1994 οι Alice in Chains με το Jar of Flies πηγαίνουν απευθείας στο No 1 του Billboard η επιτυχία τεράστια είναι το πρώτο ep στην ιστορία της μουσικής που έχει αυτή τη θέση, οι Metallica θέλουν να τους πάρουν μαζί τους στην παγκόσμια τουρνέ, τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο καλά. Ο Layne Staley δε θέλει να περιοδεύσει, η κούραση του και οι καταχρήσεις καθιστούν κάτι τέτοιο αδύνατο, η ηρωίνη έχει αρχίσει να αφήνει για τα καλά τα σημάδια της, όλοι γνωρίζουν πως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Την ίδια εποχή ο Mike Mc Cready κιθαρίστας στους Pearl Jam βγαίνει από την αποτοξίνωση εκεί θα γνωρίσει και τον Baker Saunders, μπασίστα που πάρει μαζί του στο Seattle, ανάμεσα στη θεραπευτική διαδικασία ανήκει και η δημιουργία ενός συγκροτήματος απαρτιζόμενο από φίλους που θα στηρίξουν ο ένας τον άλλο. Ξεκινάνε το τζαμάρισμα με τον Barrett Martin drummer στους Screaming Trees, η μουσική βγαίνει εύκολα και υπάρχει χημεία, σκεπτόμενοι τη θέση του τραγουδιστή απευθύνονται στον Layne αυτός θα δεχτεί αμέσως, γίνονται παρέα, υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης και όρεξη για κάτι καινούριο μακριά από τις μεγάλες μπάντες τους. Οι Mad Season γράψανε ένα από τα καλύτερα album εκείνης της εποχής και ίσως τον πιο προσωπικό δίσκο του Layne Staley.
Από τις πρώτες νότες του Wake Up που αποτελεί ένα μνημείο τέχνης ξεδιπλώνεται ένα δράμα και η κόλαση ενός ανθρώπου που ζει μέσα στα ναρκωτικά, οι μελωδίες όμως της μουσικής κάνουν ένα τόσο ζοφερό ποίημα να ακούγεται ως η πιο γλυκιά κατάθεση ψυχής. Η αισθητική είναι απολύτως 70s, το ίδιο και το artwork που αποτελείται από ζωγραφιές του ίδιου του μάρτυρα. Έχει επιλέξει άραγε να σταυρωθεί για να δείξει σε όλους πόσο άσχημος είναι ο κόσμος των ναρκωτικών, τα σκίτσα που αργότερα θα επιδείξει σε gallery του Seattle είναι πλευρές του εαυτού του… Επικαλείται τον Θεό και στέλνει την δική του προσευχή, for little peace for God you plead and beg…μια από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες. Την ίδια εποχή διαβάζει τον Προφήτη του Gibran, My pain is self chosen at least so the prophet says…River of Deceit το single του δίσκου, η μπάντα ζωγραφίζει, τα ραδιόφωνα τους αγκαλιάζουν, το Mtv παίζει στις νυχτερινές ώρες το video και το Above θα γίνει χρυσό. Ο ίδιος έχει επιλέξει τον δρόμο του, τραγουδά σα να είναι οι τελευταίες του στιγμές, όλα είναι τόσο προσωπικά, τόσο δυνατά, I m gonna die like this, I m not coming back θα δηλώσει στον Sean Kinney εκείνη την χρονιά, μια τραγική δήλωση από μια απελπισμένη ψυχή. Η προβληματική σχέση του με την Demri Parrot θα περάσει από το Lifeless Dead.
O Mark Lanegan συμμετέχει σε δύο από τα highlights του δίσκου I m Above, Long Gone Day τραγούδια που μείνανε στο πάνθεον της μουσικής των 90s, φίλοι μεταξύ τους με κοινές παραστάσεις, εξαρτήσεις και μεγάλο καλλιτεχνικό ειδικό βάρος, το Live at Moore ενδεικτικό της μαγείας που δημιουργούν οι Mad Season. Το Long Gone Day αφιερωμένο σε μνήμες αθώες, εφηβικά καλοκαίρια και αναμνήσεις με φίλους, πριν η διασημότητα κάψει τα φτερά τους. Μέσα τους ψάχνουν το παιδί που χάσανε, το τέλος της αθωότητας και η αρχή της καταιγίδας στο απόλυτο instrumental του November Hotel.
Η έκδοση του 1995 θα κλείσει με τον ορισμό της απόλυτης μοναξιάς, ο Layne ανεβασμένος στον μοναχικό σταυρό του, το έδειξε και με το τραγικό του τέλος, δεν τον έψαξε κανείς για δύο εβδομάδες, μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία για έναν καταραμένο αρτίστα We Are All Alone, φωνή που ανοίγει ουρανούς και κατεβάζει τους αγγέλους να κάμουν παρέα στον μεγάλο δαίμονα της ψυχής του, μιας ψυχής τόσο μόνης και τόσο αληθινής, τραγούδησε ότι υπήρχε μέσα του σε μια συνάντηση του απόλυτου σκότους και των πιο λαμπρών αστεριών.
Στην επανέκδοση υπάρχουν τρία τραγούδια που επέλεξε ο Mark Lanegan για να τιμήσει τους αδικοχαμένους φίλους του, η ποιότητα είναι δεδομένη, η μουσική γράφτηκε για ένα ενδεχόμενο δεύτερο album των Mad Season που δεν έγινε ποτέ. Τα Locomotive και το καθαρτήριο του Slip Away ξεχωρίζουν, το δεύτερο είναι η αίσθηση της μπάντας και σχέσεων που διαλύονται στο όνομα της λήθης, η κιθάρα του McCready θα κλάψει με παράπονο σε ένα υπέροχο solo. Σήμερα ξαναβρίσκονται και ξυπνάνε αναμνήσεις, οι Baker και Staley ήταν θύματα των ναρκωτικών και της ευαισθησίας τους, σε συνεντεύξεις όλοι θα αναφερθούν στο ποιόν και την ανθρωπιά και των δύο. Στα επιπρόσθετα η διασκευή του I don’t Wana be a soldier του Lennon. Το Αbove αποτελεί μια ενδοσκόπηση, είναι ο ομορφότερος και πιο εκλεπτυσμένος τρόπος για να εξηγήσεις τις λέξεις πόνος, μοναξιά και σκοτάδι.
Το όνομα των Mad Season έχει να κάνει με την εποχή που φυτρώνουν τα παραισθησιογόνα μανιτάρια στα βουνά του Seattle, έτσι και οι ίδιοι αγκάλιασαν την ψυχεδέλεια και γράψανε το απόλυτο ταξίδι, ήρθαν και φύγανε γρήγορα όπως ακριβώς μια παραίσθηση.
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
