Ποιος καλύτερος τρόπος να υποδεχτεί κανείς σιγά σιγά τον χειμώνα, αν όχι με λίγο black metal από τη Νορβηγία; Το καλοκαιράκι τελείωσε και μας βρήκε ένας Σεπτέμβριος γεμάτος συναυλίες, από τις οποίες ανάμεσα στις πιο αναμενόμενες, ήταν αυτές των Dimmu Borgir σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν από την τελευταία επίσκεψη των Νορβηγών στη χώρα μας, πολλές οι αλλαγές τόσο δισκογραφικά όσο και στο line up της μπάντας, και με μια πρόσφατη κυκλοφορία στο ιστορικό τους, οι Dimmu Borgir επέστρεψαν με πρώτη στάση τη Θεσσαλονίκη.
Μαζί τους, οι νεοσύστατοι dark metalles από την Αθήνα, Gentihaa. Τα παιδιά έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το ντεμπούτο δίσκο τους “Reverse Entropy” ακριβώς μια ημέρα πριν, ανέλαβαν να «ζεστάνουν» το κοινό της Θεσσαλονίκης, που ήδη μεγάλωνε σταθερά, από την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες. Οι πόρτες, άνοιξαν, 20 λεπτά πριν την ώρα που είχε ανακοινωθεί, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα στο οποίο θα επανέλθω αργότερα. Στο πρώτο τους live show ever και χωρίς πολλά πολλά, οι Gentihaa κατάφεραν με τον καλύτερο δυνατο τρόπο να ανοίξουν τη βραδιά. Από σκηνική παρουσία και αισθητική, μέχρι το τεχνικό και μουσικό κομμάτι, η μπάντα ήταν απλά άψογη. Για το δίσκο τα είχαμε ξαναπεί και στην κριτική (Διαβάστε εδώ: https://rockoverdose.gr/portfolio-view/gentihaa-reverse-entropy/), ωστόσο αξίζει να αναφέρω για άλλη μια φορά το ότι πρόκειται για μια εξαιρετική κυκλοφορία, που κάθε λάτρης του ακραίου ήχου θα πρέπει να προμηθευτεί. O όμορφος τρόπος με τον οποίο το σχήμα “μπερδεύει” πολλά είδη, κάνει το αποτέλεσμα να ξεχωρίζει. Επτά κομμάτια από το “Reverse Entropy” συνέταξαν ένα χορταστικό set, με τους Gentihaa να είναι σε φοβερή φόρμα και η ανταπόκριση του κοινού αρκετά θερμή. Πολύ δυνατό performance από όλα τα μέλη της μπάντας. Συγκεκριμένα, είχαμε τον Valgran, μαζί με Ros Dracul στις κιθάρες, Merenhor στα drums, Beheaal στο μπάσο και André Boutos στη φωνή, να σπέρνει τόσο στα cleans όσο και στα harsh του. Εμφανής η χημεία μεταξύ τους και συνεχώς διαδραστικοί με τον κόσμο, οι Gentihaa αποτέλεσαν χωρίς αμφιβολία την καταλληλότερη επιλογή για special guest/opening act των Dimmu Borgir, όπως αποδείχθηκε.
Setlist:
“Serum”
“Metamorphosis”
“Vision”
“Empathy”
“Alpha”
“Mastery”
“Beyond”
Κάπου γύρω στις 21:00 και κάτι, και αφού οι Gentihaa είχαν μόλις αποχωρήσει από τη σκηνή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι, όντως, κάτι πάει εντελώς στραβά με το πρόγραμμα της βραδιάς. Ωστόσο, έχουμε μέχρι τις 22:00, σκεφτόμουν, που θα βγούνε οι Borgir. Στην τελική έχοντας ξαναδεί τη μπάντα στο παρελθόν, σκέφτηκα πως η παραγωγή θα χρειαζόταν λίγο παραπάνω χρόνο να στήσει σκηνικά Borgir-ιακού επιπέδου, ή τελος πάντων, ότι μπορεί το venue να σηκώσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη –και όχι μόνο δική μου- ελάχιστα λεπτά μετά τις 21:30 τα φώτα έσβησαν, το intro του “The Unveiling” είχε ήδη αρχίσει να ηχεί και οι Dimmu Borgir ήταν επί σκηνής. Μετά το πρώτο σοκ και αφήνοντας την μπύρα που μόλις είχα πάρει (αμάν, βρε παιδιά) για να πάω μπροστά, άρχισα να συνειδητοποιώ το χαμό που γίνεται. O Shagrath επιβλητικός όπως πάντα και προσέχοντας το μαλλί του λίγο παραπάνω απ’ ότι ίσως θα έπρεπε, καλωσόρισε το ελληνικό κοινό, και με μία μικρή εισαγωγή για το νέο δίσκο “Eonian”, περάσαμε το main hit του δίσκου αν θέλετε, “Interdimensional Summit”. Από τα προσωπικά αγαπημένα μου κομμάτια, το “The Chosen Legacy” που πήρε σκυτάλη έκανε πολλά κεφάλια να φύγουν απ’ τη θέση τους , με το κοινό να γίνεται μια γροθιά με τη μπάντα φωνάζοντας δυνατά το χαρακτηριστικό “In Sorte Diaboli”. Σκηνικά, δεν ήταν και το production που θέλαμε, αλλά το production που μας αξίζει. Παρ’ όλα αυτά, οι Dimmu Borgir είναι μια μπάντα στην οποία κάθε μέλος ξεχωριστά και όλοι μαζί μαγνητίζουν τα βλέμματα, οπότε κανέναν πρόβλημα με αυτό. Ηταν 100% καθηλωτικοί και επαγγελματίες. Silenoz και Galder στις κιθάρες ήταν αψογοι και κοπανιόντουσαν ασταμάτητα, το τρολ της παρέας, κατά κόσμο Gerlioz μας μάγεψε με τις μελωδίες στα πλήκτρα, ο Daray στα drums μας τρύπησε με τις διπεταλιές του, ενώ ο πιο νέος στην κλίκα Victor Brandt στο μπάσο (ναι, έχουν ψυχή και αυτοί!) έδινε παλμό. Εντάξει, τα παπούτσια του Vortex δύσκολα καλύπτονται, αλλά οκ. Ο Shagrath από την άλλη, ήταν αρκετά ήρεμος αλλά στα φωνητικά του καθήκοντα, λες και ακούς το δίσκο. Γενικά όπως μάλλον έχετε καταλάβει διαβάζοντας, αρνητικό πράγμα όσον αφορά την απόδοση και το performance της μπάντας, δεν υπάρχει περίπτωση να πω. Επειδή όμως έχουμε και απ’ αυτά, μα καλά, ούτε 70 λεπτά ρε παιδιά; Hva faen δηλαδή! Live με το ζόρι λίγο παραπάνω από μια ώρα, η διάρκεια ήταν κάτι που απογοήτευσε αν όχι όλους τους παρευρισκόμενους, την πλειοψηφία σίγουρα. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς, ότι επειδή άρχισαν νωρίτερα από το προβλεπόμενο, αρκετοί μπορεί και να έχασαν μέρος του show, είναι απλά στενάχωρο και σηκώνει πολλά φρύδια. Εν τέλει μάθαμε ότι έγινε λάθος και είχαν ανακοινωθεί οι ώρες εμφάνισης της Αθήνας την επόμενη, αλλά το κακό δυστυχώς είχε συμβεί. Πίσω στο θέμα μας, οι Borgir μπορεί να ήταν τζάμι στη σκηνή, αλλά 11 κομμάτια set, για μια μπαντα με 20+ χρόνια πορεία; Απορίας άξιο. Ναι, υπήρχαν οι κλασσικές κομματάρες που έκαναν χαμό, και φυσικά αναφέρομαι στα “Gateways”, “Dimmu Borgir” και “Puritania”, αλλά στεναχωρήθηκα που το μόνο “παλιο” που ακούστηκε ήταν το τελευταίο και το “Mourning Palace” με το οποίο μας αποχαιρέτησαν. Από τις καλύτερες στιγμές του live η κομματάρα “Progenies…” με το οποίο κάνανε encore, καθώς και η αναφορά και αφιέρωση σε Σάκη Τόλη και Rotting Christ. Ό,τι καλύτερο.
Setlist:
“The Unveiling”
“Interdimensional Summit”
“The Chosen Legacy”
“The Serpentine Offering”
“Gateways”
“Dimmu Borgir”
“Puritania”
“Aetheric”
“Council of Wolves and Snakes”
“Progenies f the Great Apocalypse”
“Mourning Palace”
Επειδή με παίρνει το παράπονο και για να συνοψίσουμε, γενικότερα το live της Τρίτης άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στην πλειοψηφία των οπαδών. Από τη μία, μια μπάντα της κλάσης των Dimmu Borgir που έκανε αυτό που ξέρει και κάνει χρόνια τώρα, δηλαδή ένα φανταστικό show με υψηλή απόδοση, από την άλλη η μικρή διάρκεια στο set και το μπέρδεμα με τη διοργάνωση που επιδείνωσε την κατάσταση και κάπου ενδιάμεσα να κρατάει τις ισορροπίες η εξαιρετική εμφάνιση των Gentihaa σαν support. Ελπίζω στην Αθήνα τουλάχιστον τα πράγματα να ήταν κάπως καλύτερα. Καλά να είναι τα παιδιά από τη Νορβηγία και να μην κάνουν άλλα δεκαέξι χρόνια να ξανάρθουν, ωστόσο αν θέλετε να βιώσετε την υπερπαραγωγή που εστί ένα live των Dimmu, καλύτερα να τους δείτε κάπου έξω και σίγουρα κάπου που θα παίξουν περισσότερο.
Για το RockOverdose,
Σοφία Ντούσκα
Φωτογραφίες: Γιάννης Αντωνίου
Comments
