Τα 80's ήταν μια πολύ περίεργη εποχή (και) για την Ελλάδα. Η χώρα προσπαθούσε να ακολουθήσει τα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα, αφήνοντας πίσω την αιματοβαμμένη επταετία της δικτατορίας. Υπήρχε μια γενικευμένη σύγχυση, ειδικά στους νέους ανθρώπους που σιγά-σιγά «άρπαζαν» τις νέες ελευθερίες που τους προσέφερε η ανάπτυξη και η τεχνολογία. Αυτό έχει αποτυπωθεί ξεκάθαρα στις βιντεοταινίες της εποχής, που παρουσίασαν -πολλές φορές με ακατανόητη καφρίλα- αυτό το ξέσπασμα της νεολαίας, που ξαφνικά βρέθηκε να καταναλώνει μουσικές και στιλ που ξένιζαν τους μεγαλύτερους. Μία από αυτές τις φάσεις ήταν και η metal μουσική, που -ειδικά στη χώρα μας- έχει πολεμηθεί ουκ ολίγες φορές. Ένα τρανό παράδειγμα της άποψης που είχαν για το εν λόγω ιδίωμα εκείνη την εποχή, είναι το παρακάτω επικό και υπερ-καλτ στιγμιότυπο από την ταινία «Ο θερμόπληκτος κολοσσός της Αρμέξ» που κυκλοφόρησε -σε κασέτα φυσικά- το 1987.
Ας ξεκινήσουμε με την υπόθεση του φιλμ που έχει συγκεντρώσει μόλις ένα αστεράκι -γιατί άραγε;- στο site 90 lepta. Ο Μανωλάκης είναι ένας άνεργος αρχιτέκτονας πολεοδόμος. Ο αδελφός του, που είναι στα «μέσα» και στα «έξω», τον διορίζει σε μια δημόσια υπηρεσία, την «ΑΡΜΕΞ». Ο διευθυντής του, πρώην τρόφιμος των φυλακών και μιζαδόρος, του αναθέτει την ανέλκυση του Κολοσσού της Ρόδου. Νομίζω πως η παραπάνω περιγραφή τα λέει όλα σχετικά με την ποιότητα της ταινίας, στην οποία μάλιστα βλέπουμε να παίζουν κάποιοι αρκετά δυνατοί ηθοποιοί, όπως ο Γιώργος Παπαζήσης που πρωταγωνιστεί, μάλιστα, στο παραπάνω κλιπ. Τι γίνεται σε αυτό; Ένας χαμός.
Η όλη φάση ξεκινάει με τον Παπαζήση να εξηγεί στον -μάλλον πλούσιο και πουριτανό- πατέρα του -Νίκο Βανδώρο-, ότι έχει φέρει ένα καινούριο στιλ στην οικογένεια. Όπως εξηγεί, αφού έχει φάει πρώτα μια περιποιημένη χλέπα από τον απηυδισμένο συγγενή του, αυτό λέγεται «heavy metal». Στη συνέχεια μεταφερόμαστε σε μία disco -ποιος ξέρει γιατί;- όπου το κοινό σηκώνεται από τα τραπέζια για να μας χαρίσει μία από τις πιο πεθαμένες κραυγές που έχουν ακουστεί ποτέ σε συναυλία. Ο καλλιτέχνης, που κυκλοφορεί βαμμένος και ντυμένος σαν punk, ή darkwaver, ζητάει απ' τους ψόφιους θεατές να πάρουν τα βάρδουλα στο χέρι. Ναι, μιλάμε για την απόλυτη γεροντίστικη metal ονείρωξη.
Η μουσική ξεκινά και, φυσικά, ουδεμία σχέση έχει με το heavy metal, αν και προς υπεράσπιση της μπάντας, μπορεί όντως αυτό που ακούμε να είναι «heavy metal». Ο ένας κιθαρίστας χαϊδεύει με τον αντίχειρά του ερωτικά τις χορδές τις κιθάρας, την ίδια στιγμή που ο συνάδελφός του προσφέρει ένα υπέροχο «handjob» στην ταστιέρα του δικού του οργάνου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν παίρνουν κομπάρσους που να γνωρίζουν έστω τα βασικά. Τα κοντινά πλάνα στα αποκριάτικα τατουάζ που έχει στο πρόσωπό του ο τραγουδιστής είναι επικά. Μάλιστα, το ρολόι μού θύμισε για κάποιο περίεργο λόγο τον Κλάους Αθανασιάδη.
«Είμαι φρικιό και αλανιάρης, με τα κουφά δεν με τουμπάρεις, αν μ' αγαπάς μην πατινάρεις και έλα μαζί μου να σπινάρεις» τραγουδάει στο ρεφρέν ο Γιώργος Παπαζήσης με το make up να μην μπορεί να κρύψει την κατάθλιψη που είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Στη συνέχεια αρχίζει να σέρνεται στα πατώματα δίπλα σε κάτι ξέμπαρκες μπότες από τύμπανα, ενώ στο μαγαζί κάνει «σκασιά» και ο πατέρας του, ο οποίος κουνά απογοητευμένος το κεφάλι του. Το τραγούδι τελειώνει με ένα ξέσπασμα από τον -ήδη 50χρονο, την εποχή που γυριζόταν η ταινία- Παπαζήση και το κοινό να χειροκροτάει τόσο άψυχα. Αναγκαστικά, ο σκηνοθέτης, Γιώργος Μυλωνάς, πρόσθεσε στο μοντάζ προηχογραφημένες επευφημίες.
Μπορεί το παραπάνω στιγμιότυπο να είναι αστείο και καλτ, όμως αποτελεί ένα βασικό παράδειγμα σχετικά με την κατάσταση του ελληνικού κινηματογράφου στη δεκαετία του '80, που δυστυχώς παρέσυρε στον βούρκο του πολλούς ταλαντούχους ηθοποιούς, οι οποίοι, για βιοποριστικούς λόγους, αναγκάστηκαν να δουλέψουν σε τέτοιου είδους πρόχειρες παραγωγές. Επίσης, έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον στιγματισμό των νεανικών υποκουλτούρων, που εδώ και δεκαετίες δέχονται λάσπη από κινηματογράφο και τηλεόραση. Ωστόσο, οι εν λόγω ταινίες παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον σήμερα, από απόσταση 30 χρόνων. Μπορεί να είναι λίγο δύσκολο να τις παρακολουθήσεις, όμως η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτές μεταφέρεσαι σε μια άλλη Ελλάδα και είναι πιο εύκολο να κατανοήσεις τους γονείς και τους παππούδες σου. Κάτι είναι κι αυτό.
Comments
