Έλα, πείτε την αλήθεια, όλοι εσείς οι φίλοι του ευρωπαϊκού power metal, τέτοιο πακέτο δεν το περιμένατε. Ουδείς το περίμενε δηλαδή και η επιστροφή των STRATOVARIUS και μάλιστα με το “Survive” σήμανε ευχάριστα καμπανάκια. Φυσικά και οι SONATA ARCTICA στην, αν δεν κάνω σοβαρό λάθος, παρθενική τους επίσκεψη στη χώρα μας, ενώ δεν μειώνω καθόλου και τους ανερχόμενους και πάρα πολύ καλούς Induction, του υιού Hansen παρακαλώ, του Τim. Η Nordic Power Metal Titans, όπως ονομάζεται η περιοδεία αυτή, μοιράζει το χρόνο ανάμεσα σε Sonata Arctica και Stratovarius, έχοντας αμφότεροι 80 λεπτά στη διάθεσή τους, ενώ οι Induction έχουν το ρόλο του support με μισή ώρα να τους αναλογεί.
Κάποια μικροπροβλήματα καθυστέρησαν την έναρξη, που ήταν προγραμματισμένη για τις 20.00 και οι Induction ανέβηκαν στη σκηνή στις 20.30. Με την ουρά να είναι ακόμα αρκετά μεγάλη, μπήκαμε μέσα ενώ έπαιζαν το “Born From Fire” κι αμέσως πιάσαμε εξώστη για να μην χάσουμε λεπτό. Νεανικός ενθουσιασμός στο power/symphonic metal τους, καλή σκηνική παρουσία σε συνδυασμό με καλό ήχο, αρκετά στοιχεία ΑΟR στις συνθέσεις τους κι εμφανείς επιρροές από Beast In Black, έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τη μουσική των Induction. Με τίγκα κόσμο από κάτω, παρουσίασαν κομμάτια από το περσινό “Born From Fire”, με τα “Go to Hell” και “Queen of Light” να τα έχω ήδη ξεχωρίσει από την ακρόαση του δίσκου. Ευχάριστη μπάντα, με τα τραγούδια της διασκεδάζεις και το ίδιο ισχύει βλέποντάς τους και ζωντανά. Και για να προλάβω μερικούς, σίγουρα το επίθετο Hansen ξεκλειδώνει πόρτες, αλλά κανείς δεν χαρίζει κάτι στους Induction, ούτε βρίσκονται χαριστικά στην περιοδεία αυτή. Έχουν το υλικό (το προσέχουν όπως και τα μπράτσα τους), τα προσόντα και δικαιολογούν τη θέση τους. Ό,τι έπρεπε για ζέσταμα.
Τους Sonata Arctica τούς περιμέναμε χρόνια κι επιτέλους ήρθε η ώρα. Μάγκες που ξεκίνησαν με μια πρόσφατη κομματάρα, σαν το “Closer to an Animal”, ήθελα οπωσδήποτε να το ακούσω. Ο Tony Kakko ανέκαθεν μου ήταν μια συμπαθητική φυσιογνωμία κι αυτό ενισχύθηκε τώρα που τον είδα ζωντανά, όπως και τους υπόλοιπους Sonat-αίους. Το setlist είχε μόνο κομματάρες, ξεκινώντας από το “Black Sheep”, συνεχίζοντας με το νέο τους single, “First in Line” και κάνοντας στάσεις σχεδόν σε κάθε δίσκο τους.
“I Have a Right” με συμμετοχή κοινού, μπαλαντούλα και ξεκούραση στο “Replica”, αρχικό κλείσιμο με “Tallulah” και “FullMoon”, με τον Kakko να μας λέει πως ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει νωρίς μέσα στο 2024, θα ακολουθήσει περιοδεία και πολύ θα ήθελαν να έρθουν ξανά. Με τέτοιο set, ήχο και μερικές προσθήκες από τα “The Ninth Hour” και “Talviyö” θα τους ξαναδώ ευχαρίστως. Σκηνική παρουσία, φωτισμός κι εκτέλεση από κάθε μέλος άγγιξαν το τέλειο, ενώ στο encore, το “The Cage” μάς πήρε τα μυαλά. Φοβερός ντράμερ κι ακροβάτης κανονικός ο Tommy Portimo, ενώ και ο Henrik Klingenberg, με το keytar του, ανεβάζει την μπάντα. Αφού ήπιαμε κι ένα σφηνάκι “Vodka”, βγάλαμε την καθιερωμένη αναμνηστική μας φωτογραφία και καταχειροκροτήσαμε τους Sonata Arctica για τις πολύ όμορφες στιγμές που μας χάρισαν στους μαγικούς κόσμους τους.
Μετά και την φοβερή παρθενική εμφάνιση των Sonata Arctica στη χώρα μας, όπου με περίσσεια χαρά και έκπληξη είδα κόσμο να τραγουδάει ΕΝ ΧΟΡΩ κάθε τους στίχο και να φωνάζει χωρίς αύριο (αλήθεια, που ήσασταν τόσο καλά κρυμμένοι όλοι/ες εσείς τόσα χρόνια;), έρχεται η στιγμή για την κορυφαία μπάντα της ιστορίας της χώρας των χιλίων λιμνών να πατήσει το πόδι επί σκηνής.
Πρώτος ο μπασίστας Lauri Porra, ο οποίος ακολουθείτε από τον γερόλυκο Jens Johansson στα πλήκτρα, τον ντράμερ Rolf Pilve και τον κιθαρίστα Matias Kupiainen. Ξεκινάνε λοιπόν με το ομότιτλο κομμάτι του τελευταίου τους φοβερού δίσκου “Survive”, και με το που μπαίνουν οι στίχοι, εμφανίζεται ο αειθαλής Timo Kotipelto, που στα 54 του θα δώσει μια φοβερή παρουσία για τα επόμενα 75’, αποδεικνύοντας τις μεγάλες του φωνητικές δυνατότητες, το πόσο πρόσεξε η φωνή του αλλά και πόσο καλό τους έκανε που απείχαν για χρόνια από τη δισκογραφία. Μέχρι να καταλάβει το κοινό τι το έχει χτυπήσει, μπαίνει το “Eagleheart” με τα πρώτα ουρλιαχτά και επευφημίες να γεμίζουν το Fuzz, ενώ προλογίζοντας το “Speed Of Light” στη συνέχεια ο Kotipelto, γίνεται ένας πανζουρλισμός που δικαιολογεί πέρα για πέρα την τεράστια λατρεία που τους είχε το Ελληνικό κοινό από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ο ήχος είναι καταπληκτικός, ειδικά στην κιθάρα του Kupiainen, ο οποίος παίζει τα πάντα άψογα και μας δείχνει γιατί είναι αυτός σε αυτή την καίρια θέση, και όχι κάποιος άλλος που αγαπήθηκε εξίσου πολύ, αλλά δεν είχε το μυαλό και τη δύναμη να υπηρετήσει αυτή την παρουσία σε βάθος χρόνου. Συνέχεια με το “Paradise” και το σετ μοιάζει βγαλμένο από εποχές που ηχογραφούσαν ζωντανά άλμπουμ στη χώρα μας και που το κοινό δεν τους άφηνε να ακουστούν. O Kotipelto σε φοβερή κατάσταση παρά τις απαιτήσεις των κομματιών, συνεχίζει λέγοντας πως ήρθε ώρα για νέο κομμάτι με το πανέμορφο “Broken” να προκαλεί χαμόγελα, ενώ το “Winter Skies” από το “Polaris” (δυστυχώς μόνο αυτό από το άλμπουμ, ήθελα κι ένα “Deep Unknown” να πω την αμαρτία μου) μας θυμίζει την εποχή της δεύτερης ανάστασης τους περίπου 15 χρόνια πριν. Ένα ακόμα φοβερό νέο κομμάτι, λίγο πιο προοδευτικό όπως μας λένε, το επιβλητικό “World On Fire”. Κι εδώ βλέπω με έκπληξη και χαρά τον κόσμο να το φωνάζει δεόντως, ενώ έρχεται ώρα για κάτι πολύ γνώριμο, καθώς μπαίνει το “Stratosphere” (!!!!) όπου το κοινό δεν πολυ-πιστεύει στ’ αυτιά του και το σπάνε με το “Holy Light” σε ένα κρεσέντο επίδειξης δύναμης και ακραίου παιξίματος.
Εκεί που το κοινό θα χάσει τη μπάλα τελείως είναι όταν ξαφνικά μπαίνει το “Father Time”. Ουρλιαχτά, υψωμένες γροθιές, ακόμα και κλάματα από συνομήλικους ή μεγαλύτερους σε ηλικία (κι όμως, κρατάει δυνατά αυτή η αγάπη τελικά όσα χρόνια κι αν περάσουν) και έρχεται το τελευταίο νέο κομμάτι τους που ακούμε με το υπέροχο “Frozen In Time” να γεμίζει πελώρια το χώρο, πριν μας αποχαιρετήσουν προσωρινά με κάτι πολύ γνώριμο. O Johansson παίζει το γνώριμο θέμα, το κοινό φωνάζει και το “Black Diamond” μοιάζει το τέλειο ορεκτικό στα χέρια τους πριν το τελικό χτύπημα. Η μπάντα επιστρέφει και δηλώνει άφθαρτη με το “Unbreakable”, το καλύτερο κομμάτι που δεν πήγε ποτέ στη Eurovision όπως λέω έκτοτε, ενώ το κλείσιμο με το “Hunting High And Low” είναι αποθεωτικό, με τον Kotipelto να μπιζάρει το κοινό κάνοντας συγκρίσεις με το Αμβούργο, το Παρίσι και το Μιλάνο και ρωτώντας αν είμαστε το ίδιο δυνατοί. Ο ίδιος ειδικά το ξέρει πολύ καλά, έχοντας ζήσει κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους στην Ελλάδα, το κοινό ανταποκρίνεται στην πρόκληση και φεύγουν λέγοντας ότι δε θα τους πάρει ξανά 10 χρόνια να ξανάρθουν. Βραδιά αγαλλίασης και ανεκπλήρωτης αγάπης που απλά μεγάλωσε την όρεξη για επιστροφή τους.
*Με όλο το σεβασμό στις μπάντες, αν θέλετε να κάνετε co-headline περιοδεία κάντε το σωστά. Ειδικά το να παίζουν μόνο 75’ οι Stratovarius με τέτοια ιστορία και δισκογραφία είναι κάτι που δεν πληρεί και χορταίνει κανέναν. Εύχομαι την επόμενη φορά ο καθένας μόνος του και με (πολύ) μεγαλύτερο σετ.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας (Stratovarius)
Μιχάλης Τσολάκος (Sonata Arctica, Induction)
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography - Light & Motion Photography)
Comments
