Την προηγούμενη φορά που οι Crippled Black Phoenix βρέθηκαν στην Αθήνα, είχαν κάνει μια απίστευτη εμφάνιση, από εκείνες που μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη σου και δύσκολα επαναλαμβάνονται, αλλά πάντα μπορείς να προσδοκάς. Δυστυχώς, οι όποιες προσδοκίες μας για κάτι ανάλογο, παρέμειναν ανεκπλήρωτες, κυρίως λόγω των εσωτερικών προβλημάτων στις τάξεις του συγκροτήματος. Όπως μας εξομολογήθηκαν οι ίδιοι, δύο από τα μέλη τους, προτίμησαν να μην εμφανιστούν ποτέ στις πρόβες για την τρέχουσα περιοδεία, αφήνοντας τους υπόλοιπους στα κρύα του λουτρού. Προς τιμήν τους, πεισματάρηδες ως είναι, κατάφεραν να εξασφαλίσουν αντικαταστάτες της τελευταίες στιγμής -με ελάχιστες εώς καθόλου ώρες πρόβας με την υπόλοιπη μπάντα- και να μην ακυρώσουν τις συναυλίες. Μια κίνηση υψηλού ρίσκου, που όπως αποδείχθηκε τους βρήκε κερδισμένους σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι απόλυτα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, μιας και πρώτοι στη σκηνή του Gagarin εμφανίστηκαν οι Afformance. Οι ζωντανές εμφανίσεις των αθηναίων post rockers δεν είναι ιδιαίτερα συχνές, επομένως το κίνητρο να βρεθούμε εκεί από νωρίς ήταν υψηλό. Είναι σύνηθες για αρκετά συγκροτήματα ορχηστρικού χαρακτήρα να αντιμετωπίζουν πρόβλημα “σύνδεσης” με το κοινό, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται στην δυσχερή θέση να μην παίζουν μπροστά στον κόσμο τους, οι Afformance όμως, έχουν τον τρόπο να ξεπερνούν τον συγκεκριμένο σκόπελο αναίμακτα. Άλλωστε αν για κάτι φημίζονται σε αυτά τα σχεδόν δέκα χρόνια ύπαρξης τους είναι η ποιότητα των ζωντανών τους εμφανίσεων. Με άψογες εναλλαγές θεμάτων και εντάσεων και μια παραπάνω έμφαση στην πιο heavy πλευρα του post rock, κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας αμείωτο καθόλη τη διάρκεια της σύντομης εμφάνισης τους και να αποσπάσουν το ειλικρινές χειροκρότημα με το τέλος του σετ τους.
Προβολέας ξανά στους Crippled Black Phoenix, οι οποίοι ξεκίνησαν με την safe επιλογή του “Rise Up And Fight”, το οποίο ακολούθως “ντούμπλαραν” έξυπνα με επιλογές από τις δύο τελευταίες τους κυκλοφορίες. Ο τραγουδιστής τους Daniel Änghede, στο ντεμπούτο του επί αθηναικού εδάφους, μου άφησε θετική εντύπωση ήδη από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης τους, παραδίδοντας μεστές ερμηνείες και δείχνοντας πλέον πλήρως αφομοιωμένος από το σύνολο. Joe Volk δεν είναι, αλλά αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ιδανική επιλογή για το ύφος των Phoenix και φαντάζει ένας τραγουδιστής με τον οποίον μπορούν να πορευθούν αρμονικά για τα επόμενα αρκετά χρόνια. Πέραν τούτου, ο άνθρωπος συνεισφέρει όχι μόνο κιθαριστικά, αλλά λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών της συγκεκριμένης εμφάνισης, ανέλαβε το ρόλο του μπασίστα για κάμποσα κομμάτια, βγαίνοντας ασπροπρόσωπος. Άξιοι συγχαρητηρίων και οι δύο μουσικοί που ανέλαβαν να καλύψουν τα κενά των Karl Demata & Christian Heilman, σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, χωρίς να υποπέσουν σε κάποιο χτυπητό λάθος.
Για τη συνέχεια το συγκρότημα αποφάσισε -ορθά όπως φάνηκε- να μη δώσει περαιτέρω έμφαση στο πρόσφατο “White Light Generator”, αλλά να επικεντρωθει σε κομμάτια από τις παλαιότερες δουλειές του. Έτσι είχαμε την τύχη να απολαύσουμε μοναδικές στιγμές όπως το “Of A Lifetime” των Journey, με τα φώτα να πέφτουν δικαίως πάνω στην Daisy Chapman, της οποίας η φωνητική ερμηνεία στάθηκε αψεγάδιαστη, το πάντα ευπρόσδεκτο “444” ή το συγκλονιστικό “We Forgotten Who We Are”, το οποίο έδωσε πάσα “πάρ'το-βάλ'το” στο αιώνιο highlight των εμφανίσεων τους, το “Burnt Reynolds”, ένα κομμάτι απαύγμασμα σπάνιας έμπνευσης, που όσες φορές και να παιχτεί, είναι καταδικασμένο να ανατριχιάζει και να πλημμυρίζει με ιαχές διαρκείας το εκάστοτε venue.
Το encore, που ακολούθησε, μπορεί να υπήρξε σύντομο -μόλις ένα κομμάτι- και μάλλον παράταιρο για το ύφος το συγκροτήματος (διασκεύασαν το “Let The Day Begin” των Samhain), αλλά προσωπικά το βρήκα εύστοχο και διασκεδαστικότατο. Η πραγματική τροχοπέδη της εμφάνισης τους, υπήρξε η μειωμένη διάρκεια και ο αδύναμος ήχος, με τα φωνητικά να στέκονται αρκετά μπροστά από τα υπόλοιπα όργανα. Ίσως να επρόκειτο για ένα θεμιτό damage control από την πλευρά τους, προκειμένου να καλύψουν ενδεχόμενες εκτελεστικές αδυναμίες των νεοφερμένων, ίσως και όχι. Το ότι δεν είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα πλήρες σετ, οφείλεται απόλυτα δικαιολογημένα στις απουσίες των βασικών μελών και σε καμία περίπτωση δε μπορούν να ελεγχθούν για “αρπαχτή”. Απλά, οι ίδιοι είχαν ανεβάσει τον πήχη ψηλά και τούτη τη φορά έπρεπε αναγκαστικά να χαμηλώσει.
Ας είναι.
Στο κάτω κάτω, ξέρετε πολλούς μουσικούς να παίζουν “λειψά” σετ σχεδόν δύο ωρών;
Setlist:
Rise Up Αnd Fight
Black Light Generator
Jonestown Martin
NO!
Born In A Hurricane
Song For The Loved
Of Α Lifetime
Fantastic Justice
Troublemaker
444
We Forgotten Who We Are
Burnt Reynolds
Encore:
Let The Day Begin
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Comments
