Η συναυλία των R.I.P. στην Αθήνα ήταν ξεκάθαρο ότι αφορούσε τους ταγμένους και μόνο. Αυτούς που τη βρίσκουν με την punk αισθητική των Saint Vitus και προσκυνούν τον αφτιασίδωτο ήχο των 80's Pentagram. Εκείνους, που είχαν τα άντερα να σταθούν μπροστά στην πιο επικίνδυνη doom μπάντα εκεί έξω και να κριθούν από το δρεπάνι.
Το παραμικρό από όλα αυτά δε θύμιζε το κλίμα όταν οι Knock Nevis ξεκίνησαν να παίζουν το συμπαθητικό heavy rock τους, που αντλεί πολλά πράγματα τόσο από το grunge, όσο και από τη stoner φάση. Φιλότιμη προσπάθεια, η οποία δυστυχώς δε βρήκε ανταπόκριση, λόγω της χαμηλότατης εκείνη τη στιγμή προσέλευσης.
https://www.instagram.com/p/BxLfC2opvgd/
Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα ήρθε κι η σειρά των -labelmates των R.I.P. στην Riding Easy- Bus The Unknown Secretary. Με φόρα από την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους “Never Decide” ξεδίπλωσαν το ιδιαίτερο retro heavy metal/doom rock -με την έμφαση να πέφτει ξεκάθαρα στο doom μέρος- τους προς τέρψιν του ελάχιστου κόσμου, ο οποίος είχε κατά τι αυξηθεί μέσα στη διάρκεια του set τους. Ένα set δέκα κομματιών, που ουσιαστικά καθιστούσε την εμφάνιση τους co-headlining και το συγκρότημα με την απόδοση του φρόντισε να δικαιώσει τον εν λόγω τίτλο με το παραπάνω.
Περασμένες έντεκα το δρεπάνι έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή της Death Disco και οι R.I.P. έδειχναν πανέτοιμοι να θερίσουν τα -λιγοστά- κεφάλια των παρευρισκομένων. Οι πρώτες νότες του “In The Wind, Pt.2” αποτέλεσαν το κάπως πιο ατμοσφαιρικό εισαγωγικό κι εν συνεχεία ξεκίνησαν οι street doom αλητείες. Ήχος φουλ βρώμα, riffs ξεραίλα, solos αλα Dave Chandler αμπαλαέα, πρωτόγονο drumming, μπάσο μόνο fuzz και δεν είμαι καλά.
https://www.instagram.com/p/BxLgJM7JnzG/
Μιας και περί Fuzz ο λόγος (έτσι ονομάζεται ο τραγουδιστής τους), ο τύπος είναι μια σκιαχτική φιγούρα με μάτι που γυαλίζει από μόνος του, αν βάλεις και το δρεπάνι στην εξίσωση, δε μπλέκεις! Ψυχωτικές ερμηνείες από ένα φοβερ(ιστικ)ό frontman που ζούσε το ρόλο και μαζί με τον Angel Martinez στην κιθάρα αποτέλεσαν τους πρωταγωνιστές εσταντανέ απείρου κάλους για τον φωτογραφικό φακό. Ταλαιπωρημένα πέτσινα, ξεφτισμένα jeans, το μαλλί μπίχλα και δυο δόντια που γυαλίζουν.
Με κομματάρες στη φαρέτρα τους όπως τα “Black Leather”, “Tremble”, “Street Reaper”, “Mother Road”, “The Other Side”, “The Casket” και “Unmarked Grave” ταρακούνησαν καλά τους λιγοστούς street doom ταλιμπάν κι αποχώρησαν χωρίς πολλές φανφάρες μετά από μία ώρα ανηλεούς doom metal σφυροκοπήματος. Ένα live που είδαν λίγοι, αλλά άξιζε να το δουν περισσότεροι.
Comments
