"Save my soul
See the hands of time
My guide
Rise and just make me strong!"
Too far horizons i'll follow your dreams . . . και οι Rhapsody βρίσκονται ήδη στην σκηνή, έχοντας προηγηθεί το εισαγωγικό "Vis Divina", με το "Rising From Tragic Flames" και με ήχο κρύσταλλο! Έχω ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα τέτοιο ήχο σε συναυλία.
Το κοινό κοιτάει αποσβολωμένο και παραδίνεται στους, κατά τα 3/5, Ιταλούς καθώς δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι κάτι μεγάλο συμβαίνει μπροστά στα μάτια του.
Συνέχεια με το "Land Of Immortals" και έχουμε τα πρώτα pits τα οποία έδιναν και έπαιρναν σε κάθε τραγούδι (εκτός του "Lamento Eroico" - γι'αυτό είσαι Δον αγόρι μου!) μέχρι το πέσιμο της αυλαίας με το "Emerald Sword".
Οι Rhapsody είναι επιβλητικοί, φινετσάτοι και μεγαλοπρεπείς, με στόφα μεγάλου συγκροτήματος και δεμένοι σαν γροθιά, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης!
Οι αδελφοί Holzwarth, σωστή πυροβολαρχία και μέσα στα πέντε καλύτερα rythm sections της ΕυρωπαΪκής elite (τουλάχιστον!), αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία ξεδιπλώνουν τις αρετές τους ο Αλέξης (ηγέτης με τα όλα του και ταπεινός ταυτόχρονα) και ο Roberto.
Κάπου εδώ θα σταθώ για λίγο, επισημαίνοντας ότι, αν ο Σταυρόπουλος είναι ο μόνος εναπομείναν φυσικός ηγέτης στο συγκρότημα, ο De Micheli (για όσους γνωρίζουν το ποιοι ήταν οι Rhapsody πριν γίνουν Rhapsody), ήταν ο μόνος, και ήταν αψεγάδιαστος, που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Luca και να μην τον συνοδεύει το παρατσούκλι "ο καινούριος" ή απλά "ο αντικαταστάτης του Luca" σε συζητήσεις μεταξύ οπαδών.
Τέλος, ο Δον Fabio! Για το μεγαλείο του οποίου ότι και να πεις στον υπερθετικό βαθμό, πάλι λίγο θα είναι, FRONTMAN με όλη την σημασία της λέξης και όλα τα γράμματα κεφαλαία!
Ο άνθρωπος είναι πηγαίος, μαγνητίζει, χωρίς να προσπαθεί, τα βλέμματα και μόνο που στέκεται, όσο για την φωνή του, θα αναγκαστώ να πω τα γνωστά τετριμμένα και θα χαλάσει η μαγεία.
Η μία ώρα που διήρκεσε το setlist των Rhapsody, πέρασε σα να πρόλαβες μόλις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, ο κόσμος έδειξε ότι διψάει για Rhapsody, ακόμα και όταν έφυγαν από την σκηνή, υπήρχαν άτομα που συνέχισαν να τραγουδούν και ελπίζω να τους ξαναζήσουμε σύντομα ως headliners αυτή την φορά, με ολοκληρωμένο setlist και το δικό τους stage show.
Στα 10 (δυστυχώς) τραγούδια που έπαιξαν, ΔΕΝ άγγιξαν την τελειότητα . . . την ξεπέρασαν! Ενώ άνετα θα μπορούσα να συμπληρώσω ότι συναυλιακά είναι ακόμα καλύτεροι και απ'το στούντιο, επισφραγίζοντας την κορυφαία συναυλία των τελευταίων . . . (αποφασίστε μόνοι σας), τον τελευταίο καιρό πάντως, σίγουρα.
Εσύ, πιστεύεις στη μαγεία;
Τραγούδια που έπαιξαν:
Vis Divina
Rising From Tragic Flames
Land of Immortals
The March of the Swordmaster
Unholy Warcry
Dark Wings of Steel
Lamento Eroico
Holy Thunderforce
Dawn of Victory
Encore:
Reign of Terror
Emerald Sword
Στις 21:30 μας αποχαιρέτησαν έχοντας εκτοξεύσει τον πήχη στον Θεό και οι Gamma Ray είχαν δύσκολο έργο μπροστά τους.
Οι οποίοι και μετά από μισή ώρα, βγαίνουν με το ολοκαίνουριο "Avalon", έχοντας προηγηθεί ως είθισται, το εισαγωγικό "Welcome" με την φάση να μυρίζει "Heading For Tomorrow".
Συνέχεια με "Hellbent" και η τετράδα είναι κεφάτη, άλλος Kai σε σχέση με πέρσι - μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν και ψιλοκρυωμένος, και αν αφήσουμε την τριάδα Kai, Dirk και Henjo που είναι μαζί για χρόνια, ο "νέος" Ehre επιβεβαίωσε και με το παραπάνω τους λόγους για τους οποίους επιλέχθηκε ως διάδοχος του για χρόνια αγαπημένου Daniel Zimmerman.
Ο ήχος αν και γενικά καλός σε όλη την διάρκεια, δεν άγγιξε τα επίπεδα των Rhapsody.
Όσον αφορά την επιλογή των τραγουδιών, οι Gamma Ray πέρα από τα 5 καινούρια, μέσα από το "Empire Of The Undead", τραγούδια τους και την εκπληξάρα "Tribute To The Past", πρέπει πάση θυσία να ανανεώσουν το setlist τους, στο οποίο (αν δεν με απατά η μνήμη μου) στην μετά 2000 επί Ρόδον εμφάνισή τους, ανακυκλώνουν σχεδόν τα ίδια τραγούδια.
Τόσες τραγουδάρες/ύμνους ρε Kai που έχεις να ακουμπήσεις χρόνια και είναι ικανά να φέρουν ένα χώρο τούμπα, γιατί μας το κάνεις αυτό; Πόσα "To The Metal" και "Send Me A Sign" ακόμα;
Δεν ξέρω αν μυρίζω χορτασίλες αλλά έχω την εντύπωση και αναφέρομαι στους παλαιότερους, ότι συναυλιακά πλέον δεν σου βγάζουν αυτή την μαγεία και το νεύρο, που έβγαζαν στα 90's.
Όπως και να'χει όσοι τους έβλεπαν πρώτη φορά ή ήταν μια από τις πρώτες τους φορές, πέρασαν καλά και ευχαριστήθηκαν ένα συγκρότημα που, στο σανίδι τουλάχιστον, δεν έχει να αποδείξει κάτι, το έκανε αυτό άλλωστε όταν έπρεπε, πίσω στα 90's.
Με αποκορύφωμα την τετράδα "Rebellion In Dreamland", "Land Of The Free", "Man On A Mission" και "Ride The Sky" (σκοτωμός!), οι Rays ήταν καλοί αλλά "το κρίμα" ήταν ότι βγήκαν μετά τους Rhapsody, που αν αφήσουμε στην άκρη τις συγκρίσεις σχετικά με την ιστορία των δύο συγκροτημάτων και ότι η περιοδεία αυτή είναι των Gamma Ray και όχι των Rhapsody, οι οποίοι συμπληρώνουν το πακέτο, κρίνοντας βάση του τελικού αποτελέσματος, η σειρά εμφάνισης θα έπρεπε να είναι ανάποδα.
Τραγούδια που έπαιξαν:
Welcome
Avalon
Hellbent
Heaven Can Wait
Razorblade Sigh
Tribute to the Past
Time for Deliverance
Pale Rider
Drum & Bass Solo
Blood Religion
Master of Confusion
Empire of the Undead
Rebellion in Dreamland
Land of the Free
Man on a Mission
Encore:
Ride the Sky
To the Metal
Send Me a Sign
Όλα τα παραπάνω, έλαβαν χώρα στις 29 Μαρτίου 2014 στο, όχι ασφυκτικά αλλά, σχεδόν γεμάτο "Stage: Volume 1" στο Μοναστηράκι.
Ένα πολύ όμορφος και λειτουργικός χώρος, κυριλέ και με έντονο παρελθόν, έχει αυτό το κάτι που αρέσει και που εκτός απροόπτου έχει όλες τις δυνατότητες να αποτελέσει σημείο αναφοράς στο μέλλον, για τους κλειστούς συναυλιακούς χώρους.
Γενικά, άλλη κλάση, πούδρα που λέμε.
Επίσης ένα μεγάλο μπράβο στους υπεύθυνους για την διοργάνωση και εύχομαι πολλές ακόμα πετυχημένες συναυλίες.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης"Maiden"Μπάκουλας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός
Comments
