Την περασμένη Κυριακή 3 Δεκεμβρίου βρεθήκαμε στο στέκι της Αβραμιώτου για μια μυσταγωγική βραδιά, γεμάτη μουσική και συναίσθημα που πηγάζει απ' τις μουσικές μας ρίζες. Άλλωστε, αν η μουσική δε σου προκαλεί συναισθήματα τότε δεν έχει επιτελέσει το έργο της σωστά. Οι αδελφές Βουγιουκλή, δεν έχουν τυχαία χαρακτηριστεί ως ... οι "ιέρειες της πολυ-πολιτισμικότητας", καθώς στην πολύχρονη πορεία τους στο χώρο, έχουν καταφέρει να μαγέψουν όποιον είχε την ευκαιρία και τύχη να τις ακούσει και να ταξιδέψει με τις αιθέριες φωνές τους, στα μέρη που τα τραγούδια τους έχουν ρίζες, στα μέρη που τα τραγούδια τους έχουν λαλιά ή καλύτερα ... ντοπιολαλιά! Η Ελένη και η Σουζάνα, θρακιώτισσες στην καταγωγή έχουν μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον που η πολυ-πολιτισμικότητα ήταν βίωμά τους κι έτσι μπορούν να μεταδίδουν από ίδια εμπειρία όσα ερμηνεύουν.
Με μοναδική αποσκευή τους το απαράμιλλο ταλέντο τους, ξεκινήσαμε το μουσικό αυτό ταξίδι μαζί τους απ' το παραδοσιακό "Κίνησα να 'ρθώ το βράδυ", που συναντάται σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας με παραλλαγές, για να περάσουμε απέναντι στην Καλαβρία και τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, ενώ ξανά "μέσω θαλάσσης" είδαμε/ακούσαμε τη Φάτα Μοργκάνα, όπως την περιέγραψε στους στίχους του ο σπουδαίος Νίκος Καββαδίας.
Η minimal αισθητική της παράστασης ήταν συνάμα τόσο "φορτωμένη" από ποικιλία σε ηχοχρώματα και νοερές εικόνες που δημιουργούσε, που μας άφησε απόλυτα πλήρεις εμπειριών. 'Άλλοτε a capella, άλλοτε με συνοδεία πιάνου ή ακουστικής κιθάρας και κρουστών χειρός , ακούσαμε μια ποικιλία από γνωστά τραγούδια της παράδοσης τόσο της ελληνικής όσο και άλλων χωρών, μικρασιάτικα, ρεμπέτικα, ποντιακά, θρακιώτικα, ηπειρώτικα.... μέχρι πορτογαλικά fados, αμερικάνικα gospel, ρουμάνικες κατάρες ... όλα τραγούδια ερμηνευμένα με πάθος και με μια φυσική άνεση από πλευράς των δύο αδελφών, που σπάνια συναντάς σε ερμηνευτές τόσο ιδιαίτερου ρεπερτορίου. Παράλληλα, ακούστηκε και δείγμα από τις προσωπικές τους κυκλοφορίες καθώς και αρκετά ενδιαφέρον νέο υλικό.
Αν μπορούσα να ξεχωρίσω μερικές από τις στιγμές της όλης παράστασής τους θα ήταν σίγουρα η ερμηνεία του "Cine iubeşte şi lasă", μιας ρουμάνικης κατάρας για αυτούς "που αγαπούν και αφήνουν". Ένα τραγούδι που έχουν διασκευάσει και μαζί με τους Rotting Christ και περιλαμβάνεται στο album των δεύτερων "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού" (2013).
Επίσης, η συγκλονιστική απόδοση του Wa Habibi, το θρησκευτικό ύμνο - θρήνο που ψάλλεται την Μ. Παρασκευή από του αραβόφωνους χριστιανούς του Λιβάνου, και που διασκεύασε στιχουργικά ο Νίκος Γκάτσος με τίτλο «Μάνα μου, μάνα», με την μουσική προσαρμογή του Χριστόδουλου Χάλαρη. Οι αδελφές Βουγιουκλή το απογείωσαν με την συγκλονιστική ερμηνεία τους, αποδίδοντας το μυσταγωγικό του χαρακτήρα στο έπακρο.
Δεν είναι κλισέ αλλά είναι πραγματικότητα, οι αδελφές Βουγιουκλή μαγεύουν, καθηλώνουν και δικαίως έλαβαν το θερμό μας χειροκρότημα καθώς όχι μόνο μας έκαναν να συγκινηθούμε, να ανατριχιάσουμε, να ταξιδέψουμε νοερά σε άλλη γη - σε άλλα μέρη που λέει κι ένα άλλο τραγούδι... αλλά κυρίως για το σεβασμό και την ταπεινότητα που επέδειξαν στον τρόπο που χειρίστηκαν τα τραγούδια αυτά, στον τρόπο που μεταχειρίζονται γενικότερα το κοινό τους, στην όλη στάση τους από σκηνής αλλά και στην όλη φιλοσοφία ζωής και ποιοτικής μουσικής σταδιοδρομίας τους.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως παρά την αψεγάδιαστη εικόνα τους, η Ελένη και η Σουζάνα δε διστάζουν να την τσαλακώσουν, προσεγγίζοντας το κοινό με χαμόγελο και με άνεση και προτρέποντάς το σε διαδραστική επικοινωνία μαζί τους καθόλη τη διάρκεια της παράστασής τους. Επιπλέον, ειδική μνεία οφείλουμε να κάνουμε και στην πάντα φιλόξενη Goodheart productions για τις πάντα ποιοτικές της παραγωγές.
Έχετε την ευκαιρία να τις απολαύσετε για ακόμη δύο Κυριακές μες στο Δεκέμβρη και συστήνουμε ανεπιφύλακτα να πάτε να τις παρακολουθήσετε, όπου τις πετύχετε!
Για το RockOverdose,
Βιβή Ζαπαντιώτου
Comments
