Μετά τα περσινά γεγονότα με την ακύρωση του Φεστιβάλ από τον δήμο Καλαμάτας, είχα μεγάλη περιέργεια αν τελικά θα ξαναγινόταν το συγκεκριμένο event. Για όσους δεν γνωρίζετε πρέπει να σας αναφέρω ότι στην δέκατη επέτειο (το τονίζω αυτό!) του Φεστιβάλ ο δήμος Καλαμάτας μετά από την πρώτη μέρα που πραγματοποιήθηκε αποφάσισε ότι τελικά το Φεστιβάλ δεν τηρεί τις ώρες κοινής ησυχίας και με πολύ δημοκρατικό τρόπο το έκοψε. Χαλώντας έτσι όλες τις δράσεις που είχαν προγραμματιστεί για να γιορταστούν τα 10 χρόνια του φεστιβάλ. Επίσης πρέπει να πω ότι η πρώτη μέρα είχε ακυρωθεί λόγω εθνικού πένθους των τραγικών γεγονότων που είχαν γίνει στο Μάτι με τις επόμενες μέρες να παίρνουν την μορφή αλληλεγγύης που θα είχαν στηθεί και κουτιά οικονομικής στήριξης για τους πληγέντες όπως και συγκέντρωσης πραγμάτων που θα μπορούσαν να σταλούν. Για όλα αυτά βέβαια ο Δήμαρχος Καλαμάτας είχε άλλη άποψη…
Ευτυχώς όμως οι διοργανωτές δεν το έβαλαν κάτω και συνέχισαν παρουσιάζοντας μας το εντέκατο πλέον Φεστιβάλ Δρόμου. Τα δεδομένα φυσικά άλλαξαν γιατί πλέον δεν υπήρχε η στήριξη του δήμου όποτε έπρεπε να βρεθεί και καινούργιος χώρος που θα φιλοξενήσει το φεστιβάλ, αλλά και να προσαρμοστούν όλοι στα καινούργια δεδομένα. Ο χώρος που επιλέχθηκε τελικά ήταν ο χώρος των αποθηκών του ΑΣΟ Παμίσου στον Άρι Μεσσηνίας. Ένας χώρος με εύκολη πρόσβαση, δίπλα στο ποτάμι που μπορούσε να φιλοξενήσει όλα τα events που πραγματοποιούνται κατά την διάρκεια του φεστιβάλ. Όπως επίσης για πρώτη φορά όποιος ήθελε θα μπορούσε να κατασκηνώσει εκεί για το τριήμερο και να ζήσει διαφορετικά όλη την εμπειρία του φεστιβάλ.
Η ιδέα ότι το Φεστιβάλ Δρόμου Καλαμάτας αποφάσισε να αλλάξει και να μεγαλώσει μετά από την άδικη φίμωση που υπέστη μόνο χαρούμενο με κάνει, σίγουρα δεν πήγαν όλα όπως θα έπρεπε αλλά το βρίσκω και απολύτως λογικό εφόσον το φεστιβάλ βρίσκεται πλέον σε μεταβατική φάση. Παρόλα αυτά όμως θεωρώ την προσπάθεια επιτυχημένη και αν η διοργάνωση δείξει αντανακλαστικά θα καταφέρει γρήγορα να διορθώσει τυχόντα λάθη. Πρέπει φυσικά να πω ότι από την πρώτη μέρα οι διοργανωτές άκουγαν το κόσμο και αντιδρούσαν ακαριαία, πράγμα που δείχνει ότι το μέλλον είναι μπροστά τους.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όπως καταλαβαίνετε θα επικεντρωθώ στο μουσικό κομμάτι του φεστιβάλ για αυτό ζητώ συγνώμη από τους υπόλοιπούς καλλιτέχνες που βρίσκονταν εκεί για να εκθέσουν τα έργα τους.
Το Φεστιβάλ ξεκίνησε την Παρασκευή 26 Ιουλίου με πρώτα ονόματα τους Γιάννη Αγγελάκα και Παύλο Παυλίδη. Δυνατό το ξεκίνημα για ένα φεστιβάλ καθώς υπήρξε πολύς κόσμος που στο άκουσμα αυτών το δύο ονομάτων πολλοί ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να παραβρεθούν στο φεστιβάλ, που κάτω από άλλες προϋποθέσεις δεν θα το έκαναν. Καλό αυτό για το ίδιο το φεστιβάλ γιατί τελικά αρκετός κόσμος αποφάσισε να παρευρεθεί και τις τρείς μέρες ενώ δεν το είχε προγραμματισμένο. Το ποδαρικό στο φεστιβάλ έκαναν οι View of the Blood Moon άχαρος ο ρόλος του να ανοίγεις ένα φεστιβάλ γιατί ο κόσμος δεν έχει έρθει ακόμα και τελικά παίζεις σε έναν ψιλό άδειο χώρο. Πάντως οι Rock/Punk καταβολές τους σε έβαζαν σιγά-σιγά στο κλίμα. Την σκυτάλη στη
σκηνή μικρή πήραν οι Epoxes σε ποιο Rock /Pop ύφος έπαιξαν με κέφι και όρεξη στο κόσμο που συνέχιζε να προσεγγίζει το χώρο. Εδώ πρέπει να πω ότι η ύπαρξη της μικρής σκηνής μου φάνηκε περιττή. Θα μπορούσαν όλα τα συγκροτήματα να παίξουν στην κεντρική σκηνή. Το αναφέρω γιατί όσα από τα συγκροτήματα έπαιξαν στη μικρή σκηνή (το ίδιο ισχύει και για τα συγκροτήματα της τρίτης ημέρας) δυσκολεύτηκαν πολύ από τεχνικής άποψης. Θεωρώ ότι δεν θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στο χρόνο αν έπαιζαν όλοι σε μια σκηνή ή την επόμενη φορά η μικρή σκηνή να είναι λίγο πιο προσεγμένη. Την Κεντρική σκηνή άνοιξαν οι Karamazov Project ένα όνομα αρκετά γνωστό στην πόλη που όλο και μεγαλώνει. Ο ήχος δεν ήταν πολύ με το μέρος τους καθώς υπερτερούσε το μπάσο και αν κατάλαβα καλά ο τραγουδιστής (Πάνος Πανταζόπουλος) είχε κάποια προβληματάκια με την κιθάρα του που διορθώθηκαν . Παρόλα αυτά όμως έπαιξαν το υλικό τους άρτια και κέρδισαν άξια το χειροκρότημα του κοινού (που συνεχώς μεγάλωνε) .Η ώρα για το πρώτο μεγάλο όνομα της βραδιάς είχε φτάσει και δεν σας κρύβω ότι είχα μεγάλη αγωνία διότι δεν είχα δει ποτέ τον Παύλο Παυλίδη ζωντανά χωρίς να είναι μέλος των Ξύλινων Σπαθιών και δεν είχα και μεγάλη επαφή και με τις προσωπικές του δουλειές κάτι που αποδείχθηκε ως ένα τεράστιο λάθος.
Με ένα set-list που κοίταζε περισσότερο στην προσωπική του δισκογραφία χωρίς όμως να αφήσει παραπονούμενους και όσους παραβρεθήκαν στο φεστιβάλ για το παλιότερο υλικό του και με ένα πολύ καλό ήχο που σου επέτρεπε να ακούς τα πάντα, ο Παύλος Παυλίδης μετέδωσε το κέφι του και στο κοινό που τραγουδούσε και χόρευε ασταμάτητα μέχρι τέλους .Που όμως ήταν και η αρχή για την τελευταία εμφάνιση της ημέρας του μεγάλου Γιάννη Αγγελάκα και ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά όταν το συγκρότημα για εναρκτήριο τραγούδι διαλέγει να παίξει το “Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι” .Όχι ούτε ο Αγγελάκας το έριξε στην νοσταλγία, το set-list του κατά βάση αποτελούνταν από τραγούδια της προσωπικής του καριέρας (εδώ πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα μεγαλύτερη επαφή) με αρκετές δόσεις όμως από το παρελθόν του. Η πρώτη μέρα έκλεισε πολύ δυνατά με τους δύο τραγουδιστές μαζί στην σκηνή να ερμηνεύουν τη “Γιορτή” και ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν ως ξεκίνημα το φεστιβάλ. Όταν στο τέλος της συναυλίας βλέπεις μόνο χαρούμενα πρόσωπα γύρω σου καταλαβαίνεις ότι όλοι πέρασαν καλά εκείνο το βράδυ( τελικά στην πρώτη μέρα του φεστιβάλ έδωσαν το παρών 1500 άτομα).
Το Σάββατο 27 Ιουλίου ήταν η μέρα που μουσικά (για τα δικά μου τουλάχιστον γούστα) με το λιγότερο ενδιαφέρον από όλες. Σαν πρώτο σχέδιο ήταν να μην παραβρεθώ, όμως μας είχε συνεπάρει όλο το συναίσθημα της προηγούμενης μέρας που σχεδόν τελευταία στιγμή αποφασίσαμε με την σύζυγο μου τελικά να πάμε και μάλιστα πήραμε και την κόρη μας μαζί (Η πρώτη της συναυλία δεν είναι και μικρό πράγμα).Κάτι που δεν ανέφερα ήταν ότι υπήρχαν παρά πολλές οικογένειες σε όλες τις μέρες του φεστιβάλ κάτι που προσωπικά με έκανε πολύ χαρούμενο. Ως αποτέλεσμα βέβαια αυτής της απόφασής του να πάμε την τελευταία στιγμή με έκανε να μην μπορέσω να δω καθόλου τον Πέτρο Μάλαμα και δυστυχώς δεν μπόρεσα να μάθω λεπτομέρειες για την εμφάνιση του. Ζητώ ταπεινά συγνώμη για αυτό. Είπα πιο πριν ότι η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ μου ήταν και η πιο αδιάφορη μέχρι όμως να ανέβουν στην σκηνή οι Social Waste που τους είχα ακουστά μόνο σαν όνομα και δεν είχα καμία επαφή με την μουσική που παίζουν. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό… το πάντρεμα του ραπ με τα παραδοσιακά όργανα και σε συνδυασμό με τους καταπληκτικούς τους στίχους με άφησε άναυδο. Δεν το περίμενα καθόλου, μάλιστα μετά το τέλος της ημέρας άρχισα να εξερευνώ την δισκογραφία τους που πραγματικά αξίζει τον κόπο να το κάνει κάποιος. Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν και η μέρα που είχε τελικά την περισσότερη προσέλευση κόσμου(2000 άτομα!) που στην πλειοψηφία τους είχαν έρθει για να δουν τον Σωκράτη Μάλαμα, ο οποίος τους το ανταπέδωσε παίζοντας ένα χορταστικό set-list με όλα τα τραγούδια που τον έχουν κάνει αγαπητό στον κόσμο. Με σύμμαχο τον καλύτερο ήχο του φεστιβάλ (και τις τρείς ημέρες) αλλά και με ένα φοβερό light-show που συνόδευε εξαιρετικά τα τραγούδια του τραγουδοποιού.
Η τρίτη και τελευταία μέρα του φεστιβάλ Κυριακή 28 Ιουλίουήταν για μένα η μέρα που περίμενα περισσότερο από τις προηγούμενες ( Μουσικά γούστα είναι αυτά τι να κάνουμε!). Την μέρα ξεκίνησαν οι Suspension Point, μια τοπική μπάντα που δεν είμαι σίγουρος αν το ιδιαίτερο ύφος ταιριάζει με τον καλοκαιρινό μεσημεριανό ήλιο αλλα και με την Τρίτη ημέρα (προφανώς θα ταίριαζαν την πρώτη ημέρα) αλλά παρόλα αυτά τα κατάφεραν μια χαρά. Την σκυτάλη πήραν οι Black Hole Spin , επίσης μια τοπική 4μελή μπάντα. Η εικόνα που παρουσίασαν ήταν δυστυχώς πάρα πολυ κακή με εξαίρεση την φιλότιμη προσπάθεια της τραγουδίστριας - η οποία θεώρησε καλό να απολογηθεί κάποια στιγμή, λέγοντας οτι έχουν κάνει μόνο 2 πρόβες, κάτι που δεν σώζει την κατάσταση προφανώς γιατί αν δεν έχεις κάνει πρόβες απλά δεν βγαίνεις να παίξεις – και ο μπασίστας ο οποίος στάθηκε στο ύψος του σώζοντας αρκετές φορές την κατάσταση. Πάρα πολλα λάθη στα τύμπανα και προφανώς αγχωμένος ο κιθαρίστας. Έπαιξαν διασκεύες απο AC/DC, Deep Purple και αλλες Ροκ κυρίως μπάντες. Ελπίζω στο μέλλον να ακούσουμε δικό τους υλικό και κυρίως να είναι προβαρισμένοι.
Δυστυχώς οι Cockblockers ακύρωσαν την εμφάνιση τους μία ημέρα πρίν για τεχνικούς λόγους, τους οποίους δεν χρειάστηκε να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις. Και κάπου εδώ να ανοίξω μια μικρή παρένθεση όσον αφορά τη διοργάνωση και το όλο στήσιμο. Έχω παρεβρεθεί σε πάρα πολλά φεστιβάλ όπως και οι περισσότεροι που ασχολούνται με αυτή τη μουσική. Εδω και χρόνια έχει υιοθετηθεί το να υπάρχουν 2 σκηνές όταν υπάρχουν αρκετές μπάντες, η ¨μικρή¨ και η ¨μεγάλη¨ , όπως λέμε. Ο λόγος ύπαρξης των δυο σκηνών είναι για να γίνονται οι εναλλαγές των συγκροτημάτων ώστε να μην υπάρχει κενό ανάμεσα στις δύό μπάντες και κουράζει τον κόσμο. Εδω σε τι ακριβώς χρησίμευσαν?
Όταν οι δύο πρώτες μπάντες και προφανώς και οι Cockblockers, οπου θα έπαιζαν εκει, απ όσο πληροφορηθήκαμε, έπαιζαν στην ¨μικρή ¨ σκηνή και οι υπόλοιποι στη μεγάλη?
Δηλαδή οι τοπικές μπάντες έπρεπε να παίξουν σε μια σκηνή κάκιστη με ηχητικά που θα μπορούσαν να καλύψουν ΜΟΝΟ κλειστό χώρο και όχι φεστιβάλ και οι μεγάλες μπάντες στην κεντρική σκηνή? αν ισχύε αυτό θα έπρεπε και οι Mr. Booze να παίξουν εκεί όμως... Αρα δε νομίζω οτι η λογική της διοργάνωσης ήταν αυτή. Αν κατάλαβα καλά λοιπόν, η μικρή σκηνή ήταν για την πλέμπα να μην χαλάσουν τα μηχανήματα σύμφωνα με τον τύπο που ανέλαβε όλο αυτό. Αρα όπως προείπα δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις για ποιό λόγο ακύρωσαν οι Cockblockers. Κάτι που επιβάλεται να κάνει κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της και τον κόσμο που έκανε τον κόπο να έρθει. Και για να κλείσω αυτό το θέμα, θα ήθελα να ακούσω και την άποψη του υπεύθυνου για το θέμα με τις δύο σκηνές και ποιά η λογική όλου αυτού.
Την μεγάλη σκηνή για την Τρίτη μέρα άνοιξαν οι doomsters Mr.Booze, παρουσιάζοντας το υλικό τους έχοντας πολύ καλή απόδοση αν και με λίγο παραπάνω μπάσο στον ήχο που όμως δεν κάλυπτε τα υπόλοιπα όργανα αλλά και γενικά με αρκετά κακό ήχο στα 4 πρώτα κομμάτια. Έχοντας δει αρκετές φορές πλέον τους Mr.Booze πρέπει να παραδεχτώ ότι κάθε φορά που τους βλέπω γίνονται όλο και καλύτεροι, το set-list τους κατά κύριο λόγο βασίστηκε στο τελευταίο τους πόνημα το “The Mourning Hypocrites” χωρίς να αφήσουν έξω το παλιότερο υλικό τους αλλά παρουσίασαν και ένα καινούργιο τραγούδι που μόνο υποσχέσεις δίνει.
Nightstalker... Τι μπορώ να πω εγώ για αυτό το συγκρότημα που δεν έχει ειπωθεί. Το ότι έχουν φάει τις σκηνές με το κουτάλι, το ότι η δισκογραφία τους είναι αψεγάδιαστη, τι να σας πω που να μην ξέρετε ήδη. Είχα αρκετά χρόνια να τους πετύχω σε κάποιο event όποτε τους περίμενα με πάρα πολύ αγωνία και όταν έσκασαν οι πρώτες νότες του “Go Get Some” η κατάσταση ξέφυγε. Με ένα set-list γεμάτο από τις επιτυχίες τους δεν άφησαν το κόσμο να πάρει ανάσα. Αν και η αλήθεια είναι ότι ο ήχος τους είχε μια παραπάνω βαβούρα χωρίς όμως να καλύπτει την μουσική και δεν σε ενοχλούσε κατά την διάρκεια των κομματιών.
Περίμενα να ακούσω και κάτι από την καινούργια τους δουλειά αλλά μάλλον ο περιορισμένος χρόνος τους δεν τους το επέτρεψε. Δεν πειράζει μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανακατέβουν νότια έχουμε πολλά πράγματα να θυμόμαστε. Δεν πρέπει να ξεχάσω να σας πω ότι ο Τόλης (κιθάρα) ήταν με πατερίτσες και σε όλη την διάρκεια του set ήταν καθιστός. Άλλο ένα γεγονός που δείχνει γιατί οι Nightstalker είναι αυτοί που είναι γιατί δεν χαμπαριάζουν τίποτα. Ξέρω πολύ κόσμο που απλά θα ακύρωνε την εμφάνιση του χωρίς να μπορεί να τους κατηγορήσει και κανεις. Αλλά όχι όμως ο Αργύρης και η παρέα του.
Το κλείσιμο του Φεστιβάλ έγινε με ένα από τα πιο “ζεστά” ονόματα της εγχώριας σκηνής οι Villagers of Ioannina City για πρώτη τους φορά εμφανίστηκαν στην Καλαμάτα και ήταν πολλοί εκείνοι που τους περίμεναν ανυπόμονά. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση ότι αρκετός κόσμος που δεν έχει επαφή με την σκηνή γενικότερα είχε έρθει για να τους δει και γνώριζε το υλικό τους. Προσωπικά έχω κάποια επαφή με την δισκογραφία τους αλλά γενικότερα δεν είναι και στις πρώτες μου επιλογές. Παρόλα αυτά όμως ήθελα πολύ να τους δω live για να δω αν όντως όλος αυτός ο θόρυβος που υπάρχει γύρω από το όνομά τους δικαιολογείται. Η απάντηση ήρθε πολύ γρήγορα. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι οι VIC έχουν πάρει πολύ σοβαρά αυτό που κάνουν και ξέρουν ότι για να το πετύχουν πρέπει πρώτα να ρίξουν ιδρώτα πάνω στο σανίδι και αυτό κάνουν.
Παρουσιάζοντας κυρίως τραγούδια από το πρώτο τους full-length το “Riza”,χωρίς να λείπουν τα δυο τραγούδια από το EP τα “Zvara” και “Karakolia”(που το άφησαν για το τέλος και το αφιέρωσαν στο περσινό φεστιβάλ) ,παρουσίασαν και ένα τραγούδι από την δουλειά που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό που με έκανε να το περιμένω με μεγάλη αγωνία γιατί μάλλον θα ακούσουμε κάτι που θα μας τινάξει το κεφάλι. Ο ήχος τουλάχιστον εκεί που καθόμουν στην αρχή δεν ήταν καλός με αποτέλεσμα κάπου να χάνονται κυρίως τα πνευστά κατά την διάρκεια όμως του set νομίζω ότι έστρωσε. Βέβαια κάνοντας μια βόλτα κατάλαβα ότι στο κέντρο ήταν καλύτερα τα πράγματα (χωρίς να είναι άψογα). Παρόλα αυτά όμως οι VIC αποδείχθηκαν ιδανικό όνομα για να κλείσουν το φεστιβάλ.
Προβλήματα υπήρχαν όπως είπα αλλά στο τέλος της ημέρας το πρόσημο για το ενδέκατο Φεστιβάλ Δρόμου Καλαμάτας είναι θετικό. Το να βλέπεις τόσα πολλά παράλληλα δρώμενα , οικογένειες να παρακολουθούν μαζί συναυλίες εγώ το βρίσκω ενθαρρυντικό. Είναι στο χέρι της διοργάνωσης να δει τα όποια λάθη που μπορεί να έγιναν ώστε του χρόνου να έρθουν και να παρουσιάσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο φεστιβάλ με περισσότερα δρώμενα και περισσότερους καλλιτέχνες.
Για το Rockoverdose
Ρεπορτάζ:
Κωνσταντίνος Μπενάς
Κατσιρέας Χρήστος
Φωτογραφίες:
Παπαδόπουλος Χρήστος
Κωνσταντίνος Μπενάς
Comments
