Το ROCKWAVE FESTIVAL επέστρεψε! Το ιστορικότερο open air της χώρας, μετά από απουσία ετών άνοιξε τις πύλες του πριν μια βδομάδα, ενώ χθες Παρασκευή 7 Ιουλίου είχε έρθει η σειρά του αμιγώς rock/metal κοινού να απολαύσει μερικά από τα πιο σπουδαία ονόματα του χώρου, συμπληρώνοντας μία ακόμη σελίδα στα συναυλιακά δρώμενα και ξορκίζοντας τις όποιες αστοχίες του παρελθόντος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεδομένων των συνθηκών.
Το Rockwave και το Terra Vibe πολλοί αγάπησαν αλλά και πολύ ... εμίσησαν, ωστόσο δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως αποτελεί τον ιδανικότερο χώρο για καλοκαιρινά festival στην Ελλάδα, ένα τεραστιο κτήμα που συνδυάζει απόδραση από την τσιμεντούπολη - επαφή με τη φύση και μουσικάρες! Μάλιστα όταν σε αποζημιώνει το αποτέλεσμα της όλης εμπειρίας, οποιαδήποτε ταλαιπωρία ξεχνιέται ... καλη διάθεση να υπάρχει γιατί από γκρίνια και μιζέρια "γκώσαμε"!
Lazy Mans Load
Φτάσαμε στη Μαλακάσα με το λεοφορείο της γραμμής ακριβώς στις 16:00 και δεκαπέντε λεπτά αργότερα (με μικρή καθυστέρηση) μας καλωσόρισε από σκηνής η πεντάδα των Lazy Man’s Load!
Οι Αθηναίοι, επικοινώνησαν την μουσική τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε αντίξοες συνθήκες λόγω καύσωνα, αλλά με αρκετούς θαρραλέους ακροατές μες στο λιοπύρι να τους χειροκροτούν και να τους επευφημούν σε κάθε ευκαιρία. Ενισχυμένοι με δύο γυναικείες παρουσίες στα backing vocals που βοήθησαν αρκετά στο τελικό αποτέλεσμα, όσο αφορά τον όγκο της μουσικής τους, παρουσίασαν κυρίως κομμάτια από το debut album τους “All Hat No Cattle” και δύο από το επόμενο, που αναμένετε να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη.
Highlight της εμφάνισής τους θα έλεγα πως ήταν τα δύο νέα τραγούδια τους, που κούνησαν σβέρκους και κορμιά, επίσης η vintage πινελιά του μικροφώνου και η άκρως παραστατική ερμηνεία του τραγουδιστή τους, ο οποίος – όπως όλοι - δεν έκανε εκπτώσεις σε έκφραση και πάθος, οργώνοντας τη σκηνή.
Οι Lazy Man’s Load με το ιδιαίτερο κράμα της μουσικής τους (λίγο από heavy, λίγο από southern/hard rock κ.ά.), έχοντας ως μεγάλο ατού την ενέργεια της νιότης τους, την προσεγμένη εμφάνιση και την άνεσή τους στο σανίδι κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις, όπως έχουν πετύχει στα 6 χρόνια παρουσίας τους στο χώρο. Αν ακόμη δε τους έχετε δει ζωντανά ή δε τους έχετε ακούσει, αξίζει να το κάνετε σε επόμενη ευκαιρία καθώς θα μας απασχολήσουν σίγουρα στα επόμενα χρόνια που έρχονται! (σημ. Στις 3 Σεπτέμβρη ανοίγουν το headline show των Firewind στην Τεχνόπολη).
Setlist:
In For The Kill, Juke Joint, Gomorrah, Outlaws Serenade, Saints Full Of Sin, Hot As A 2$ Pistol, Slackjawed
Rock N' Roll Children
Στο πίσω μέρος της σκηνής, δέσποζε η μορφή του Dio με ανοιχτά χέρια, είχαμε καταλάβει όλοι πως είχε έρθει η στιγμή να ακούσουμε την πιο επιτυχημένη Dio tribute μπάντα της χώρας μας, τα "δικά μας παιδιά" RnR Children, στην παρθενική τους εμφάνιση σε ένα τόσο μεγάλο φεστιβαλ.
Οι προσδοκίες μας πολλές, καθώς η παρέα των Γιάννη Παπανικολάου, Μανώλη Τσίγκου, Γιάννη Τσιμά, Νίκου Αναστασιάδη και Γιώργου Γεωργίου, μας έχει συνηθήσει σε εμφανίσεις επικές και μαραθώνιες χωρίς να απογοητεύει ποτέ. Ωστόσο, δυστυχώς εξ αρχής φάνηκε πως δεν ήταν σε καλή μέρα, τουλάχιστον ο Γιάννης. Σύντομα, ο Μανώλης - ο γιατρός (εντός και εκτός εισαγωγικών) μας εξήγησε πως δε φταίει η ζέστη, ούτε το άγχος του Γιάννη που γίνεται για πρώτη φορά πατέρας οσονούπω, αλλά δυστυχώς ήταν άρρωστος και δε μπορούσε να αποδώσει στο 100%. Παρόλα αυτά, έδωσε ό,τι καλύτερο μπορούσε δεδομένων των συνθηκών αν και δε χρειαζόταν να ζοριστεί ιδιαίτερα, καθώς ο κόσμος είχε έρθει να τραγουδήσει μαζί του, όπως το συνηθίζει στις πολυάριθμες εμφανίσεις τους άλλωστε.
Έτσι λοιπόν, στο 50λεπτο που είχαν στη διάθεσή τους, ακούσαμε ένα χορτάτο medley μερικών από τους πιο αγαπημένους ύμνους του Ronnie James Dio. Όπως είπε και ο Γιάννης τα τραγούδια δε χρειάζονται συστάσεις, οι RnR Children ξεσήκωσαν τον κόσμο που είχε μαζευτεί μπροστά στο καυτό σιδερένιο κάγκελο - κάνοντας ηλιοθεραπεία ( ή και Dio-θεραπεία αν θέλετε ) μετά μουσικής αλλά και όσους είχαν επιλέξει τη σκιά πιο πίσω.
Οι RnR Children, έκαναν πραγματικότητα σίγουρα ένα όνειρο ζωής, να μοιραστούν δηλαδή τη σκηνή με ζωντανούς θρύλους που έχουν διαμορφώσει τα μουσικά τους γούστα και όχι μόνο, και εμείς ως απλοί ακροατές αλλά και ακόλουθοί τους νιώσαμε διάχυτη την ευγνωμοσύνη τους και το σεβασμό τους απέναντι στα ιερά τέρατα της μουσικής, απέναντι στη διοργάνωση που τους έδωσε την ευκαιρία αυτή και φυσικά προς τον κόσμο που ήταν εκει από νωρίς να στηρίξει την προσπάθειά τους, να ζήσει μαζί τους αυτή την μοναδική για εκείνους στιγμή.
Μας χρωστάνε μια καλύτερη εμφάνιση, όπως μας έχουν καλομάθει τόσα χρόνια και το υποσχέθηκαν!
Setlist:
Tarot Woman, Man On The Silver Mountain, Falling Off The Edge Of The World, Children Of The Sea/Egypt/Don’t Talk To Strangers/One Night In The City (medley), Die Young, Heaven And Hell/ Holy Diver
Bokassa
Ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα αυτή τη φορά, οι Νορβηγοί punkοστονεράδες Bokassa, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά ενώπιον του ελληνικού κοινού, με πολύ κέφι και διάθεση! Προσωπικά επέλεξα να τους απολαύσω υπό σκιά, μετά από ένα δίωρο ηλιοθεραπείας στο κάγκελο αλλά προς το τέλος του set τους κατάφεραν να με ξεσηκώσουν ώστε να πλησιάσω τη σκηνή για να απολαύσω καλύτερα τις ταιριαστές με τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο μουσικές τους, που σε μετέφεραν κάπου μακριά σε μια απέραντη ξερή έρημο.
Τι κι αν προέρχονται από την πιο ψυχρή σε κλίμα βόρεια Ευρώπη, το εκκεντρικό θα έλεγα trio των Bokassa έχουν επιλέξει ένα είδος που δεν μας έχει συνηθίσει η σκανδιναβική σκηνή. Οι Bokassa έδειξαν πλήρως εγκλιματισμένοι με το μεσογειακό ταμπεραμέντο και είχαν έρθει με πολύ όρεξη, εκφράζοντας ουκ ολίγες φορές την αγάπη τους για το αλκοόλ, τους Έλληνες και Ιταλούς φίλους τους και χρησιμοποιώντας τις κλισέ ατάκες με τη διεθνή πλέον λέξης «malakas», προσπάθησαν να έρθουν κοντά με τους παρευρισκομένους σε ένα συνεχές interaction μαζί τους.
Αν και ολιγομελής ομάδα, η γεμάτη θετική ενέργεια σκηνική τους παρουσία γέμισε τη σκηνή, ενώ σε αυτό βοήθησε ο ογκώδης ήχος των orange ενισχυτών τους, και τα οπτικά εφέ που συμπλήρωσαν τα χρωματιστά φώτα και ο τεχνητός καπνός σε ορισμένες στιγμές.
Από τα τραγούδια τους - τα οποία άκουγα για πρώτη φορά - ξεχώρισα τα 'Hereticules" απ΄το πίο πρόσφατο album τους Molotov Rocktail (2021) και το κομμάτι με το οποίο έκλεισαν την εμφάνισή τους "Five Finger Fuckhead", απ το debut album τους "Devide & Conquer" (2017).
Θα μπορούσαμε να ξαναδούμε άνετα τους Bokassa σε ένα πιο ομοιογενές line up, παρέα με τους φίλους τους Planet Of Zeus (btw ο μπασίστας φορούσε μπλουζάκι τους) και άλλα τέτοια ονόματα του ευρύτερου stoner, hardcore punk χώρου, αλλά ακόμα πιο ιδανικά θα ήταν παρέα με τους Metallica, αφού εγκρίνει και ο Lars που τους επέλεξε προσωπικά να ανοίγουν τις συναυλίες τους στην περιοδεία τους το 2019.
Setlist:
Freelude, Last Night, Cold One, Mouth, Crocsolide Dundee, No Control, Burn It All, Walker, Retaliation, Charmed, Hereticules, Molotov, Vultures, Immortal1, So Long, Five Finger
As I Lay Dying
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει σιγά σιγά, και η θερμοκρασία να πέφτει ελαφρώς, ενώ η προσέλευση του κόσμου ήταν εμφανώς πιο μαζική. Ιδανικές συνθήκες για να απολαύσουμε ένα συναυλιακό απωθημένο για τους λάτρεις του πιο hardcore ήχου και όχι μόνο. Έτσι λίγο πριν τις 19:20 η σκηνή του Terra Vibe στολίστηκε με το λογότυπο των As I Lay Dying, οι οποίοι με μπροστάρη τον ογκώδη Tim Lambesis προκάλεσαν με το καλησπέρα και το Within Destruction, τα πρώτα circle pit της ημέρας.
Πιτσιρικάδες στην πλειοψηφία τους από το κοινό, επιδόθηκαν σε κλωτσοπατηνάδα στο γρασίδι και στο χώμα δίχως να τους πτοεί η ζέστη, ενώ η γερουσία από μακρυά είτε τους θαύμαζε – είτε ζήλευε τις αντοχές και τα νιάτα τους. Το χάσμα γενεών ήταν έντονο και συνάμα ενδιαφέρον να το παρατηρείς. Απ' τη μια πλευρά οι παλιοσειρές κι απ' την άλλοι οι εκπρόσωποι του πιο μοντέρνου ήχου, ο οποίος μπορεί να μετρά 2 και βάλε δεκαετίες ζωής, ωστόσο ακόμα θεωρείται φρέσκος και μάλιστα αποτελεί (όσο και κάποιοι να μη το παραδέχονται) το παρρόν αλλά και άμεσο μέλλον της ακραίας μουσικής, με πολλά νέα συγκροτήματα και κοινό να ακολουθούν αυτή την κατεύθυνση.
Κάπου στα μισά όμως, κι ενώ καλά καλά δεν είχε καθήσει το χώμα απ’ τον κουρνιαχτό που είχε σηκωθεί, το μικρόφωνο κρέμμασε τον Lambesis, πιθανόν τα brutal φωνητικά του να τρόμαξαν ακόμα και τις συχνότητες και σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους το Redefined, ξαφνικά δεν ακούγαμε τη φωνή του!
Τι κι αν φώναζε το κοινό «microphone! microphone!», εκείνος δεν είχε καταλάβει εξ αρχής πως δεν ακούγεται και συνέχιζε απτόητος το headbanging του. Η τεχνική βοήθεια προσπάθησε να το διορθώσει με μια μικρή διακοπή… αλλά δυστυχώς, οι As I Lay Dying «χαντακώθηκαν» και ενώ ξεκίνησαν με τις καλύτερες των συνθηκών, από εκείνο το σημείο και μετά είχαν θέματα με τον ήχο του μικροφώνου που δεν διορθώθηκαν σύντομα.
Η πλειοψηφία του κοινού που είχε έρθει να τους απολαύσει σίγουρα με το δίκιο τους ξενέρωσαν προς στιγμήν, αλλά οι ίδιοι οι As I Lay Dying, με τη στάση τους δεν άφησαν επιπλέον περιθώρια να αμαυρωθεί η εμφάνισή τους. Με την εμπειρία που έχουν και τον επαγγελματισμό τους αντιμετώπισαν τη στραβή με ψυχραιμία και συνέχισαν το show τους μέχρι τέλους, δείχνοντας περίτρανα πως σε αυτή την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα τίποτα δε θα μπορούσε να τους χαλάσει την όρεξη και την επιθυμία να μας ευχαριστήσουν!
To setlist περιελάμβανε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του group, με highlights για μένα το The Darkest Nights (απ΄το μακρινό 2005), το My Own Grave (απ' το 2015) και το The Great Foundation, με τον Lambesis σε ξεκάθαρα εξομολογητική φάση, για το γνωστό - άγνωστο παρελθόν του και τη μετέπειτα προσωπική αναγέννησή του.
Λίγο πριν το τέλος, απομακρύνθηκα απ' τον κόσμο για να δω πως ακούγεται και πιο πίσω ο ήχος, και ομολογώ πως αν όλα είχαν τσουλήσει σωστά κι αν το show τους δεν ήταν τόσο "φτωχό" σε εφέ (πχ μου έλειψαν εδώ φωτιές και καπνοί), αυτή τη στιγμή θα μιλούσαμε για μια ισοπεδωτική εμφάνιση και απόδοση από τους As I Lay Dying. Έστω κι έτσι, όμως, είδαμε επιτέλους τους αμερικανούς, με τον Λαμπέση να μη χάνει ευκαιρία να μας λέει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και την χαρά του που έπαιξαν επιτέλους στη χώρα των προγόνων του. Ελπίζω να μη χρειαστεί άλλα 20 χρόνια για να τους ακούσουμε και ας ευχηθούμε να τους απολαύσουμε μαζί με ένα πιο κοντά σε εκείνους line up σύντομα!
Saxon
“They came, they saw, they conquered”. Αυτό μόνο αρκεί να ειπωθεί για την εμφάνιση των Saxon, για μία ακόμη φορά στην Ελλάδα που τους λατρεύει και τη λατρεύουν - με αποδείξεις - επιλέγοντας ως πρώτη στάση της ευρωπαϊκής τους περιοδείας να τιμήσουν την Αθήνα και το ελληνικό κοινό.
Λιτό σκηνικό, με το κόκκινο πανί να δεσπόζει και το σλόγκαν "Carpe Diem" (τίτλος του πιο πρόσφατου album τους, να κυριαρχεί, ως γενικότερο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση). Βλέπετε ο Biff και η παρέα του εδώ και 4 δεκαετίες παραμένουν πιστοί στρατιώτες του heavy metal και δε χάνουν ευκαιρίες να αδράξουν τη μέρα δημιουργικά, χαρίζοντάς μας αριστουργήματικά κομμάτια που έχουν γίνει πλέον ύμνοι.
Οι Saxon έδωσαν ένα show μιας ώρας η οποία πέρασε νεράκι με μία best of setlist που έδωσε εκκίνηση με το πόδι στο γκάζι και τ0 Motorcycle Men, συνέχισε με το Capre Diem και το Thunderbold (ένα τραγούδι που μας είχε πει ο Biff στη συνέντευξή μας πριν λίγο καιρό, θα παίξουν σίγουρα - και σχετίζεται με την Ελλάδα καθώς είναι εμπνευσμένο από τον αρχαίο θεό Δία και τους κεραυνούς του).
Βουτιά στο ένδοξο παρελθόν με το Wheels Of Steel και Heavy Metal Thunder που ξεσήκωσαν το κοινό, ειδικά στο πρώτο άναψε και το μοναδικό καπνογόνο της βραδυάς και το πάρτι συνεχίστηκε με ένα Biff σε μεγάλα κέφια, να χοροπηδά και να παίζει με το κοινό (έβγαλε ξανά το κινητό του και έκανε Live μετάδοση), ενώ σε μια άλλη στιγμή πήρε μία custom made ελληνική σημαία από το κοινό και την κράτησε περήφανος και προφανώς overwelmed από την λατρεία του κόσμου.
Να σημειωθεί πως ήταν η πρώτη εμφάνιση των Saxon χωρίς τον κιθαρίστα Paul Quinn, τη θέση του οποίου ανέλαβε επάξια ο Brian Tattler των Diamond Head, που ήταν εξαιρετικός σε όλα του!
Αιφνιδιάζοντας το κοινό, όπως συνηθίζει ο Biff σε κάποια φάση μας έβαλε να διαλέξουμε ποιο κομμάτι θέλουμε να παίξουν στη συνέχεια, με το Ride Like A Wind να κερδίζει έναντι του Never Surrender, του album "Denim & Leather", ωστόσο πιο μετά ακούσαμε το ομότιτλο, που δε λείπει σχεδόν ποτέ από τις live εμφανίσεις τους.
Από τους Saxon λίγο πολύ ξέρεις τί να περιμένεις και τα live τους - είτε σε κλειστό χώρο είτε σε ανοιχτό - αποτελούν πάντα εγγύηση διασκέδασης και απόλυτης heavy metal γιορτής. Αυτό ίσως είναι το μυστικό στη συνταγή της επιτυχίας που δύσκολα αλλάζει συστατικά.
Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, παρά ότι θα πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που συγκροτήματα όπως οι SAXON δίνουν το παράδειγμα της αφοσιωμένης πορείας και αυθεντικότητας στη νέα γενιά μουσικών αλλά και οπαδών, οι οποίοι θα πρέπει να αισθάνονται ευγνώμονες που ακόμα υπάρχουν και μας εμπνέουν, δημιουργώντας μας αναμνήσεις και δίνοντάς μας πολύτιμες εμπειρίες σε κάθε επαφή μας μαζί τους.
Αγκαλιασμένοι οι Saxon-άρες της καρδιά μας, αποχαιρέτησαν το πλήθος που χειροκροτούσε ασταμάτητα και έδωσαν από τώρα ραντεβού για του χρόνου, με νέο δίσκο που αναμμένεται να κυκλοφορήσει μες στο 2024!
Setlist:
Μotorcycle Man, Carpe Diem (Seize the Day), Thunderbolt, Wheels of Steel , Heavy Metal Thunder, Strong Arm of the Law, Ride Like the Wind, Dallas 1pm, Denim and Leather, 20000 Feet, Crusader, 747 (Strangers in the Night), Princess of the Night
Deep Purple
Ακριβώς στις 22:31 με τις πρώτες γνώριμες νότες του Highway Star αντιληφθήκαμε πως το ραντεβού μας με την ιστορία της rock είχε ξεκινήσει.
12 χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία επίσκεψη των θρύλων Deep Purple επί ελληνικού εδάφους, και για κάποιους ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπαμε ζωντάνα, για άλλους η πολλοστή αλλά σίγουρα για όλους πιθανότατα και η τελευταία... Τα χρόνια περνούν γρήγορα και πλέον με ωριμότητα μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως είναι τεράστιο προνόμιο να μπορείς να βλέπεις ζωντανά στη σκηνή συγκροτήματα με τα οποία γαλουχήθηκες από γονείς, συγγενείς ή φίλους και ακόμα περισσότερο συναισθηματική αξία αποκτά όταν αυτό το κάνεις μαζί με τα δικά σου παιδιά. Το αναφέρω αυτό γιατί ήταν αρκετοί εκείνοι που είχαν έρθει οικογενειακώς να παρακολουθήσουν τους - χωρίς υπερβολή - ζωντανούς θρύλους , οι οποίοι με τα ανεξίτηλα τραγούδια τους έγραψαν το soundtrack μιας ολόκληρης εποχής.
Οι DEEP PURPLE με την εμφάνισή τους στο Rockwave Festival εν έτει 2023, απέδειξαν πως κρατούν ακόμη το θρόνο του classic hard rock, όντας οι αδιαμφισβήτητοι βασιλιάδες μιας εποχής που μπορεί να θεωρείται πλέον ξεπερασμένη αλλά σε κάθε ευκαιρία δείχνει τη δύναμη της. Η πεντάδα των αειθαλών Ian Gillan, Roger Glover, Ian Paice, Don Airey και του νεοτέρου Simon McBride, ως masters του ειδους παρέδωσαν σεμινάριο του πως παίζεται το rock - αβάδιστα και αβίαστα, αποζημιώνοντάς μας για το προ ετών "χαμένο" ραντεβού μας και την αναμονή τόσων ετών.
Δε χρειάζεται να σταθούμε σε πολλές λεπτομέρειες, αξίζει όμως να αναφέρουμε τα πιο σημαντικά highlights που κατά τη γνώμη μου έκαναν τη διαφορά.
Αρχικά να αναφέρω, την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΤΙΜΗ που μας έκαναν οι perfect gentlemen, διά χειρός Don Airey - ο οποίος έπαιξε προς μεγάλη μας έκπληξη στα πλήκτρα - ένα medley από δύο μελωδίες που έχουν ταξιδέψει την Ελλάδα παγκοσμίως. Ο "Ζορμπας" του Μίκη και τα "Παιδιά του Πειραιά" του Μάνου, οι βραβευμένες αυτές αθάνατες μελωδίες συναντήθηκαν το βράδυ της Παρασκευής με τις συνθέσεις των Deep Purple, και τα αστέρια ψηλά στον ουρανό έλαμψαν λίγο περισσότερο. Συγκίνηση και δέος απλά!
Επίσης, η ανατριχιαστική απόδοση του μνημειώδους "When A Blind Man Cries" και του εμβληματικού "Perfect Strangers", με τον Ian Gillan να στέκεται μπροστά μας όρθιος και αγέρωχος μέσα στο φαρδύ γαλάζιο πουκάμισό του, ήταν αρκετή για να μας προκαλέσει μια νοσταλγία αλλά και μια χαρμολύπη, για τον αδάμαστο χρόνο που μπορεί να έχει πάρει τη νιότη μακρυά αλλά δε μπορεί να πάρει τις αναμνήσεις, καθώς αυτές θα ξυπνούν κάθε φορά με το άκουσμα τέτοιων τραγουδιών.
Δε γνωρίζω τι προσδοκίες μπορεί να είχε ο καθένας από τις χιλιάδες κόσμου από την εμφάνισή αυτή, ωστόσο έστω και την αμιδρή επαφή με τα shows των Deep Purple να έχει κάποιος σίγουρα θα περιμένει να ακούσει αρκετά τζαμαρίσματα από όλους τους μουσικούς. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς όταν είσαι ένα συγκρότημα που από τις τάξεις του έχουν περάσει Μουσικοί (με το Μ κεφαλαίο) και το οποίο παρά τις πολλές και σημαντικές αλλαγές σε line up συνεχίζει να αποτελείται από καλλιτέχνες που τιμούν το όνομα των Purple.
Επίσης, λογικό και επόμενο είναι το συγκρότημα να έχει πλέον προσαρμόσει το show στα δικά του μέτρα και σταθμά, χωρίς να κάνει εκπτώσεις φυσικά στην ποιότητα και την ποσότητα, μη ξεχνάμε πως οι βετεράνοι του group Ian Gillan και ο Roger Glover είναι πλέον 77 ετών, ενώ ο Ian Paice 75 το ίδιο και ο Don Airey! Πρέπει να νιώθουμε υπερτυχεροί που ακόμα αντέχουν και βγαίνουν σε περιοδείες αλλά και που συμπεριλαμβάνουν την Ελλάδα στο πρόγραμμά τους. Φυσικά, στις πλάτες του σήκωσε τον βαθύ μώβ ογκόλιθο ο 45χρονος παιχταράς Simon McBride, "αντικαταστάτης" του αναντικατάστατου Steve Morse.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο παρά συναισθήματα συγκίνησης, δέους, σεβασμού και απόλυτης ευγνωμοσύνης για αυτό που βιώσαμε το βράδυ της Παρασκευής στο Rockwave 2023. Μια αξέχαστη βραδυά που θα θυμόμαστε για πάντα και σίγουρα στο τοπ10 των συναυλιακών εμπειριών - παντώς είδους.
Ευχαριστούμε Rockwave! Ευχαριστούμε Deep Purple! Ευχαριστούμε μουσική που είσαι πάντα εκεί να συντροφεύεις τις αναμνήσεις μας.
Setlist:
Highway Star, Pictures of Home, No Need to Shout, Into the Fire, Uncommon Man, Lazy, When a Blind Man Cries, Anya, Perfect Strangers, Space Truckin’ , Smoke on the Water
Encore: Hush, Black Night
Για το RockOverdose,
Βιβή Ζαπαντιώτου
Φωτογραφιες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography)
Comments
