Την περασμένη Τρίτη ένα όνειρο δεκαετιών θα γινόταν πραγματικότητα για το ελληνικό κοινό. Οι alternative ήρωες των 90s, οι The Smashing Pumpkins θα πατούσαν επιτέλους επί αθηναϊκού εδάφους, για μία και μοναδική συναυλία. Τι κι αν αποδείχθηκε ότι ο Βilly Corgan δεν είναι και ο πιο επικοινωνιακός frontman ή ο ήχος δε στάθηκε ο βέλτιστος δυνατός; Εδώ συζητάμε για άλλη κλάση και θα το αναλύσουμε στη συνέχεια.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα, με τη σωστή χρονική σειρά:
Ο Tom Morello είναι ο ιδανικός τύπος για να ανοίξει την εμφάνιση ενός ονόματος όπως οι Τhe Smashing Pumpkins. Έχει ανάστημα που μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα τους, χωρίς όμως να κουβαλάει στο σύνολο του το ειδικό βάρος των συγκροτημάτων στα οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε αυτό ήταν οι Rage Against The Machine, οι Αudioslave ή ακόμα και οι Prophets Of Rage. Τούτο το γεγονός, του δίνει τη δυνατότητα να “ζεστάνει” πραγματικά το κοινό, με τον κόσμο από κάτω να συμμετέχει ενεργά κι όχι απλά να παρακολουθεί, αλλά με μια διάχυτη χαλαρότητα, με την οποία δε θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπιστεί αν έπαιζε με κάποιο από τα “βασικά” του συγκροτήματα.
Δεν πρόκειται κανείς να τον κατηγορήσει για νεποτισμό, επειδή ο γιος του Roman εμφανιζόταν κατά βούληση στη σκηνή με την κιθάρα του ή να του πει ποτέ κανείς τίποτα επειδή έπαιξε κάποια από τα γνωστότερα κομμάτια της καριέρας του υπό τη μορφή medley ή ακόμα γιατί κάποια από αυτά δε συνοδεύονταν καν από φωνητικά. Οι χιλιάδες κόσμου από κάτω ανέλαβαν το ρόλο του τραγουδιστή και το διασκέδασαν με την ψυχή τους, όπως συνέβη στο φόρο τιμής προς τον αδικοχαμένο Chris Cornell, με το “Like A Stone”, ή στο “Killing In The Name”, που παρά τη σύντομη διακοπή ρεύματος ταρακούνησε σύσσωμο το ΣΕΦ, είτε στο “Power To The People” του John Lennon, που ολοκλήρωσε πανηγυρικά το σχεδόν ωριαίο πρόγραμμα του. Στο ενδιάμεσο είχε προλάβει να διασκευάσει το “GOSSIP” των Måneskin, να τιμήσει τους θρύλους του Detroit MC5 με μια “όπως πρέπει” κι όχι καθώσπρέπει εκτέλεση του “Kick Out The Jams”, να βγάλει το καπέλο του στο “αφεντικό” Βruce Springsteen με το “The Ghost Of Tom Joad” και να στριμώξει εκεί μέσα και τρία-τέσσερα κομμάτια από τις προσωπικές του δουλειές. Όλα τα παραπάνω, με τον ίδιο στο spotlight και το γνωστό προσωπικό του στυλ σε πρώτο πλάνο. Τα κολπατζίδικα solos, τα εναέρια ακροβατικά, αλλά και οι τόνοι γκρούβας που κουβαλά το παίξιμο του ήταν παρόντα, συντελώντας σε ένα από τα καλύτερα opening acts, που έχουμε δει σε συναυλία τέτοιου διαμετρήματος.
Setlist:
Soldier In The Army Of Love
Vigilante Nocturno
Testify / Take the Power Back / Freedom
GOSSIP (Διασκευή Måneskin)
Let’s Get The Party Started
Hold The Line
Kick Out The Jams (Διασκευή MC5)
Bombtrack / Know Your Enemy / Bulls On Parade / Guerilla Radio / Sleep Now In The Fire / Bullet In The Head / Cochise
Like A Stone
The Ghost Of Tom Joad (Διασκευή Bruce Springsteen)
Killing In The Name
Power To The People (Διασκευή John Lennon)
Μισή ώρα αργότερα, η στιγμή της συνάντησης με τους αδιαμφισβήτητους alternative rock ηγέτες των 90s θα ήταν γεγονός: Το ξεκίνημα έμελλε να είναι δυναμικό, με τα “Everlasting Gaze” και “Doomsday Clock” να πατάνε το γκάζι νωρίς νωρίς και την ξεχειλωμένη εκδοχή του σχήματος στο “Zoo Station” των U2 να κλέβει την παράσταση, παρά τα θεματάκια με τον ήχο, ο οποίος ούτε δυνατός ήταν, ούτε ιδιαίτερα ευκρινής, με τις κιθάρες να παλεύουν να βρουν τη θέση τους στη μίξη. Μετά το πρώτο μισάωρο πάντως, η κατάσταση σταδιακά βελτιώθηκε αισθητά, ενώ στο τελευταίο μέρος του set, η ένταση τσίτωσε επικίνδυνα.
Έτσι μπορέσαμε στη συνέχεια να απολαύσουμε και τα ημί-shreds της Κiki Wong, αλλά και τα εμβληματικά κιθαριστικά μέρη των Βilly Corgan και James Iha σε όλο τους το μεγαλείο. Και μιας και μιλήσαμε για μεγαλεία, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το setlist βάσιστηκε γύρω από τους δύο θεμελειώδεις πυλώνες της δισκογραφίας τους, το “Siamese Dream” και το “Mellon Collie And The Infinite Sadness”, τα οποία εκπροσωπήθηκαν από τέσσερις και έξι συνθέσεις αντίστοιχα.
Κι όχι οποίες κι όποιες συνθέσεις έτσι; Ζήσαμε την κατάνυξη των “Τoday”, “1979” και “Tonight Tonight”, την ευθραστότητα του “Disarm”, ματώσαμε στα αγκάθια του “Jellybelly”, θαυμάσαμε τη συνθετική ιδιοφυία του Corgan στο “Thru The Eyes Of Ruby”, πνιγήκαμε στα κιθαριστικά layers του “Mayonaise” και ουρλιάξαμε με την ψυχή μας κάθε στίχο στο “Bullet With Butterfly Wings”.
H διάνθιση των παραπάνω με κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές της υπόλοιπης καριέρας τους, μόνο ευεργετική θα μπορούσε να είναι για το τελικό αποτέλεσμα, με τα αξιολογότατα κομμάτια από το περυσινό “ATUM: A Rock Opera In Three Acts” να περνούν, αλλά να μην πολυακουμπάνε την πλειοψηφία του κοινού. Kατά τ’άλλα, δε θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω την εκπληκτική εκτέλεση του “Rhinoceros”, που έκπεμψε άφθονα ψυχεδελικά vibes προς τη μεριά μας ή το σχεδόν εικοσάλεπτο “Gossamer”, που εκτροχιάστηκε σε ένα συγκλονιστικό jam.
Kαι πάνω που μας είχαν φέρει σε μια κατάσταση νιρβάνας, άλλαξαν απότομα τσιπάκι για την τελική ευθεία με τα εκκωφαντικά riffs πρώτα του “Cherub Rock” και αμέσως μετά του “Zero”, να βάζουν φωτιά στην πλατεία του ΣΕΦ, σε ένα από τα αρτιότερα κλεισίματα live, που έχουμε ζήσει. Δεν ακολούθησαν ούτε στημένα encore, ούτε τίποτα παραμφερές, μόνο η μεγαλειώδης υπόκλιση της μπάντας και οι ειλικρινείς ευχαριστίες του Corgan προς το κοινό, ο οποίος μάλιστα έμεινε λίγο παραπάνω επί σκηνής και αποχώρησε τελευταίος χειροκροτώντας, αλλά και καταχειροκροτούμενος.
Θεωρώ ότι και οι ίδιοι οι Pumpkins δε θα μπορούσαν να είχαν φανταστεί καλύτερο κλείσιμο περιοδείας, αλλά τι να πούμε και εμείς, που πήγαμε ενδεχομένως με μικρό καλάθι και απολαύσαμε ένα δίωρο show και τη μπάντα να “φυσάει”;
Θα σας πω εγώ: “Τι ζήσαμε ρε!”
Setlist:
The Everlasting Gaze
Doomsday Clock
Zoo Station (Διασκευή U2)
Today
Thru Τhe Eyes Οf Ruby
Spellbinding
Tonight, Tonight
That Which Animates Τhe Spirit
Ava Adore
Disarm
Springtimes
Mayonaise
Bullet With Butterfly Wings
Empires
Beguiled
1979
Rhinoceros
Jellybelly
Gossamer
Cherub Rock
Zero
Για το RockOverdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες:
Αλέξανδρος Καταστρόφος @alexandros_kat
Γιάννης Λιβανός - John Metalman Photography
Comments
