Θεωρούσα και ακόμα θεωρώ ότι το κλασικό μέταλλο παρότι βγαίνουν συνεχώς συγκροτήματα, άλλα τρομερά άξια και άλλα τρομερά μέτρια, είχε μπει σε ένα τέλμα τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την ποιότητα του. Βλέπετε, υπήρξαν κάποιες πραγματικά καλές μπάντες που με πολύ απλό τρόπο έθεταν όλες τις υπόλοιπες στο μέτρο μίας άνευ όρων καταδικαστικής σύγκρισης κι έτσι πολύ γρήγορα, είναι αυτό που λέμε ξεχώρισαν οι άντρες από τα αγόρια. Όσον αφορά όμως ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, έλειπε αυτό που λέμε ο ηγέτης εκεί έξω, που θα τραβήξει τους άλλους από το χέρι και θα ανεβάσει το επίπεδο σε τέτοια ύψη που θέλοντας και μη, θα έπρεπε οι άλλοι να ακολουθήσουν. Το 2019 ήρθε η στιγμή επισήμως να εμφανιστούν με το ντεμπούτο τους “Burn The Night” οι όχι απλά ηγέτες αλλά και ολόκληρη η ανάσα του χεβιμέταλλου τα τελευταία χρόνια. Οι Riot City από το Calgary της Alberta, πολύ κοντά στα Αμερικάνικα σύνορα και μεγαλύτερη πόλη της συγκεκριμένης πολιτείας, ήρθαν σαν ζωοδότες να τραβήξουν όλους από το αυτί και να τους πούνε με στόμφο «ΕΤΣΙ γίνεται σωστά, ΕΤΣΙ παίζεται το heavy metal, μην το κουράζετε». Κι αν με το ντεμπούτο πάθαμε πλάκα, αυτό που έγινε πρόπερσι με το “Electric Elite” χρήζει μελέτης.
Η συναυλία ξεκινάει στις 20:30 ακριβώς με τα δικά μας παιδιά, τους Thelemite, οι οποίοι προς πραγματική μου κατάπληξη (χρησιμοποιώ πολύ προσεκτικά τη λέξη για να δείξει το σοκ), έδωσαν τη συναυλία της ζωής τους, μέχρι την επόμενη που θα έλεγε κι ο Νίκος Γκάλης. Ειλικρινά δεν πίστευα τι έβλεπα, καθώς τα έχω δει αρκετές φορές τα παιδιά και λίγο πολύ, όλοι ξέρουμε τι να περιμένουμε. Έλα όμως που αυτή τη φορά ότι ξέραμε το ξεχάσαμε άμεσα με το που ανέβηκαν στη σκηνή του Κυττάρου και άφησαν άπαντες με το στόμα ανοιχτό (κάτι κάφροι δίπλα μου ειδικά έπαθαν πλάκα). Με το περσινό τους άλμπουμ “Survival Of The Fittest”να έχει χαιρετηθεί θερμά από τους υποστηρικτές της εγχώριας σκηνής, για τα επόμενα 45’, μας παρουσίασαν τίμιο μέταλλο και τίμησαν το όνομα και την ως τώρα ιστορία τους με μία εμφάνιση που κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα, πρέπει να αποτελέσει οδηγό για τη συνέχεια. Πραγματικά ήταν όλοι άψογοι. Οδηγός ο Γιάννης σε φωνή και κιθάρες, στιβαροί ο Zack στην άλλη κιθάρα κι ο Νίκος στο μπάσο κι ο Ρένος να χτυπάει τα τύμπανα τόσο πολύ δυνατά λες και του απείλησαν τη μάνα ή του χρωστάνε λεφτά. Εξαιρετική εμφάνιση, συνεχίστε έτσι όσο πάει!
Και έρχεται η πολυπόθητη στιγμή που περιμένει το κοινό. Το οποίο κοινό να τονίσω ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. Λες κι επιλέχθηκαν ένας ένας με face control για να κάνουν το καθήκον τους και να κάνουν το Καναδικό κουιντέτο να νιώσει ακόμα περισσότερο τον Αθηναϊκό καύσωνα, καθώς δεν σταμάτησαν στιγμή να τραγουδάνε στίχους και να μπιζάρουν το συγκρότημα, ήταν όλοι βαμμένοι/ταγμένοι οπαδοί και αξίζουν χειροκροτήματος που το έζησαν με πάθος από την αρχή ως το τέλος. Ξεκίνημα στις 21:50 με το “The Hunter” και αυτό που θα ακολουθήσει για τα επόμενα 100’ (ΝΑΙ Ε-Κ-Α-Τ-Ο ΛΕΠΤΑ) δεν έχει προηγούμενο. Μία μπάντα με μόλις 2 άλμπουμ και συνολική διάρκεια αυτών τα 82’, έπαιξε ΕΚΑΤΟ λεπτά, περισσότερο απ’ότι παίζουν headliners σε φεστιβάλ, μόνο και μόνο για τον πριαπισμό που τους προσέφερε το κοινό, το οποίο ειδικά όταν ζεστάθηκε και άρχισε να σπαμάρει το γηπεδικό “RIOT CITY, OE OE OE, OE OE OE, OE OE OE” με τη μπάντα να μην πολυπιστεύει τι γίνεται, εκτροχίασαν την ήδη ιλιγγιώδης ταχύτητας και απόδοσης κατάσταση στην απόλυτη έκρηξη της. Όπως καταλαβαίνετε δεν μιλάμε πλέον για μία απλή εμφάνιση αλλά για ένα ΠΑΝΗΓΥΡΙ υπερβατικού χεβιμέταλλου από την καλύτερη μπάντα που εμφανίστηκε στον παραδοσιακό ήχο τα τελευταία χρόνια και δε βλέπουν αντιπάλους.
Να τα πάρουμε ένα ένα όσο γίνεται. Κύτταρο ως γνωστόν ηχητική εγγύηση, βγήκε και η μπάντα γαμιώντας (στην κυριολεξία όμως), έτσι το υλικό τους βρήκε τη χρυσή τομή για να ακουστεί ακόμα πιο μεγαλοπρεπές. Ο ντράμερ Jake Gracie μας δείχνει από την αρχή ότι ζωή να’χει το παλικάρι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ, χτυπάει ότι βρίσκει μπροστά του με το κεφάλι κάτω, πετάει και τις μπαγκέτες στον αέρα ενώ παίζει, δε χάνει χτύπημα, ενώ όταν αφέθηκε να κάνει κι ένα μικρό σόλο να πάρουν ανάσες οι υπόλοιποι, έμοιαζε με αρχηγό φύλαρχο που ξεκινάει τελετή μακάβριου χορού, χτυπώντας κρανία νεκρών κει κόκκαλα δεινοσαύρων, λίγο ακόμα και θα μας έτρωγε ζωντανούς, εδώ κατέβηκε από τη σκηνή και φώναζε “YES GODDAMIT, THAT WAS AWESOME”, δείχνοντας ότι άμα τον άφηναν, θα έπαιζε άλλο τόσο. Δικέ μου δεν ξέρω τι παίρνεις, αλλά θέλω κι εγώ απ’αυτό, πολύ μ’αρέσεις. Γλυκός ο ήχος του μπάσου του Dustin Smith στο μπάσο, ενώ οι ριφφάρες/σολάρες που εξαπολύουν σε μέγιστο απόθεμα ο Cale Savy και ο Roldan Reimer είναι η κινητήριος δύναμη για το «κοπάνα το κεφάλι που δεν κοπανιέται» μοτίβο που ακολουθεί το κοινό, όσο δεν έχει πεσμένα σαγόνια με την απόδοση που βλέπει. Για το τέλος αφήνω ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!
Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ο Jordan Jacobs απλά ΔΕΝ είναι άνθρωπος. Είναι εξωγήινο αυτό το πλάσμα. Πέραν ότι στο “Electric Elite” είναι κύριος υπεύθυνος για τον απόλυτο δίσκο heavy metal εδώ και αμέτρητα χρόνια, αυτά που κάνει συναυλιακά είναι 10 φορές ανώτερα/χειρότερα/σοκαριστικότερα, βάλτε ότι λέξη θέλετε δίπλα. Αυτό το «έχω καταπιεί μεγάφωνο και ξέχασα να χαμηλώσω την ένταση» φρενήρες εκφραστικό πεδίο του, μας δίνει ελπίδα για το μέλλον της μουσικής μας συνολικά, παιδαράς που έστεκε αγέρωχος και αεικίνητος και παίζοντας με το κοινό όπου χρειαζόταν, προσφέρει απόδοση βγαλμένη από ‘80s ασύγκριτο μεγαλείο, λες κι έχει καταπιεί τον Rob Halford, τον Geoff Tate και κάθε υψηλής κλάσης τραγουδισταρά του παρελθόντος και τους έχει παγιδεύσει στο σώμα του, μην αφήνοντας τους να βγουν έξω. Κι όχι απλά όσο περνούσε η ώρα γινόταν καλύτερος, αλλά οι αντιδράσεις του κόσμου έμοιαζαν να τον γεμίζουν μπαρούτι ώστε να εξαπολύσει κι άλλες σφαίρες με κάθε στίχο, σκοτώνοντας τους παρευρισκόμενους καθόλου ευγενικά και απαλά που λέει κι ένα τραγούδι. Νόμιζα ότι ο Todd Michael Hall των Riot V είναι ο τελευταίος μεγάλος παλαιάς κοπής τραγουδιστής, αλλά κι ο Jacobs είναι από μεγάλη πάστα, να το’χει το Riot γενικά λέτε; Με V ή City δίπλα, δεν έχει σημασία.
Παίχτηκε ότι μπορούσε να παιχτεί, συν μία απίστευτη διασκευή στο τέλος του “See You In Hell” των Grim Reaper, ενώ ο Μανώλης Καραζέρης, στον προσφιλή του ρόλο ως διοργανωτής να προτρέψει συγκρότημα να παίξει τραγούδι δεύτερη φορά (αυτά μας αρέσουν, αυτά θέλουμε), τους πριζώνει –άλλο που δεν ήθελαν- να μας προσφέρουν κάτι έξτρα, έτσι το “Tyrant” που την πρώτη φορά έχει κάνει το Κύτταρο να εκραγεί, τη δεύτερη φορά απλά δημιουργεί πανζουρλισμό, με τον Jacobs ειδικά να τραγουδάει ακόμα πιο δυνατά, γι’αυτό το κοινό που δε χορταίνει μεν, αλλά και που αδυνατεί να κατανοήσει του τι κάνουν αυτοί οι τύπου εκεί πάνω. Ειλικρινά δε νομίζω να έχουν παίξει μεγαλύτερης διάρκειας, απόλυτης αποδοχής και γενικής φρενίτιδας ανάλογη συναυλία στην καριέρα τους ως τώρα, και δεν ξέρω και πόσο πιθανό είναι να ξαναγίνει, εκτός αν βγάλουν τον τρίτο δίσκο (ελπίζω του χρόνου το πολύ) και έρθουν και βαρέσουν κάνα δυομισάωρο, τους έχω ικανούς. Ο Jacobs σαφώς και θα τονίσει αρχικά ότι είμαστε το αγαπημένο τους κοινό κι ότι η εμφάνιση τους στο Up The Hammers πέρυσι τους έμεινε αξέχαστη, ενώ μετά με χαμόγελο θα υπογραμμίσει ότι η Αθήνα είναι η δυνατότερη και ομορφότερη πόλη για το συγκρότημα κι ότι οι Έλληνες το κάνουν αλλιώς.
Σε μία βραδιά που η ολότητα της δε μπορεί να σταθεί σε στιγμές, θα τονίσω λίγο παραπάνω τα ουρλιαχτά του κοινού στα “Warrior Of Time”, “Burn The Night”, “Ghost Of Reality” και την ανατριχίλα που διέπει όλο το Κύτταρο στο “Severed Ties” (αν έπρεπε να εξηγηθεί όλο το είδος στη νεότερη εποχή του σε 10’, θα βάζαμε αυτό το κομμάτι και θα έκλειναν όλα τα στόματα μια για πάντα). Σαφώς και το μεγαλύτερο ΓΙΟΥΧΟΥ θα λάβει χώρο στο “Eye Of The Jaguar”, όπου και οι πιο ήρεμοι, όπως και οι γυναίκες που δώσανε το παρόν, θα ξεφύγουν όσο ποτέ μέσα στη βραδιά, με το κομμάτι να αποτελεί για το σημερινό heavy metal ανάλογο ορισμό μίας τάσης όπως έκανε κάποτε το “Angel Of Death” των Slayer για το thrash. Οι Riot City δεν παίζουν thrash βέβαια, αλλά είναι ότι πιο thrash και ΠΑΡ’ΤΑ στα μούτρα μπορεί να δει κάποιος τη σήμερον ημέρα εκτός είδους, δοξάζουν το ιερό μέταλλο που γαλουχήθηκε στις δεκαετίες, τιμούν την κληρονομιά που άφησαν όλα τα ιερά τέρατα του παρελθόντος και στρώνουν με ροδοπέταλα το δρόμο για ένα λαμπρό μέλλον όσον μπορέσουν να ακολουθήσουν τη δική τους λογική. Δύσκολο μεν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.
Με βεβαιότητα ευστοχίας απόψεως ανάλογη του αν θα ξημερώσει ή θα βραδιάσει κάθε μέρα, οι Riot City είναι Ο-Λ-Ο το heavy metal εν έτει 2024, θα συνεχίσουν να είναι για όσα χρόνια θα ξεπερνούν τον εαυτό τους, τα κλισέ και την όλη μετριότητα των υπολοίπων εκεί έξω και μας εγγυώνται μεγάλες στιγμές που θα μείνουν στην ιστορία και στο μέλλον. Αν ξεπεράσουν και το “Electric Elite” μελλοντικά, μας βλέπω γυμνούς στο δρόμο όλους ως απειλή για την κοινωνία στην ομαλή ροή της καθημερινότητας της (μια και είναι ήδη πολύ ομαλή αλλά τέλος πάντων) και γενικά βλέπω να χάνουμε το λίγο μυαλό που μας άφησαν στη θέση τους αρχικά με τις 2 αρχιδισκάρες τους και εν συνεχεία με την συγκεκριμένη εμφάνιση που έχει ήδη μείνει παντοτινά στα χρονικά της Ελληνικής συναυλιακής ιστορίας, εντός κι εκτός μεταλλικού ήχου. Να’στε γεροί και με ανάλογη τρέλα και ανεμελιά κι όχι απλά δε θα σας σταματήσει τίποτα στο διάβα σας, αλλά αποτελείται και φάρο εκεί έξω για να ξεκολλήσει λίγο το μυαλό του μέσου μεταλλά από κολλήματα, κλισέ κι εν γένει τυρίλα που εν πολλοίς τον περικυκλώνει άνευ λόγου και αιτίας αρκετές φορές. Το δεύτερο σπίτι σας έχει τις πόρτες ανοιχτές για σας any-fuckin’-time! Koπιάστε!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
photo/video credits: UP THE HAMMERS
