Κάντε εικόνα μια παρέα βετεράνων ροκάδων με χιλιόμετρα δεκαετιών στη σκηνή να ξεκινάνε από τη μεγαλύτερη πολιτεία της Αμερικής και να βρίσκονται να παίζουν σε μικρές σκηνές της Ελλάδας με μια ενέργεια λες και έχουν μαζευτεί να τζαμάρουν με την παρέα τους. Αυτή η εικόνα μπορεί άνετα να προσωποποιηθεί στους Unida.
Οι Αμερικανοί stoners δεν επισκέπτονται πρώτη φορά τη χώρα μας -μάλλον κάτι τους αρέσει εδώ- και δεν μπορούμε παρά να εκτιμήσουμε την εμφανέστατα φιλική διάθεση που έχουν προς το κοινό μας σε κάθε live τους.
Ξεκινώντας τις φετινές τους εμφανίσεις από το Κύτταρο club της Αθήνας (βλέπε σχετικό report) βρέθηκαν το Σάββατο 13 Οκτωβρίου σε ένα μικρό, αλλά ιστορικό rock bar του Βόλου, το αγαπημένο μας Cafe Santan.
Για όσους δεν γνωρίζουν, το Cafe Santan είναι από τα ιστορικότερα μαγαζιά της πόλης μας και στέκι-σταθμός της παλαίμαχης rock κοινότητας. Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 έχει φιλοξενήσει αμέτρητους καλλιτέχνες της rock, blues, jazz, Έλληνες και ξένους, λιγότερο και περισσότερο γνωστούς.
Βράδυ Σαββάτου λοιπόν, γύρω στις 9 η ώρα το μαγαζί αρχίζει να γεμίζει, οι παρέες των θαμώνων παίρνουν τις θέσεις τους γύρω από το stage και το bar και μπύρες αρχίζουν να σερβίρονται. Η επόμενη ώρα πέρασε με κουβέντα και αναμονή και με δυνατούς hard rock ήχους να κάνουν το κατάλληλο ζέσταμα στην ατμόσφαιρα.
Κατά τις 10:30, οι Unida, που μέχρι τότε τριγυρνούσαν ευδιάθετοι μέσα στο μαγαζί, χαιρετώντας κόσμο και πίνωντας μπύρες, πήραν τις θέσεις τους και ξεκίνησαν να παίζουν μετά από έναν ενθουσιώδη χαιρετισμό προς το κοινό.
Μια μπάντα με τις δικές τους περγαμηνές και βιογραφικό δεν απογοητεύει εύκολα και δεν αφήνει και πολλά σχόλια να γίνουν. Ξέρουν να γεμίζουν τον χώρο με ενέργεια, δυναμική και επαγγελματισμό.
Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς μπορεί να αισθάνονται τώρα αυτοί εδώ, που έχουν έρθει από τα μεγέθη της Αμερικής και έχοντας γυρίσει χιλιάδες σκηνές ανά τον κόσμο, να παίζουν σε ένα μικρό -κατάμεστο βέβαια- μπαράκι της ελληνικής επαρχίας. Την απάντηση ουσιαστικά μου την έδωσαν οι ίδιοι με την διάθεσή τους.
Η θετική τους ενέργεια, η αυθόρμητη τρέλα τους και η άνετη, φιλική τους προσέγγιση προς όποιον ήταν γύρω δείχνουν μια original rock ψυχή: ανθρώπους που γουστάρουν αυτό που κάνουν, φτιάχνονται με το να μοιράζονται τη μουσική τους και δεν τους νοιάζει το μέγεθος της σκηνής ή της πόλης ή του κοινού, αρκεί να ζει τη στιγμή μαζί τους.
Εγώ λοιπόν αυτό θέλω να το τονίσω για τους Unida, γιατί τους το δίνω και τους ανέβασε στα μάτια μου απόλυτα. Όχι ότι περίμενα κάτι άλλο, αλλά έχουμε δει και ντίβες πολύ μικρότερου βεληνεκούς, που δεν θα καταδέχονταν καν να παίξουν σε τέτοιο χώρο.
Η setlist της βραδιάς περιλάμβανε κομμάτια από διάφορες εποχές της μπάντας, από 20 χρόνια πριν μέχρι και σήμερα. Η ανανεωμένη τους σημερινή "μετενσάρκωση" φέρνει στο παρόν το πνεύμα της 90's hard rock δηλώνοντας πως για τους Unida δεν έχει τελειώσει τίποτα, παρά ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο.
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι για την απουσία του John Garcia στην περιοδεία μετά από τόσα χρόνια, -είπαμε ανοίγει νέο κεφάλαιο-, αλλά πρέπει να σημειωθεί πως ο νέος τραγουδιστής Mark Sunshine φαίνεται πως είναι μια εξαιρετική και πετυχημένη προσθήκη. Άλλος ένας τρελός τύπος στην παρέα. Δεν στάματησε να κινείται στο ένα μέτρο χώρο που είχε, με μια μπύρα μονίμως στο χέρι και μια φωνή κρύσταλλο. Χαλαρά και σαν καλοκουρδισμένο όργανο τραγουδούσε τα κομμάτια λες και ήταν δικά του από πάντα.
Ακράδαντοι πυλώνες φυσικά της μπάντας από την αρχή της, ο αστείρευτης τρέλας κιθαρίστας Arthur Seay, ο έτερος τρελός δεξιοτέχνης και ιδρυτικό μέλος Miguel Cancino στα drums, και η ήρεμη δύναμη με το μακρύ βιογραφικό, Collyn McCoy.
Καθ' όλη τη διάρκεια του live οι Unida ήταν διαδραστικοί με το κοινό καλώντας σε κραυγές συμμετοχής και επιβεβαίωσης ότι περνάμε καλά και κάνοντας αναφορές στα μέλη τους ή στα κομμάτια που έπαιζαν.
Έκλεισαν το πρόγραμμά τους λίγο πρις τις 12 λέγοντας μας "Time to drink some beer and get to know each other". Όπως και έγινε. Αναμείχθηκαν με τους θαμώνες του μαγαζιού και η βραδιά συνεχίστηκε όμορφα κι ωραία.
Αν ποτέ πετύχετε live των Unida κάπου κοντά σας, πάτε να πιείτε κι εσείς μαζί τους μια μπύρα και να ακούσετε λίγο pure αμερικάνικο desert rock. Καλή φάση είναι.
Για το RockOverdose,
Κείμενο/φωτογραφίες: Άννα-Μαρία Κέκια
Comments
