Ποτέ στη ζωή μου δεν περίμενα ότι σε μία λεγόμενη τσαγκαροδευτέρα, η οποία μάλιστα συνοδεύτηκε και με ρεπό από τη δουλειά, θα είχα μία τέτοια ωραία ανάμνηση η οποία είναι πλέον βέβαιο ότι θα με συνοδεύει για πάντα. Εδώ και καιρό από τη στιγμή που ανακοινώθηκε, η δεύτερη εμφάνιση των Alcest στη χώρα μας είχε σημαδευτεί στο ημερολόγιο και στο μυαλό μου, και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να περάσουν γρήγορα οι μέρες για να έρθει επιτέλους η στιγμή της εμφάνισης τους. Συνοδευόμενοι από ακόμα ένα εκπληκτικό άλμπουμ (''Kodama''), το πέμπτο στη σειρά που δεν έχει ακόμα συμπληρώσει έξι μήνες κυκλοφορίας, η προσμονή που δημιουργήθηκε ήταν ακόμα μεγαλύτεροι. Είμαι από τους πολύ τυχερούς που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την πρώτη τους εμφάνιση, στις 3 Οκτωβρίου του 2010, μαζί με τους Triptykon και Anaal Nathrakh. Τότε βρισκόντουσαν μόλις στον δεύτερο δίσκο τους,''Écailles de lune'' και δεν είχαν ιδιαίτερη συναυλιακή εμπειρία, μάλιστα ο ηγέτης/τραγουδιστής/κιθαρίστας Neige σε πρόσφατη συνέντευξη του (για την οποία μας ευχαρίστησε επί προσωπικού κι εμείς τον ευχαριστούμε δημοσίως επ'αυτού) τόνισε ότι θέλει να ξεχάσει εκείνη τη συναυλία, καθώς δεν είχαν εμπειρία πάνω στον τομέα. Ασχέτως αυτού, ήταν πολύ καλοί. Τους πέτυχα και 2 χρόνια αργότερα σε φεστιβάλ του εξωτερικού, έχοντας βγάλει το ''Les voyages de l'ame'', αυτή η εμφάνιση όμως ήταν πράγματι αυτό που λέμε ''τρίτη και καλύτερη''. Ήταν και στο Fuzz Club η συναυλία, 10' από το σπίτι, τι άλλο ήθελα;
Τη συναυλία άνοιξαν ακριβώς στις 9 οι Amniac, ένα φοβερό και τρομερό post metal συγκρότημα το οποίο για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν είχα ακουστά. Ντροπή μου, καθώς μιλάμε για τέσσερις τύπους οι οποίοι για λίγο παραπάνω από μισή ώρα που παίξανε, τα δώσανε όλα και κέρδισαν το κοινό. Φοβερή επιλογή από τους διοργανωτές, το σωστό να λέγεται. Φανταστείτε ένα κράμα Isis/Cult Of Luna να βγαίνει από τα ηχεία, κατά συνέπεια σίγουρα θα προσκυνάνε και Neurosis, αλλά τους βγαίνει περισσότερο η έκφραση των δύο πρώτων που ανέφερα. Βαρύς ήχος, χωρίς πολλά φρού-φρού κι αρώματα, πεντακάθαρος σαν κρύσταλλο (μπράβο στον ηχολήπτη) και με τον τραγουδιστή να έχει ένα καταπληκτικό λαρύγγι, κάτι μεταξύ Aaron Turner και Klas Rydberg/Johannes Persson, το κουαρτέτο παρουσίασε ένα συμπαγές σύνολο το οποίο σε κάθε περίπτωση, όπου το πετύχετε, βιώστε το. Άψογοι σε όλα, με τον ντράμερ να βαράει τόσο δυνατά που εγώ που ήμουν στη μέση περίπου του Fuzz να δέχομαι τις δονήσεις στο στήθος και να μου κουνιέται το μπλουζάκι λες κι έχει αέρα μέσα στο χώρο, το σχολιάσαμε και με τους γύρω αυτό το γεγονός και όλοι κουνούσαν τα κεφάλια τους με νόημα στυλ ''αυτοί είναι πολύ καλοί''. Αν δεν απατώμαι παίξανε τέσσερα κομμάτια, με το δεύτερο να έχει λίγη περισσότερη μελωδία μέσα του, καθ'όλα ευπρόσδεκτη, το τρίτο να έχει ένα όμορφο πέρασμα μπάσου που μου έκανε μία ψιλή από Tool πριν ξαναμπεί το ριφφ, ενώ το τελευταίο κομμάτι μάλλον ήταν και το καλύτερο. Δηλώνω οπαδός των παιδιών, έτσι και ξαναδώ ότι παίζουν, είμαι ήδη εκεί, ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!
Oι Alcest βγαίνουν ακριβώς στις 10 με το ομότιτλο κομμάτι από το ''Kodama'', δεν υπήρχε αμφιβολία μετά τους Amniac ότι κι εδώ ο ήχος θα ήταν εκπληκτικός, όπως και ήταν πράγματι. Το ηχόχρωμα των Alcest ονομάστηκε shoegaze στην πορεία, αυτό που ήταν πλέον χαρακτηριστικό ήταν η επιρροή τους, καθώς ήταν ο λόγος που πολλοί επιχείρησαν να παίξουν έτσι, και μάλιστα αρκετοί με σχετική επιτυχία κι έμπνευση. Ο Neige (κατά κόσμον Stéphane Paut) από τα πρώτα δευτερόλεπτα δείχνει την κλάση του και την ιδιαίτερη αισθητική που έχει σαν καλλιτέχνης. Επίσης ευδιάκριτο είναι και το φοβερό του χαμόγελο, πιστεύω ότι αν δεν ήταν τόσο συνεσταλμένος και ντροπαλός, θα δάκρυζε από τη χαρά του με την ανταπόκριση του κόσμου. Κόσμος που μπορεί να μην ξεπερνούσε τα 350-400 άτομα (ντροπή!) αλλά παλλόταν στον ρυθμό των Γάλλων σε κάθε νότα και δημιουργήθηκε μία πολύ όμορφη σχέση μεταξύ κοινού και συγκροτήματος κατά τη μιάμιση ώρα που διήρκησε η συναυλία. Σύντροφοί του Neige ο πάντοτε πιστός Winterhalter στα τύμπανα (κανονικό όνομα Jean Deflandre), ο οποίος σε όλη τη συναυλία και παρά την ιδιαίτερη φύση του ήχου τους, δεν άφησε τίποτα αχτύπητο, μάλιστα προσέφερε μία από τις κορυφαίες αποδόσεις που έχουν δει τα μάτια μου, ένας δίποδος κινούμενος ρυθμός από μόνος του, εκπληκτικό το πως σπάει τον καρπό στο δεξί του χέρι, ενώ τα πόδια του πυροβολούσαν όπου έπρεπε για να κόψουν τις αμφιβολίες του κατά πόσο ''αντρίκεια'' μπάντα είναι οι Alcest.
Στις επάλξεις και ο έτερος κιθαρίστας Zero (ή αλλιώς Pierre Corson) και ο μπασίστας Indria Saray, να συνοδεύουν το βασικό πυρήνα με το αλάνθαστο παίξιμο τους. Συνέχεια με άλλο ένα κομμάτι του ''Kodama'', το ''Je suis d'ailleurs'', στο οποίο έχουμε και τα πρώτα black ξεσπάσματα του Neige, φοβερός ο τρόπος με τον οποίο στεκόταν πλάι στο μικρόφωνο και στην κατάλληλη απόσταση για να αντηχούν τα σκληρά του φωνητικά και να γεμίζουν τον χώρο. Το συγκρότημα με την πάροδο κάθε λεπτού προσφέρει ποίηση επί σκηνής, γραμμένη σε χρυσές σελίδες βιβλίου υψηλής λογοτεχνικής αξίας, σκληρόδετο και άκρως κατανοητό χωρίς αλληγορίες. Είναι επίσημο πλέον ότι οι Alcest έχουν μετατραπεί σε συναυλιακό τέρας, το οποίο ελάχιστη ως καμία απολύτως σχέση έχει με την εμφάνιση του 2010, όσοι τους είχαμε δει και τότε κρατιόμασταν να μην ξεχειλωθεί το μάγουλο μας από το χαμόγελο. Το δίδυμο των ''Écailles de lune'' (το 2ο μέρος του μόνο δυστυχώς) και ''Autre Temps'' είναι κάτι που περιμέναμε με ανυπομονησία, οι παλιοί Alcest συναντήσανε τους Alcest του σήμερα και είναι χάρμα ιδέσθαι. Δυστυχώς οι λέξεις είναι λίγες να περιγράψουν αυτή τη ζεστασιά του ήχου τους, ο οποίος πλέον και συναυλιακά εκφράζεται σε όλη του την ολότητα και μεγαλείο. Δύο ακόμα νέα κομμάτια του ''Kodama'' και τα τελευταία που παίχτηκαν από το δίσκο, τα ''Oiseux de proie'' και ''Eclosion'', πιστοποιούν την αξία του τελευταίου τους πονήματος, για το οποίο το μόνο που μένει να πούμε είναι ότι έστω έξι μήνες μετά, ακούστε το ΤΩΡΑ!
Το συγκλονιστικό ομότιτλο κομμάτι του ''Les voyages de l'ame'' είναι ευπρόσδεκτο στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, ενώ η μεγάλη έκπληξη έρχεται με ''ένα κομμάτι για τη θάλασσα'' όπως είπε ο Neige, το συναισθηματικότατο ''Sur l'ocean couleur de fer'', το οποίο σε κάνει να νιώθεις ότι σε έχει πάρει η θάλασσα και σε πηγαίνει όπου θέλει εκείνη και όλα δίπλα σου κυλάνε αρμονικά και γαλήνια. Μαγική στιγμή, η ηρεμία πριν την κορύφωση που έρχεται στο τέλος με τα ''La ou naissent le couleurs nouvelles'', με το αρχικό βαρύ ριφφ να δίνει τη θέση του στα αιθέρια φωνητικά του Neige προτού ξεσπάσει ουρλιάζοντας και γεμίζοντας το χώρο με χρώμα, και του μοναδικού εκπροσώπου του προηγούμενου δίσκου ''Shelter'', το μεγαλύτερο και τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, το επικό ''Delivrance''. Το κοινό αφημένο πλήρως εξ'αρχής, βίωσε τη συναυλία αυτή ως κάτι πολύ δυνατό και βαθύ μέσα του, δεν είναι η συναυλία στην οποία θα πας να χτυπηθείς ασύστολα (όχι ότι δεν είχαμε και headbanging ειδικά εκεί που ο Winterhalter έσπαγε τα πάντα), αλλά κάτι μοναδικό που κρατάς για πάντα ως ανάμνηση που σε οδηγεί σε όμορφες σκέψεις. Μακράν η πιο ζεστή και ιδιαίτερη εμφάνιση συγκροτήματος εδώ και πάρα μα πάρα πολύ καιρό στη χώρα μας, ο Neige χαρούμενος περισσότερο μάλλον απ'όσο ήθελε να φανεί, τόνισε (και μάλλον τρόπον τινά υποσχέθηκε) ότι πρέπει να ξανάρθουν, ενώ ήταν μετά φιλικότατος με όλους που ήθελαν μία φωτογραφία ή κάτι να του πουν από κοντά. ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ με κεφαλαία γράμματα, οδηγεί τους Alcest σε επερχόμενα μεγαλεία τα οποία είχαμε προβλέψει από το ξεκίνημα τους. Μοναδικό μείον η απουσία περισσότερο κόσμο. Οι συγκεκριμένοι διοργανωτές μας χάρισαν επί χρόνια μερικές από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε δει, στηρίξτε τους για να δούμε ακόμα περισσότερα, αρχομένης από τους Toundra στις 27 Απριλίου. Vive la France, vive l'amour, vive la musique, vive l'Alcest!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
