Ένα νέο all star συγκρότημα, ήρθε να ταράξει τα νερά στον χώρο του power metal και μπορεί όλα να κρίνονται εκ του τελικού αποτελέσματος, όπως θα αναλύσουμε στην συνέχεια αλλά πάμε πρώτα να δούμε περί τίνος πρόκειται.
Το εξαμελές συγκρότημα Serious Black, αποτελείται από τους - ξεκινώντας από τα μεγάλα ονόματα - γνωστούς και μη εξαιρετέους Roland Grapow (Masterplan, ex-Helloween, ex-Rampage, solo), Thomen Stauch (Savage Circus, ex-Blind Guardian) και Urban Breed (ex-Tad Morose, ex- Bloodbound, Trail of Murder), σε κιθάρα, τύμπανα και φωνή αντίστοιχα.
Μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία των Helloween ο πρώτος και στην μετά Hansen-ική πορεία τους προς την ολική επανάκτηση των σκήπτρων στα 90's (από τον ερχομό των Deris, Uli και έπειτα) ενώ από την μετά "Dark Ride" αποχώρησή του μέχρι σήμερα, κάνει τα δικά του με τους Masterplan έχοντας περάσει από χίλια κύματα και δυσκολίες για να βρίσκεται το συγκρότημά του σε υψηλό επίπεδο και να κυκλοφορεί πολύ ποιοτικούς δίσκους, κάτι που επαληθεύτηκε και με το προπέρσινο "Novum Initium".
Μεγάλη κιθάρα και ικανότατος συνθέτης, ηγέτης δηλαδή.
Από την άλλη ο λατρεμένος και μεγάλη φάτσα, Thomen Stauch, παρόλο που δεν υπήρξε και το πιο ενεργό συνθετικά μέλος των Blind Guardian - στους δικούς του Savage Circus ήταν πιο ελεύθερος - ανήκει στους κορυφαίους drummers του χώρου, έντονη προσωπικότητα και με χαρακτηριστικότατο παίξιμο που το καταλαβαίνεις από τα πρώτα κιόλας χτυπήματα. Μας έλειψε πολύ, καθώς όχι μόνο οι Blind Guardian μετά την αποχώρησή του δεν θα ακούγονταν (με τον άχρωμο Frederik) ποτέ ξανά όπως τους λατρέψαμε αλλά στο ενδιάμεσο η δισκογραφική του παρουσία ήταν αραιή και κατά τόπους.
Η μεγάλη του Ingo Schwichtenberg σχολή, έχει βρει στο πρόσωπό του έναν από καλύτερους συνεχιστές της.
Όσο για τον Urban - η φωνή των Tad Morose για πολλούς και όχι άδικα, παρά το επιτυχημένο προπέρσινο comeback - μπήκε στους Σουηδούς το 1996 ως αντικαταστάτης του Kristian "Krille" Andrén και μας άφησε με το σαγόνι στο πάτωμα στα τρομερά "A Mended Rhyme" (1997), "Undead" (2000), "Matters of the Dark" (2002) και "Modus Vivendi" (2003).
Ο Urban εκτός από μεγάλος τραγουδιστής, υπήρξε και ενεργό συνθετικό μέλος των Tad Morose.
Τους παραπάνω τρεις κυρίους λοιπόν σε αυτό το all star συγκρότημα και όχι project, συμπληρώνουν οι χαμηλότερου εκτοπίσματος φυσικά αλλά όχι και κατάρτισης μουσικοί. Ο Mario Lochert (για τους Visions Of Atlantis δεν θέλει να ακούει ούτε για αστείο), ιδρυτικό μέλος των Emergency Gate στο μπάσο, o Jan Vacik (Ex-Dreamscape) στα πλήκτρα και o Dominik Sebastian (Edenbridge) στην κιθάρα ως το έτερον ήμισυ του Grapow.
Η όλη ιδέα της παραπάνω συνεργασίας, ξεκίνησε από τον Mario Lochert τον Αύγουστο του 2013, όταν και συναντώντας τον Roland στην Ισπανία, εν μέσω συζήτησης του έριξε την ιδέα για τη δημιουργία ενός εξαμελούς συγκροτήματος το οποίο όμως θα αποτελούταν από 6 διαφορετικούς μουσικούς, μουσικούς ξαναλέω και το τονίζω αυτό, που θα είχαν συνθετική συνεισφορά και όχι απλούς παίχτες/εκτελεστές που θα διεκπεραίωναν απλά τα καθήκοντά τους, θα έβαζαν δηλαδή μόνο το παίξιμό τους και τίποτε περισσότερο. Έτσι το ένα έφερε το άλλο και η παραπάνω ομάδα ήταν πλέον γεγονός.
Στα του μουσικού περιεχομένου του δίσκου τώρα, όσοι περιμένετε να ακούσετε έναν safe power metal δίσκο με όλα τα κλισέ και πρέπει του ιδιώματος, τότε αλλάξτε πλευρό και αρχίστε τις γκρίνιες γιατί το "As Daylight Breaks", δεν είναι τέτοιος δίσκος.
Προανέφερα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που είναι αποτέλεσμα κοινής συνεργασίας 6 διαφορετικών μουσικών και ως εκ τούτου, τα power metal "πρέπει" και "συνθετικά καλούπια" πάνε περίπατο.
Θα ήταν πολύ εύκολο και προβλέψιμο για τους Serious Black να παίξουν στα σίγουρα και να παρουσιάσουν μια εμπνευσμένη αντιγραφή των συγκροτημάτων με τα οποία μεγαλούργησαν αλλά το συγκρότημα δεν είναι μόνο οι Roland, Thomen και Urban συν ότι είναι το μωρό/δημιούργημα του Mario Lochert!
Αντ' αυτού, διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο, να αφήσουν το ένστικτο και την καρδιά τους να μιλήσει, να το αφήσουν να τσουλήσει ρε παιδί μου και όπου τους οδηγήσει και να μας προσφέρουν έναν πολύ όμορφο power metal δίσκο μεν αλλά με διάχυτο το rock στοιχείο δε.
Το "As Daylight Breaks" είναι ένας πολυδιάστατος δίσκος, μια συνύπαρξη 6 διαφορετικών προσωπικοτήτων που σφίζει από φρεσκάδα, δύναμη και εκτελεστική αρτιότητα.
Οι ενορχηστρώσεις είναι πολύ πλούσιες, έχει γίνει πολλή δουλειά και έχει δοθεί προσοχή ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια κάτι που θα ήταν χαμένος κόπος αν το όλο αποτέλεσμα δεν συνοδευόταν και από μία όπως πρέπει παραγωγή αλλά και σε αυτό το μέρος έχει γίνει δουλειά state of the art.
Σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας η τόσο αρμονική συνύπαρξη του power metal με το rock στοιχείο καθώς αρκετά νέα συγκροτήματα που παρουσιάζονται ως melodic (τρομάρα τους, έτσι μας το πλασάρουν τώρα) προσπαθούν να παίξουν έτσι, με το αποτέλεσμα άλλους να μην τους τιμά και άλλους να προκαλούν γέλια στον ακροατή.
Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να υπήρξε άλλο συγκρότημα που να κατάφερε να παντρέψει τα δύο αυτά ιδιώματα με τόση επιτυχία όπως το κάνουν εδώ οι Serious Black, να παντρέψουν δηλαδή τις power metal διδαχές (μην ξεχνάμε ότι κάποια μέλη τους αποτέλεσαν κάποτε την εμπροσθοφυλακή του υποϊδιώματος αυτού, στην χρυσή του εποχή) με rock χρωματικές παλέτες και το αποτέλεσμα να μην αλλοιώνει τον power metal χαρακτήρα του δίσκου, σε εποχές όπου οι μελωδίες, ο λυρισμός και η φαντασία τείνουν να λυγίζουν κάτω από την χωρίς συναισθήματα επιτηδευμένη βαρύτητα.
Ο δίσκος ακούγεται μονορούφι, από την αρχή μέχρι το τέλος, καθώς το "As Daylight Breaks" μοιάζει με κλειδαμπαρωμένο μπαούλο που μόλις ανοιχτεί ξεχύνονται στον χώρο όμορφες μελωδίες, μουσικός πλούτος και ανεξάντλητες ιδέες.
Δεν υπάρχουν fillers και ούτε που σκέφτεσαι να πατήσεις skip σε κάποιο κομμάτι, απλά κάποια τραγούδια υπερτερούν έναντι κάποιων άλλων (σίγουρα μπορούν και καλύτερα) αλλά επειδή με τρώει ο κ . . . ς μου, θέλω να αναφέρω ως κορωνίδα του δίσκου το απίστευτο "Akhenaton" έχοντας προηγηθεί η τρομερή ανατολίτικη εισαγωγή "Temple Of The Sun". Μιλάμε για μόνο κλάμα σύνθεση, που ψάχνεις σαν τον διψασμένο στην (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) έρημο του ιδιώματος στην μετά mid - 00's εποχή. Τις υπόλοιπες μεγάλες στιγμές του δίσκου, αφήνω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας.
Κάποιοι σίγουρα θα γκρινιάξουν γιατί ο δίσκος δεν είναι μια αντιγραφή των Helloween, Blind Guardian και Tad Morose. Μα καλά, από μουσικούς που ανήκουν στην αφρόκρεμα του ιδιώματος, τέτοια περιμένατε; Αυτά είναι για άλλους - και καλά ανερχόμενες δυνάμεις (λέμε τώρα) - που πάνε να κάνουν καριέρα καπηλεύοντας έργα του ένδοξου παρελθόντος.
Άλλοι πάλι θα γκρινιάξουν γιατί ο δίσκος ίσως να είναι περισσότερο μελωδικός και πληκτροφόρος απ'ότι τον περίμεναν και θα προτιμούσαν πιο σκληρές συνθέσεις. Υπομονή και δεν ξέρουμε που θα τους οδηγήσει το επόμενο δισκογραφικό βήμα τους.
Φίλες και φίλοι, εδώ έχουμε κυκλοφορία (από supergroup) που δεν είναι πατάτα ως είθισται αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Κάντε δικό σας το "As Daylight Breaks", ακούστε το με ανοιχτό μυαλό, χωρίς "πρέπει" και μέχρι το επόμενο βήμα των Serious Black, ας ελπίσουμε η περιοδεία με Hammerfall και Orden Ogan να περάσει και από την Ελλάδα.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης"Maiden"Μπάκουλας
Comments
