημένα, όσο και νεότερα κομμάτια από το ρεπερτόριό τους, όλα με άψογη εκτέλεση και με πολύ καλό ήχο. Οι The Overjoyed έκαναν δυνατό ποδαρικό στην πρώτη ημέρα του Release Athens Festival 2024, άφησαν το στίγμα τους και ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε σε μελλοντικές εμφανίσεις.
Περίμενα δυο δεκαετίες σχεδόν για να δω επιτέλους τον αγαπημένο μου Danko Jones, γνωστότερο και μη εξαιρετέο επίσης ως The Mango Kid, Mocha Moses και Dr. Evening (λίγα ακόμα προσωνύμια και θα ήταν ο Apollo Creed της μουσικής). Ανέκαθεν είχα αδυναμία σ’αυτό το ανέμελο και απέριττο ροκαμπίλικο στυλ του, ενώ ο τύπος πέραν ότι παρότι κιθαρίστας δεν το κουράζει γενικότερα (όχι απλά σπάνιο, σχεδόν ανύπαρκτο φαινόμενο), φροντίζει να σε κάνει με κάθε κομμάτι του και άλμπουμ να νιώθεις καλά και να σε παίρνει με το μέρος του με το καλημέρα. Ειδικά όταν ξεκινάει με το “Guess Who’s Back” ας πούμε, λες και τον βλέπαμε συνέχεια και ξανάρθε. Μάλιστα σε ύψιστο βαθμό αυτοτρολαρίσματος κι αφού έχει παίξει τα “Get High?” και “I’m In A Band” μας λέει εντελώς αυθόρμητα: «Είναι η πρώτη μας φορά στην Ελλάδα, είναι ντροπή, θα έπρεπε να είναι η 50η φορά που παίζουμε για σας, γιουχάρετε μας που δεν ήρθαμε ως τώρα». Το κοινό γιουχάρει μεν, μάλλον όχι τόσο κοροϊδευτικά δε και ο τύπος συνεχίζει «γιουχάρετε μας πιο πολύ, το αξίζουμε». Αν μη τι άλλο άμα τσαλακώνεσαι έτσι, ξέρεις ότι η συναυλια θα πάει καλά ειδικά όταν επιλέξει από ευρεία γκάμα επιλογών τα πλέον feelgood κομμάτια του.
Η εμφάνιση του θα διαρκέσει μόλις 57’, θεωρώ ελάχιστος χρόνος για να ξεδιπλωθεί πλήρως η ιστορία της καριέρας του, ωστόσο με άσματα τύπου “I Gotta Rock”, “Lipstick City”, “Code On The Road”, “Good Time”, “You Are My Woman” μεταξύ ίσων, το κοινό χειροκροτάει θερμά και κάπου εκεί παίρνει ξανά το λόγο γλεντώντας άπαντες: «Δεν θα ακούσετε το αγαπημένο σας κομμάτι μια και δεν είμαστε μπάντα που κάνει θελήματα, ωστόσο όλα μας τα κομμάτια είναι ίδια, ή έτσι λένε μερικοί τουλάχιστον, οπότε θα ακούσετε κάτι σαν αυτό που γουστάρετε, γιατί πολύ απλά είναι ίδιο». Χειροκροτάει το κοινό το εκ νέου αυτοτρολάρισμα, αλλά μέσα σε τρελό κέφι, ο νευρόσπαστος Danko συνεχίζει «υποσχεθήκαμε να δείτε το καλύτερο δυνατό ροκ σόου και πιστεύω έχουμε ροκάρει τα @ρχιδι@ σας σήμερα, οπότε ας συνεχίσουμε», για να ολοκληρώσει την αυτοτιμωρία του λέγοντας «έχουμε βγάλει το 11ο άλμπουμ μας ονόματι “Electric Sounds” και έπρεπε να περάσουν 11 άλμπουμ για να έρθουμε εδώ, τι ντροπη»! Με τα πολλά, η μία ώρα πέρασε νερό, ο ίδιος και η μπάντα του έφυγαν θριαμβευτές έχοντας προσφέρει ένα φρενήρες σετ και ειλικρινά ελπίζω διάφορα σχόλια όταν έγινε η ανακοίνωση του να μην ισχύουν πια, είδα και αρκετούς να τον χαρακτηρίζουν βαρετό στο τέλος.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι θέλετε να ακούτε και τι ακριβώς δεν σας άρεσε, ο παίχτης με μισό ακόρντο στην κυριολεξία σε κάθε κομμάτι, φάση AC/DC, τόσο απλά, ξέρει να γράφε ανεβαστικά κομμάτια, η φωνή του δε χάνει καθόλου και οι δυο συνοδοιπόροι του αποδίδουν κι αυτοί τα μέγιστα. Δίπλα του ο αιώνιος σύντροφος του εξ’αρχής στο μπάσο, ο John Calabrese και στα τύμπανα ο πιο σταθερός που είχε μέχρι στιγμής από το 2013 και μετά, ο Rich Knox, με σύμμαχο τον φοβερά δυνατό και καθαρό ήχο, δείχνουν γιατί υπάρχει η πεποίθηση ότι όταν βλέπεις τρίο στη σκηνή, ξέρεις εξ’αρχής ότι θα πάει καλά. Για μένα ο ξεκάθαρος νικητής της ημέρας, κυρίως διότι δεν είμαι οπαδός Subways παρότι μου άρεσαν και ήταν χορταστικότατοι και κυριότερα διότι οι αγαπημένοι μου Offspring έφυγαν από τη σκηνή 72’ αφού ανέβηκαν, με καθαρή ώρα βγάζοντας τα μπλα μπλα και τα πάνε έλα μία ώρα και με σετ που μπορούσε κι έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο για να δικαιολογηθεί πλήρως και ο ρόλος του Headliner. Από αυτή τη μία ώρα λοιπόν που είχε μέσα σόλο κιθάρας, σόλο τύμπανα και διασκευές, θα μου επιτρέψετε να προτιμήσω την ατόφια μία ώρα του Danko Jones η οποία κύλησε ομαλότερα.
Εύχομαι ολόψυχα επιστροφή του σε κλειστό χώρο και να παίξει ολομόναχος, θα κατεδαφίσει το μέρος άνετα.
Μετά το rock ’n’ roll party, που έστησαν ο Danko Jones και η παρέα του, σειρά είχαν οι πάντα αγαπητοί στη μέρη μας The Subways. Δεν ξέρω σε πόσα ευρωπαικά φεστιβάλ θα εμφανίζονταν πάνω από τον αγαπητό Danko στο billing, σίγουρα όμως η εν Ελλάδι δημοτικότητα τους καλά κρατεί, οπότε η τοποθέτηση τους αμέσως πριν τους headliners κρίνεται απόλυτα δικαιολογημένη. Αυτός ακριβώς ο λόγος ήταν που τους έφερε και το χθεσινό βράδυ στον αφρό: είχαν το κοινό με το μέρος τους, χωρίς καν να χρειαστεί να προσπαθήσουν. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και το μεγάλο διάστημα, που είχαν να εμφανιστούν σε ελληνικό έδαφος και αύξησε την αδημονία των ακροατών τους στα ύψη. Δεν είναι και λίγο, από εκεί που τους είχαμε σχεδόν μόνιμους κάτοικους, να κάνουν οκτώ ολόκληρα χρόνια να επιστρέψουν.
Η οκταετής αυτή απουσία έφερε και μια σημαντική αλλαγή: την Camille Phillips στα τύμπανα, η οποία αντικατέστησε τον Josh Morgan μετά από 15 συναπτά χρόνια παρουσίας στο συγκρότημα από το Hetfordshire. To “νέο αίμα” πάντως φάνηκε ότι “το έχει” από την πρώτη στιγμή, δημιουργώντας ένα στιβαρό rhythm section παρέα με την αεικίνητη Charlotte Cooper στο μπάσο, η οποία δε σταμάτησε δευτερόλεπτο να φέρνει πέρα δώθε πάνω στην τεράστια σκηνή, που είχε στηθεί στην Πλατεία Νερού. Όχι πως ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Βilly Lunn πήγαινε πίσω. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για το frontman-ιλίκι και μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του γνωρίζει καλά πως να ξεσηκώνει το κοινό. Στην εξίσωση μπήκαν και τα αρκετά ελληνικά, που έχει βάλει στο λεξιλόγιο του και το πράγμα πήγε σε άλλο level.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι το κοινό δεν ήθελε και πολύ για να ξεσηκωθεί: όταν πήζεις το setlist με τα αθάνατα το κομμάτια του ντεμπούτου σου “Υoung For Eternity”, τα αποτελέσματα είναι αναμενόμενα εξαιρετικά. Mε υπερhits όπως το εναρκτήριο “Oh Yeah!”, το ομώνυμο και το αφιερωμένο στο ελληνικό κοινό “With You” δεν έχασε ποτέ κανείς και δε θα έχαναν ποτέ και οι The Subways. Σαφώς στις επιλογές από το περυσινό “Uncertain Joys” οι αντιδράσεις υπήρξαν πιο χλιαρές, αλλά δε θα τα χαλάσουμε εκεί. To “Influencer Killed The Rock Star” πάντως υπήρξε ιδιαίτερη στιγμή, μιας και ο Βilly εξομολογήθηκε ότι γράφτηκε για ένα πρώην φιλικό του άτομο, που ξεπούλησε δεσμούς και ιδεολογία για να πετύχει ως influencer. Ταυτόχρονα, με την άκρη του ματιού του είδε τη σημαία της Παλαιστίνης, που κυμάτιζε εκείνη την ώρα και έκφρασε εντελώς αυθόρμητα την αλληλεγγύη του στον παλαιστινιακό λαό.
Λίγο πριν αποχαιρετήσουν, μας έμπηξαν μια τελευταία ένεση αδρεναλίνης με το κλείσιμο - θεσμό “Rock & Roll Queen”, που πέρασε σαν θύελλα από την Πλατεία Νερού και έστειλε τον κατά συρροή stage diver Βilly Lunn στην αγκαλιά του κοινού, παραδίδοντας εξαιρετικό lead - in στους headliners Τhe Offspring.
Με το Smash να κλείνει 30 χρόνια από την κυκλοφορία του και την μπάντα να έχει 15 χρόνια να βρεθεί στη χώρα μας, βάζαμε μεταξύ μας στοιχήματα για το αν θα είναι ένα Smash live ή ένα Let the Bad Times Roll live.
Τελικά αποδείχθηκε best of!
Στην ώρα τους (22:30) τα φώτα έσβησαν και είδαμε visuals από το εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου.
Η μπάντα παίρνει θέσεις για να παίξει, ο κόσμος τους αποθεώνει και ξεκινάνε με το απόλυτα ταιριαστό Come Out and Play!
Αll I Want και Want You Bad -η πιο pop στιγμή της καριέρας τους- ιδανικά για να τραγουδήσει το κοινό και να τραβήξει τα…απαραίτητα βίντεο για τα social.
Ο ήχος από τους καλύτερους που έχω ακούσει στο Release και η μπάντα σε μεγάλη φόρμα, με τον Dexter να είναι σε καλή βραδιά τόσο φωνητικά όσο και εμφανισιακά, αφού κατάφερε να αδυνατίσει.
Staring at the Sun, όνειρο ζωής να ακούσω live και διασκευή στο Blitzkrieg Bop των Ramones, για να τιμήσουμε τις επιρροές μας.
Χωρίς τον Greg δυστυχώς στον πλευρό τους αλλά ο Todd Morse έκανε πολύ καλή δουλειά στο μπάσο όπως και ο Jonah που ήταν πίσω από την σκηνή, σε κιθάρα, πλήκτρα και φωνητικά.
Bad Habit με τα mosh pit να ξεκινάνε σε διάφορα σημεία της Πλατείας Νερού. Πριν τη γνωστή γέφυρα του κομματιού, η μπάντα διακόπτει το κομμάτι για λίγο crowd control και για να μας παινέψει που είμαστε τόσο ένθερμοι και τραγουδάμε μαζί τους.
Δυνατή εμφάνιση από τον Brandon, νεότερο μέλος της μπάντας, που έκανε και drum solo στο κλείσιμο του Gotta Get Away. Κομμάτι που λίγοι περίμεναν να ακούσουν.
Why Don't You Get a Job? με όλο το κοινό να τραγουδά αγκαλιά και χρωματιστά μπαλόνια να ξεπηδούν ανά σημεία μετατρέποντας τη συναυλία σε πάρτυ.
Στην οθόνη παίζει αδιάκοπα όμορφα visuals από δίσκους της μπάντας, La Cavalera / Dia de los Muertos artworks και η κάμερα μας δείχνει στις απολαυστικά μεγάλες γιγαντοοθόνες την μπάντα για όσους δε βλέπουν την σκηνή.
Pretty Fly (for a White Guy) ίσως το highlight της βραδιάς αφού δεν έχει σταματήσει να παίζει στα ραδιόφωνά μας από τότε που κυκλοφόρησε. Δύο φουσκωτά με τη μορφή του ράπερ από το βίντεο κλιπ εμφανίστηκαν στην σκηνή και ξανά πριν τη γέφυρα υπήρξε διακοπή από την μπάντα. Ο Noodles μας σύστησε τα μέλη, ενημέρωσε πως ο Dexter είναι πλέον Dr, αφού πήρε το PhD του και μας έβαλε να φωνάζουμε “F*ck yeah” όσο πιο δυνατά μπορούμε.
Ο ύμνος μιας ολόκληρης γενιάς δε θα μπορούσε να λείψει, με “το πιο δύσκολο σόλο που έχει γραφτεί ποτέ”, όπως λέει χιουμοριστικά ο Noodles σε συνεντεύξεις. The Kids Aren’t Alright και η μπάντα αποχωρεί από την σκηνή αφού δίνει την κιθάρα σε ένα τυχερό στο κοινό!
Στα ηχεία παίζει το Lullaby, η μόνη επαφή που είχαμε εν τέλει με τον τελευταίο τους δίσκο.
Επιστροφή με το You’re Gonna Go Far, Kid, ένα από τα καλύτερα ρεφρέν που έχουν γράψει και το δικό μου αγαπημένο κομμάτι τους.
Τέλος με πιο διάσημο “λα λα λαα” που θα ακούσεις κάθε φορά που θα ανοίξεις το ραδιόφωνό σου σε ροκ σταθμό της χώρας μας. Self Esteem για να τραγουδήσουμε ξανά όλοι μαζί με όση φωνή μας έχει απομείνει και να αποχωρήσουν μετά από 1 ώρα και 12 λεπτά.
Σχετικά μικρή διάρκεια για headliner φεστιβάλ ειδικά αν αναλογιστείς τις διακοπές που υπήρξαν για την επαφή με τον κόσμο.
Η ετυμηγορία.
Η μπάντα αναπληρώνει το κενό των 15 χρόνων από την τελευταία τους εμφάνιση με ένα setlist που θα μπορούσε άνετα να είναι σε “best of” άλμπουμ.
Ωραίος ήχος και καλή απόδοση από όλα τα μέλη που θα θέλαμε να τα απολαύσουμε για 2-3 κομμάτια ακόμη.
Το Release Athens ξεκινάει με το δεξί, με καλή οργάνωση και επιβραβεύεται για άλλη μια φορά στην επιλογή του να μην αποκλείσει το χώρο μπροστά στην σκηνή (VIP Arena) με πιο ακριβά εισιτήρια, δημιουργώντας έτσι το ιδανικό κλίμα για φεστιβάλ ροκ ήχου.
Για το RockOverdose,
Νίκος Χήναρης (The Offspring)
Δημήτρης Σούρσος (The Subways)
Άγγελος Κατσούρας (Danko Jones)
Νικόλας Καλογήρου (The Overjoyed)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός - John Metalman Livanos Photography
Offspring photo credits: Release Athens Festival
Comments
