Mark Lanegan τραγουδιστής θρύλος, δεν τον ακούς τον νιώθεις, κάπως έτσι έγινε η γνωριμία μας σε κάποιο σπίτι κάποιο Σεπτέμβρη, βέβαια οι Screaming Trees δεν ήταν μόνο αυτός, έτσι λοιπόν στο μοναδικό Shadow of The Season μια μαγική χημεία έσκασε μέσα μου, οι πρώτες νότες της τρομερής εισαγωγής από τον Gary Lee Conner, τα απίστευτα τύμπανα του Barret Martin και τα γεμίσματα του έτερου Conner Van ήταν αρκετά για να αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έως και σήμερα μετά από 31 ολόκληρα χρόνια που κλείνει η κυκλοφορία του αυτές τις ημέρες.
Το Sweet Oblivion ήταν η πρώτη μεγάλη στιγμή των Screaming Trees, μεγάλο ρόλο φυσικά έπαιξε και το push από την ταινία Singles που τους έβαλε για τα καλά στα ραδιόφωνα με το Nearly Lost You.
Τον Lanegan τον αγάπησα πριν ακόμα αρχίσω να ακούω Doors, το ίδιο και τους Screamin Trees, ποτέ δεν μου βγήκε από το μυαλό πως είναι πολύ επηρεασμένος από τον μεγάλο Jim Morrison όσο και αν δε θέλει ο ίδιος να το παραδεχτεί.. Στα Winter Song, Trouble Times φυσικά οι αυταπάτες και η άρνηση λαμβάνουν τέλος μιας και είναι προφανές για το τι άκουγε μικρός ... εκτός από Joy Division, Gun Club κ 13 Floor Elevators
Από τα απολαυστικά τραγούδια είναι και το ελεγειακό Dollar Bill μια από τις καλύτερες στιγμές μιας μπάντας που φλέρταρε όσο ακριβώς έπρεπε με την ποίηση, το garage, την ψυχεδέλεια, αυτή η εντιμότητα δεν μπόρεσε να τους βάλει στα μεγάλα σαλόνια, μαζί με αρκετές καταχρήσεις και το οπτικό που φυσικά δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό για την εποχή αφού οι αφίσες των κορασίδων και των έφηβων είχαν άλλα είδωλα του Seattle στους τοίχους των δωματίων τους.
Οι Screaming Trees έγραφαν ώριμα άσματα Μore or Less, Buterfly, με τη βραχνάδα του frontman να δένει τέλεια με τις μελωδικές αναζητήσεις της κιθάρας που κεντούσε.
Στο πρόσφατο βιβλίο του, θα καταλάβει κανείς ότι μια δυσλειτουργική παρέα χωρίς συμπάθειες μεταξύ των μελών μπορεί ενώ παίζει ξύλο στα παρασκήνια ή στη σκηνή να γράφει έπη όπως το For Celebrations Past και να σαρώνει τα πάντα με το Julies Paradise.
Δύσκολος ήχος ακόμα και για την εποχή, ένα συγκρότημα που είχε όλα τα φόντα να γίνει ακόμη μεγαλύτερο μα έμεινε εκεί που έπρεπε ακριβώς σε ένα cult ποιητικό status, με εξαιρετική φήμη και ποιότητα.
Στην συγκεκριμένη περιοδεία η μπάντα περιόδευσε με τους πλατινένιους τότε Alice in Chains, η παρέα όμως του Lanegan με τον Staley κόντεψε να τον στείλει γρήγορα στον τάφο και να βάλει από νωρίς στην άκρη τα μεγάλα σχέδια των αδερφών Conner. Για το παρασκήνιο όμως της εποχής προτείνω το τρομερό βιβλίο που μας έδωσε πρόσφατα ο ζωντανός θρύλος.
To Sweet Oblivion θα αποτελεί για πάντα την αγαπημένη μου δουλειά από αυτή την αταίριαστη παρέα που κατόρθωσε να γίνει μια πολύ μεγάλη στα μάτια πολλών μουσικόφιλων.
Ο δίσκος υπερτερεί του επίσης τρομερού Dust που ακολούθησε το 1996 και αποτέλεσε την τελευταία τους εξαιρετική προσπάθεια, οι εξαρτήσεις όμως αυτής της δαιμονισμένης λυρικής και ποιητικής περσόνας έβαλαν φρένο στην όποια εξέλιξη τους, με τις εταιρείες να στρέφουν το βλέμμα τους αλλού...
Comments
