Είμαι ειλικρινά περίεργος να βρεθώ στο ίδιο δωμάτιο όπου δύο άτομα τόσο υπερδραστήρια όσο οι κύριοι κύριοι Steven Wilson και Mikael Akerfledt (Porcupine Tree, Opeth-ντροπή σου αν χρειάστηκε να διαβάσεις την παρένθεση) δουλεύουν και δημιουργούν μουσική. Όχι τόσο για να δω πως αντιδρούν μεταξύ τους. Αυτό είναι δεδομένο, είναι γνωστή η ακραία αίσθηση του χιούμορ τους, «μπινελικώνει» ο Akerfeldt τον αδερφό-του-από-άλλη-μάνα Wilson, ανταποδίδει φλεγματικά ο τελευταίος, τα βλέμματά τους γελάνε, ανέκφραστοι τραβάνε μια γουλιά κρασί vintage σοδιάς και συνεχίζουν. Αυτό στο οποίο θα ήθελα να είμαι μάρτυρας, είναι η σύμπτυξη της δημιουργικής mini supernova της συνάντησης δύο τόσο χαρισματικών και ταλαντούχων μουσικών, στο λιτό και μινιμαλιστικό αποτέλεσμα που ονομάζεται Storm Corrosion. Αυτό, ναι , θα πλήρωνα για να το δω.
Η σύμπραξη των δύο, ειδικά μετά το τελευταίο Opeth full length δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Φιλαράκια από τότε που ο Σουηδός Akerfeldt ζήτησε τη βοήθεια του Βρετανού Wilson στην παραγωγή του μνημειώδους Blackwater Park (2000-έγραψα καταλάθος 2200 πριν το διορθώσω, αλλά θα μπορούσε εύκολα να είχε γραφτεί και τότε), η συνεργασία φάνταζε σχεδόν αναπόφευκτη από τη στιγμή που ο πρώτος έχει δείξει ότι τα ακούσματά του έχουν απομακρυνθεί εδώ και καιρό από το metal, και δη death metal, παρελθόν του. Σχέση πνευματικού τέκνου-πατέρα; Ποιος ξέρει…
Το (και οι) Storm Corrosion δεν έχει να κάνει σχεδόν με τίποτα από όσα (και είναι πολλά) έχει να επιδείξει το παρελθόν του καθενός. ---
Κανένα κρουστό whatsoever στο 99% του δίσκου (εκτός από το δεύτερο μισό του «Hag»), η ουσία του δίσκου είναι η συνύπαρξη των Wilson και Akerfeldt, φωνητικά, κιθαριστικά, δημιουργικά. Οι Porcupine-ικές μελωδίες, οι δανεισμένες από Damnation και Heritage Οpeth-ικές μειλίχιες κιθάρες που έχουν μπει σε μόνιμο mode μελαγχολίας, κάνουν παρέα σε ένα σπάνιας ομορφιάς κράμα folk, fusion, progressive με (τολμώ να πω) δόσεις πρώιμων Journey και Rush στις μελωδίες. Μιλάμε όμως για ένα τόσο βιωματικό (αλλά και απαιτητικό) άκουσμα, που αισθάνομαι ότι ο καθένας θα βρει το δικό του προσωπικό σημείο αναφοράς. Η ατμόσφαιρα μυρίζει βρεγμένο χώμα, ο αέρας πυκνώνει τόσο που «πιάνεται», η ένταση κλιμακώνεται και η περιέργεια παραμένει αμείωτη, πράγμα που ίσως να έχετε διαβλέψει παρακολουθώντας το Burton-ικής αισθητικής video clip του «Drag Ropes», το οποίο με ασφάλεια δηλώνω ότι πρόκειται για το λιγότερο συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι σε ένα δίσκο που γοητεύει από την πρώτη του νότα. Όχι, To Storm Corrosion δεν είναι rock δίσκος, δεν είναι καν δίσκος, με τη χειροπιαστή έννοια που δίνουμε στη μουσική, είναι κάτι παραπάνω. Είναι κατάθεση ψυχής και βιωμάτων από προοδευτικά και ακομπλεξάριστα μυαλά , απευθυνόμενη σε προοδευτικά και ακομπλεξάριστα μυαλά. Είναι η μουσική, όπως πρέπει να είναι στην ουσία της. Δίχως στεγανά, δίχως «πρέπει» και φανμποϊσμούς. Το Storm Corrosion απευθύνεται στο νου του κάθε ανοιχτόμυαλου μουσικόφιλου που έχει την υπομονή να του δοθεί, να σεβαστεί τους όρους που του θέτει και να το εξερευνήσει. Και να δει τον εαυτό του μέσα του.
Βαθμολογία: 90/100
Για το RockOverdose.gr: Μάριος Πιτσαλίδης
Comments
