Μια ΙΔΑΝΙΚΗ βραδιά είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε με τον πολλοστό ερχομό των Tankard στη χώρα μας. Οι Γερμανοί μπυρο-thrashers δεν έχασαν την ευκαιρία για άλλο ένα μεγάλο πάρτυ στη χώρα μας, της οποίας έχουν γίνει πλέον πολύ συχνοί θαμώνες, με το παράδοξο να είναι ότι όσες φορές δε μας επισκέφτηκαν την πρώτη τους 20ετία, να λαμβάνουν χώρο από το 2002 και μετά με τον πρώτο τους ερχομό, και μάλιστα αυτό είναι κάτι που πολύ σύντομα θα διαβάσετε να αναφέρει σε συνέντευξη που είχαμε μαζί του ο εμβληματικός τραγουδιστής της μπάντας Andreas “Gerre” Geremia!
Παρότι λόγω του soundcheck η συναυλία άργησε περίπου 20’, στη συνέχεια το πρόγραμμα τηρήθηκε άψογα και έτσι με πάρα πολύ μεγάλη χαρά, είδα περίπου 450 άτομα μέσα στο Κύτταρο να αδημονούν για υψηλές ταχύτητες. Το νούμερο το λες και παρά φύσιν με το κρύο και με το γεγονός ότι οι Tankard πριν 5 χρόνια ήταν πάλι εδώ και γενικά έρχονται πολύ συχνά, από την άλλη το γεγονός ίσως ότι δεν υπάρχει άλλη καθαρόαιμη thrash μπάντα για συναυλία στο εγγύς μέλλον (δεν ξέρουμε αν και τι θα γίνει στο Release Festival), έσπρωξε το κοινό να τιμήσει για άλλη μια φορά τους αγαπητούς Γερμαναράδες σε μια εμφάνιση ζωής!
Η βραδιά ξεκινάει με τους Abyssus και ότι και να γράψω –ξανά- για τα παιδιά, τα λόγια έχουν στερέψει. Με το που θα μπεί το “Metal Of Death” σε κάθε συναυλία τους, ξέρεις τι θα ακολουθήσει, και το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι το σετ, το οποίο αυτή τη φορά ήταν μπόμπα. Πάντα είναι δηλαδή, αλλά το δίδυμο των “Unleash The Storm”/”Operation Ranch Hand” (για το οποίο δέχθηκαν απειλές να παιχτεί, έτσι θέλετε τσογλάνια για να στρώσετε) λίγο πριν το κλασικό τέλος με τα “Into The Abyss”/”Those Of The Unholy” έκανε την καρδιά να χτυπήσει λίγο πιο δυνατά. Άλλη μια Α-Ψ-Ο-Γ-Η εμφάνιση από τα παιδιά, με τον Πάνο στις κιθάρες να θεωρεί ότι έκανε λάθη και δεν έπαιξαν καλά, κι όποιος ήταν εκεί σίγουρα θα τον περνούσε για τρελό (δεν είναι, αλλά τον αγαπάμε που είναι τελειομανής). Ο Βαγγέλης στο μπάσο έτοιμος σχεδόν να τους δείρει όλους, πλην του Jan στα τύμπανα που τον είχε πλάτη, ο Χρήστος λάνσαρε για πρώτη φορά το νέο λουκ με το ξυρισμένο κεφάλι κι ο Κώστας στη φωνή πέταγε φλέγμα και φλέμα μαζί σε όποιον έχει αμφισβητήσει την αξία τους. Μπορώ να τους βλέπω κάθε μέρα, πιστεύω σ’αυτό συμφωνούν και όσοι ήταν εκεί.
Στη συνέχεια αναλαμβάνουν τα κοινό να ξεσηκώσουν οι Convixion, με τον Χρήστο που προαναφέραμε απλά να αλλάζει μπλούζα και κιθάρα και να συνοδεύει τον Νίκο σε κιθάρα/φωνή, τον Μιχάλη στο μπάσο (γνωστός ως και το Ιερό Μουστάκι) και τον Μάνο στα τύμπανα σε μια τρομερά ανεβαστική και ανέμελη εμφάνιση άνευ προηγουμένου. Όπως και με τους Abyssus, έτσι και με τους Convixion έχω χάσει τον αριθμό πόσες φορές τους έχω δει, μα την πίστη μου μιλάμε για την καλύτερη τους εμφάνιση εδώ και χρόνια, αν όχι γενικότερα, με το που σκάει η πρώτη νότα μέχρι και το φοβερό τέλος με το “Drink Metal”, οι Convixion μοιράζουν εμπειρία, ενέργεια και παρότι σπιντάρουν μέχρι τελικής πτώσεως, στην ουσία διδάσκουν ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΛΑΡΑ και πως είναι να βγαίνεις για να παίξεις ώστε να τα σπάσεις για την πάρτη σου αλλά και να δείξεις πόσο σέβεσαι αυτούς που είναι από κάτω και σε παρακολουθούν. Στα “I Come Alive” και “Avenger” γίνεται ο καλός κακός χαμός και μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για μια φοβερή απόδοση από πλευράς μπάντας που δεν ήθελε κανείς να τελειώσει, δύναμη, μαγκιά, τριπλά φωνητικά όπου χρειαζόταν, η βραδιά εξελισσόταν σε ολοκαύτωμα και οι Convixion απλά έριξαν λάδι στη φωτιά και την έκαναν πύρινη λαίλαπα!
Η μεγάλη ώρα έρχεται σιγά-σιγά και οι Tankard με το καλημέρα μας δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς ότι το Κύτταρο θα υποστεί… ρεκτιφιέ! Αν έχεις το Θεό σου, βγαίνουν με το αγαπημένο “Rectifier” από το “B-Day” και το τι αρχίζει και γίνεται μέσα στο κλαμπ δεν περιγράφεται. Τρομερός ο ήχος, δυνατές οι κιθάρες του Andreas Gutjahr –του οποίου το επώνυμο σημαίνει «καλή χρονιά» και μόνο έτσι θα πάει με τέτοιες εμφανίσεις-, ο οποίος είναι ο λιγότερο «παλιός» στη μπάντα αλλά φέτος κλείνει 25 χρόνια, δείγμα του πόσο σταθερό είναι το line-up τους. Δυνατότερα τα τύμπανα του Olaf Zissel (άλλος ένας ντράμερ με μπλούζα Clutch, μετά σου λένε να μην πιστεύεις στο groove), ενώ ο έτερος πυλώνας της μπάντας Frank Thorwarth στο μπάσο, από την αρχή μέχρι το τέλος της 90λεπτης εμφάνισης τους χορεύει στην κυριολεξία επί σκηνής, αποδεικνύεται και πάλι έξω καρδιά αλλά και μεγάλο όργιο, ενώ για τον Gerre ότι και να γράψω πραγματικά θα πάει χαμένο. Το Μάϊο θα κλείσει τα 56 παρακαλώ, αλλά αποδεικνύεται τόσο 18άρης κάθε φορά στην καρδιά και την ψυχή, που δεν καταλαβαίνει τίποτα, δεν τον εμποδίζει καν η trademark κοιλάρα του να αλωνίσει τη σκηνή με αυτές τις σπαστικές κινήσεις που κάνει σαν τροχονόμος.
Ο άνθρωπος που κυριολεκτικά σκλάβωσε και πάλι διοργάνωση και κοινό –για το οποίο επίσης θα διαβάσετε στη συνέντευξη ότι είναι υπόχρεος που ακολουθεί τη μπάντα μετά από 41 χρόνια- είναι σε τρομερή φόρμα και οι Tankard μοιάζουν ήδη από την αρχή σε θηριώδη κατάσταση. «Γειά μας» φωνάζει συνεχώς και το “The Morning After” ξεκινάει και τα stage dives, που δε θα σταματήσουν στη διάρκεια της εμφάνισης τους. Ανοίγουν κύκλοι, όλοι ουρλιάζουν με ένα στόμα “LYING IN MY BED, WITH A SWOLLEN HEAD…” και ενδιάμεσα ο Gerre «γλεντάει» τους οπαδούς με προσωπικές αναφορές στον καθένα, κάνοντας απίστευτο καλαμπούρι, τους δίνει μπύρες, παίζουν το “Rapid Fire (A Tyrant’s Elegy”) από το “A Girl Called Cerveza και καπάκι το νέο “Ex-Fluencer” από το πολύ καλό τελευταίο τους άλμπουμ “Pavlov’s Dawgs”. «Τώρα ακολουθεί ένα κομμάτι που μιλάει για το θάνατο, ας πεθάνουμε όλοι μαζί με μια μπύρα στο χέρι» μας λέει ο Gerre, με το “Die With A Beer In Your Hand” από το κορυφαίο τους άλμπουμ τα τελευταία 20 χρόνια “Beast Of Bourbon” να δημιουργεί πανζουρλισμό και στη συνέχεια απλά να χάνεται η μπάλα με κομμάτια σαν τα “Rules For Fools”, “Time Warp”, “Lockdown Forever”, “Octane Warriors” και την «κουφή» διασκευή των Cock Sparrer “We’re Coming Back”.
Ο κόσμος ΧΟΡΕΥΕΙ, δε μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε όταν παίχτηκε η διασκευή, τύποι 2 μέτρα με τις κοιλιές έξω να είναι αγκαζέ, μέχρι και τα παιδιά στο μπαρ να κουνιούνται στο ρυθμό, το Κύτταρο πάει πάνω-κάτω στις ορέξεις τους και το ομότιτλο κομμάτι από το “Chemical Invasion” μας δείχνει ότι πέραν του όποιου καλώς εννοούμενου χαβαλέ, οι Tankard όταν ήθελαν έκοβαν κώλους με thrash πρώτης ποιότητας, εδώ να δείτε τι έγινε, ο υποφαινόμενος βουτάει κι αυτός με τον κόσμο από τη σκηνή αλλά ακολουθεί ένα τέλος βγαλμένο από τα πιο ιερά όνειρα του μέσου οπαδού. Ο Gerre δείχνει στο κοινό κι αφιερώνει το “A Girl Called Cerveza” στη Βάλια (ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΛΙΑ) λέγοντας ότι την ξέρει από παλιά κι ότι της αξίζει αυτό το κομμάτι, ενώ πριν προλάβει ο κόσμος να συνέλθει, ακούγεται ένα πολύ γνώριμο riff, το οποίο είναι και αυτό που τα ξεκίνησε όλα. “Zombie Attack”, εμένα μου έχει κλείσει η φωνή να ουρλιάζω, ο κόσμος σε πλήρη εξαλλοσύνη και δίπλα μου ο Fotis Benardo να έχει ένα χαμόγελο που φωτίζει το χώρο και να νιώθει κι ο ίδιος σαν μικρό παιδί όπως όλοι μας. «15 ξανά» του λέω, «ου καλά είσαι» μου λέει!
Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να χαμογελάσει μέχρι να του πιαστεί το σαγόνι ή να βγάλει αφρούς από το στόμα, το μόνο που μένει είναι να παιχτεί το “R.I.B. (Rest In Beer)” πριν το τέλος, το οποίο όπως λέει ο Gerre, «το κομμάτι αυτό δεν έχει όνομα γιατί όλοι το ξέρετε, πάμε Andy” και φυσικά μιλάμε για το “(Empty) Tankard”, όπου απασφαλίζουν και οι πιο ψύχραιμοι και το Κύτταρο που όλη την προηγούμενη ώρα έχει γίνει επιεικώς γήπεδο (εξ ου και οι ιαχές οοοοοεεεεε οοοεεεε οεεεεεεεε οοεεεεεεεεε, Tankaaaaaaaaard, Tankaaaaaard”) μετατρέπεται σε πεδίο μάχης για το τέλος, πηδάνε κι όσοι δεν έχουν άλμα να πηδήξουν εφημερίδα, η σκηνή εξελίσσεται σε βατήρα για άλμα εις μήκος, η μπάντα στον κόσμος της να μην καταλαβαίνει τίποτα και στο τέλος αφού οι Gerre μοιράζει φιλιά παντού και δείχνει την καρδιά του, μας χαρίζει μια τρομερή στιγμή καθώς δεν αντέχει από τη συγκίνηση και «σπάει» δακρύζοντας!!! Ο τύπος που γλέντησε τον κόσμο και ειδικά τον φωτογράφο μας Γιάννη Λιβανό σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, πηγαίνοντας να φιλάει τον φακό ή δείχνοντας την κοιλάρα του για καλύτερες πόζες, δεν άντεξε τις επευφημίες των μανιακών οπαδών και έδειξε ότι ακόμα και τα βουνά χαμηλώνουν που και που, μας έκανε κομμάτια.
Γρήγορα πήρε το μικρόφωνο να δείξει ότι δεν τον επηρέασε αυτό που γινόταν μέσα στο χώρο για να φωνάξει άλλη μια φορά στα Ελληνικά «Ευχαριστώ Αθήνα, σας αγαπάμε, γειά μας!», αλλά ο κόσμος ειδικά στις πρώτες σειρές το πήρε χαμπάρι και του χάρισε ακόμα μεγαλύτερο χειροκρότημα. Θα σταθώ σε κάτι που συζητήσαμε και κατ’ιδίαν, είναι άλλο να λες ότι αγαπάς τους οπαδούς κι άλλο να τους το δείχνεις έμπρακτα. Οι Tankard 41 χρόνια μετά αισθάνονται ευγνώμονες που είναι ακόμα ανάμεσα μας, ενώ όπως μας δήλωσαν, αν χρειαστεί να παίζουν ως τα 80-90 και γενικά όσο βαστάνε τα πόδια τους, θα το κάνουν με χαρά. Για το τέλος η δήλωση του Gerre δείχνει και το πόσο όμορφα ξεροκέφαλοι είναι, “THRASH METAL WILL NEVER DIE” φωνάζει και υψώνει τις γροθιές του, ακολουθεί η νομοτελειακή φωτογραφία μπροστά από το κοινό, ένα κοινό που λάμπει από τον πρώτο ως τον τελευταίο, μια βραδιά που έδιωξε πολύ καταπίεση από όλους, που έκανε τον κόσμο να ξεχάσει τα προβλήματα του και που είναι οδηγός του πώς να περνάμε καλά και να εστιάζουμε στο τι μας ενώνει παρά να έχουμε τη μανούρα να δούμε τι μας χωρίζει. Βραδιά θριάμβου στην ίσως καλύτερη εμφάνιση Tankard τα τελευταία 15 χρόνια!
Πάντα τέτοια κι ακόμα καλύτερα αν γίνεται. Όσο για τους Tankard, δια στόματος Gerre οι δηλώσεις, «δε μπορούμε να φανταστούμε πλέον περιοδεία χωρίς την Ελλάδα και θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε για όσο συνεχίζετε να μας θέλετε». ΨΥΧΑΡΕΣ!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography)
Comments
