Βραδιά μνήμης, κληρονομιάς και συνολικής αποθέωσης για την Ελληνική σκηνή αυτή που βιώσαμε στο Κύτταρο, καθώς είδαμε τρεις μπάντες μας σε τρομερή φόρμα, δυο παλιότερες και μια σχετικά νεότερη, όπου ενώθηκαν το παρελθόν με το μέλλον και τα βιώματα δεκαετιών με μια νέα εμπειρία που θα μείνει στην ιστορία παντοτινά ως μια από τις καλύτερες αναμνήσεις των τελευταίων ετών. Τα παιδιά από την Krisis Productions έκαναν πάλι το θαύμα τους και δημιούργησαν μια πρωτοφανή σύμπραξη των θρυλικών Varathron και Deviser, με τους Synteleia να ανοίγουν τη βραδιά, ενώ τα καλύτερα είχαν ήδη ακουστεί για την αντίστοιχη βραδιά στη Θεσσαλονίκη, που φαντάζομαι ότι οι Exilium Noctis που ήταν στην θέση των Synteleia εκεί, υπήρξαν επίσης υπέροχοι, καθώς είναι σοβαρή μπάντα με πολύ καλό ντεμπούτο και λαμπρό μέλλον.
Η βραδιά υπήρξε χορταστική από κάθε άποψη, η συναυλία κράτησε μέχρι και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ίσα για να προλάβουμε τα μέσα μεταφοράς όλοι και γενικώς υπήρξε μια ευφορία άνευ προηγουμένου, με συγκίνηση για όσους τα έζησαν τότε τα γεγονότα, αλλά και με τη νέα γενιά που έδωσε βροντερό παρόν, να κατανοεί γιατί μερικά πράγματα έμειναν στην ιστορία και ο κόσμος όχι απλά δεν τα ξέχασε ποτέ, αλλά αποτελούν παντοτινό προορισμό στα ταξίδια του μυαλού.
Οι Synteleia κυκλοφόρησαν πρόπερσι το δεύτερο φοβερό τους άλμπουμ “The Secret Last Syllable” το οποίο έκλεψε άμεσα τις εντυπώσεις και τέμνοντας τους παλιούς Rotting Christ και Varathron με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συνεχίζοντας σε ακόμα καλύτερη έκφραση το αξιομνημόνευτο ντεμπούτο τους “Ending Of The Unknown Path”. Το γεγονός ότι η θεματολογία τους έχει να κάνει με τον Πλοκαμάρχη Cthulhu και τους ανίερους Αρχαίους συντρόφους του, τους κάνει ακόμα πιο αγαπητούς, έτσι από το μπάσιμο με το “Tower Of Koth” μέχρι το κλείσιμο με το ομότιτλο κομμάτι του δεύτερου δίσκου τους, είδαμε μια μπάντα προετοιμασμένη γι’αυτή τη μεγάλη βραδιά, με στακάτο παίξιμο, πολύ καλό ήχο και με ατραξιόν μεταξύ άλλων την συμμετοχή της κορυφαίας σοπράνο Μίνας Μόρφη στα “The Black Goat Rites” και “Emblem Of Yith”, η οποία χρωμάτισε ακόμα περισσότερο την εμφάνιση τους. Στιβαρό rhythm section, κιθάρες που προσκυνάνε το παλιό Ελληνικό πνεύμα του ξεκινήματος της σκηνής και ο Nyctelios στη φωνή να ξερνάει ύμνους προς ανείπωτες υπάρξεις που δεν πρέπει να ανασυρθούν από τον αιώνιο ύπνο τους. Εμφάνιση που κύλησε σαν νερό και ιδανική αρχή για τη συναυλία. Περιμένουμε τον τρίτο δίσκο που θεωρώ θα είναι ακόμα καλύτερος, είναι σε φάση που μπορούν να κάνουν τη διαφορά νομοτελειακά.
12 ολόκληρα χρόνια ήταν πολλά για τους Deviser να λείψουν από τη δισκογραφία κι ακόμα περισσότερα από τη συναυλιακή σκηνή. Ο περσινός δίσκαρος “Evil Summons Evil” έγινε άμεσα λατρεμένος και θύμισε εποχές που το “Unspeakable Cults” και το “Transmission To Chaos” τους καθιστούσε ως μια αδιαμφισβήτητη υπέροχη πραγματικότητα. Παρότι έλειψαν τόσο καιρό, όπως τους φώναξε και ο κόσμος, οι ίδιοι τόνισαν διά στόματος Μάνθου ότι επέστρεψαν για τα καλά και φρόντισαν να το δείξουν άμεσα. Ακούμε την εισαγωγή του “Tenebrae” μέσα από το τελευταίο άλμπουμ μέχρι να εφορμήσει το “Evoking The Moon Goddess” και να δείξει γιατί αυτό το συγκρότημα αγαπήθηκε τόσο σφοδρά και πόσο απαραίτητο είναι στην καθημερινότητα μας. Ιαχές θριάμβου από την αρχή για ένα κοινό που ξεσπάει μετά από τόσο μεγάλη αναμονή ετών και οι Deviser πιο έτοιμοι ίσως από ποτέ να πάρουν ότι τους αξίζει, άλλη μια νέα κομματάρα με το “Cold Comes The Night” προετοιμάζει το έδαφος, ο Μάνθος ακούγεται όπως το ’96 σαν να μην πέρασε μια μέρα, ο Νίκος με τον Βαγγέλη κεντάνε αυτό τον υπέροχο και άκρως ατμοσφαιρικό κιθαριστικό ήχο τους κι ο Άγης που δεν είχε γεννηθεί καν όταν μεγαλουργούσαν, απόλυτα προσαρμόσιμος στο να αποδώσει αυτές τις τραγουδάρες με νεανικό αέρα.
Το ένδοξο παρελθόν ξετυλίγεται σαν λαίλαπα στο “The Fire Burning Bright”, το ήδη πολυαγαπημένο “Death Is Life Eternal” δένει υπέροχα με το “The Rape Of Holiness” και τα επίσης νέα “Absence Of Heaven” και “Of Magick” καταξιώνουν την νεότερη εκδοχή τους, λίγο πριν το “Threnody” κλείσει τη βραδιά με συγκίνηση, ουρλιαχτά και γροθιές στον αέρα. Αθάνατο στα χρονικά κομμάτι που ακούγεται 28 χρόνια μετά όπως τότε, η ίδια ρίγη, το ίδιο δέος, ο ίδιος οργασμός, τότε, τώρα και για πάντα. Το κοινό φωνάζει ρυθμικά το όνομα της μπάντας, «συγκινητικό το λιγότερο μετά από τόσα χρόνια» θα πει ο Μάνθος που κρατιέται όσο μπορεί αλλά είναι φανερό ότι έχει συγκινηθεί όπως κι ο Νίκος δίπλα του. Οι Deviser πρέπει να είναι ενεργοί στην καθημερινότητα μας, ο κόσμος τους απέδειξε πόσο μεγάλη υστεροφημία είχαν και θα έχουν για πάντα, γνωρίζουν πλέον και οι ίδιοι καλά ότι έχουν μια χρυσή ευκαιρία όχι απλά για μια νέα αρχή, αλλά για να ορίσουν καταστάσεις και πρόσωπα και αυτή η ποιότητα που βγάλανε ξανά, είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να γιγαντωθεί κι άλλο. Το αξίζουν και θα το πάρουν. Μόνη επιθυμία, μια δική τους συναυλία με το νέο δίσκο να παίζεται ολόκληρος. Κατάθεση ψυχής. Ευχαριστούμε!
Oι δε Varathron από την άλλη, έστω και πιο αραιά, ήταν πάντα εδώ και με συμπληρωμένα και δοξασμένα τα 30 χρόνια από το ντεμπούτο τους “His Majesty At The Swamp”, πρόσφατα σόκαραν πάλι τον κόσμο με το απίστευτο νέο άλμπουμ τους “The Crimson Temple”, το οποίο απέσπασε φοβερές κριτικές δικαίως. Νομίζω ότι βρίσκονται σε θηριώδη κατάσταση και έτοιμοι να το δείξουν και στις συναυλίες που έχουν κλείσει στο εξωτερικό, κρυφογελάω γιατί μετά από αυτό που είδαμε, θα ήθελα να είμαι από μια μεριά σε ξένη χώρα βλέποντας μπάντα της χώρας μου και να μένουν όλοι αποσβολωμένοι με την αβίαστη ορμή αλλά και εμπειρία δεκαετιών που καταθέτουν στο σανίδι. Το ξεκίνημα με το “Hegemony Of Chaos” μετά την εισαγωγή του “Ascension” και καπάκι το πέρασμα στο προηγούμενο άλμπουμ “Patriarchs Of Evil” μας δείχνει ότι παρά την μεγάλη τους ιστορία, τιμούν την νεότερη ιστορία τους που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το παλιό υλικό. Φοβερός ήχος και πάλι, με αυτή την ξεχωριστή αύρα του χεβιμεταλλικού παλιού Ελληνικού black metal να θριαμβεύει, τρομερά τα μελωδικά leads που προκαλούν συγκίνηση και χαμόγελα και στη μέση της παλίρροιας που προκαλούν, να στέκεται ένα βουνό που δεν καταλαβαίνει από κύματα, μπόρες και κάθε είδους καιρό.
Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω ακριβώς το πώς ένιωσε ο κόσμος με την παρουσία του ηγετικού Necroabyssius, ο οποίος και μόνο που χτυπιόταν πέρα-δώθε σκυφτός, αρκούσε για να προκαλέσει τρόμο, σαν βράχος έτοιμος να κατρακυλήσει σε βουνοπλαγιές και να γίνει χιονοστιβάδα που θα παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Με πλήρη ενσυναίσθηση τολμώ να πω ότι θα θέλαμε πολύ όλοι μας στα 58 μας όπως εκείνος, να έχουμε ίδια ενέργεια και επιβλητικότητα. Φωνητικά δεν έχασε ίχνος τρόμου και κακίας, και είτε έπαιζαν ύμνους σαν το “Saturnian Sect” και το “Crypts In The Mist”, είτε γινόταν ο χαμός στο αγαπημένο πλέον “Swamp King” και η συναυλία έκλεινε θριαμβευτικά με το “Sic Transit Gloria Mundi”, όλα τα βλέμματα ήταν στραμένα στον δημιουργό της μπάντας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το υπόλοιπο συγκρότημα φειδόταν αξίας και φοβερής απόδοσης. Νομίζω και ο πιο μικρός σε ηλικία στο Κύτταρο που δεν βίωσε το γιατί έχουν χιλιοσυζητηθεί και τραγουδηθεί σε όλο τον κόσμο, κατάλαβε με τον πλέον επιβλητικό τρόπο τι αξία αποτελούν οι Varathron –όπως και οι Deviser- εδώ και δεκαετίες και το αποτέλεσμα της συναυλίας αυτής θα φανεί σαν αντίκτυπος αρκετά σύντομα, καθώς ο πήχης ανέβηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα, που μόνο τολμηροί θα προσεγγίσουν.
Με όλο το περιθώριο λάθους που μπορεί να έχει η άποψη μου και θέτοντας προ των αναγνωστών τη βασική παράμετρο ότι ποτέ δεν υπήρξα ακραιφνής οπαδός του black metal γενικότερα, νομίζω ότι η τύχη και φυσικά η καθοδήγηση μεγαλυτέρων με βοήθησαν να βιώσω αυτά τα συγκροτήματα στο ξεκίνημα τους και να καταλάβω πολύ νωρίς και σε τρυφερή ηλικία γιατί μου έκαναν αυτό το «κάτι» που δε μου έκαναν ακόμα και πιο πολυδιαφημισμένοι συνάδελφοι τους εκτός χώρας. Η Ελληνική σκηνή έχει ασφαλές μέλλον με συγκροτήματα έχοντα άγνοια κινδύνου όπως οι Synteleia, ενώ με την ποιότητα δίσκων που έχουν οι Deviser και οι Varathron και με βάση ότι όπως και να έχει, πρόκειται για ανθρώπους που έζησαν τη χρυσή εποχή του είδους αλλά και όλου του μεταλλικού ήχου («εμείς είμαστε τα ‘90s» είπε ο Μάνθος σε οπαδό στη Θεσσαλονίκη που τον ρώτησε πως παραμένουν το ίδιο επιδραστικοί όπως τότε), θεωρώ ότι μπορούν ακόμα να αποτελέσουν κίνητρο για νέα παιδιά να ασχοληθούν με τη μουσική και δη την πιο ακραία της μορφή, όπως έκαναν τότε που οι μεγάλοι δίσκοι ήταν ο κανένας και όχι η εξαίρεση. Μακάρι η χώρα μας να είχε εκπροσώπους και σε άλλους τομείς το ίδιο συνεπείς και ρομαντικά ειλικρινείς.
Θερμά συγχαρητήρια στις μπάντες μας που έδειξαν γιατί έκαναν και κάνουν τη διαφορά, στον κόσμο που τίμησε τη συναυλία με αντρίκειο sold out και στη διοργάνωση που άλλη μια φορά πέτυχε combo δυναμίτη και που πάντα κάτι ετοιμάζουν όντας πρώτα και οι ίδιοι οπαδοί και μετά διοργανωτές. Υπέροχη βραδιά, υπέροχες αποδόσεις, υπέροχη συγκίνηση με αγκαλιές προς τα μέλη των συγκροτημάτων, με εμάς τους +/- 40 να το ζούμε λίγο πιο έντονα φορτισμένοι και με τους νεότερους να σημειώνουν την ημερομηνία αυτή ως το βράδυ που τους έδειξε ότι αυτό που δεν έζησαν τότε, μπορούν να το κατανοήσουν με λίγο ψάξιμο σήμερα και με το να είναι δίπλα σε αυτούς που χωρίς την παρουσία τους, το heavy metal στο σύνολο του και η εξέλιξη του μουσικά και οπαδικά στη χώρα μας, θα είχε μείνει πολύ πίσω. Μακάρι να τους βλέπουμε όλους συχνότερα και να καταλάβουν κάποιοι επιτέλους ότι η χλεύη και ο ωχαδερφισμός δεν έχουν χώρο στη σκηνή της χώρας μας, η οποία δεν είναι δυνατόν να αναφέρεται ως ξεχωριστή και επιδραστικότατη στο εξωτερικό και εντός συνόρων να κοιτάει ο καθένας πως θα βγάλει το μάτι του άλλου. Βραδιά ενότητας και που το παρελθόν συνάντησε το παρόν με λαμπρό μέλλον ολοταχώς.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
