Ακριβώς ένα χρόνο μετά την εκπληκτική συναυλία τους στη χώρα μας με τη συνοδεία ορχήστρας, οι Ουκρανοί Scream Inc. και κατά πολλούς "best Metallica tribute band", επέστρεψαν.
Για όσους έχασαν το περσινό live:
Εν ολίγoις, ένα live για καθήμενους εξελίχθηκε σε αρένα.
Θα καταφέρουν να επαναλάβουν την επιτυχία χωρίς ορχήστρα στο πλάι τους;
Παρένθεση:
Μας δυσαρέστησε το γεγονός πως παρότι είχαμε ζητήσει από τη διοργάνωση επειδή μας άρεσε το συγκεκριμένο project, να καλύψουμε δημοσιογραφικά το live με promo και άρθρο και είχαμε λάβει το πράσινο φως, κάπου στην πορεία σταμάτησε η επικοινωνία από πλευράς τους.
Θέλοντας να είμαστε σωστοί προωθήσαμε το event και το παρακολουθήσαμε με δικά μας έξοδα, όμως καλό θα ήταν να υπάρχει καλύτερη συνεννόηση ώστε να είναι όλες οι πλευρές χαρούμενες και να δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης που θα οδηγήσει σε περισσότερες συνεργασίες.
Κλείνει η παρένθεση.
Φτάνουμε στο χώρο γύρω στις 20:30. "Το CT Garden μεταμορφώνεται σε μια μοναδική αρένα ορθίων και σας περιμένει για να ζήσουμε μια δυνατή ροκ συναυλία!" ήταν το κείμενο που διάβαζε κανείς στο site των εισιτηρίων, έχοντας την επιλογή για αγορά μόνο για όρθιους. Όμως τίποτα ουσιαστικό στο χώρο δεν είχε αλλάξει. Τα γνωστά αριθμημένα τραπέζια και καρέκλες ήταν ακόμη εκεί. Ίσως να είχαν έρθει μόνο λίγο πιο πίσω.
Υπήρχε αρκετός χώρος ανάμεσά τους και στη σκηνή και τα τιμήσαμε κι εμείς, καβατζώνοντας ένα για να αφήσουμε πράγματα και να αράζουμε όταν κουραζόμαστε.
Γύρω στις 21:20 αφού έχουμε ακούσει AC/DC από τα ηχεία, μπαίνει το Ecstasy of Gold. Τραγουδάμε τη μελωδία με χαρά και μπαίνει η τετράδα. Δέχονται χειροκρότημα και βλέπουμε πως ο frontman έχει γίνει τούμπανο.
Ακούμε το μπάσο από το Orion (δυστυχώς προηχογραφημένο) μαζί με το πρώτο γύρισμα των drums και η μπάντα ξεκινάει.
Ο ήχος είναι κακός. Η μία κιθάρα δεν ακούγεται καθόλου και τα ντραμς είναι αλλού. Όσοι είμαστε μπροστά-μπροστά έχουμε παγώσει. Που είναι ο in-your-face ήχος που ακούγαμε πέρυσι; Σύντομα μπαίνει η δεύτερη κιθάρα αλλά τα έγχορδα ακούγονται ίσα ίσα στη μίξη.
For Whom the Bell Tolls κι ο κόσμος τραγουδάει αλλά δεν υπάρχει κίνηση.
Δοκιμάζοντας μία θεωρία πηγαίνω 6-7 μέτρα πίσω και επιβεβαιώνομαι. Τα ηχεία είναι στημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να "χτυπάνε" από τα τραπέζια και πίσω. Έπρεπε δηλαδή να είσαι αρκετά πίσω από την σκηνή για να ακούς όλα τα όργανα καθαρά. Δεν έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές με αποτέλεσμα όσοι είμαστε μπροστά-μπροστά (που αυτός ήταν κι ο σκοπός του live), να μην ακούμε καλά.
Η μπάντα μας καλωσορίζει και μας λέει πόσο όμορφα είναι να παίζουν στη χώρα μας, αφού λίγοι τραγουδάνε τόσο δυνατά και θερμά όσο εμείς.
Fuel αλλά ακόμη ο κόσμος δε φαίνεται να έχει ζεσταθεί. Να ακούς αυτό το κομμάτι και να μη γίνεται mosh-pit, είναι κρίμα.
Η ίδια η μπάντα επιβεβαίωσε στα social και σε προσωπική συζήτηση που είχα μαζί τους πως είχαν θέμα με τον ήχο. Έπαιξαν με ενοικιαζόμενο εξοπλισμό και δεν πήγε τόσο καλά.
"All the instruments were rented and didn't want to obey the masters. So yeah a bit harder show to handle than last year.
That wasn't our sound for sure but had what we had and tried to do our best." μου έγραψαν.
Το έβλεπες και στα πρόσωπά τους, κυρίως του frontman. Δεν υπήρχε αυτός ο ενθουσιασμός που έβλεπες πέρυσι. Αποκορύφωμα αυτού ήταν στο χαρακτηριστικό σημείο του One όπου σύμφωνα με την μπάντα ενώ ο ντράμερ έπαιξε το διπέταλο, δεν ακούστηκε λόγω κακής ρύθμισης του gate.
Καθώς προχωρούσε το set ο ήχος έφτιαξε ελαφρώς και μικρά mosh-pit γινόντουσαν ανά σημεία όμως με την απουσία ορχήστρας και κακό φωτισμό -ένα μόνιμο λευκό φως να τους χτυπάει- η μπάντα έμοιαζε...γυμνή.
Harvester Of Sorrow & Through the Never κατάφεραν να ισορροπήσουν λίγο τα πράγματα και να μας ανεβάσουν μιας και σπάνια παίζονται και δεν τα ακούσαμε πέρυσι. Στο δεύτερο έγινε επιτέλους και το πρώτο καλό mosh pit με συμμετοχή περισσότερων από τους 5-6 νοματέους που το παλεύαμε σε κάθε κομμάτι.
Χαμός βέβαια στο Master of Puppets με όλο το CT Garden να τραγουδάει και να αρχίζει επιτέλους η αρένα να ζωντανεύει, με όλο και περισσότερους πιστιρικάδες να έρχονται μπροστά.
Ωραία εκτέλεση του One πλυν των προβλημάτων στα ντραμς που αναφέραμε νωρίτερα.
Το πιο βαρύ κομμάτι που έχει γραφτεί σε standard tuning όπως μ' αρέσει να λέω, aka Sad but True για headbanging και να τραγουδήσουμε όλοι πριν η μπάντα αποχωρήσει και ξεκινήσει ο κόσμος να φωνάζει "Creeping Death" αντί για το κλασσικό "we want more".
Επιστρέφουν στο stage οι δύο κιθαρίστες για να μας καλέσουν να τραγουδήσουμε μαζί τους μιας και "ξέρετε τα λόγια" με Nothing Else Matters το οποίο οδηγεί σε Enter Sandman.
Έχουν έρθει μπροστά όλοι όσοι το φοβόντουσαν μέχρι τώρα και αφού ξεκινάμε πάλι να φωνάζουμε "Creeping Death" η μπάντα κοιτάζεται και μας λέει χαμογελώντας "Πως ξέρετε το setlist μας;"
Creeping Death, Seek and Destroy για να δώσουμε όση φωνή και ιδρώτα μας έμεινε.
Η μπάντα τραβάει αναμνηστικές φωτογραφίες και μας ευχαριστεί για άλλη μια φορά.
Η ετυμηγορία:
Μέτρια βραδιά από τους Ουκρανούς που είχαν θέσει ψηλά τον πήχη με την προηγούμενή τους εμφάνιση.
Τόσο το λάθος στήσιμο από την διοργάνωση όσο και η ατυχής επιλογή της μπάντας να παίξει με δανικό εξοπλισμό οδήγησαν σε ένα live με σχεδόν αμήχανες στιγμές που σώθηκε εν μέρει από τις θρυλικές συνθέσεις των Metallica και τη δίψα του κόσμου να τις τραγουδήσει.
Setlist:
Orion
For whom the bell tolls
Fuel
The Memory Remains
Wherever I May Roam
Devils Dance
Welcome Home (Sanitarium)
Harvester Of Sorrow
Through the Never
Unforgiven
Master Of Puppets
One
Sad But True
Encore:
Nothing Else Matters
Enter Sandman
Creeping Death
Seek and Destroy
Whiskey in the Jar
Φωτογραφίες: Από τον αναγνώστη μας, Μιχάλη Παναγιώτου.
Comments
