Σαββατιάτικη βραδιά για λίγους και εκλεκτούς αυτή στο Temple, όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε δυο φοβερές μπάντες που δεν παίζουν και πολύ συχνά και που με την ποιότητα των έργων τους έχουν τραβήξει τα βλέμματα πάνω τους δικαίως. Για τους Thy Darkened Shade και το σοκ της ακρόασης του περυσινού μνημειώδους τρίτου δίσκου τους, “Liber Lvcifer II: Mahapralaya” εκφράστηκα άμεσα πέρυσι τον Γενάρη με το που κυκλοφόρησε και που φυσικά από την πρώτη ακρόαση, κατέστη απόλυτα σαφές ότι πρόκειται για ένα από τα κορυφαία άλμπουμ που έχει παράγει ποτέ η Ελληνική σκηνή στο σύνολο της, ανεξαρτήτως ειδών. Με μεγάλη την περιέργεια και την προσμονή του πως αποδίδεται ζωντανά αυτό το δαιδαλώδες και απόλυτα ποιοτικό, κατευθύνθηκα στο Temple όπου είχα παραβρεθεί και την προηγούμενη μέρα για τους φοβερούς Bell Witch, έτσι βίωσα ένα διήμερο απόλυτης πληρότητας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για να πω την αμαρτία μου, παρότι ήξερα ότι γίνονται αρκετές συναυλίες την ίδια μέρα και που θα ήμουν κι εγώ σε κάποια από αυτές αν δεν έπαιζαν οι 2 μπάντες, περίμενα αρκετά περισσότερο κόσμο, τα 100 περίπου άτομα που βρέθηκαν δεν πτόησαν τις αποδόσεις των συγκροτημάτων, αλλά σίγουρα άξιζαν πολύ μεγαλύτερης προσέλευσης στο τέλος. Κλασικές Ελληνικές παθογένειες δεκαετιών…
Οι Nox Formulae ήρθαν πρώτη φορά στο συναυλιακό μου δρόμο όλα αυτά τα χρόνια, καθώς δεν έτυχε παλιότερα να έχω την τύχη να τους δω. Οι 2 δίσκοι τους, “The Hidden Paths To Black Ecstasy” και “Drakon Darshan Satan”, είναι από τα καλύτερα δείγματα black metal που μπορεί να ακούσει κάποιος, και έδειξαν με το μπάσιμο τους πόσο δεμένοι ήταν. Βγήκαν με full-face χωρίς να θέλουν να δείξουν τα πρόσωπα τους και πέραν του τραγουδιστή τους ο οποίος με παραστατικές κινήσεις με τα χέρια ψηλά, προσπαθούσε να φέρει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στην εμφάνιση τους, τα φώτα έπεσαν στον θηριώδη ντράμερ που έπαιζε και κουνιόταν όλο το σετ ετοιμόρροπο να φύγει όλο κάτω, ενώ θετικότατη και ξεχωριστή εντύπωση προκάλεσε το πόσο όμορφα ακουγόταν το μπάσο τους. Αφήνω τους κιθαρίστες τελευταίους καθώς είναι το σύνηθες να κυριαρχούν στον ήχο κάθε μπάντας, χωρίς riffs άλλωστε, δεν θώπευσε ποτέ κανείς όπως γνωρίζουμε. Γέμισαν τη σκηνή για πάνω από 45’ και έκλεισαν με ιαχές επίκλησης, «Ω Δράκων, ω μέγας» για να κάνουν το κοινό να τους χειροκροτήσει ζεστά και με όλη του την ψυχή. Μπάντα που αξίζει να παίζει πιο συχνά λόγω ποιότητας, αναμένουμε το τρίτο άλμπουμ τους για να επιβεβαιωθεί η αξία τους με το παραπάνω.
Οι Thy Darkened Shade βγαίνουν επί σκηνής και σύντομα γινόμαστε μάρτυρες μίας επαγγελματικότατης εμφάνισης που θα ζήλευαν πολλές μπάντες εκεί έξω. Ήταν 5 χρόνια πριν πάλι Μάϊος που τους είδα τελευταία φορά μαζί με τους Watain και Dead Congregation που μας είχαν αφήσει με το σαγόνι στο πάτωμα, αλλά αυτή τη φορά σε δικό τους live και εκ των πραγμάτων με τον κόσμο πιο κοντά, ήταν κάτι το ξεχωριστό. Αρχικά ο ήχος είναι κρύσταλλο, τιμήθηκαν και οι τρεις υπερδισκάρες που έχουν βγάλει και με κομμάτια που ίσως κάποιοι να μην περίμεναν και αφού μπήκαν μάλιστα με παλιότερο υλικό με τα “Nox Profunda” και “The Great Serpent Self”, ήταν βέβαιο ότι η βραδιά θα κυλούσε ιδανικά. Ο Semjaza στις κιθάρες υφαίνει μαεστρικά δομές που προδίδουν ύστερη και μέγιστη γνώση καλλιτεχνικής έκφρασης με τον πλέον ουσιώδη τρόπο, και δίπλα του ο τραγουδιστης να απαγγέλλει παιάνες προς έκπτωτους αγγέλους και με το τέλος του κόσμου λίγο πιο κοντά σε κάθε του ανάσα. Με μέγιστη χαρά ακούστηκαν νεότερες και παλιότερες τραγουδάρες, από τη μία το “Veneration Of The Fireborn King”, και τα “Qelippot Epiphany” και “Acausal Current Of Thanatos” από το νέο θεϊκό άλμπουμ.
Από την άλλη τα “Revival Through Arcane Skins” και “Elixir Of Azazel” από το “Liber Lvcifer I: Khem Sedjet” (καπάκι μάλιστα το ένα μετά το άλλο) φέρνουν λίγες παραπάνω κραυγές πώρωσης, ενώ το γεγονός ότι σε κάποια φάση αλλάζουν θέσεις με τον Semjaza να παίρνει το μικρόφωνο αντί της κιθάρας, είναι δείγμα του πόσο καταρτισμένοι είναι συνολικά. Μεγάλη και όμορφη έκπληξη το “Reconstruction Of Soul And Matter” από το ντεμπούτο “Eternvs Mos, Nex Ritvs” και το κλείσιμο είναι απλά μεγαλειώδες με το «Δαήμων Ο Φώσφορος» όπου η μπάντα δείχνει από τι είναι φτιαγμένη, σε μία εμφάνιση που διήρκησε πάνω από μία ώρα και που δε θέλαμε να τελειώσει. Εκπληκτικό σετ, καθαρός ήχος, ριφφάρες, τυμπανάρες, ο μπασίστας με την κουκούλα να ακούγεται τέλεια προσθέτοντας όγκο στο δίσκο και ο ντράμερ να μη σταματάει να παίζει παπάδες. Η μπάντα προς τιμήν της έχει διαλέξει μοναχικό δρόμο στο να κυκλοφορεί αραιά άλμπουμ, μόνο όταν έχει πραγματικά κάτι να πει και ακόμα πιο αραιά κάνουν συναυλίες, όντας τέρμα επιλεκτικοί στο πως θα εκφράσουν την τέχνη τους. Πέραν ότι η αξία τους είναι δεδομένη, θα ήθελα να τους ευχηθώ από’δω ότι καλύτερο και ελπίζω ο επόμενος δίσκος και εμφάνιση τους ενώπιον μας να είναι πριν το 2030.
Γαρ οὐκ ἐστί πρόοδος ἄνευ θελήσεως πόνου…
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
