Ο Ιούλιος του 2017 έφτασε αισίως και αυτό σημαίνει πως είχε φτάσει ο καιρός για ένα ακόμα New Long Fest. Ένα από τα πιο δυνατά φεστιβάλ της χώρας μας, που μετράει πάνω από δέκα χρόνια ζωής, και που φιλοξενεί κάθε χρόνο πολύ δυνατά ονόματα, τραβάει τα βλέμματα εκατοντάδων ανθρώπων, που δεν διστάζουν να πάνε μέχρι τη Νέα Μάκρη για να το στηρίξουν. Το line-up του Σαββάτου είχε δημοσιευτεί πριν πολλές μέρες και περιλάμβανε τους Krause, Dendrites, Void Droid, Puta Volcano, Mahakala, Chronosphere και Hail Spirit Noir, και όντας αδύνατο να λείπεις από κάτι τέτοιο, γύρω στις 6 παρά έμπαινα στο χώρο του Πολιτιστικού και Αθλητικού Κέντρου της Νέας Μάκρης.
Το δελτίο τύπου έλεγε πως το πρόγραμμα θα τηρούταν αυστηρώς, έτσι στις έξι ακριβώς οι Krause ξεκίνησαν την εμφάνισή τους. Δυστυχώς, όπως επίσης συμβαίνει σε όλα τα φεστιβάλ που ξεκινάνε από νωρίς, ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Λίγα άτομα μπροστά στη σκηνή και λίγα άτομα διάσπαρτα στα γρασίδια στη σκιά. Τα παιδιά πάντως δεν πτοήθηκαν, ούτε από τη ζέστη και τον ήλιο, ούτε από τον λίγο κόσμο και μας παρουσίασαν ένα δυνατό noise-rock setlist, που ήταν ικανό να σηκώσει και τους νεκρούς. Παραμόρφωση, feedback, τσίτα η ένταση, ο ενισχυτής στο 11 και ο τραγουδιστής να τα δίνει όλα, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της εμφάνισης των Krause. Το ένα δυνατό κομμάτι διαδεχόταν το άλλο, τα παιδιά τα έδιναν όλα πάνω στη σκηνή και τα λίγα άτομα που αψηφούσαν τον ήλιο χτύπαγαν το σβέρκο τους και χειροκροτούσαν μετά από κάθε τραγούδι. Μια πολύ έντονη και τρελαμένη πρώτη εμφάνιση, από ένα δυναμικό συγκρότημα, που υποσχόταν πολλά για τη συνέχεια του φεστιβάλ. Και μέχρι να έρθει αυτή η συνέχεια, μας κράταγαν παρέα οι 2 Unlimited και ο M.C. Hammer από τα μεγάφωνα.
Πέντε λεπτά πριν την προκαθορισμένη τους ώρα, οι Dendrites ξεκίνησαν τη δικιά τους εμφάνιση. Στην αρχή μπροστά στον κανένα, αφού ο ήλιος ήταν ακόμα δυνατός στο χώρο της σκηνής, αλλά μετά από ένα λεπτό ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται. Και η μπάντα για να τους ανταμείψει προσέφερε μια δυναμική εμφάνιση. Όχι βέβαια δυναμική όπως η προηγούμενη, άλλωστε το southern δεν θα μπορούσε να περάσει σε ένταση το noise, αλλά και πάλι τα τραγούδια τους ήταν ικανά να κάνουν τους σβέρκους του κόσμου να κουνιούνται και τον κόσμο να περνάει καλά. Και είτε τα κομμάτια τους ήταν πιο γκαζάτα είτε πήγαιναν πιο προς το blues, ήταν παρόλα αυτά γεμάτα ένταση, που ήταν και ότι έπρεπε για το δύσκολο της ώρας. Πάνω στη σκηνή τα παιδιά ήταν κινητικά και χτυπιόντουσαν με τις βαριές μελωδίες τους, ενώ ο Θανάσης, ο τραγουδιστής, παρότρυνε τον κόσμο να σηκώνει τα χέρια του και να χειροκροτεί. Με τη ζέστη να κρατάει καλά ακόμα και με σύμμαχο ένα ελαφρό αεράκι, οι Dendrites έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και χάρισαν στον κόσμο ένα πολύ ωραίο σαραντάλεπτο, είτε αυτός ήταν μπροστά στη σκηνή είτε καθόταν ακόμα στα γρασίδια, στην ασφάλεια του ίσκιου.
Και ναι, λίγα λεπτά μετά τις εφτάμισι ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από το βουνό. Τα ζήτω του κόσμου και οι κραυγές χαράς ακουγόντουσαν τουλάχιστον μέχρι το Ζούμπερη. Και υπό αυτό το συναίσθημα γενικής χαράς οι Void Droid έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Με τον κόσμο να είναι πλέον περισσότερος τόσο μπροστά στη σκηνή όσο και στις θέσεις απέναντι από αυτή, οι Πατρινοί άπλωσαν τις Heavy Rock μελωδίες τους πάνω από το αθλητικό κέντρο της Νέας Μάκρης. Οι βαριές μελωδίες τους, τα γκάζια που έριχναν που και που και τα ωραία τραχιά φωνητικά του τραγουδιστή, κράτησαν τα αίματα του κόσμου ζεστά, ο οποίος ελεύθερος από τα δεσμά του ήλιου και της ζέστης χειροκροτούσε ζεστά όχι μόνο μετά από κάθε κομμάτι, αλλά και ανάμεσα από αυτά, ενώ υπήρχαν και οι πιο φανατικοί που ήταν πρώτη σειρά και κοπανιόντουσαν. Γενικά ήταν μια πολύ ωραία και δυναμική εμφάνιση που απορροφούσε την προσοχή του κοινού και για αυτό όταν ο τραγουδιστής ανακοίνωσε το τελευταίο τραγούδι, η είδηση ήρθε λίγο απότομη, αν συμπεριλάβεις και το γεγονός πως η εμφάνιση τους κράτησε κάτω από σαράντα λεπτά. Όπως και να έχει, ο κόσμος ευχαριστήθηκε το live και έδειχνε να ανυπομονεί για τη συνέχεια που θα ερχόταν με τους Puta Volcano.
Το Heavy Rock δεν σταμάτησε με τους Void Droid, αφού ήταν η σειρά των Puta Volcano, οι οποίοι είχαν ως σκοπό να συνεχίσουν το σερί καλών εμφανίσεων και ναι ανταμείψουν όσους είχαν έρθει στη Νέα Μάκρη που τώρα, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν πολλοί περισσότεροι. Η δυνατή μουσική, οι ωραίες μελωδίες και η ιδιαίτερη φωνή της Άννας ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της εμφάνισης των Puta Volcano, και κάνεις δεν περίμενε τίποτα λιγότερο από ένα συμπαγές και δυνατό live. Πολύ ωραίο ήταν το γεγονός ότι στα ορχηστρικά μέρη η μουσική λάμβανε και έναν πιο ψυχεδελικό ίσως χαρακτήρα, δίνοντας έναν διαφορετικό τόνο στη μουσική. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους το σκοτάδι άρχισε να κάνει έντονο την παρουσία του, οπότε και άναψαν και τα φώτα της σκηνής που δημιουργούσαν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Η ώρα πέρναγε, οι Αθηναίοι συνέχιζαν ακάθεκτοι και ολοένα και περισσότερος κόσμος μαζευόταν μπροστά στη σκηνή. Οι Puta Volcano έπαιξαν το τελευταίο τους κομμάτι, χωρίς να το ανακοινώσουν, και μόλις ολοκληρώθηκε μας ευχήθηκαν καλή συνέχεια και κατέβηκαν υπό τα χειροκροτήματα του κόσμου, ο οποίος φάνηκε ότι ευχαριστήθηκε με την καρδιά του την εμφάνισή τους.
Και κάπου εδώ το μεταλοθερμόμετρο άρχισε να ανεβαίνει, με την αρχή να γίνεται με τους Mahakala, το πρώτο metal entry της βραδιάς. Με το που ανέβηκαν στη σκηνή η ένταση ανέβηκε κατακόρυφα με τις βαριές μελωδίες τους και τα εξωφρενικά τύμπανα του Έκτορα. Τα Doom και τα πολλές φορές Sabbath-ικά ατμοσφαιρικά περάσματα (πολύ ταιριαστά με το σκοτεινό περιβάλλον και τον ανοιχτό χώρο) εναλλάσσονταν με τα γρήγορα Heavy Metal ξεσπάσματα, όπου για πρώτη φορά εκείνη τη μέρα άρχισαν να γαζώνουν τη Νέα Μάκρη και ο κόσμος ήταν αρκετά δεκτικός σε αυτό. Ο Jim ήταν πολύ ποιο ομιλητικός με το κοινό, μίλαγε μαζί του συνεχώς, τον ρωτούσε αν περνάει καλά και τον παρότρυνε να χτυπάει τα χέρια ή να κοπανιέται. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους, ευχαρίστησε επίσης τα συγκροτήματα που έπαιξαν πριν, εκείνα που θα έπαιζαν μετά, αλλά και γενικά τα ελληνικά συγκροτήματα που έχουν φέρει την ελληνική metal σκηνή εκεί που βρίσκεται τώρα, δυνατή. Ο κόσμος πάντως δεν χρειαζόταν πάντα την παρότρυνση του τραγουδιστή για να αρχίζουν να φωνάζουν, αφού το έκαναν από μόνοι τους, δείχνοντας ότι περνούσαν γαμάτα. Πως άλλωστε να μην το έκαναν αφού για ακόμα μια φορά οι Mahakala μας έδωσαν μια συμπαγή εμφάνιση με τις ωραίες και βαριές μελωδίες τους που έσκιζαν τη νύχτα. Δυστυχώς το τελευταίο κομμάτι ήρθε και έφυγε οπότε και έτσι τελείωσε η εμφάνιση των Αθηναίων, μέσα σε δυνατά χειροκροτήματα. Είχε έρθει η στιγμή για την πιο γκαζάτη εμφάνιση του φεστιβάλ.
Αν οι νεκροί που ξύπνησαν στην αρχή με τους Krause είχαν πάει ξανά για ύπνο, είναι σίγουρο πως τώρα όχι μόνο ξύπνησαν, αλλά ήρθαν και στο φεστιβάλ για να χτυπηθούν με τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό γιατί είχε φτάσει αισίως η thrash στιγμή της βραδιάς που ακούει στο όνομα Chronosphere. Τι ήταν να πέσουν οι πρώτες νότες; Έγινε πανζουρλισμός στις πρώτες γραμμές και αν τύχαινε να ακουμπήσω στο κάγκελο μπροστά μου, για να στηριχτώ ώστε να βγάλω μια φωτογραφία, άρχιζα να κουνιέμαι λες και έβαλα το χέρι μου στην πρίζα. Τα παιδιά επάνω στη σκηνή ούτε που σταματούσαν να χτυπιούνται, να χοροπηδάνε και να πηγαίνουν πάνω κάτω, δίνοντας το έναυσμα για ένα mosh-pit, μικρό μεν αλλά που δεν έπαυε να είναι ένα δυνατό mosh-pit. Μετά το πρώτο κομμάτι υπήρξε ένα πρόβλημα με τα τύμπανα, γεγονός που προκάλεσε μια μικρή καθυστέρηση, αλλά ουσιαστικά αποτέλεσε μια αμελητέα λεπτομέρεια, αφού ο πανικός που επικρατούσε πάνω στη σκηνή και κάτω από αυτή ήταν αυτό που μετρούσε. Προς τη μέση του live ευχαρίστησαν όλα τα συγκροτήματα, τον κόσμο και τη διοργάνωση, ενώ αργότερα μας ευχαρίστησαν ξανά, αφού μαζί με εμάς πέρναγαν και αυτοί καλά. Πριν το "Picking at my Pieces" ο τραγουδιστής μας είπε ότι το τραγούδι είναι για μια καριόλα και ότι είναι το καλύτερο "άντε γαμήσου" που έχει πει ποτέ. Επόμενο τραγούδι ακολούθησε το "Brutal Decay" και είχαμε δεύτερο γύρο του πανζουρλισμού, αφού ο κόσμος χτυπιόταν σαν μανιακός, και μόνος του και με παρέα, ενώ και πολλοί από εκείνους που καθόντουσαν στα καθίσματα απέναντι από τη σκηνή, κουνούσαν τους σβέρκους τους. Τελευταία ευκαιρία μας είπε ο τραγουδιστής να κουνήσουμε τον κώλο μας, καθώς ακολουθούσε το "War Infection", και ο κόσμος έσπευσε να υπακούσει κάνοντας χαμό. Και εκεί που το τραγούδι τελείωσε και έλεγες ότι τελείωσε και η εμφάνιση τους, δίχως να πούνε κάτι, άρχισαν και έπαιζαν το "Ace of Spades" και κάπου εκεί οι μάνες έχασαν τα παιδιά τους, οι μπύρες εκσφενδονίστηκαν στον αέρα και όλοι έγιναν ένα μπουλούκι μπροστά στη σκηνή. Δεν περιγράφεται το τι έγινε, έπρεπε να ήσασταν εκεί. Το κομμάτι όμως κάποια στιγμή τελείωσε και έτσι έληξε και η προτελευταία εμφάνιση του φεστιβάλ. Είχαμε ήδη μπει στην τελική ευθεία.
Τα φώτα σβήνουν και κάνει την εμφάνιση της στη σκηνή η πιο ιδιαίτερη μπάντα της βραδιάς, που ακούει στο όνομα Hail Spirit Noir. Και λέω ιδιαίτερη καθώς η μείξη Black Metal με ambient και ψυχεδελικά στοιχεία, αλλά και μελωδίες 70ς και τρόμου, που προέρχονται από τα πλήκτρα, δημιουργούσαν ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα, σκοτεινό και ταξιδιάρικο. Μουσική που χωρίς δυσκολία σε απορροφάει και σε κάνει να δίνεις όλη σου την προσοχή σε αυτή. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια του live μου ήρθε στο μυαλό η πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική μουσική των Ιταλών Goblin, αφού τα πλήκτρα έφτιαχναν ηχοτοπία horror που παρέπεμπαν σε αυτό το συγκρότημα. Πολλά τα αργά ατμοσφαιρικά μέρη, στα οποία έμπαιναν εμβόλιμες ψυχεδελικές μελωδίες και Black Metal ξεσπάσματα. Η αλήθεια είναι πάντως πως ίσως ήταν καλύτερο να έβαζε η διοργάνωση τους Hail Spirit Noir να παίξουν πριν τους Chronosphere, μιας και η μουσική τους έχει πολλά αργά σημεία και μετά από εξίμισι ώρες στο φεστιβάλ κάπως καταπονούσαν τον κόσμο, ο οποίος σιγά σιγά άρχισε να φεύγει πριν τελειώσει η εμφάνιση τους, κάτι που ήταν και κρίμα, καθώς η μπάντα έπαιζε πολύ ωραία και ειδικά στα black ξεσπάσματα τα έδιναν όλα. Πραγματικά δεν της άξιζε να παίζει μπροστά σε λιγότερο κόσμο από ότι οι προηγούμενες μπάντες. Όπως και να έχει οι Hail Spirit Noir συνέχιζαν ακάθεκτοι να μας χαρίζουν τις σκοτεινές και horror μελωδίες τους, συνοδεύοντας τες με κάποια βαριά ξεσπάσματα, που ήταν ότι πρέπει για ένα καλό headbanging. Προς το τέλος μας ευχαρίστησαν για την παρουσία μας και για το ότι μείναμε μέχρι τέλους να τους δούμε. Ήταν τιμή τους να παίξουν μπροστά μας. Η εμφάνιση τους τελείωσε με το “Χαίρε Πνεύμα Σκοτεινό”, μας ευχαρίστησαν και πάλι και αποχώρησαν χωρίς κάποιο encore.
Κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη μέρα του New Long Fest 2017, η οποία στο σύνολό της ήταν πολύ πετυχημένη, αφού όλα τα συγκροτήματα έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ανεξαρτήτως από τι ώρα βγήκαν, και ο κόσμος διασκέδασε από την αρχή μέχρι το τέλος. Μιας και δεν κατάφερα να παραστώ στη δεύτερη μέρα, να ευχηθώ εδώ το New Long Fest του 2018 να είναι ακόμα πιο δυνατό, καθώς χρειάζονται τέτοια φεστιβάλ στη χώρα μας.
Για το Rock Overdose,
Κείμενο και φωτογραφίες: Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
