Πολύς κόσμος περίμενε τη συγκεκριμένη βραδιά, κυρίως για τους εδώ και 23 χρόνια πολυαγαπημένους του κοινού Opeth (οριοθετώ το χρονικό σημείο όταν βγήκε το μνημειώδες “Blackwater Park”, καθώς όταν κάναμε αναφορά στη μπάντα στα 4 πρώτα άλμπουμ της, μας κοιτούσαν με το βλέμμα του ροφού) και λιγότερο για τους πάντα συνεπείς στο ραντεβού τους στην Ελλάδα Leprous. Ο συνδυασμός του πακέτου υποσχόταν πολλές συγκινήσεις και το ειδυλλιακό τοπίο του θεάτρου του Λυκαβηττού, στο οποίο ξαναβρέθηκα αισίως μετά από 19 χρόνια και την συναυλία των Slipknot (πως περνάνε τα χρόνια και το σκέφτεσαι και απορείς) έκανε την εμπειρία ακόμα καλύτερη (οκ παραμερίζουμε τα καντήλια όσων χρειάστηκε ν’ανέβουν την ατελείωτη ανηφόρα και αμέτρητα σκαλιά και πάμε παρακάτω). Οι Opeth μάλιστα είχαν να έρθουν και πολλά χρόνια, 9μιση για την ακρίβεια, οι δε Leprous άργησαν μόλις ενάμιση χρόνο, το διακωμωδούμε διότι έρχονται τόσα συχνά και όταν περνάει πάνω από χρόνος μας φαίνεται παράξενο. Είχε πολύ περισσότερο κόσμο απ’ότι περίμενα για να πω την αλήθεια, δείγμα ότι η συναυλία είχε σημαδευτεί και με πάρα πολλούς εξ’αυτών να βλέπουν τα συγκροτήματα για 1η φορά, άρα ιδιαίτερα ξεχωριστή σαν εμπειρία. Θεωρώ πολύ απλά άνευ πολλών εξηγήσεων τα όσα διαδραματίστηκαν στο Λυκαβηττό άρα πάμε να τα δούμε.
Οι Leprous βγαίνουν με μικρή καθυστέρηση (19:45 αντί 19:30) με τον αέρα ότι ξέρουν τα μέρη μας και πάντα τυχαίνουν θερμής υποδοχής. Στην 8η εμφάνιση τους που βλέπω τα τελευταία 14 χρόνια, ενδεικτικό του πόσο συχνά έρχονται, πλέον μοιράζονται οι φορές που τους έχω δει μόνους και ως support από 4. Καθαρά σαν support εμφάνιση, παραμένει κορυφαία αυτή του 2011 όταν εξαφάνισαν από τον χάρτη κι από την ίδια την ύπαρξη κοτζάμ Amorphis, κάνοντας τους να μοιάζουν παιχνιδάκι στις ορέξεις τους, διασυρμός άνευ προηγουμένου. Όχι, δεν έπιασαν τέτοιο επίπεδο στο Λυκαβηττό, αλλά ήταν και πάλι φοβεροί και αν πιστέψουμε στο κάρμα, χθες πήραν την εκδίκηση τους γι’αυτό που έγινε στο ΟΑΚΑ το 2019, όταν ο ηχολήπτης ασέλγησε πάνω τους -και πότε βρήκε να το κάνει, τη μέρα που παίζανε με τους Slayer και όλοι είχαν πάει να τους πετάξουν μπουκάλια, τελικά χειροκροτήθηκαν παρατεταμένα- και είχαν ένα φοβερό ήχο, που όλοι έσπευσαν να τονίσουν ως το κυριότερο ατού τους. Για την απόδοση τους δεν έχω να πω πολλά, είμαι και ο ψυχασθενής που δεν έχω χάσει καμία εμφάνιση τους στη χώρα μας άρα πάντα ξέρω τι να περιμένω. Αν πρέπει κάτι να τονίσω ήταν η έκπληξη όλων όσων τους είδαν πρώτη φορά κι όσων δεν παλεύουν τα άλμπουμ τους.
Ξεκίνημα με το “Have You Ever” από το “Aphelion” και καπάκι φοβερό μπάσιμο με το “The Price”, όπου σιγά σιγά όσοι έχουν έρθει κυρίως γι’αυτούς ξεθαρρεύουν και αρχίζουν τις επευφημίες. “Γεια σου Αθήνα, είναι πάντα όμορφο να ερχόμαστε να παίζουμε για σας” μας λέει ο Einar Solberg. Tα μάτια όλων βέβαια είναι πάντα στραμμένα στον ντράμερ-φαινόμενο των καιρών μας, Baard Kolstadt, ο οποίος όσο περνάει η ώρα καθηλώνει το κοινό μέχρι να τεθεί σε αυτοανάφλεξη κι ο ίδιος και η μπάντα. Αυτό που λέω σε όλους ως μυστικό όταν τους βλέπω είναι το εξής: “Όταν τους δεις να αρχίσουν να κοπανιούνται σαν τα κατσίκια, σημαίνει ότι η συναυλία πάει καλά”, έτσι οι Leprous ναι μεν έχουν ελαφρύνει κατά πολύ τον ήχο τους με πολύ περισσότερα pop στοιχεία με τα χρόνια, όταν όμως έρχεται η ώρα να τους δεις, ξεχνάς ότι άκουσες στα άλμπουμ και μεταφέρεσαι σε άλλο σύμπαν. Προς μεγάλο τους θάρρος, έπαιξαν και τα δυο νέα κομμάτια τους από το επερχόμενο άλμπουμ “Melodies Of Atonement” που θα βγει στις 30 Αυγούστου και είναι και τα δυο κομμάτια που ανοίγουν το δίσκο, τα “Silently Walking Alone” και “Atonement”, χαιρετίζονται με θέρμη και η συναυλία προχωράει ακάθεκτη υπέρ τους.
Από το “Aphelion” θα παίξουν ακόμα τα “Out Of Here”, “On Hold” και “Nighttime Disguise”, από το “Malina” το “From The Flame” και το “Illuminate” (το σημείο όπου κι επίσημα αρχίζουν και παίρνουν κεφάλια και όλο το κοινό με το μέρος τους), ενώ το τέλος της συναυλίας με τα “Below”, “Slave” (μακελειό) και “The Sky Is Red” είναι απλά σεμινάριο του πως πρέπει να στέκεται ένα συγκρότημα στη σκηνή, έχουν άλλωστε το υλικό να διαλύσουν το κοινό αν θέλουν και εκτιμώ ότι όσο έβλεπαν να ζεσταίνονται οι οπαδοί τους αλλά και να τους παραδέχονται και όσοι πολλοί δεν ήρθαν γι’αυτούς, είχαν έξτρα κίνητρο να αποδώσουν ακόμα πιο δολοφονικά. Εκτιμώ ότι αν είχαμε και έστω ένα κομμάτι από το “Coal” στο σετ, αρκετοί θα έψαχναν τη μπάλα ή θα έκλαιγαν με τη διαφορά μεταξύ αυτού που είδαν και αυτού που ακολούθησε, αλλά σημασία έχει ότι σε μία εμφάνιση που δεν ήταν ο κύριος πόλος έλξης, οι Leprous ήταν καθαρά παικτικά, ηχητικά (εκεί δε χαώδης διαφορά) και σε σταθερότητα οι αδιαμφισβήτητοι νικητές της βραδιάς, ενώ αυτά που κάνουν ο Einar Solberg με τη φωνή του και ο Baard Kolstad όταν αφήνεται ελεύθερος, είναι αντικείμενο μελέτης και σε πολλές περιπτώσεις, ψυχιατρικής ενδελεχούς έρευνας.
Εννέα χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα, οι Opeth, θρύλοι του progressive metal, έκαναν δυναμική επιστροφή, σαρώνοντας το κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο του Λυκαβηττού στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Rockwave Nights 2024.
Με καθυστέρηση σχεδόν μισής ώρας από την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης (ήταν να βγουν 21.15 και ανέβηκαν στη σκηνή στις 21.45 περίπου), οι Opeth μάγεψαν το πλήθος με την ασύγκριτη δεξιοτεχνία και το πηγαίο ταλέντο τους. Το φαινόμενο Mikael Åkerfeldt, με τη χαρακτηριστική ζεστή φωνή και κιθάρα του, έντυσε το θέατρο με σκληρές και απαλές μελωδίες σε εναλλαγή, μαγεύοντας το κοινό.
Η μουσική των Opeth έτσι και αλλιώς φημίζεται για τον πλούσιο και περίπλοκο συνδυασμό διαφορετικών ειδών, από βαρύ death metal μέχρι μελωδικό rock, ατμοσφαιρική folk και jazz. Είναι ένα συγκρότημα με συνεχόμενη εξελικτική πορεία, διατηρώντας πάντα τον πυρήνα της, πειραματίζοντας ασταμάτητα, υιοθετώντας νέες επιρροές και εξελίσσοντας συνεχώς τον ήχο του. Η μουσική των Opeth φημίζεται για την πρωτοτυπία, την πολυπλοκότητα και την ατμοσφαιρική της δύναμη, καθιστώντας τους ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και αγαπημένα συγκροτήματα στο χώρο του προοδευτικού metal.
Η setlist περιλάμβανε ένα μείγμα από κλασικά κομμάτια και νεότερο υλικό, ικανοποιώντας τους fans όλων των εποχών. Ακούσαμε αγαπημένα τραγούδια όπως τα “The Grand Conjuration”, το αγαπημένο μου “Eternal Rains Will Come”, “Black Rose Immortal” κ.α., τα οποία απέσπασαν ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
O Mikael στις παύσεις των κομματιών αλληλεπιδρούσε με το κοινό με έξυπνο χιούμορ το οποίο πρόσφερε αρκετό γέλιο. Συγκινητική ήταν και η αναφορά που έκανε στον τεράστιο Ντέμη Ρούσσο, για τον οποίο συγκεκριμένα είπε ότι “μπορεί να έχει φύγει από κοντά μας, όμως τα τραγουδια του θα ζουν για πάντα”. Προσωπικά συγκινήθηκα, καθώς ο Ντέμης Ρούσσος είναι αδυναμία μου και συχνά πυκνά τα βινύλιά του επισκέπτονται το πικ απ μου.
Εκτός από την άψογη εκτέλεση, οι Opeth εντυπωσίασαν και με την οπτική τους παρουσία. Η σκηνή γέμισε με φώτα και χρώματα, δημιουργώντας μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα που ταιριάζει απόλυτα με τη μουσική τους.
Η συναυλία των Opeth στο Rockwave Nights 2024 ήταν μια όμορφη εμπειρία για όσους είχαν την τύχη να παρευρεθούν. Ήταν μια θριαμβευτική επιστροφή που άφησε άφωνους και κατενθουσιασμένους όλους τους παρευρισκόμενους.
Ανταπόκριση:
Άγγελος Κατσούρας (Leprous)
Νικόλας Καλογήρου (Opeth)
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σούρσος
Comments
