Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, το 1982 κυκλοφορεί ο δίσκος που έμελλε να αλλάξει για τα καλά την ιστορία της μπάντας. Το εναρκτήριο “Fast As A Shark” είναι γρήγορο, επιθετικό και αποτέλεσε τεράστια επιρροή για το speed και το thrash metal, δύο μουσικά ήδη που απασχόλησαν πολύ λίγο καιρό μετά. Το “Restless and Wild” απέσπασε φοβερές κριτικές στον Τύπο και έβαλε για πρώτη φορά τους Accept στα charts. Συγκεκριμένα ο δίσκος κατάφερε να σκαρφαλώσει στην 27η θέση των charts στη Σουηδία, στην 47η στην Ολλανδία και στην 98η στη Μ. Βρετανία.
Η συνέχεια επίσης δεν άργησε καθόλου κι ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε ένας δίσκος-ορόσημο του heavy metal. Με την κυκλοφορία του “Balls to the Wall” βλέπουμε δύο πράγματα. Αρχικά η αλλαγή του line up με τον Herman Frank να είναι δεύτερος κιθαρίστας, και η μπάντα να φτιάχνει έναν δίσκο μέσα στον οποίο έχει τραγούδια εναντίον του σεξισμού, της αδικίας και σχετικούς με την πολιτική. Το 1984 οι Accept έκαναν μια μεγάλη παγκόσμια περιοδεία.
Σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα albums, χρειάστηκε να περάσει περισσότερο από ένας χρόνος για την νέα κυκλοφορία των Accept, η οποία εξασφάλισε την μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της μπάντας μέχρι τότε και το πρώτο τους live album. Η επιτυχία αυτή έφερε στο όνομα “Metal Heart”, έφτασε στην πρώτη δεκάδα των charts σε δύο χώρες, στην Σουηδία (4η θέση) και στην Νορβηγία (9η θέση) και βρέθηκε στα charts σε άλλες πέντε χώρες. Η σύνθεση των κομματιών ήταν κάπως διαφορετική συγκριτικά με τα προηγούμενα 3 albums τους, με την μεγάλη διαφορά βέβαια να κάνουν τα σημεία κλασικής μουσικής που έχει βάλει ο Wolf Hoffmann στο ομότιτλο τραγούδι, το “Slavonic March” του Tchaikovsky στο intro και το “Fur Elise” του Beethoven στο solo.
Η επόμενη κυκλοφορία της μπάντας ήταν το “Russian Roulette” κι έκανε κι αυτό μεγάλη εμπορική επιτυχία, μικρότερη αλλά αρκετά κοντά σ’ αυτή τη του “Metal Heart”. Συγκριτικά με τον προκάτοχό του, το “Russian Roulette” είναι πιο heavy και πιο σκοτεινό βγάζοντας στον ακροατή μια ξεχωριστή αύρα. Βρέθηκε στα charts 6 χωρών, με αποκορύφωμα την
5η θέση στη Γερμανία, όμως η τεράστια επιτυχία που είχε μέχρι τότε η μπάντα επισκιάστηκε από την πρώτη αποχώρηση του Udo Dirkschneider το 1987, ο οποίος έκανε την προσωπική του μπάντα με το όνομα U.D.O.
O Dirkschneider έβγαλε τέσσερα εξαιρετικά albums με την προσωπική του μπάντα κάνοντας πολύ καλή εμπορική επιτυχία, οι Accept όμως μετά την αλλαγή τραγουδιστή και την κυκλοφορία του “Eat The Heat” το 1989, αναγκάστηκαν το 1991 να διαλυθούν για πρώτη φορά. Όμως δεν πέρασε πολύς καιρός και ένα χρόνο αργότερα η επιτυχημένη ομάδα των Accept με τον Udo πίσω από το μικρόφωνο επέστρεψε! Το 1993 είχαμε το comeback album “Objection Overruled”, δείχνοντας πως οι Accept μπορούσαν να συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει το 1986, έχοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία σε Ευρώπη και Η.Π.Α., ενώ ακολούθησε και μια μεγάλη παγκόσμια περιοδεία. Το 1994 κυκλοφόρησε το “Death Row”, το οποίο δεν ήταν αντάξιο του προκάτοχού του, όμως ήταν ένα αξιόλογο album που έβαλε για ακόμα μια φορά τους Accept στα charts, αυτή τη φορά σε 3 χώρες, όμως επιφύλασσε και μια δυσάρεστη έκπληξη καθώς ο Stefan Kaufmann δεν θα μπορούσε να ξαναπαίξει τύμπανα εξαιτίας ενός σοβαρού προβλήματος στη μέση. Ο αντικαταστάτης του στα shows ήταν ο Stefan Schwarzmann, ενώ στην επόμενη κυκλοφορία “Predator” τα drums ανέλαβε ο Michael Cartellone. Αυτό έμελλε να είναι το τελευταίο studio album που ηχογράφησε ποτέ ο Udo DIrkschneider μαζί τους. Το album δεν ήταν τόσο καλό όσο αναμενόταν παρ’ όλο που μπήκε στα charts 5 κρατών. Το 1997 οι Accept διαλυθήκαν γι άλλη μια φορά κι αυτή η φορά φαινόταν οριστική.
