Οι Βρετανοί θρύλοι του heavy metal επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ, “Firepower”, το οποίο αποτελεί τον διάδοχο του πολύ καλού “Redeemer Of Souls” και έρχεται τέσσερα χρόνια μετά τον προκάτοχό του. Όπως καταλαβαίνετε, είναι μεγάλη τιμή για το Rock Overdose και φυσικά για τον γράφοντα τον ίδιο, που η εταιρεία των Judas Priest μας έστειλε το άλμπουμ για αυτή την προακρόαση.
Για πάμε λοιπόν με το ομώνυμο κομμάτι το οποίο βάζει φωτιά στα αυτιά μας ήδη από το ξεκίνημα! Mid-tempo κομμάτι με κάποια σημεία λίγο πιο γρήγορα, παρόλα αυτά είναι εξαιρετικά πιασάρικο και…Metal, ενώ το ρεφραίν σου βάζει φωτιά όταν ο Halford φωνάζει “Firepower”!
Δεύτερο κομμάτι είναι το “Lightning Strike”, γνωστό σε όλους μας καθώς έχει ήδη κυκλοφορήσει εδώ και αρκετές μέρες, οπότε δεν χρειάζεται να πω πόσο κομμάταρος είναι.
Η συνέχεια γίνεται με το groove-ατο “Evil Never Dies”, το οποίο μοιάζει με το “Firepower”, αφού στο ρεφραίν τα πράγματα γίνονται «ζόρικα», επιθετικά και evil! Είμαι σίγουρος ότι θα σας κολλήσει στο κεφάλι! Επίσης, κάπου στη μέση του κομματιού υπάρχει ένα break, όπου οι καθαρές κιθάρες και τα στοιχειωτικά φωνητικά του Halford αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, σημείο που θυμίζει αρκετά Metallica, ενώ αμέσως μετά μπαίνει μια έξαλλη σολάρα πάνω στο aggressive riff του ρεφραίν, ενώ στο τελείωμα δεν λείπει η τσιρίδα του Halford που περιμένουμε.
Το “Never The Heroes” είναι ένα κλασικό και αργό κομμάτι, με την hard rock-ίλα να βρωμάει από μακριά από την αρχή ως το τέλος. Κομμάτι που προορίζεται για χιτάκι.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο μάλλον αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Το εξαιρετικά «κακό», σατανικό, σκοτεινό, επιθετικό, κατάλληλο για headbanging και για σπρωξίδι “Necromancer”. Ήδη από την αρχή μπαίνεις στο κλίμα του κομματιού και ξεκινάς το ασταμάτητο χτύπημα της κεφαλής (της δικής σου και των διπλανών!). Τρομερή κομματάρα, με ένα τρομερά τρομερό (!!) riff αμέσως μετά το πρώτο ρεφραίν (το ίδιο υπάρχει και στο τέλος του κομματιού), ενώ δεν χρειάζεται να πω τίποτα για την σολάρα.
Το κομμάτι με το πιο βαρύ riff σε αυτό το άλμπουμ το έχει το “Children of the Sun”, αργό και βασανιστικό. Heavy Metal μεγατόνων! Και φυσικά στο ανατριχιαστικό σημείο στη μέση του κομματιού, όπου υπάρχει η παύση και οι κιθάρες γυρνούν στο καθαρό, ο Halford μας προσφέρει μια ανατριχιαστική ερμηνεία, πριν ξεκινήσει το σόλο.
Η στιγμή που με έκανε να δακρύσω, άνευ λόγου και αιτίας, ήταν το “Guardians”. Μια μονόλεπτη εισαγωγή πιάνου, με την κιθάρα να ξεπηδάει σιγά σιγά προς τα έξω, ώστε να αποτελέσει το κομμάτι μια τρομερά υπέροχη εισαγωγή για το “Rising From Ruins”. Ανατριχιάζω και μόνο που σκέφτομαι την κιθάρα να τσιρίζει και τα τύμπανα να μπαίνουν με ένα ρυθμικό κρεσέντο.
Κάπως έτσι μπαίνει το “Rising From Ruins” με ένα εξαιρετικό σόλο στην εισαγωγή. Με το που μπει η φωνή, οι εντάσεις πέφτουν και το κομμάτι γίνεται μια δυναμική «μπαλάντα», με τα απαραίτητα ξεσπάσματα των κιθάρων εκεί που αρμόζει και με ένα ρεφραίν που σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο! Μακάρι να το ακούσουμε live. Τα ρυθμικά «ωωω» στο 3.50 θα καυλώσουν πολύ κόσμο.
To “Flame Thrower” αν και δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό, καθώς μοιάζει με τα προηγούμενα, δεν είναι καθόλου άσχημο κομμάτι αφού ακούγεται ευχάριστα και συνεχίζει να σε κρατάει σε εγρήγορση. Από την άλλη, το “Spectre” κερδίζει το ενδιαφέρον χάρη στο αργό και «βαρύ» riff του και το ψιλο-Megadeth σημείο λίγο μετά το δεύτερο λεπτό.
Οι ταχύτητες ανεβαίνουν με το “Traitors Gate” το οποίο έχει (και αυτό), ένα πάρα πολύ καλό και επιθετικό ρεφραίν και για τον γράφοντα έχει ίσως την πιο ενδιαφέρουσα φωνητική μελωδία στα κουπλέ, ενώ το riff που την συνοδεύει είναι από τα αγαπημένα μου του άλμπουμ.
Το “No Surrender” είναι ίσως το πιο κλασικό hard rock/heavy κομμάτι του άλμπουμ. Είναι από εκείνα τα κομμάτια που θέλεις και τον ανεμιστήρα σου στο σόλο, ώστε να ανεμίζει το μαλλί. Πολύ πιασάρικο και πολύ ωραίο κομμάτι.
Αισίως φτάσαμε στο προ-τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το αρκετά περίεργο και ενδιαφέρον “Lone Wolf”. Περίεργο γιατί το riff και όλο το κομμάτι θυμίζουν λίγο Stoner, με πολλές πινελιές Sabbath βεβαίως βεβαίως. Αυτό δεν το κάνει κακό κομμάτι, αντιθέτως, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι!
Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με την πανέμορφη μπαλάντα με τίτλο “Sea of Red”. Ένας εξαιρετικός τρόπος για να κλείσει ένα πολύ σπουδαίο άλμπουμ, με τον Halford να είναι ανατριχιαστικός ακόμη μια φορά.
Συνοψίζοντας, το νέο άλμπουμ των Judas Priest με τίτλο “Firepower” είναι ένας πολύ καλός δίσκος, άξιος του ονόματος της μπάντας, με παραγωγάρα (δεν είναι τυχαίοι οι Tom Allom και Andy Sneap), με πολύ καλές συνθέσεις και ενορχηστρώσεις. Μεγάλο πλεονέκτημα των κομματιών είναι τα ρεφραίν που σου μένουν στο κεφάλι και τα πολύ προσεγμένα σόλο. Ο Halford δε είναι κορυφαίος, κάτι που από την μια με προβληματίζει καθώς έχω δει κάποιες πρόσφατες εμφανίσεις του και δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση, από την άλλη δεν με απασχολεί και πολύ. Να σημειώσουμε, βεβαίως, ότι το άλμπουμ έχει ακουστεί μόνο 2 φορές, καθώς πρόκειται για αποκλειστική προακρόαση και δεν έχουμε την δυνατότητα να το ακούσουμε παραπάνω, παρόλα αυτά πιστεύω ότι όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα.
Για το Rock Overdose,
Κωνσταντίνος Σωτηρέλης
Comments
