Τελευταία στιγμή αποφάσισα να ξεκινήσω αφήνοντας πίσω τα όποια αρνητικά περιέβαλλαν μια πολύ όμορφη βραδιά στο Club Academy στην Πειραιώς, καθώς κρίνω ότι η ιστορία πρέπει να γράφεται από τα πεπραγμένα και τους αληθινούς παρόντες, αυτούς τους ήρωες της καθημερινότητας που αψηφούν τις πιθανότητες και στηρίζουν εμπράκτως τις καλές, πολύ καλές, σπουδαίες κι ότι άλλο θέλετε ως θετικό μπάντες τη στιγμή που πρέπει να στηριχθούν. Συνεπώς η διαφορά γίνεται από αυτούς που ήταν μέρος της ιστορίας και όχι αυτούς που σε 4-5-10 χρόνια θα μας λένε με στόμφο ότι ήταν εκεί και θα γελάμε μαζί τους, χωρίς να προσπαθούμε να τους βγάλουμε ψεύτες, αλλά αφήνοντας τους στις ψευδαισθήσεις μεγαλείου τους να εκτίθενται περισσότερο. Μ’αυτά και τα άλλα, επιτέλους ήρθε η ώρα να δούμε στη χώρα μας τους φοβερούς Witherfall, αυτή τη μπαντάρα του ευρύτερου βαρέως ήχου που ναι μεν έχουν κατατάξει στο progressive παρακλάδι, αλλά είναι τόσα πολλά περισσότερα από αυτό που στο τέλος ο όρος τους περιορίζει. Μπάντα παιχταράδων και με πολύ προσωπικό ύφος και αποτέλεσμα, παρά τις δεδομένες επιρροές που μας θυμίζουν όμορφα πράγματα από το παρελθόν. Δεν είναι διόλου τυχαία υπερπαραγωγικοί με 4 άλμπουμ κι 1 ΕΡ σε 7 χρόνια και διόλου τυχαία δεν είναι και η ποιότητα τους.
Τη βραδιά ανοίγουν τα δικά μας παιδιά, οι πάντα τρομεροί και συγχρονισμένοι ζωντανά Desert Near The End, ο προσεχής 6ος δίσκος των οποίων, ονόματι “Tides Of Time”, κυκλοφορεί σε ένα μήνα από την Agonia Records. Θεωρώ δύσκολο να μην τους έχει πετύχει κάποιος, καθώς ευτυχώς για όλους μας, εμφανίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και πάντα δίνουν το 101% των δυνατοτήτων τους.
Από τη στιγμή που το αρχικό δίδυμο του Αλέξανδρου στα φωνητικά και του Άκη στο μπάσο (βασικά 3η κιθάρα είναι αλλά λέμε τώρα) συνάντησε τη χημεία του Ιάσωνα και του Σπύρου στις κιθάρες με θητεία στους Fallen Arise και του Στέλιου στα τύμπανα να τα σπάει, όλοι τους μοιάζουν τρομερά δεμένοι και απογειώνουν και το παλιότερο υλικό της μπάντας. Σε συνδυασμό με δείγμα από 2 νέα κομμάτια τους που δεν χαλάνε με τίποτα το γνωστό Iced Earth worship στυλ τους (ντρέπομαι να τους πω power/thrash), ενισχύεται κι εξελίσσεται συνεχώς προς το καλύτερο και η πλήρης 45λεπτη εμφάνιση τους χαρακτηρίζεται από καθαρό ήχο, δυνατά παιξίματα, παθιασμένα φωνητικά και πάντα επαγγελματική, παρά τον λιγοστό κόσμο από κάτω. Αναμένουμε το δίσκο να τους καμαρώσουμε άλλη μία φορά, πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα να αναφερθεί ζωντανά που δεν ξέρετε ήδη όλοι. Εύγε άλλη μία φορά!
Οι Witherfall εμφανίζονται με τη σειρά τους και με το μπάσιμο του “Tempest” από το 2ο άλμπουμ “Curse Of Autumn”, το πράγμα σοβαρεύει άμεσα για τα επόμενα 80’ που θα διαρκέσει η εμφάνιση συνολικά. Ο πολύ δυνατός ήχος ξέρω ότι ενόχλησε πολλούς στο τέλος, μάλλον έτυχε και έκατσα σε καλό σημείο ακριβώς στο κέντρο του χώρου όπου άκουγα τα πάντα καθαρά, o Joseph Michael στα φωνητικά απλά κάνει ΠΛΑΚΑ σε κάθε επίδοξο ή τεμέκ συνάδελφο του, ο άνθρωπος έχει καταπιεί μεγάφωνο και κάνει επίδειξη δύναμης, παρότι είναι με το κρασάκι στο χέρι και πληροφορίες έγκυρες αναφέρουν ότι το έριξε αρκετά έξω γενικά, είχε πολύ έξω καρδιά συμπεριφορά με το κοινό και οδήγησε την απόδοση των υπολοίπων στα ύψη. Ο Jake Dreyer στην κιθάρα είναι γνωστός και μη εξαιρετέος παιχταράς σε πολλούς από το πέρασμα του στους Iced Earth και σε λίγους λιγότερους από τους White Wizzard. Αποδεικνύεται το “έγκλημα” του Jon Schaffer που δεν τον εκμεταλλεύτηκε περισσότερο, καθώς συνδυάζει τις τριπλές του Schaffer με τον όγκο και τα σόλο του Jeff Loomis και τη νεοκλασική παιδεία αλλά και νοοτροπία “σόλο που θα σας ρίξουν το σαγόνι στο πάτωμα” του Yngwie Malmsteen. Αντικείμενο θαυμασμού με άψογο μαγκιόρικο στήσιμο επί σκηνής.
Οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω, με τον μπασίστα Anthony Crawford να μοιάζει αρχικά πιο διακριτική παρουσία αλλά να έχει καίρια συμμετοχή στον ήχο του, το αγόρι-λάστιχο της μπάντας Gerry Hirshfeld να αναλαμβάνει και τα πλήκτρα αλλά και τις ρυθμικές και δεύτερα φωνητικά, ενώ τα φώτα έπεσαν στον συμπατριώτη μας Chris Tsaganeas, όπου μάλιστα πήρε το λόγο σε κάποια φάση και με σπαστά Ελληνικά συγκίνησε τους θαμώνες: “Γεια σου Αθήνα, είμαι πολύ χαρούμενος που παίζω στην πατρίδα μου, σας ευχαριστούμε πολύ, ελπίζουμε να απολαύσετε την παράσταση”, με τα χειροκροτήματα να γεμίζουν τον χώρο και τον ίδιο συγκινημένο αρκετά μετά να δέχεται τις αγκαλιές των οπαδών, πολλοί από τους οποίους του είπαν “είσαι οικογένεια πλέον” κι ο ίδιος να απαντάει “ευχαριστώ” στα Ελληνικά με μεγάλο χαμόγελο. 5 παιχταράδες λοιπόν, άρα μπάντα να παίξει άσχημα με τέτοιες συνθήκες δε γίνεται. Βγάζουν από τη φαρέτρα τους μεγάλα όπλα όπως το “Moment Of Silence” και το “Ode To Despair”, ενώ το νέο “They Will Let You Down” που ανοίγει το “Sounds Of The Forgotten” συναντάει το παλιό “Portrait” που ανοίγει το ντεμπούτο “Nocturnes And Requiems” κι έχουμε ήδη ακούσει κομμάτι από όλα τους τα άλμπουμ και έχουμε ήδη ταξιδέψει στην δισκογραφία τους με το παραπάνω.
2 ακόμα νέα κομμάτια ογκόλιθοι με τα “Insidious” και “Where I Begin?” κάνουν σαφές ότι η μπάντα είναι σε τρομερά κέφια, ριφφάρες και σολάρες από πλευράς Dreyer πέφτουν κατά ριπάς, ενώ ο Michael σε κάτι στιγμές δείχνει εξωγήινος με τσιρίδες πολλά μέτρα μακριά από το μικρόφωνο και τη φωνή του ΚΑΜΠΑΝΑ να χαζεύει τον κόσμο. Το διασκέδασαν πραγματικά πολύ, τα ποτηράκια κρασί συνεχίζονταν, αλλά η δύναμη και η ακρίβεια στο παίξιμο εκεί, παρόντες αμφότερες μέχρι το τέλος. Κόμματος “Shadows” να δημιουργεί ρίγες και θύμησες με το παρελθόν αλλά και το παρόν του Joseph Michael με το στίχο “Come and give me sanctuary” και με μεγάλη έκπληξη το κομμάτι που κλείνει το ντεμπούτο τους, το “Nobody Sleeps Here…”, λίγο πριν το 11λεπτο “Vintage” κλείσει μεγαλοπρεπώς το κύριο μέρος του σετ τους. Παρότι τα φώτα ανοίγουν και ακούγεται μουσική, η επιθυμία του κόσμου τους φέρνει πίσω για άλλο ένα κομμάτι, με το εντυπωσιακό “Ceremony Of Fire” να κλείνει μια και καλή το σετ μεγαλοπρεπώς και να δείχνει ότι αυτή η μπάντα διόλου τυχαία δεν θεωρείται η καλύτερη στο χώρο της και μεγάλη ελπίδα ποιότητας για το μέλλον. Άμεσα μετά το τέλος, κατέβηκαν όλοι στο κοινό σε πολύ εγκάρδια πηγαδάκια, όπου βγάλαμε και λαβράκια άθελα μας.
Ξέρουμε όλοι που θέλετε να εστιάσουμε και δεν θα σας κρατήσουμε σε αγωνία. Πάμε λοιπόν να δούμε τι γίνεται με τους Sanctuary. O Joseph Michael αρχικά δήλωσε διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή να κάνουν κάτι νέο, “και τώρα να μου πουν, τρέχω στο στούντιο”, τόνισε ότι δουλεύουν αργά και ειδικά ο Lenny Rutledge σκαλίζει πολύ κάθε ιδέα. Έχουν ήδη 3 έτοιμα κομμάτια κι απομένουν άλλα 8, το υλικό το χαρακτήριζε πραγματικά σπουδαίο και ΠΟΛΥ βαρύ. Όταν του είπαμε “μην κάνετε άλλα 10 χρόνια και πάει 2034”, ρώτησε “πραγματικά πέρασαν 10 χρόνια;” εννοώντας την κυκλοφορία από το “The Year The Sun Died”, κι όταν το επιβεβαιώσαμε πέταξε το αμίμητο “I can’t fuckin’ believe it!”. Όλοι του δώσαμε να καταλάβει ότι τον θεωρούμε ότι καλύτερο θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του Warrel, τον οποίο μας έδειξε με τι σεβασμό τον αντιμετωπίζει, κατεβάζοντας το κεφάλι σε κάθε αναφορά και τονίζοντας πόσο σπουδαίος είναι, ενώ έδειξε ΠΛΗΡΩΣ κατατοπισμένος για τη σχέση τους με την Ελλάδα, αναφέροντας πως είπε στον Lenny ότι είναι στην Αθήνα κι ο ίδιος του είπε “καλή τύχη με τους μανιακούς”, η φήμη μας προηγείται ήδη. Ο ίδιος τόνιζε “έχουν κάνει 3 δίσκους σε 40 χρόνια κι έκανα 4 σε 7 χρόνια”.
Κοινώς συναυλιάρα που τιμήθηκε λιγότερο απ’ότι έπρεπε αλλά που θα θυμόμαστε όλοι με μεγάλη χαρά, με την ευχή αν μας ξανάρθουν να έχει συνεχιστεί η ποιότητα που μας δείχνουν, να έχει πολλούς περισσότερους παρευρισκόμενους και φυσικά να γίνει και το καλό να μας έρθει ο Joseph με τους Sanctuary, έφαγε τόσο πρίζωμα από όλους μας σε φάση “πες τους να κουνήσουν τον κώλο τους γιατί περιμένουμε πάρα πολύ” απαντώντας εκπληκτικά “θα το μεταφέρω γιατί με συμφέρει κι εμένα, είμαι ο πιο ανυπόμονος απ’όλους να γίνει ο δισκος, αλλά να ξέρετε, όταν θα βγεί είναι σπουδαίο, βαρύ και ξεχωριστό”.
Σπουδαιότατοι, βαρύτατοι κι άκρως ξεχωριστοί είναι και οι Witherfall όμως, πραγματικά μπάντα πολυτέλεια για τον μη ακραίο ήχο -κι ας είπε ο Joseph “εμείς death metal θέλαμε να παίξουμε αλλά δε μπορώ να κάνω growls- και με λαμπρό μέλλον μπροστά τους αν συνεχίσουν έτσι. Αναμένουμε την πορεία τους με ανυπομονησία, αναμένουμε τον κόσμο να αποφασίσει αν θέλει να βλέπει καλές μπάντες στο ζενίθ τους και με φθηνά εισιτήρια και αναμένουμε να μας λένε και μερικοί πόσο γαμάτοι ήταν οι Witherfall σε μερικά χρόνια, ενώ δεν έκαναν καν τη σκέψη να βρεθούν στη συναυλία. Όλα εδώ πληρώνονται, θα πέσει πολύ γέλιο.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Μαρία Μέλλιου -MyMlivestories Photography
Comments
