Με τη ζέστη της 28ης Οκτώβρη να κυριαρχεί, η αρχική ιδέα ήταν να μπω στο Fuzz ξεδιψασμένος από 1-2 μπυρίτσες. Τελικά, η ιδέα που κέρδισε ήταν το κάγκελο. Από την εποχή του Pelagial, οι The Ocean αποτελούν τη συχνότερη μουσική αναφορά μου στο είδος αλλά και το post-rock έχει υπάρξει παλιό κόλλημα. Έτσι, από τις 20:30, περίπου, βρίσκομαι πρώτη σειρά αδημονώντας.
Λίγο μετά τις 21:15, ξεκινούν οι This Will Destroy You. Χρώματα, ταξιδιάρικα ηχοτοπία καθώς και πολλά εφέ είναι αυτά που σου έρχονται στο μυαλό (και στη μάπα, με το μπάσο αρκετά δυνατά). Ο ήχος αρκετά καλός ήδη απο την αρχή. Οι This Will Destroy You δεν είναι μια μικρή μπάντα και το δέσιμό τους επι σκηνής είναι εμφανές απο την αρχή του “Τhe Mighty Rio Grande” απο το πρώτο, ομώνυμο full album. Συνέχεια με κομμάτια όπως τα “Clubs”, “Quiet” “New Topia” και είναι ξεκάθαρο ότι πολλά σημεία μοιάζουν στη δομή τους, με το κοινό να περιμένει ενστικτωδώς το μουσικό ξέσπασμα ως κορύφωση του κομματιού. Το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι εμφανές, χαρακτηριστικό της εξέλιξης της μπάντας . Eξίσου χαρακτηριστικό, το κοπάνημα του κιθαρίστα των This Will Destroy You με τον Loïc Rossetti των The Ocean να τραβά με το κινητό του χαμογελώντας απο το πλάι της σκηνής.
Με πάθος και αυτοπεποίθηση η μπάντα περνάει από το σύνολο σχεδόν του υλικού της για 1,5 ώρα. Τα φωτορυθμικά (που αυτή τη φορά δεν τύφλωναν κάθε δέκα δευτερόλεπτα) βοήθησαν το ταξίδι μέσα από τα μακρόσυρτα κομμάτια και η ζεστασιά που μετέδιδε η μπάντα με τις συνθέσεις της είχε πλημμυρίσει το χώρο. Στον αντίποδα, οι λέξεις που ανταλλάσσουν με το κοινό είναι μηδαμινές και η ιδιαιτερότητα του genre θα έλεγα πως δυσχεραίνει αυτήν την επικοινωνία.
Αν και η μπάντα ήταν άρτια παιχτικά, ένα μέρος του κοινού- ειδικά όσοι δεν προτιμούν το post rock- ένοιωσε έναν “κορεσμό” και ξεκίνησε τα ενοχλητικά πηγαδάκια.
Συνολικά, θεωρώ την εμφάνιση των This Will Destroy You αρκετά θετική και σίγουρα θέρμαναν το κοινό που δεν κρατιόταν για τα επόμενα. Οι 2 μπάντες αγκαλιάστηκαν στη σκηνή καθότι βρίσκονταν μαζί σε μια περιοδεία με αυτό το live να κλείνει ένα σερί 40 με εξοντωτικά ωράρια και ταξίδια.
Λίγο πριν τις 11 η μαγεία ξεκινά. Με ορισμένους στίχους κατευθείαν από το έργο του Guy Debord, “Η Κοινωνία του Θεάματος” ,oι The Ocean με το “Preboreal” ξεδιπλώνουν το μουσικό κοινωνιολογικό έργο του τελευταίου τους δίσκου. Κομμάτι με δυναμικές, απαγγελίες, προ-ηχογραφημένα σημεία και ταλέντο. Το νέο υλικό δεν θα μπορούσε να εισαχθεί καλύτερα. Αν και το κάγκελο δεν είναι ιδανική θέση από άποψη ακουστικής, το ζήτημα της χαμηλής έντασης φωνητικών και κιθαρών παρατηρείται αμέσως. Το δεύτερο σταδιακά βελτιώνεται, το πρώτο, μάλλον, ποτέ.
Το ηλεκτρονικό στοιχείο που αναφέρθηκε για τους This Will Destroy You είναι το χαρακτηριστικό της βραδιάς με τον νέο δίσκο των The Ocean να βρίθει από αυτό. Η εξέλιξη και εδώ φανερή.
Η πλειοψηφία των συνθέσεων είναι χαμηλότερων τόνων, tempo και με περισσότερα καθαρά φωνητικά.
Η μπάντα ερμηνεύει με τη σειρά τα νέα κομμάτια με το τέταρτο, το “Atlantic” να είναι ουσιαστικά το πρώτο που βαράει. Εκεί, αρχίζει και η περισσότερη συμμετοχή του κοινού. Στο “Subboreal” τα αίματα είχαν ανάψει. ο Loic μετρούσε κάποια απο τα 3-4 stage dives του. “”Statherian” για να ξεσκάσουν λίγο και οι “φανςαποπαλιά”. “Permian” και το κοινό ούρλιαζε καθαρά και βρώμικα φωνητικά.
Η μπάντα σε τρομερή φόρμα, απόλυτα δεμένη. Είναι πραγματικά ευλογία να βλέπεις ζωντανά μια απο τις καλύτερες μπάντες της γενιάς μας. Η λέξη “ενέργεια” είναι λίγη για να περιγράψει τα live των The Ocean αφού οι ίδιοι αποτελούν, πλέον, τη μονάδα μέτρησης.
Με την ένταση να έχει peakάρει ο τραγουδιστής Loic Rosetti έριξε τη καθιερωμένη του βουτιά απο το πάνω διάζωμα (!) και, όπως και στα stage dives, συνέχισε να τραγουδάει αμέριμνος όσο μεταφερόταν στα χέρια του κοινού.
Στο encore ακούσαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τα “The Cambrian Explosion” (μοναδικό προηχογραφημένο κομμάτι) και το ΕΠΟΣ “Cambrian ΙΙ: Eternal Recurrence” για να ησυχάσει ο Νίτσε μέσα μας.
Κλείνοντας, να σημειώσουμε ότι το live ήταν ιδιαίτερο λόγω τoυ ύφους του νέου δίσκου που κρατούσε χαμηλότερα την ένταση. Συνολικά, όμως, το setlist περιείχε κομμάτια όλων των εντάσεων και δυναμικών και δεν νομίζω να έφυγε κανείς\ια με παράπονο.
Προσωπικά, κατατάσσω τη συναυλία αυτή στα highlight της χρονιάς όσον αφορά κλειστά venueς , αν και ελαφρώς χαμηλότερα από τη περυσινή τους συναυλία-κατεδάφιση.
Για το Rock Overdose,
George Anath
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
