Για πολλούς και ευνόητους λόγους, μία από τις πλέον ιδιαίτερες συναυλίες που έλαβαν χώρο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ήταν αυτή η εμφάνιση των The Black Dahlia Murder. Το συγκρότημα βρέθηκε στο κενό μετά την μεγάλη απώλεια του Trevor Strnad πριν 2 χρόνια, όλοι ξέρετε πως έφυγε από τη ζωή μόλις στα 41 του, κάνοντας ακόμα πιο τραγική τη φυγή του, συνεπώς έπρεπε να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να βρουν το κουράγιο να συνεχίσουν την πορεία τους. Όπως είχε πει και ο ηγέτης πλέον της μπάντας και παλαιότερο μέλος μαζί με τον Trevor, ο πρώην κιθαρίστας και νυν τραγουδιστής τους Brian Eschbach, «Ο Trevor θα συνέχιζε κι αυτός τη μπάντα αν πάθαινα εγώ κάτι και βρισκόμουν σε κάποιο σκοτεινό μέρος του εγκεφάλου μου», οπότε υπό αυτό το πρίσμα, οι Αμερικάνοι πήραν τη μεγάλη απόφαση να συνεχίσουν, τιμώντας και τη μνήμη του φίλου τους που σίγουρα από εκεί ψηλά, δε θα ήθελε να σβήσει αυτή η κληρονομιά που είχαν αφήσει τόσα χρόνια. Από το να το λες βέβαια μέχρι να το κάνεις και ειδικά όταν το κάνεις με τέτοιο τρόπο, υπάρχει μία άλφα σεβαστή απόσταση και αυτό είναι που γιορτάσαμε στο τέλος της βραδιάς, το πόσο όμορφα συνεχίζουν σαν σύνολο.
Ξεκίνημα με τους Τσέχους Stellvris (προφέρονται Στελάρης) οι οποίοι θα φροντίσουν άμεσα να θέσουν το Arch Club σε μεγάλα επίπεδα αδρεναλίνης. Ξεκάθαρο μοντέρνο metal με αφετηρία και τερματισμό του προορισμού της μουσικής τους την αύρα των Jinjer, η τραγουδίστρια τους αρκετά ενεργητική αλλά και αποκαλυπτική, δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία με αυτό που φοράει και τραβάει τα βλέμματα του αντρικού πληθυσμού με την πληθωρική της παρουσία. Θεωρώ δεν το χρειάζεται καθώς έχει πολύ καλή φωνή και σκηνική παρουσία, δεν διστάζει να κοπανηθεί μαζί με το υπόλοιπο συγκρότημα και αυτό που παρουσιάζουν γενικά είναι παραπάνω από ταιριαστό και ευπρόσδεκτο για ότι ακολουθεί για το υπόλοιπο της βραδιάς. Τόνισαν ότι χαίρονται πολύ που βρίσκονται στην Ελλάδα και δείχνουν ότι έχουν το υλικό και τις δυνατότητες για κάτι πιο αναγνωρίσιμο μελλοντικά, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τις προάλλες στο Βουκουρέστι στη Ρουμανία, έπαιξαν ως support στους Megadeth, έχοντας αποσπάσει κολακευτικότατα σχόλια. Δε βλέπω αν και πως θα αλλάξουν ήχο με βάση ότι αυτό που κάνουν στηρίζεται σε κάτι ήδη πετυχημένο από πλευράς Jinjer, άρα έχουν με σκληρή δουλειά αρκετές πιθανότητες να πάνε ακόμα ψηλότερα. Άρτιοι παίχτες όλοι τους, η Nicol φοβερή frontwoman, όλα καλά, κάτι μου λέει θα τους ξαναδούμε σύντομα στο μέλλον.
Συνέχεια με τους Skybinder οι οποίοι είναι οι άτυχοι της βραδιάς, καθώς ακούμε φωνή και τύμπανα ολόσωστα μεν, με τον τραγουδιστή να δίνει πόνο και να προσπαθεί να πάρει το κοινό με το μέρος του και τον ντράμερ να δίνει τον τόνο να τα σπάσουν επί σκηνής, ωστόσο ο ήχος θα τους πηδήξει κι επισήμως, με πολύ μπούκωμα στις κιθάρες που τους χάλασε όλη την ορμή και τη γκρούβα και είναι τέρμα γιατί βγήκαν με πολύ μεγάλη όρεξη. Τους έχω δει πάρα πολλές φορές μια και παίζουν αρκετά συχνά (ως πολύ συχνά) τα τελευταία χρόνια και οι συνθήκες προηγούμενων εμφανίσεων ήταν σίγουρα ευνοϊκότερες και πιο ομαλές. Δε μπορώ να πω κάτι παικτικά μια και πάντα φροντίζουν να είναι άκρως ενεργητικοί, έχουν δεδομένα μεγάλη εμπειρία εμφανίσεων και σε αριθμό και σαν στήσιμο επί σκηνής, ωστόσο είναι μία από τις φορές που κάτι δεν πήγε πολύ καλά χωρίς υποθέτω να έχουν την ευθύνη οι ίδιοι. Ας πούμε ότι είναι από τις περιπτώσεις που μπορεί να συμβούν στον καθένα, η τίμια προσέγγιση και καλή πρόθεση τους δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση, πιστεύω θα βρεθεί η ευκαιρία να κάνουν πιο ιδανικές εμφανίσεις αρκετά σύντομα και να επανέλθουν στα στάνταρ που τους έχουμε συνηθίσει νομοτελειακά.
Τελευταίο support πριν τους headliners οι Βολιώτες Temor όπου προσπαθώ να θυμηθώ που ξέρω τον τραγουδιστή και μετά τρώω τη φλασιά ότι τον έχω δει με τους φοβερούς blacksters Exilium Noctis. Οι Temor είναι ωραία φάση μπάντας, τέμνουν ακραίο ήχο με μοντέρνα στοιχεία και σίγουρα δεσπόζει αριστερά στη σκηνή το παλικάρι με αυτό το κάτι σαν ηλεκτρικό τσέλο που βλέπω –επισήμως ονομάζεται halldorophone- και δεν έχω ξαναδεί κάτι σαν αυτό για να είμαι ειλικρινής, γενικώς κι επί σκηνής ειδικότερα. Νομίζω ήταν οι αδικημένοι της βραδιάς γιατί λόγω χρόνου πρέπει να τους κόπηκαν κομμάτια, αν κατάλαβα λάθος και ήταν απλά ιδέα μου, ζητώ συγνώμη. Πάρα πολύ ωραία παρουσία, με πολύ καλύτερο ήχο από τους άτυχους Skybinder, τους οποίους χαρακτήρισαν αδέρφια και γενικά ήταν πάρα πολύ ευδιάθετοι που βρισκόντουσαν επί σκηνής. Έτυχε και άκουσα τον παρθενικό δίσκο τους “My Sorrow’s Rage” πριν 2-3 μήνες αν δεν απατώμαι, και μπορώ να πω ότι έχουν κάνει μία πολύ ωραία αρχή, η οποία ενισχύεται κι από την πολύ καλή τους σκηνική παρουσία. Ακόμα και με λιγότερο χρόνο στη διάθεση τους, κέρδισαν τις εντυπώσεις με το παραπάνω και θα ήθελα να τους ξαναδώ να παίζουν όλο το δίσκο αν μπορέσουν ώστε να έχω πληρέστερη εικόνα εμφάνισης.
Η ώρα είναι περασμένες 23:10, η αγαπημένη μου Ιταλία δεν μπορεί να αλλάξει 2η πάσα με την Ισπανία όπως βλέπω, άρα το ενδιαφέρον για το ποδοσφαιρικό ματς κι επισήμως πάει περίπατο και στη σκηνή ανεβαίνει η νέα εκδοχή των The Black Dahlia Murder, η οποία για τα επόμενα 70’ περίπου, θα μας δώσει τα μυαλά και το σβέρκο στο χέρι με την απίστευτη και ενεργητικότατη παρουσία τους. Μεγάλο ατού αυτής της παρουσίας, η επιστροφή του πρόσφατα (2022) επανερχόμενου Ryan Knight στις κιθάρες, ο οποίος παρέα με τον άλλο «φονιά» Brandon Ellis δεν είχαν συνυπάρξει σε δίσκο καθώς ο δε αντικατέστησε τον μεν. Με την μεταφορά του ηγέτη Brian Eschbach στα φωνητικά, ο Knight κι ο Ellis συνθέτουν ένα πραγματικά άριστα καταρτισμένο και δολοφονικό δίδυμο, κι ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται τα κομμάτια είναι φοβερός. Ξεκίνημα αναμενόμενο με ομότιτλο “Verminous” και με τον ήχο να μας κάνει το χατίρι με τη μία και να είναι ΜΠΕΤΟ! Ο Max Levelle στο μπάσο λύνει κατευθείαν μαλλί σε μοτίβο ανεμοστρόβιλου και το χταπόδι Alan Cassidy στα τύμπανα κατεδαφίζει το Arch Club σε κάθε κατέβασμα μπαγκέτας, μιλάμε χτύπησε τα αχτύπητα και καθήλωσε τον κόσμο με την παρουσία του, ασταμάτητος και απίστευτης ακρίβειας παιχταράς ολκής.
Ωστόσο θα μου επιτρέψετε να σταθώ κυρίως στην παρουσία του Brian Eschbach στα φωνητικά, καθότι όχι απλά παίρνει την μπάντα στις πλάτες του ως δεδομένος ηγέτης πλέον κι από το ξεκίνημα της ύπαρξης τους, αλλά ΚΑΡΦΩΝΕΙ κάθε στίχο από τα παλιά κομμάτια με φοβερή φωνή που σε σημεία μοιάζει πολύ με αυτή του Trevor Strnad. Στέκομαι σ’αυτόν γιατί από τους υπόλοιπους που τους έχω ξαναδεί τρεις φορές (μόνο τον Brandon Ellis δεν είχα πετύχει επί σκηνής) ήξερα τι να περιμένω, είναι εξάλλου μία δεδομένα πολύ καλύτερη live μπάντα, πέραν της ποιότητας (υψηλότατης στις περισσότερες περιπτώσεις) των στούντιο δίσκων τους. Ο Eschbach προς τιμήν του δεν προσπαθεί να αντιγράψει το πλήρως αεικίνητο ως και νευρωτικό στυλ επί σκηνής του Trevor Strnad, διαλέγει μία πιο λιτή αλλά χωρίς φειδώ θεατρικότητας παρουσία και φροντίζει να διατηρεί τη δύναμη της φωνής του μέχρι το τέλος, αποδεικνύοντας ότι το να αναλάβει ο ίδιος τα φωνητικά –ποιος ξέρει εξάλλου καλύτερα τα τραγούδια αυτά εκτός από τον ίδιο;- απεδείχθη σοφότατη ιδέα και βάσει ευστοχίας απόδοσης. Συγκινητικότατος το λιγότερο, ακριβής, θα ανέβει μέχρι και στον αριστερό εξώστη του Arch Club σε κάποια φάση χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι και χωρίς να λέει πολλά, αποδίδει άψογα σε κάθε κομμάτι.
Το σετ θα τιμήσει όλα τους τα άλμπουμ πλην του “Abysmal” και του “Everblack” (αυτό με πόνεσε λίγο, είναι στα 3 αγαπημένα μου) και με το που πετάνε καπάκι το “What A Horrible Night To Have A Curse”, το κοινό εκρήγνυται, ενώ στο τελείωμα του ακούγεται παντοδύναμα η ιαχή “TREVOR, TREVOR, TREVOR” με το Arch Club να σείεται και τον κόσμο να δείχνει προς τα πάνω για τον συγχωρεμένο απόντα, ο Eschbach δείχνει ιδιαίτερα ευάλωτος και λέει «Αθήνα ξέρετε τι έχει γίνει, ξέρετε τι έχουμε περάσει και σας ευχαριστούμε πολύ γι’αυτό», προσπαθούν να εστιάσουν στην παρουσία τους καθαυτή και να μην μεγαλώσει πολύ το αίσθημα απώλειας και τα καταφέρνουν ενώ το εγχείρημα δεν είναι απλά και αντικειμενικά πανδύσκολο, αλλά η διαχείριση συναισθημάτων τους βρίσκει πολύ επαγγελματίες συν τοις άλλοις. “Kings Of The Nightworld”, το νέο φοβερό κομμάτι “Aftermath” από το επερχόμενο 10ο άλμπουμ “Servitude” που βγαίνει το Σεπτέμβριο και “Sunless Empire” συνεχίζουν τη σφαγή επί σκηνής, ενώ το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει πολύ στο “Carbonized In Cruciform” από το “Ritual” το οποίο μάλιστα σήμερα (21/6) γιορτάζει 13 χρόνια ζωής, κάνουν το κοινό να ουρλιάζει κάθε στίχο, και έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένουμε σε κάθε συναυλία The Black Dahlia Murder!
“Statutory Ape” με τη γνωστή μασκότ-πίθηκο της μπάντας να βγαίνει στη σκηνή χτυπώντας στο στήθος με γροθιές ως σε αναπαραγωγική διαδικασία, ενώ στη δεύτερη στροφή του κομματιού κι ενώ το κοινό προσπαθεί να καταλάβει τι το χτύπησε, ο τύπος που φοράει τη στολή του πιθήκου ΠΗΔΑΕΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΩΡΩΣΗ! Εκεί πραγματικά η συναυλία θα ξεφύγει από κάθε λογική κι ακολουθεί απόλυτος πανζουρλισμός ως το τέλος, όχι απλά ο πίθηκος ζητάει να τον πάνε πίσω ως τον ηχολήπτη, όπως και γίνεται, αλλά στο τέλος του προορισμού του γαντζώνεται στη μία κολώνα του Arch Club και συνεχίζει να κοπανιέται εκεί πάνω (απίστευτα πράγματα, ακριβώς μπροστά μου τον είχα) σαν να μην θέλει να τελειώσει αυτό το πανηγύρι. Μάλλον και η μπάντα δεν το περίμενε, καθώς τα χαμόγελα είναι έκδηλα στα πρόσωπα τους, ωστόσο πρέπει να συνεχίσουν κι από κει και πέρα απλά θαυμάστε σετ: “On Stirring Seas Of Salted Blood” για αρχή (λες και φάγαμε βαριοπούλα στα μούτρα), ενώ ο Eschbach λέει «θα παίξουμε το 1ο κομμάτι από το “Nocturnal”, με το 3 θέλω να μου πείτε τον τίτλο, 1, 2, 3»… με το κοινό να ουρλιάζει “EVERYTHING WENT BLACK” και να γίνεται ΤΟ ΣΩΣΕ στην κυριολεξία και άνευ περιγραφής.
Δεν ξέρει ο κόσμος τι να πρωτοκάνει, να κοπανηθεί μέχρι τέλους πιάνοντας πάτωμα μ’αυτό που βλέπει, να κλάψει από χαρά που δεν περίμενε να τους ξαναδεί και μάλιστα ΕΤΣΙ, να μαζέψει το σαγόνι από αυτά που παίζουν και με τον τρόπο που τα παίζουν, τι να σκεφτεί κι ο άμοιρος ο οπαδός ενώ οι άλλοι έχουν έρθει με διάθεση «δεν παίρνουμε αιχμαλώτους»; Το κιθαριστικό κρεσέντο των Knight/Ellis είναι για σεμινάριο, τι όμορφα και απίστευτα έχουν μοιράσει τα ρυθμικά και τα σόλο μεταξύ τους, υπάρχουν στιγμές που οι δυο τους μαζί με τον Lavelle στο μπάσο λειτουργούν ως air condition με το τι χτύπημα ρίχνουν και με τα μαλλιά τους προς πάσα πιθανή κατεύθυνση (έπρεπε να το δείτε για να καταλάβετε σβερκοδιάλυση σε αρμονία) και φυσικά με τον αιμοσταγή σχεδόν Cassidy να συνεχίζει το βιολί του και να έχει προκαλέσει αμόκ με την τυμπανική καταστροφή του, αρκετές φορές ο Eschbach γύρισε προς το μέρος του σηκώνοντας τα χέρια του ρυθμικά σε κάθε του χτύπημα, δείγμα του πόσο έντονα το έζησαν όλοι τους. Και τι καλύτερο μπορεί να ακολουθήσει από αυτό; Μα τρία ομότιτλα κομμάτια δίσκων φυσικά (!!!!) με τα “Nightbringers”, “Unhallowed” και “Miasma να τραντάζουν την καρδιά των εμβρόντητων οπαδών ολοσχερώς.
Ειδικά αυτό που έγινε στο “Nightbringers” με την προσταγή του Eschbach «πηδήξτε ψηλά σ’αυτό και θα πηδήξω κι εγώ μαζί σας» και με ΟΛΟ το Arch Club να χοροπηδάει στο ξεσηκωτικό riff και τον Eschbach παρότι έχει ιδρώσει κι ο κώλος του να μη σταματάει με τη σειρά του, ήταν χάρμα οφθαλμών. Ρούφα και το “Funeral Thirst” να πας ξανά στο 2003 και να δεις όλη τους την καριέρα μπροστά στα μάτια σου και το γλυκό δένει με τον Eschbach να μας λέει «έχουμε ένα δυσάρεστο, έχουμε άλλα 2 κομμάτια να παίξουμε», με το κοινό να μην το παίρνει και πολύ καλά, αλλά με τον ίδιο να συνεχίζει, «θα κάτσετε να στεναχωρηθείτε που έχουμε μόνο άλλα 2, ή θα κάνετε ότι μπορείτε να κάνουμε τη βραδιά αξέχαστη και να διαλύσετε το μέρος»; Ο ΤΙΜΙΟΣ ΡΕ ΦΙΛΕ! Χτυπάει στο φιλότιμο το κοινό και το πάει ακόμα παραπέρα, «Θα σας παίξουμε το τελευταίο κομμάτι από το “Deflorate” λίγο πριν το τέλος». ΚΑΤΣΕ ΡΕ, ΩΠΑ! Είπαμε, όλα καλά, πως τα πετάς έτσι με ελαφρά τη καρδία; Πάρτε λοιπόν άρρωστοι και το “I Will Return”σε ΣΟΚ και δέος του κοινού, λίγο πριν η βραδιά φτάσει σε ένα αποθεωτικό τέλος που η μπάντα άξιζε ολοκληρωτικά.
«Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήσασταν εδώ, που μας θέλατε να επιστρέψουμε και που μας στηρίζετε ακόμα, έχουμε νέο δίσκο ονόματι “Servitude” που βγαίνει το Σεπτέμβρη, αυτό λέγεται “Deathmask Divine” κι ελπίζουμε να σας ξαναδούμε πολύ πιο σύντομα, να προσέχετε στο δρόμο τώρα που θα φύγετε, να είστε ασφαλείς και να αγαπάτε ο ένας τον άλλο», μας λέει ο Eschbach, δείγμα ότι αυτό που έγινε με τον Trevor τους έκανε όλους να εκτιμούν την κάθε στιγμή, έτσι το έπος αυτό από το “Nocturnal” κλείνει τη βραδιά με τον καλύτερο τρόπο. Το κλίμα; Συγκινητικό το λιγότερο, όπως είπε στο τέλος της βραδιάς ο Μάρκος (ένας είναι, δε θέλει συστάσεις, πρότυπο όλων μας), μία ΜΕΓΑΛΗ εμφάνιση από μία μπάντα που ήταν και με τα 2 πόδια στο κενό, βρήκε το κουράγιο να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και που το πρώτο δείγμα του επερχόμενου άλμπουμ τους δείχνει ότι έχουν πλήρες κίνητρο να κερδίσουν το χαμένο χρόνο και να τιμήσουν τη μνήμη του απολεσθέντα συντρόφου τους στο έπακρο. Είμαι βέβαιος όπως και όλοι μας ότι ο Trevor ΣΙΓΟΥΡΑ έχει ένα πλατύ χαμόγελο εκεί ψηλά, βλέποντας τους να συνεχίζουν όπως μας είχαν συνηθίσει και πρέπει να στηριχτούν ακόμα περισσότερο απ’ότι παλιότερα, το αξίζουν 100%!
Ήθελα να γκρινιάξω για τις τιμές στα μπλουζάκια (35/40 ευρώ) και τα καπέλα (40 ευρώ) που είχαν μαζί τους, αλλά με τέτοια εμφάνιση το βουλώνω, βγάλτε όλα τα εκατομμύρια του κόσμου κι όποιος μπορεί ας σας τα δώσει, χαλάλι σας.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Χριστόφορος Φίλης
Comments
