Ιστορικότατης σημασίας θα έλεγα ο ερχομός των Σουηδών Wolfbrigade στη χώρα μας, βλέπετε όσοι τους προλάβαμε και σαν Wolfpack (προδίδουμε ηλικία οκ αλλά τι να κάνουμε), πετύχαμε την άνοδο της φήμης τους πολύ άμεσα στους hardcore punk κύκλους. Μετά από κάποια διαδικαστικά θέματα που τους ανάγκασαν να αλλάξουν το όνομα σε Wolfbrigade για να μην σχετίζονται με μία νεοναζί συμμορία φυλακών στην Σουηδία ονόματι επίσης Wolfpack, συνέχισαν το μακρύ τους δρόμο μέσα στα χρόνια κερδίζοντας τον σεβασμό ακόμα και σε μεταλλικούς κύκλους, εξάλλου ο μέσος Σουηδικός ήχος που χαρακτηρίζει πολλές μπάντες του είδους και τις κάνει να ηχούν αρκετά crust σε σημεία, ήταν πάντα ευπρόσδεκτος και λόγω ξεχωριστής υφής, αλλά και λόγω της δεδομένης βαρύτητας. Κι όμως ενώ του χρόνου κλείνουν συνολικά 30 χρόνια σαν συγκρότημα, με παλιό και νέο όνομα, τόσα χρόνια δεν έτυχε να περάσουν από τα μέρη μας, άρα ξεκινάμε από το γεγονός ότι ο κόσμος ήρθε να τιμήσει μια μπάντα με μεγάλη ιστορία και προσφορά στον ευρύτερο ακραίο ήχο και το Κύτταρο από ηχητικής άποψης έμοιαζε το ιδανικό σημείο συνάντησης, δε μπορώ να πω ότι ήταν ούτε ένθερμη ούτε και απογοητευτική η προσέλευση του κόσμου, αλλά μπορώ να πω πως όσοι ήρθαν, πέρασαν σίγουρα πολύ όμορφα.
Ξεκίνημα με τους δικούς μας Killgrave, οι οποίοι από πάρα πολύ νωρίς και λίγο απότομα εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ανέλαβαν να αφυπνίσουν το κοινό. Athens based metal είναι η περιγραφή που δίνουν οι ίδιοι στον ήχο τους και ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε άλλωστε. Με πολύ έντονο το groove στοιχείο προφανώς και με τον συμπαθή και σε σημεία αμήχανο τραγουδιστή να έχει λάρυγγα ντεθμεταλλά το δίχως άλλο, παίζουν περίπου ένα άκρως ενεργητικό μισάωρο όπου θα πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους και θα κάνουν το κομμάτι τους ακριβώς όπως πρέπει. Σίγουρα όχι το κλασικό μέταλλο όπως το έχει ο καθένας κατά νου, οι Killgrave κατ’εμέ σε σημεία είναι μια πιο ακραία έκφραση του πως θα μπορούσαν να ηχούν οι The Haunted αν ξέφευγαν από τις συνεχείς αλλαγές του ήχου τους. Κοινώς βαρύτατοι, με πολύ ωραίο ντράμερ, χωρίς να φείδονται riffs και με το υλικό τους να ταιριάζει πολύ σε ζωντανό περιβάλλον. Θέλω να τους δω ξανά με ολοκληρωμένο υλικό το οποίο θα έχει κυκλοφορήσει επίσημα και σε συναυλία που δε θα είναι απλό support ώστε να κρίνω καλύτερα σε μεγαλύτερη διάρκεια τα προσόντα τους, η πρώτη μου συναυλιακή επαφή μαζί τους κρίνεται σε κάθε περίπτωση άκρως θετική.
Οι Wolfbrigade βγαίνουν και δείχνουν από την αρχή τι θα πει εμπειρία δεκαετιών στη σκηνή. Με ένα αβίαστο στυλ και σύμμαχο τον πάντα φοβερό ήχο στο Κύτταρο, θα παίξουν κομμάτια από κάθε δυνατή τους εποχή, είτε έπη σαν Wolfpack –καλή ώρα το “No Future” που δημιούργησε χαμούλη- είτε σε μοτίβο ανέμελης μάζωξης φίλων που κορυφώνεται με κομμάτια σαν το “Ride The Steel” ας πούμε. Τρομερή η χημεία των κιθαριστών Jocke Rydbjer/Erik Norberg, ευδιάθετος κι έτοιμος να πάρει το κοινό από το λαιμό ο τραγουδιστής Mikael Dahl, με τρομερό όγκο στο μπάσο ο Johan Erkenvåg και με απίστευτα αβίαστο παίξιμο ο ντράμερ Tommy Storback. Θα προλάβουν μέσα σε 45’ μόλις (αρκετοί τσίνησαν για τη διάρκεια του σετ) να ζεστάνουν το κοινό, να δημιουργήσουν πολλά crowdsurfs και να κάνουν τον κόσμο να περάσει υπέροχα, ενώ και οι ίδιοι τόνισαν ότι δεν περίμεναν τέτοια υποδοχή για βράδυ Κυριακής και με τον κόσμο να δουλεύει την επόμενη μέρα. Μεταξύ μας, μάλλον ήταν υπερβολικοί καθώς το κοινό δεν πολυξέφυγε, αλλά σημασία έχει ότι το χάρηκαν με το παραπάνω όπως κι ο κόσμος, κι αυτό μετράει στο τέλος. Η συναυλία στις 23:20 ήταν τελέ, άρα και νωρίς όλοι σπίτια τους. Εύχομαι κι ελπίζω να μην ήταν η μοναδική τους εμφάνιση και να υπάρξει επανάληψη με λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια σετ.
Tak som fan Wolfbrigade!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Ευχαριστούμε θερμά τη Δέσποινα Σταματάκη για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.
https://www.facebook.com/DespinaStamatakiPhotography
Comments
