Ξεκινώντας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πόσο θετική εντύπωση μου προκάλεσε ο χώρος στον οποίο έλαβε τόπο το κονσέρτο.
Χώρος γουστόζικος ,αμφιθεατρικός με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πρόβλημα για τους θεατές (αναφέρομαι κυρίως στο κοινό μετρίου αναστήματος ,όπως ο γραφόντας ,που κάθε φορά δίνουμε αγώνα για να έχουμε ορατότητα στην εκάστοτε σκηνή), φωτισμός τον οποίο θα τον χαρακτήριζα φιλικότατο - διακριτικό προς την μέση όραση και ,επιτέλους, εξόδους απ'όπου μπορέσαμε να εξέλθουμε χωρίς κανένα πρόβλημα. Επίσης και ένα πολύ μεγάλο μπράβο στο Team της ηχοληψίας του Ζυγού για το καταπληκτικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Σε έναν τέτοιο χώρο και κατά τις δέκα παρά, οι Leaving Tommorow εμφανίστηκαν στη σκηνή.
Το συγκρότημα είναι trio και για 40 ,περίπου, λεπτά ζέστανε το κοινό με το "έντεχνο" ,θα το χαρακτίριζα, rock τους. Με επιρροές από ελληνική παραδοσιακή μουσική, funk, μέχρι και κάποιες κλασσικού αλλά και Post rock πινελιές, παρουσιάσαν το set τους εν πλήρη εκτελεστηκή αρμονία. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να μπω σε λεπτομέριες για την αποδωσή τους. Το εκλεπτισμένο μουσικό τους ύφος δεν συγχωρεί χαμηλό εκτελεστικό επίπεδο. Το rythm section επιδόθηκε σ'ένα "σκερτσόζικο" ,groove-άτο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ντελίριο και ο τραγουδιστής - κιθαρίστας (λάτρης της Κυρίας Stratocaster) ικανοποίησε στο έπακρο το κοινό με τις χαμηλές, "ζεστές" ερμηνείες του και την απαράμιλλη τεχνική του ,τόσο σολιστικά όσο και στο ρυθμικό μέρος. Στο τέλος κερδίσαν το εγκάρδιο χειροκρότημα του κοινού και ,αν με ρωτήσετε, πέρα για πέρα δικαιολογημένα. Ο ήχος της μπάντας υπήρξε ευκρινής ,ισορροπημένος ,εξαίσιος.
.........και κατά τις 22:30 προς έντεκα παρά ο κύριος Uli Jon Roth εμφανίζεται στη σκηνή μαζί με το συγκροτημά του. Πριν ξεκινήσει μας είπε για την φήμη που ήθελε να παρουσιάζει "ακουστικό" set και την εντύπωση που του προκάλεσε αυτή. Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν συνέβη. Όπως είπε χαρακτηριστικά "we're going to play some old songs, some more old songs and some older songs". Με full ηλεκτρική μπάντα (με άλλους δύο κιθαρίστες παρακαλώ) επιδόθηκε σε παλιά κομμάτια της Scοrpions εποχής, μερικά από τις προσωπικές του δουλειές καθώς και μερικές διασκευές. Ο ήχος ήταν καταιγιστικός, ο Ule Ritgen(Electric Sun,Fair Warning) στο μπάσσο μαζί με τον drummer στήσανε ένα "στιβαρότατο" παραδοσικό rock rythm section το οποίο ,μαζί με τον πληκτρά, έστρωσε το ιδανικό ηχητικό χαλί για να ξεδιπλώσει ο κύριος Roth την αξιοζήλευτη τεχνική του.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη εκ μέρους μου να μην αναφερθώ και στα άλλα δύο "τσεκούρια" (όπως λέγονται οι κιθαρίστες στην rock "αργκό").
Με ήχο φοβερό και παίξιμο "δαγκωμένο" μεν, ντελικάτο δε ,συνοδέψαν την κεντρική μορφή της μπάντας επάξια (ο ένας μάλιστα είναι από την Θεσσαλονίκη, ο Κώστας Βρετός, που πρόσφατα έπαιξε και πλάι στον Paul Di Anno στην Ελληνική του περιοδεία).
Ο τραγουδιστής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καταπληκτικός. Με σαφείς ομοιότητες με την φωνή του Klaus Meine, απέδωσε το απαιτητικό υλικό των Scorpions με χαρακτηριστική άνεση και σε σημεία έκλεψε την παράσταση.
Pictured Life, Sails Of Charon (φοβερή στιγμή), In Trance (όπου στο αρμονικό lead μέρος του κομματιού και οι τρεις κιθαρίστες ξεδίπλωσαν τις αρετές τους), Catch Your Train, Hiroshima(από προσωπικό δίσκο του κυρίου Roth), Dark Lady ήταν μερικά από τα κομμάτια που ακούστηκαν από την Scorpions εποχή ενώ στα Little Wing και Along The Watchtower (διασκεύες φόρος τιμής στον απόλυτο Jimmy Hendrix) τα λόγια ήταν περιττά. Ειδικά στο Little Wing ορκίζομαι ότι κάπου εκεί στο live παρακολουθούσε και το πνέυμα του Stevie Ray Vaugn. Εννοείται ότι μια τέτοια συναυλία ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ και encore και φυσικά ο κύριος Roth δεν μας χάλασε το χατίρι παίζοντας το Fly To The Rainbow (απίστευτη εκτέλεση ,η συναισθηματική φόρτηση του κομματιού απεδώθη στο ακαίρεο), πάλι το Catch your train όπου μας ζήτησε συγνώμη που δεν είχε άλλα Scorpions κομμάτια έτοιμα ,και για κλείσιμο έναν υπέροχο αυτοσχεδιασμό (το λεγόμενο "τζαμάρισμα") πάνω σε δωδεκάμετρες/blues based φόρμες.
Η επικοινωνία με το κοινό ήταν φοβερή, το χιούμορ του Μουσικού εκτεπτισμένο και η άνεση του παροιμιώδης.
Συνολικά ένα φοβερό κονσέρτο από μία φοβερή φυσιογνωμία.
Κώστας "Witchkiller" Χωριανόπουλος
Photos by:
Πέτρος Παπαπέτρος
e-mail: [email protected]
Comments
