Έχω υπάρξει πολύ τυχερός στη ζωή μου και έτυχε πολλές φορές να γράψω για ένα συγκρότημα που θεωρώ κόσμημα στην ιστορία της μουσικής γενικά και όχι μόνο αυστηρά στον μεταλλικό ήχο. Οι Voivod, το καμάρι του Καναδά, ήταν πάντα μια μπάντα η οποία δεν έδινε και ιδιαίτερη σημασία στις εκάστοτε μουσικές τάσεις και έκανε το κομμάτι της τραβώντας ένα μοναχικό δρόμο. Ένα δρόμο που κατά καιρούς λίγοι καταλάβαιναν, αλλά και πολλοί ακολουθούσαν, γιατί η διαφορετικότητα τους ήταν στοιχείο που έλειπε και η μουσική τους τόλμη και τιμιότητα αγκαλιάστηκε με τα χρόνια, και φτάσαμε στο 2022, 41 χρόνια μετά τον σχηματισμό τους, να τους βλέπουμε να απολαμβάνουν την μεγαλύτερη δημοτικότητα της καριέρας τους. Έχω σκεφτεί κάθε πιθανή πατέντα με τα χρόνια, γι’αυτό και αυτή τη φορά θα χωρίσω την καριέρα τους σε μέρη ανάλογα με την σπουδαιότητα των έργων τους, σε μια δισκογραφία σχεδόν αψεγάδιαστη και που πάρα πολλές μπάντες εκεί έξω θα ήθελαν να έχουν.
80’s MONUMENTS
“Killing Technology” (1987)
“Dimension Hatross” (1988)
“Nothingface” (1989)
Η λεγόμενη Αγία Τριάδα των Voivod και όχι άδικα. Μετά την άκρως ούγκανη αύρα των δυο πρώτων δίσκων τους όπου οι Venom/Motorhead/Discharge κάνανε πάρτυ σε ότι αφορά τις επιρροές τους και το Καναδικό κουαρτέτο των Snake/Piggy/Blacky/Away έδειχνε και ακουγόταν άκρως επικίνδυνο, ήρθε η μουσική ωριμότητα και μετάβαση από το thrash σε πιο προοδευτικές φόρμες με συνεχείς αλλαγές, οι οποίες και (καθ)όριζαν την καριέρα τους συνεχώς. Κομβικής σημασίας δίσκος είναι το δίχως άλλο το “Killing Technology”, στο οποίο το thrash των Voivod γίνεται πιο προσαρμόσιμο και πιο καθαρό σε ήχο, τεχνικό, δυστοπικό, με καθαρά προσωπικό ύφος και με ένα βίντεο για το “Ravenous Medicine” εκείνη την εποχή πολύ μπροστά απ’ότι είχε δει ο κόσμος, με το όραμα του Away ως καλλιτέχνη να αποτυπώνεται και επί της οθόνης.
Σίγουρα κανείς δεν περίμενε ένα τέτοιο δίσκο από τους Voivod στα πρώτα τους βήματα και είναι αυτό που βάζει τις βάσεις για ότι ακολουθεί. Το οποίο επίσης δεν περίμενε κανείς να είναι ένα τόσο μνημειώδες και συνολικά πλήρες άλμπουμ όπως το “Dimension Hatross”. Αν το “Killing Technology” είναι η μετάβαση από το πρωτόγονο συναίσθημα σε κάτι πιο ώριμο, το “Dimension Hatross” είναι το πέρασμα από το thrash σε πιο πειραματικές φόρμες και με ένα ήχο «δύσκολο» για την εποχή, που ωστόσο είδε το συγκρότημα να απολαμβάνει τους καρπούς της δημιουργικότητας του με φοβερές για την εποχή πωλήσεις. Παραμένει για πολλούς το κορυφαίο άλμπουμ της δισκογραφίας τους,, ενώ σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, η γνωριμία μου μαζί τους έγινε με το “Tribal Convictions” το οποίο μέχρι και σήμερα παραμένει το αγαπημένο μου κομμάτι τους, ήταν να μη γίνει, μια σχέση που ξεκίνησε ιδανικά. Κανένα άλλο άλμπουμ δε θα μπορούσε να διαδεχτεί ύστερα το “Dimension Hatross” χωρίς να σπάσει τα μούτρα του στη σύγκριση.
Κανένα εκτός από το “Nothingface”! Ή όπως αλλιώς το λέω, το πιο «γιούχου» άλμπουμ των Voivod, όπου το thrashμας τελειώνει και επίσημα και η άκρως πιο προοδευτική του αύρα μπερδεύει ακόμα περισσότερο τους μπερδεμένους και εθίζει ακόμα περισσότερο τους εθισμένους με το συγκρότημα. Οι Voivod φυσικά και δεν δίνουν καμία σημασία σε όλα αυτά και συνεχίζουν το δικό τους μοτίβο σταρχιδισμού με τον δίσκο και πάλι να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές και να κάνουν άνοιγμα και σε πιο prog κύκλους όπου γίνονται κι εκεί σεβαστοί και άμεσα αγαπητοί. Το “Astronomy Domine” είναι η διασκευή σε Pink Floyd που τους συνοδεύει σε όλη τους την καριέρα ως τώρα και με την παραδοχή ότι είναι από τους ελάχιστους –αν όχι οι μόνοι- που κατάφεραν να πιάσουν την επιδραστικότερη μπάντα του πλανήτη και να μη φάνε τα μούτρα τους. Τα ‘80s τελειώνουν θριαμβευτικά για τους Voivod και νέες περιπέτειες τους περίμεναν στα πολύπαθα ‘90s, όπου όπως θα δούμε έβγαλαν πάλι κλάση και μεγαλείο!
‘90s MONUMENTS
“The Outer Limits” (1993)
“Negatron” (1995)
“Phobos” (1997)
Εκεί που κάποιοι έχουν αρχίσει για πρώτη φορά τριγμούς στο διαστημόπλοιο των Voivod με το “Angel Rat” (που αν τους ρωτήσεις δεν ξέρουν να σου πουν πως και γιατί), έρχεται με φόρα το “The Outer Limits” εν έτει 1993 να αποτελέσει το πιο ανάλαφρο άλμπουμ της μπάντας και το αγαπημένο όλων όσων δεν είναι φανατικοί Βοεβόδες. Ένα απίστευτο πραγματικά άλμπουμ με τρομερά ανέμελη αύρα η οποία δεν συναντήθηκε ξανά όχι μόνο σε δικό τους δίσκο και γενικά. Οι Voivod το … διαπράττουν ξανά, έτσι μετά το “Astronomy Domine”, έρχεται η σειρά του “The Nile Song” να τιμήσει τους Pink Floyd σε μια διασκευή κατ’εμέ ακόμα καλύτερη στο παλμαρέ τους. Τη μια φορά λες έτυχε, τη δεύτερη λες σίγουρα πέτυχε. Κι ενώ υπάρχουν όλα τα εφόδια για να γίνει εκ νέου χαμός με την πάρτη τους, ο Snakeαφήνει τη μπάντα και προβληματισμός επικρατεί στις τάξεις των οπαδών!
Οι Voivod όμως κάνουν την κίνηση-ματ και παίρνουν τον EricForrest στη μπάντα σε διπλό ρόλο, αυτόν του μπασίστα/τραγουδιστή, έτσι για πρώτη φορά στη μεγάλη τους καριέρα γίνονται τρίο και η πρώτη γνωριμία του κοινού με τον επονομαζόμενο E-Force είναι το κατ’εμέ κορυφαίο τους άλμπουμ ονόματι “Negatron”! Voivod πιο άγριοι, τσιτωμένοι κι εν γένει βιομηχανικοί από ποτέ, πιάνουν το συναίσθημα της εποχής για περισσότερο groove και σε περίοδο που αρκετές μπάντες ελαφραίνουν τον ήχο τους για να αποκτήσουν εμπορικότητα, αυτοί βαραίνουν όσο ποτέ και παρά την δεδομένη εμπορική αυτοκτονία, μιλάμε για υπερ-δίσκο που τους βρίσκει άκρως ανανεωμένους και μια νέα προοπτική ανοίγεται μπροστά τους όσον αφορά το που θα μπορούσε να οδηγηθεί η καριέρα τους. Ο δε Forrest πραγματικά κάνει τεράστια διαφορά, κι όσο κι αν αγαπάμε τον Snake, τέτοια τσίτα και νεύρα δεν είχαμε ποτέ ξανά σε δίσκο Voivod. Ο δε Away παίζει τα τύμπανα της ζωής του, ενώ κι ο Piggy έγραψε αντίστοιχα τα βαρύτερα riff του.
Η συνέχεια εξίσου κορυφαία στο δεύτερο και δυστυχώς τελευταίο δίσκο του Forrest με τη μπάντα, το τρομερό “”. Αρκετά πιο κλειστοφοβικό, αργό και εσωτερικό από το “Negatron”, αποτελεί και το μεγαλύτερο σε διάρκεια άλμπουμ τους μέχρι σήμερα και διεκδικεί τον τίτλο του πιο «ληγμένα ναρκωτικά» δίσκου τους. Ο Forrest και πάλι κορυφαίος, σε τελείως διαφορετικό ύφος συνθέσεων, με τους Voivod να δοκιμάζουν και πάλι τα μουσικά τους όρια τα οποία δείχνουν να μην έχουν σύνορα, ενώ μετά το φοβερό concept του Voivod που αναπτύχθηκε στα 5 πρώτα ‘80s άλμπουμ, το “Phobos” είναι το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας η οποία αρχίζει και τελειώνει σε πλήρες Voivod ανατρεπτικό σκηνικό και με τη μουσική να δένει τέλεια. Ένα παραλίγο θανατηφόρο ατύχημα για τον Forrest που του έχει προκαλέσει μόνιμο πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη μέχρι σήμερα, κρατάει την μπάντα στον πάγο και θα μεσολαβήσει ένα μεγάλο κενό 6 ετών μέσα στην αβεβαιότητα και στο αν και κατά πόσο η μπάντα ήταν ενεργή ή όχι. Το τελευταίο 10αρι στην μεγάλη τους καριέρα!
NOT PERFECT BUT STILL GREAT
“Voivod” (2003)
“Target Earth” (2013)
“The Wake” (2018)
Επιστροφή για τους Voivod το 2003 αλλά επιστροφή και για τον Snake στο συγκρότημα σε απόλυτο κλίμα ευφορίας, ενώ η μεγάλη είδηση ενδιάμεσα δεν είναι άλλη από την εισχώρηση του Jason Newsted στο συγκρότημα. Ο αγαπημένος μπασίστας δεν έκρυψε ποτέ τα Βοεβοδικά του αισθήματα και μάλιστα δεν δίσταζε να καταφέρεται και εναντίον των πρώην εργοδοτών του στους Metallica με την περιβόητη ατάκα «δε θέλουν να παίζουν μαζί μας γιατί ξέρουν ότι θα τους λιώσουμε». Αυτό πόνεσε! Κάθε μπάντα έχει το ομότιτλο άλμπουμ της, έτσι και οι Voivod στο αντίστοιχο δικό τους ξεκινάνε ένα πιο ανάλαφρο στυλάκι, αναλογικά λίγο λιγότερο στερεοτυπικά μεταλλικό, αλλά με τα τραγούδια να αναπνέουν φοβερά και το συγκρότημα και λόγω του Newsted να αρχίζει να γίνεται αποδεκτό σε πολύ μεγαλύτερο ακρωατήριο. Win/win κατάσταση για όλους, μπάντα και οπαδούς, ένα άλμπουμ που είναι απίστευτο πραγματικά ότι του χρόνου κλείνει 20 χρόνια από την κυκλοφορία του και αποτέλεσε αφορμή να δουν την καριέρα του ξανά πιο σοβαρά.
10 χρόνια μετά, ένα άλλο μεγάλο άλμπουμ κυκλοφορεί που βρίσκει τους Voivod σε φοβερή φάση της καριέρας τους και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, θα θυμίσει έντονα κάτι παλιότερο. Ο λόγος για το “Target Earth” το οποίο αποτελεί μια ιδανική μίξη των “Killing Technology”/”Nothingfaceσε συνδυασμό με τον νεότερο ήχο που είχαν και μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι καλύτερο είχαν παρουσιάσει τη νέα χιλιετία. Η βραχύβια στουντιακή επιστροφή του Blacky – ο οποίος έπαιζε κανονικά στις περιοδείες των άλμπουμ που έπαιζε ο Newsted πριν- κάνει τη διαφορά, με τον τόνο του μπάσου να είναι απλά συγκλονιστικός και το πρώτο άλμπουμ μετά τη φυγή του Piggy για τα υψηλά πατώματα που δεν έχει δικές του συνθέσεις είναι απλά χάρμα ώτων. Ο Blacky για δεύτερη –και μάλλον τελευταία φορά- αποτελεί παρελθόν στη συνέχεια και γι’αυτό το “Target Earth” αποτελεί ένα πολύ ξεχωριστό και σημαντικό άλμπουμ στην καριέρα τους, το οποίο δεν αναφέρεται όσο συχνά θα έπρεπε.
Από την άλλη, το “The Wake” ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος για τους Voivodεν έτει 2018 και σίγουρα ο καλύτερος δίσκος που έχουν κάνει τα τελευταία 25 χρόνια. Σαν από όνειρο βγαλμένο, είναι ότι πιο μεταλλικό και τζαζεμένο έχουν κάνει με τον Chewy στις κιθάρες, τέμνει με τη σειρά του παρελθόν και παρόν με ξεκάθαρη ματιά στο μέλλον, ενώ και η προσθήκη του Rocky στο μπάσο τους έχει κάνει να ακούγονται δεμένοι όσο ποτέ. Εκπληκτικά κομμάτια με απίστευτους ρυθμούς, ενώ μετά από πάρα πολλά χρόνια, θα δούμε τεράστιο κομμάτι σε δίσκο τους, το “Sonic Mycelium” το οποίο διαρκεί πάνω από 12’ και είναι το μεγαλύτερο της δισκογραφίας τους μετά το θεόρατο “Jack Luminous” στο “The Outer Limits”. Συνθετικός οίστρος που προσωπικά θεωρώ πανδύσκολο να ξαναβρεθεί σε δίσκο τους μελλοντικά, αλλά μ’αυτούς τους θεότρελους ποτέ μη λες ποτέ. Η περιοδεία για το δίσκο στη χώρα μας απέδειξε του λόγου το αληθές στην πιο κεφάτη συναυλία τους από τις τέσσερις φορές που τους είδα.
OLDIES BUT GOODIES
“War And Pain” (1984)
“Rrroooaaarrr” (1986)
“Angel Rat” (1991)
VOIVOOOOOOOOOOOOOOOOOOD! 1984 και η κραυγή του Snake μας συστήνει το συγκρότημα στο παρθενικό τους άλμπουμ “War And Pain”. Ακατέργαστο, με αγένεια που σπάνια συναντάται σε πρωτόβγαλτους και με πλήρη διάθεση να καταστρέψει τον κόσμο στο πέρασμα του. Thrash με τρομερά έντονη την hardcore punk αισθητική και με σαφείς αναφορές σε μεγάλα τρίο της μουσικής, δηλαδή τους Motorhead και τους Venom. Απίστευτα μπουκωμένος ο ήχος τους, να ποζάρουν με τα πέτσινα ημι-κατεστραμμένα ρούχα τους –ειδικά η εικόνα του Blacky ήταν το κάτι άλλο- και με το άναρχο του ήχου τους να κυριαρχεί γενικότερα. Βροντοφωνάζουν με στόμφο ότι «ήρθαμε για να μείνουμε» και ενώ το σύνολο έχει φτάσει πλέον τους 15 δίσκους, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο ισχύει πέρα για πέρα. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και πάρα πολλοί οπαδοί έχουν μείνει σε αυτή την πολύ πρώιμη περίοδο τους, θεωρώντας ότι ποτέ ξανά δεν ήταν τόσο αληθινοί στην καριέρα τους. Λατρεία αλλά σίγουρα ΔΕΝ είναι ο πρώτος δίσκος που θα σκεφτώ να παίξει όταν θέλω να τους ακούσω.
Ίσως η μοναδική φορά που δεν είχαν τις τρομερές διαφορές από δίσκο σε δίσκο να ήταν η κυκλοφορία του διαδόχου του “War And Pain”. Το “” συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το ντεμπούτο τους, πάλι με καταστροφική μανία, πάλι με αγένεια και όχι ιδιαίτερα φιλικό στο αυτί. Αρκετά καλύτερη παραγωγή που τονίζει και την ακρότητα της περιόδου και κάνει τις συνθέσεις να αναπνέουν λίγο καλύτερα, είναι ο δίσκος που μας δείχνει ότι ίσως και κάτι να αλλάξει μελλοντικά αν και αυτό δεν είναι τόσο εμφανές σε αρχικό στάδιο. Μεταπήδηση από την Metal Blade στην Combat εμβόλιμα εδώ, πριν τους πάρει η Noiseκαι αλλάξει όλη τους η καριέρα όπως αναφέραμε στην αρχή του αφιερώματος. Πολύ ανασταλτικός ο παράγοντας του πόσο δυσεύρετο έγινε από ένα σημείο και μετά, πράγμα που δεν πολυάλλαξε ακόμα και με την διανομή της Noise.Ένα βήμα πριν την ωρίμανση τους, το “Rrroooaaarrr” είναι η επιστέγαση του ερχομού των Voivod στο προσκήνιο και η τελευταία φορά που ακούστηκαν τόσο θρασύτατοι στο μουσικόφιλο κοινό!
Το τρίσγλυκο “Angel Rat” όπως το αποκαλώ, είχε την ατυχία να διαδεχτεί την Αγία Τριάδα της ‘80s περιόδου τους και να είναι το ενδιάμεσο με τα ‘90sμνημεία άλμπουμ που σπάει το σερί των 10αριών. Φυσικά και μιλάμε για φοβερό δίσκο, όπου τον καιρό που οι mainstream δίσκοι είναι κανόνας κι όχι εξαίρεση, οι Voivod πάλι αλλάζουν ρότα και κάνουν του κεφαλιού τους. Πιο μαλακοί –αλλά όχι μαλθακοί- από ποτέ, υιοθετούν ένα στυλάκι που η αλήθεια είναι ότι στο “The Outer Limits” εκτοξέυτηκε αλλά χωρίς το “Angel Rat” δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο αυτό θα ήταν εφικτό. Πολλοί τους γύρισαν την πλάτη και για πρώτη φορά είχαμε έντονη αμφισβήτηση στο συγκρότημα, αλλά θεωρώ ότι στον δίσκο δεν έχει αποδοθεί η δικαιοσύνη που του πρέπει. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτό που βλέπω να γίνεται στις συναυλίες τους όταν παίζεται το “The Prow”, δεν το έχω δει ούτε στα πιο γρήγορα και παλιά κομμάτια τους, πρέπει να είστε παρόντες για να το βιώσετε!
NEWBIES BUT GOODIES TOO!
“Katorz” (2006)
“Infini” (2009)
“Synchro Anarchy” (2022)
Τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι οι Voivod χωρίς τον Piggy… Τέτοια κι άλλα πολλά μας βασανίζανε όταν μάθαμε για τον τραγικό χαμό του Piggy στις 26 Αυγούστου του 2005 σε ηλικία μόλις 46 ετών. Ο Piggy ο οποίος την γλύτωσε εν έτει 1988 από καρκίνο του θυρεοειδούς αλλά δεν ήταν ξανά τόσο τυχερός και η επάρατη νόσος του στέρησε τη ζωή στο επόμενο ραντεβού τους. Ο Piggy που το’χε δει το έργο να έρχεται και ξέροντας ότι δυστυχώς δε θα αντέξει πολύ, φρόντισε να έχει έτοιμο υλικό όχι για ένα αλλά για δυο ολόκληρα άλμπουμ ώστε να αφήσει παρακαταθήκη στο υπόλοιπο συγκρότημα. Ενδιάμεσα το συγκρότημα είχε κινήσει τις διαδικασίες για την κυκλοφορία του “Katorz” όπως ονομάστηκε η δέκατη τέταρτη συνολικά κυκλοφορία τους, προερχόμενη από το Γαλλικό “Quatorze” που σημαίνει απλά 14. Το “Katorz” συνέχιζε τον ήχο του “Voivod” με ακόμα πιο «γλυκό» υλικό και με τη μπάντα να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της.
Το 2008 επιστρατεύουν ως κιθαρίστα τον Dan Mongrain, ή γνωστότερο ως Chewy, πρώην κιθαρίστα/τραγουδιστή των tech deathsters Martyr και άρρωστου Βοεβόδα. Ο Chewyπραγματικά ήταν Ο ΜΟΝΟΣ που θα μπορούσε να πάρει τη θέση του Piggy χωρίς να ανοίξει μύτη, ενώ έχοντας τη χαρά να τον δω το 2009 άμεσα μετά την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου “Infini”, διαπίστωσα και πόσο ΑΨΟΓΑ έπαιζε τα μέρη του και τι δεύτερη νιότη περνούσαν οι Voivod. Κακά τα ψέματα το “Infini” δεν ήταν το ίδιο καλό με τα δυο προηγούμενα άλμπουμ και προσωπικά είναι το λιγότερο αγαπημένο μου της δισκογραφίας (λιγότερο φάση 7.5/10, δεν πάει πιο κάτω εξάλλου) καθότι θεωρώ ότι εκμεταλλευόμενοι μεν το υλικό του Piggy, έδειχναν λίγο παγιδευμένοι σε ένα στυλ ενώ πάντα ήταν συγκρότημα που τολμούσε την αλλαγή και δεν φοβόταν τον πειραματισμό.
Το φετινό “Synchro Anarchy” είναι ένα άλμπουμ που έχει λάβει πρωτοφανή αποδοχή και έχει χαιρετηθεί με πολλή μεγάλη χαρά από τους οπαδούς τους, ενώ έχει φέρει και νέο ακροατήριο στο συγκρότημα. Θεωρώ ότι έχει φοβερά σημεία και μια ξεκάθαρη επιστροφή στην αισθητική του “Nothingface”. “Nothingface” βέβαια βγαίνει μια φορά σ’αυτή τη ζωή, ενώ και το γεγονός ότι έρχεται μετά το πολύ εντυπωσιακό “The Wake”, το κάνει να χάνει σε σύγκριση τουλάχιστον με τον προκάτοχο του. Οι Voivod παρ’όλα αυτά ακούγονται πάρα πολύ ελεύθεροι και διασκεδαστικοί σε αυτόν τον δίσκο, για τον οποίο είχα προβλέψει άμεσα μετά το “The Wake” ότι θα κινείται σε πιο μαλακό ύφος, έτσι από τώρα σας λέω ότι μην εκπλαγείτε με μελλοντική επιστροφή σε λίγο πιο κλασικά μεταλλικό δίσκο την επόμενη φορά. Σε κάθε περίπτωση τα κομμάτια του προσφέρονται για συναυλία και μπορούν άψογα να συνδυαστούν με τα παλιότερα σε μια βραδιά που πάλι σίγουρα θα περάσουμε τέλεια.
Θα ακουστεί κλισέ, αφελές, παιδιάστικο, βασικά δε με νοιάζει πως θα ακουστεί, αλλά οι Voivod ανέκαθεν ήταν πολυτέλεια για το μεταλλικό ήχο και το μεγαλείο της καριέρας τους δε μπορεί να αναλυθεί σε αφιερώματα και συζητήσεις, είναι κάτι που το βιώνεις και δεν το ακούς απλά, συνεπώς όσοι τους έχετε δει ξέρετε τι θα κάνετε ενώ όσοι όχι, δεν ξέρετε τι χάνετε. Η επιλογή είναι δική σας καθαρά αλλά όταν θα βλέπετε βιντεάκια με το τι κάνουν επί σκηνής, μην τραβάτε τα μαλλιά σας που το χάσατε.
Who’s the god?
Who’s the dog?
Για το RockOverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Photo credit: Catherine Deslauriers
Comments
