Δυο είναι τα καμάρια της πόλης της Φρανκφούρτης ανά τις δεκαετίες. Το πρώτο και πλέον γνωστό είναι η ποδοσφαιρική ομάδα της Άϊντραχτ Φρανκφούρτης, η ομάδα με το ένα πρωτάθλημα και τα πέντε κύπελλα Γερμανίας αλλά και τα δυο Europa League, του οποίου μάλιστα είναι η τελευταία κάτοχος πέρυσι (κρατήστε το αυτό έχει σημασία). Το άλλο και λιγότερο διαδεδομένο καμάρι της πόλης αλλά δεδομένο για όσους γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις, είναι οι thrashers Tankard!
Οι Tankard που δημιουργήθηκαν μια μακρινή μέρα του 1982 από τους τρεις συμμαθητές Andreas “Gerre” Geremia, Frank Thorwarth και Axel Katzmann, με τον τελευταίο να είναι ο κιθαρίστας, τον Gerre αρχικά να αναλαμβάνει το μπάσο και τον Frank να αναλαμβάνει τα φωνητικά. Όταν πήραν και τον δεύτερο κιθαρίστα Bernhard Rapprich αλλά και τον ντράμερ Oliver Werner την ίδια χρονιά, οι Gerre/Frank άλλαξαν ρόλους και έτσι έχουν παραμείνει μέχρι σήμερα, αχώριστοι τα τελευταία 41 χρόνια! Το συγκρότημα δεν είχε το όνομα που έγινε αγαπητό από την αρχή, καθώς στην αρχή ονομαζόταν Avenger, ενώ για ένα μικρό διάστημα ονομάστηκαν και Vortex. Γρήγορα όμως έμεινε το κλασικό Tankard όταν έψαχναν ονόματα στο λεξικό και έπεσαν στο πρώτο που τους τράβηξε την προσοχή και παρέπεμπε στο κλασσικό μεταλλικό μπυροπότηρο των Γερμανών.
Οι Tankard έχοντας μια αλλαγή εντός 1983, με τον συμπατριώτη μας Έλληνα Ανδρέα Βουλγαρόπουλο να παίρνει τη θέση του Rapprich στις κιθάρες, καθώς ο πατέρας του δεν ήθελε ο γιός του να κάνει παρέα με τύπους που συχνά γινόντουσαν «ζάντα», κυκλοφόρησαν το πρώτο τους demo “Heavy Metal Vanguard” το 1984 και το δεύτερο demo “Alcoholic Metal” το 1985, όπου σ’αυτό αρχίζει και τυπικά η ενασχόληση τους θεματικά με το αλκοόλ. Πριν φτάσουμε εκεί, το συγκρότημα δίνει την πρώτη του συναυλία το 1983 μέσα σε μια σχολική αίθουσα (που να φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει), ενώ πάρα πολύ συχνά αναγκαζόντουσαν να μπάζουν αλκοόλ στα κρυφά μέσα στην τάξη, βάζοντας την στα χάρτινα κουτιά γάλακτος! Τα δυο demo θα τραβήξουν την προσοχή της SPV αρχικά, η οποία ήθελε να τους προσφέρει συμβόλαιο, αλλά το ανακάλεσε όταν τους είδε να παίζουν ζωντανά, θεωρώντας τους χάλια. Η επιτυχία όμως και των δυο demo φέρνει τους Tankard να υπογράφουν συμβόλαιο με τη Noise κι όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, τα υπόλοιπα είναι ιστορία που θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε μέσα από κάθε τους κυκλοφορία. Οι Tankard πέρυσι γιορτάζοντας 40 χρόνια ζωής, κυκλοφόρησαν αισίως το 18ο (!!) άλμπουμ τους “Pavlov’s Dawgs” και τραβάνε ακόμα μοναχικό μονοπάτι σε όλα!
“Zombie Attack” (1986, Noise)
Ένα χρόνο μετά το δεύτερο τους demo, οι Tankard έχουν ήδη βάλει τις βάσεις για μια ιδανική αρχή, η οποία αποτυπώνεται άμεσα στο μνημειώδες ντεμπούτο τους. Το “Zombie Attack” είναι ένα από τα κορυφαία thrash ντεμπούτα όλων των εποχών, η μπάντα με αέρα και φρεσκάδα παίζει ανέμελα και υπεργρήγορα και θρυλικά κομμάτια όπως το ομότιτλο και τα “Acid Death”, “Mercenary”, “Maniac Forces” και “Screamin’ Victims” συνυπάρχουν όλα μαζί σε ένα αψεγάδιαστο σύνολο. Οι Tankard θεμελιώνουν άμεσα το όνομα τους, ενώ ο δίσκος περιέχει και το αιώνιο Hit τους “(Empty) Tankard”, το οποίο εσαεί κλείνει τις συναυλίες τους σε πανηγυρικό κλίμα.
“Chemical Invasion” (1987, Noise)
Χωρίς να χάσουν χρόνο, οι Tankard πατάνε γερά στη βάση του ντεμπούτου τους και ένα χρόνο μετά μας προσφέρουν το κορυφαίο άλμπουμ της σπουδαίας καριέρας τους. Συγκλονιστικό το “Chemical Invasion”, ακόμα πιο γρήγορο και φονικό, τους βρίσκει σε φόρμα ζωής και με κομματάρες όπως τα “Total Addiction”, “Tantrum”, “Puke” και “For A Thousand Beers” δείχνει ότι είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα. Το “Traitor” διαρκεί σχεδόν 8’, που δείχνει ότι αρχίζουν και παίζουν και λίγο παραπάνω από το απλά να βαράνε, ενώ η διασκευή του “Alcohol” των Gang Green που κλείνει το δίσκο είναι το κερασάκι στην τούρτα. Θρίαμβος άνευ προηγουμένου!
"The Morning After" (1988, Noise)
Ακριβώς ένα χρόνο μετά (Οκτώβρης ’87 – Οκτώβρης ’88), οι Tankard επιστρέφουν ξανά με το πολύ εμπορικά επιτυχημένο “The Morning After”, όπου ακούγονται λίγο πιο ώριμοι, ενώ και το βίντεο του ομότιτλου κομματιού βοηθάει να τους μάθει ο κόσμος ακόμα περισσότερο. Ο δίσκους πουλάει πολύ καλά, περιέχει νέες κομματάρες όπως τα “Commandments”, “TV Hero” και μια νέα διασκευή στο “Try Again” των Spermbirds, ενώ η συναυλιακή τους δραστηριότητα αυξάνεται κατά πολύ και όπου κι αν βρίσκονται, διαλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Για πολύ κόσμο δεν ξεπέρασαν ποτέ την ενέργεια των τριών πρώτων δίσκων τους και τρόπον τινά, το “The Morning After” αποτελεί τέλος ενός σημαντικού κεφαλαίου.
“Alien” (EP, 1989, Noise)
To “Alien” συνεχίζει την παράδοση που είχαν τότε τα thrash συγκροτήματα να «ταίζουν» τις εταιρείες με έξτρα υλικό, έτσι οι Tankard βάζουν τρεις τραγουδάρες εδώ μέσα, το ομότιτλο, το “666 Packs” και το “Live To Dive”, τα οποία είχαν θέση σε οποιοδήποτε από τα τρία πρώτα άλμπουμ τους, ενδεικτικά της ποιότητας τους. Περιέχεται και άλλη μια διασκευή (είχαν έφεση όπως βλέπετε) στο “Remedy” των Rose Tattoo, ενώ το ΕΡ εγκαινιάζει και τον πράσινο εξωγήινο που είναι η μασκότ τους έκτοτε και απόλυτα συνυφασμένη με το συγκρότημα. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και η πολύ καλή συλλογή “Hair Of The Dog”, την οποία δε χρειάζεστε αν έχετε τα άλμπουμ. Από εδώ και έπειτα, τη θέση του Oliver Werner στα τύμπανα πήρε ο Arnulf Tunn.
“The Meaning Of Life” (1990, Noise)
Μπάσιμο στα ‘90s για τους Tankard, οι οποίοι νωρίτερα μέσα στη χρονιά έχουν κυκλοφορήσει τη βιντεοκασέτα “Open All Night” από τη συναυλία-θρίαμβο στο Ανατολικό Βερολίνο στις 4/3/1990, πλάϊ σε Sabbat, Coroner, Kreator ακολούθως (σε θηριώδη κατάσταση όλοι). Το “The Meaning Of Life” ρίχνει ελάχιστα τις ταχύτητες, χωρίς ωστόσο να υπολείπεται ποιότητας, ενώ το σαρκαστικό εξώφυλλο του όπου εμφανίζονται ο Πάπας, ο Γερμανός Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ και ο μποξέρ Μάϊκ Τάϊσον χτυπάει ευαίσθητες φλέβες, με τον πράσινο εξωγήινο και τον τρελό επιστήμονα του “Chemical Invasion” ως παρατηρητές. Κομματάρες τύπου “Open All Night”, “Beermuda”, “Space Beer”, “We Are Us” προφανώς κι έχουν γράψει τη δική τους όμορφη ιστορία.
“Stone Cold Sober” (1992, Noise)
Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ live album “Fat… Ugly & Live”, οι Tankard βγάζουν τον πιο ώριμο δίσκο της καριέρας τους! Απίστευτο κι όμως αληθινό, αλλά το “Stone Cold Sober” βάζει τα γυαλιά σε πολύ κόσμο, παίζουν τα θέματα της ζωής τους, η αρχή με το “Jurisdiction” είναι καταπληκτική, το “Freibier” ακόμα στέλνει κόσμο στα Moshpits αλλά το κομμάτι της καριέρας τους από άποψη παιξίματος/ωριμότητας είναι το τελικό instrumental “Of Strange Talking People Under Arabian Skies”. Δεν περίμενε ποτέ κανείς τέτοιο κομμάτι, το οποίο κλείνει την για πολλούς μνημειώδη περίοδο και σίγουρα ποτέ ξανά δεν έβγαλαν δίσκο ανάλογης ποιότητας. Απόλυτο 10αρι κι εδώ!
“Two-Faced” (1994, Noise)
Νέο άλμπουμ τότε και για πρώτη φορά οι Tankard δεν ακούγονται τέλειοι όπως τους είχαμε συνηθίσει. Το εξώφυλλο άμεση παραπομπή στον χαρακτήρα “Two-Faced” από τον Batman και πάλι με εύστοχα μηνύματα, όμως στο περιεχόμενο του δίσκου παρότι υπάρχει η ανεμελιά και η σωστή εκτέλεση, κάτι λείπει ξεκάθαρα. Φυσικά δε λείπουν πάλι κομματάρες όπως το εναρκτήριο “Death Penalty” ή το προσωπικά αγαπημένο “Nation Over Nation”, αλλά οι Tankard που «φύσαγαν» σε κάθε δίσκο δεν είναι παρόντες εδώ. Σε μια δύσκολη εποχή για όλο το thrash, η μπάλα πήρε και τους ίδιους. Σίγουρα την ίδια χρονιά τα κατάφεραν καλύτερα ως Tankwart στο ντεμπούτο διασκευών “Aufgetankt” το οποίο είναι διασκεδαστικότατο!
“The Tankard” (1995, Noise)
Με τον Axel Katzmann και τον Arnulf Tunn να αποτελούν παρελθόν μετά το “Two-Faced” (νέος ντράμερ ως σήμερα ο Olaf Zissel), το “The Tankard” κυκλοφορεί με τη μπάντα ως κουαρτέτο και όλες τις κιθάρες από τον Ανδρέα Βουλγαρόπουλο. Το μισούσα αυτό το γαμημένο άλμπουμ όταν βγήκε, μου φάνηκε πολύ άσχημο και με τη μπάντα σε συνεχή πτώση. Κομμάτια όπως τα “Grave New World”, “Minds On The Moon” και “Poshor Golovar” πάντα κάλμαραν το μίσος μου ενώ με τα χρόνια άρχισα να το παλεύω περισσότερο. Σίγουρα ΟΧΙ η πρώτη σας επιλογή αν θέλετε να ασχοληθείτε με τη μπάντα. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε και το δεύτερο και τελευταίο τους άλμπουμ ως Tankwart με τίτλο “Himbeergeist zum Frühstück”.
“Disco Destroyer” (1998, Century Media)
Aνάκαμψη για τους Tankard μετά από χρόνια με αυτό το διασκεδαστικότατο άλμπουμ, που τους βρίσκει μετά από μια δεκαετία σχεδόν στην Century Media. To “Disco Destroyer” τους βρίσκει πάλι ταχύτατους κι εμπνευσμένους, με τη μπάντα να βρίσκει μέρος του χαμένου της εαυτού. Ανεβαστικότατα κομμάτια όπως τα “Serial Killer”, “Hard Rock Dinosaur” και “Death By Whips” (έκπληξη από τις demo μέρες τους!) πάντα κάνουν την καρδιά να χτυπάει λίγο πιο γρήγορα και το συναίσθημα ότι κάτι πολύ καλό έρχεται ήταν ευδιάκριτο. Ο δίσκος το 2007 επανακυκλοφόρησε από την AFM Records με μια πολύ καλή διασκευή του “Fast Taker” των Manowar! Αν μη τι άλλο, ολντσκουλάδικη επιλογή!
“Kings Of Beer” (2000, Century Media)
Ακόμα καλύτερο άλμπουμ το “Kings Of Beer”, με τους Tankard να γεμίζουν χαρά τους οπαδούς τους και να είναι σε φοβερή κατάσταση. Το εξώφυλλο μύριζε χαβαλέ και διασυρμό και οι Γερμαναράδες δε μας άφησαν παραπονεμένους. Ξανά φοβερό εναρκτήριο κομμάτι με το “Flirtin’ With Disaster” και φοβερά κομμάτια τύπου “I’m So Sorry”, “Hell Bent For Jesus” και “Tattoo Coward”, το τρένο είχε μπει σε τροχιά σταθερής ταχύτητας και δεν υπήρξε καμία απόκλιση. Ιδανικό μπάσιμο στην δεκαετία των ‘00s για τη μπάντα, που έδειχνε ότι ήταν ακόμα ζωντανή και είχε πράγματα να δώσει, όπερ και εγένετω για τα επόμενα δυο άλμπουμ.
“B-Day” (2002, AFM Records)
Ξανά αλλαγή εταιρείας για το συγκρότημα, με μεταπήδηση αυτή τη φορά στην AFM Records. Εορταστικό άλμπουμ το “B-Day”, όχι μόνο λόγω του φοβερού περιεχομένου του, αλλά και γιατί σηματοδοτούσε 20 χρόνια από την ίδρυση τους. Είναι και ο δίσκος στον οποίο τους είδαμε πρώτη φορά σ’εκείνη τη φοβερή περιοδεία με Exodus και The Haunted, όπου αυτοί και οι Σουηδοί αφαλόκοψαν τους Αμερικάνους κι έτσι ξεκίνησε κι ο συναυλιακός τους έρωτας μαζί μας κι αντίστροφα. Τις αρχικές εκδόσεις του δίσκου συνόδευε εορταστικό δεύτερο δισκάκι με τα demo τους, το οποίο πλέον θεωρείται collector’s item. Ένα βήμα πριν την απρόσμενη τελειότητα!
“Beast Of Bourbon” (2004, AFM Records)
Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ο καλύτερος δίσκος των Tankard τα τελευταία 30 χρόνια! Ή αλλιώς ότι καλύτερο ακολούθησε τα 5 πρώτα κορυφαία άλμπουμ τους. Tankard να τους πίνεις στο ποτήρι και να μην το πιστεύεις, εξωφυλλάρα, αποδοσάρα, “Under Friendly Fire” εναρκτήριο από άλλη εποχή, hit κολλητικό το “Die With A Beer In Your Hand”, δεν το πίστεψε κανείς όταν βγήκε αυτός ο δίσκος, και με 19 χρόνια πλέον στην πλάτη του, επιβεβαιώνει τη ρήση ότι είναι ο τελευταίος ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Tankard δίσκος. Συμπληρώνει μια τετράδα-φωτιά μεταξύ 1998-2004 και είναι δύσκολο ως σχεδόν αδύνατον να τους ακούσουμε ξανά ΕΤΣΙ. Ποτέ μη λες ποτέ βέβαια…
“The Beauty And The Beer” (2006, AFM Records)
Η ρήση «όπου βλέπεις βυζιά λείπει η έμπνευση» μάλλον βρίσκει τον ορισμό της σε αυτό το δίσκο, ο οποίος ως εκείνη τη στιγμή, είναι ότι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει. Δεν είναι κακό, αλλά αγγίζει τα όρια του αδιάφορου κι αχρείαστου, ειδικά σε σχέση με την προαναφερθείσα τετράδα που έχει προηγηθεί. Έχει κάποια καλά κομμάτια σαν τα “Ice-Olation” ή το “We Still Drink The Old Ways” αλλά μιλάμε για Tankard εδώ πέρα κι όχι ημίμετρα. Την κατάσταση έσωσε λίγο η συλλογή “Best Case Scenario: 25 Years In Beers” την επόμενη χρονιά, με 15 κομματάρες του παρελθόντος επανηχογραφημένες σε άκρως διασκεδαστικό κλίμα. Από μένα ο δίσκος είναι όχι.
“Thirst” (2008, AFM Records)
Λίιιιγο καλύτερα τα πράγματα εδώ απ’ότι στο “The Beauty And The Beer”, το “Thirst” είναι λίγο πιο ανέμελο από τον προκάτοχο του, χωρίς φυσικά να μπορεί κι αυτό να πιάσει μεγαλεία του παρελθόντος. Τα “Octane Warriors”, “Stay Thirsty!” και “Hyperthermia” προκρίνονται ως λίγο πιο σόϊ από τα υπόλοιπα κομμάτια, αλλά η πτώση ήταν ξεκάθαρη και δεν ήταν πολύ εύκολη η ανάκαμψη τους έκτοτε. Όπου “G.A.L.O.W.” ο τίτλος “Gods And Legends Of War”, ενώ ένα χρόνο μετά βγήκε το “Open All Night – Reloaded” DVD περιέχοντας την ιστορική εμφάνιση του ’90 στο Ανατολικό Βερολίνο και πιο πρόσφατη εμφάνιση τους στο Rock Hard Festival του 2007 συν μπόνους βίντεο κλιπ.
“Vol(l)ume 14” (2010, AFM Records)
Αν ήταν κανείς ουδέτερος παρατηρητής και διάβαζε το αφιέρωμα έχοντας ακούσει τους δίσκους έστω μια φορά, θα έλεγε από μέσα του «τι στο διάολο, την εκδικούνταν αυτή την άμοιρη την AFM με τα άλμπουμ τους»; Κι όμως κάπως έτσι πάει η δουλειά μετά το 2004, άλλο ένα κακό άλμπουμ, εδώ δε μιλάμε για απλά αδιάφορο ή αχρείαστο, το “Vol(l)ume 14” είναι κακοί Tankard όπως δεν θέλουμε να τους θυμόμαστε. Ακόμα και το εξώφυλλο με την ημι-γεμάτη κάσα με μπύρες είναι τίγκα πρόχειρο. Τι τραγούδια να αναφέρεις εδώ, είναι και 50’ σε διάρκεια και σε ταλαιπωρεί έξτρα, ευτυχώς που στις συναυλίες παρέμεναν πάντα εκπληκτικοί!
“A Girl Called Cerveza” (2012, Nuclear Blast)
Πρώτο τους άλμπουμ για τη Nuclear Blast, από το εξώφυλλο βρώμαγε η μαλακία και δεν πέσαμε έξω δυστυχώς. Ευτυχώς είναι το τελευταίο κακό άλμπουμ τους μέχρι σήμερα, με την ευχή να μη χρειαστεί να κυκλοφορήσουν πάλι κάτι ανάλογο. Τη φοβερή τετράδα της περιόδου 1998-2004 ακολούθησε μια ανεκδιήγητη τετράδα μεταξύ 2006-2012 και τίποτα πραγματικά δεν προμήνυε αλλαγή του σκηνικού. Από τους Tankard περιμένω πολλά περισσότερα από τίτλο δίσκου (και βίντεο κλιπ τρομάρα τους) από κομμάτι που λέγεται «Ένα κορίτσι που το έλεγαν μπύρα». Σοβαρά τώρα ρε μαλάκες; Ευτυχώς ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και αντιστρόφως, κι επειδή χειρότερα από αυτό ΔΕΝ γινόταν, έκτοτε πήραν τα πάνω τους σημαντικά.
“R.I.B” (2014, Nuclear Blast)
ΑΝΑΣΑ! Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί αυτός ο δίσκος εν έτει 2014, που τελειώνει ένα μεγάλο λεκέ στην ιστορία των Tankard. Πάρα πολύ ωραίο άλμπουμ το “R.I.B.” (που μεταφράζεται σε “Rest In Beer”) και που επιστρέφει ο αγαπητός χημικός από το “Chemical Invasion” στο εξώφυλλο. Μάλιστα το ομότιτλο κομμάτι όπως και το “Fooled By Your Guts” –επιτέλους ωραία χιτάκια ρε παιδί μου- γυρίστηκαν σε βίντεο, ενώ τα μόλις 40’ του αποδεικνύονται βάλσαμο στην ταλαιπωρία των προηγούμενων έξι ετών, είδαμε και μια φοβερή συναυλία τους εδώ στην εν λόγω περιοδεία, συνεπώς ανάκαμψη πέραν πάσας προσδοκίας! Δίσκος που θυμόμαστε με ένα πλατύ χαμόγελο για πολλούς λόγους.
“One Foot In The Grave” (2017, Nuclear Blast)
Επιτέλους ξανά σε εξώφυλλο ο φίλος μας ο πράσινος εξωγήινος, με το σημαιάκι που κρατάει το χέρι μέσα από τον τάφο να δείχνει τον αριθμό 35, ο οποίος παραπέμπει στην 35η επέτειο τους σαν συγκρότημα. Πάρα πολύ ωραίο άλμπουμ, ισάξιο του “R.I.B” και έχουμε και εδώ δυο βίντεο κλιπ για το ομότιτλο κομμάτι και το “Don’t Bullshit Us!”, ενώ το “Arena Of The True Lies” αγαπήθηκε εξίσου. ΣΥΝΑΥΛΙΑΡΑ το 2018 για την περιοδεία, με τον υποφαινόμενο να πηγαίνει σπίτι με σκισμένο παντελόνι και μια άβολη «αεράτη» αίσθηση ενδιάμεσα. Δεύτερο καλό σερί άλμπουμ και η καρδιά ξανά στη θέση της μετά από χρόνια!
“Pavlov’s Dawgs” (2022, Nuclear Blast)
Εορτινό άλμπουμ για τα 40 χρόνια της μπάντας, απορώ πως δεν υπάρχει ανάλογη παραπομπή στο εξώφυλλο πέρα από το 1982 ως αναφορά. Πολύ ωραίο το εξωφυλλάκι πάντως που θυμίζει έντονα εποχή “Beast Of Bourbon” και τρίτο καλό σερί άλμπουμ, στο ίδιο μοτίβο με τα δυο προηγούμενα. Αξιοπρεπές, ανέμελο, με κάποια πολύ ωραία κομμάτια όπως τα “Ex-Fluencer”, “Lockdown Forever” (εύστοχα τα κάνανε βίντεο) ή το “Beerbarians”, δείχνει ότι οι Tankard έχουν βρει μια συγκεκριμένη φόρμα που παίζουν πιο στακάτα και όχι τόσο γρήγορα και η αλήθεια είναι ότι τους πάει πάρα πολύ! Ευχόμαστε ανάλογη συνέχεια και στα επόμενα άλμπουμ με λίγο διαφορετικό στυλ.
Αυτή λίγο-πολύ είναι η μεγάλη δισκογραφική ιστορία μιας μεγάλης δύναμης του Ευρωπαϊκού μετάλλου και δη του thrash. Οι Tankard ποτέ δεν πήραν τους εαυτούς τους και τη μουσική τους πολύ σοβαρά, και ίσως αυτό να είναι το μεγάλο μυστικό της μακροβιότητας τους, ενώ είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το γεγονός του πόσο παραγωγικοί είναι, σίγουρα βάζουν τα γυαλιά σε πολύ νεότερες μπάντες, ενώ για να πάμε σε αριθμό 18 άλμπουμ και δη από thrash συγκρότημα, πρέπει να γίνει η ανάλογη σύγκριση μόνο με τους Overkill στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού που είναι άνευ αντιπάλου σε αυτό τον τομέα. Οι Tankard μας επισκέπτονται συχνότατα από την πρώτη τους αξέχαστη συναυλία το 2002, ενώ τώρα που η Άϊντραχτ πήρε το Γιουρόπα Λιγκ (σας είπαμε στην αρχή, κρατήστε το), θα είναι έξτρα χαρούμενοι και θα γιορτάσουν μαζί μας 40 χρόνια ιστορίας, αφοσίωσης και καλώς εννοούμενου χαβαλέ. Όποιος έχει βρεθεί σε συναυλία τους έχει περάσει υπέροχα, βλέπει να συνυπάρχουν σε μεγάλο βαθμό παλιά με νέα κομμάτια χωρίς να καταλαβαίνει τη διαφορά και πάντα τους αναπολεί με κάθε νέο δίσκο, αν και όπως βλέπετε δε χρειάζεται, καθώς φροντίζουν και από μόνοι τους να έρχονται όσο συχνά μπορούν, κάτι που δεν έχουν όλη την καλή διάθεση να κάνουν.
Ευχόμαστε όλοι και όλες να περάσετε υπέροχα, αν τους έχετε ξαναδεί, ξέρετε τι θα γίνει. Αν όχι, δεν έχετε ιδέα τι θα πάθετε.
“Lying in my bed!
With a swollen head!
What did I do?
I always regret the morning after!”…
Πληροφορίες για τα δυο live:
Αθήνα: https://www.facebook.com/events/814010449856346
Θεσσαλονίκη: https://www.facebook.com/events/s/tankard-live-in-thessaloniki-2/619368016682717/
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
