Έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια, από την καταραμένη εκείνη μέρα, που ένα απ’ τα φωτεινότερα αστέρια στην ιστορία της μουσικής, έσβησε άδοξα και κυρίως άδικα, σε ηλικία μόλις 24 ετών, σκορπίζοντας ανείπωτη θλίψη και αλλάζοντα τον ρου της ιστορίας τόσο για τους Metallica όσο και για ολάκερη την κληρονομιά του metal.
Ο λόγος για έναν απ’ τους σπουδαιότερους μπασίστες της εποχής του, τον Cliff Burton, έναν μουσικό που πέραν του αστείρευτου ταλέντου του και της ιδιαίτερης μουσικής του κατάρτισης, ξεχώριζε επίσης για τον ήπιο χαρακτήρα του και την ισχυρή, αυθεντική συνάμα προσωπικότητα του. Γεννήθηκε στην Καλιφόρνια στις 10 Φεβρουαρίου του 1962 και ήταν ο μικρότερος από τα δύο αδέρφια του, τον Scott και την Connie. Από μικρή ηλικία έδειξε το ενδιαφέρον του για τη μουσική, ενδιαφέρον που του καλλιέργησε και ο πατέρας του, που τον παρότρυνε να ασχοληθεί με την κλασσική μουσική. Από έξι ετών ξεκίνησε να παίζει πιάνο και στα δεκατρία του χρόνια καταπιάστηκε με το μπάσο. Αν και εκείνη την εποχή έδειξε ενδιαφέρον για τη ροκ, λάτρευε την κλασσική μουσική, τη blues, τη jazz και την country, ήχοι που δε συμβαδίζουν τόσο με μπασίστα thrash μπάντας, αλλά σίγουρα με έναν καλό μουσικό. Μάλιστα μέχρι και μεγάλος άκουγε λίγα πράγμα από το είδος μουσικής που έπαιζε. Η επιθυμία του να ασχοληθεί έντονα με το μπάσο, του γεννήθηκε μετά το θάνατο του αδερφού του. Είχε δηλώσει μάλιστα στους γονείς τους πως θα γινόταν ο καλύτερος μπασίστας για τον αδερφό του. Εξασκούνταν περίπου έξι ώρες ημερησίως και έκανε μαθήματα για σχεδόν ενάμιση χρόνο. Κατά διάρκεια της φοίτησης του στο Castro Valley High School, σχημάτισε την πρώτη του μπάντα, τους EZ-Street.
Το πρώτο αναγνωρισμένο συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε ήταν οι Trauma, το 1982, που αν και ως όνομα δεν κατάφεραν να πετύχουν κάτι το αξιόλογο, ο Cliff, ήταν αυτός που μπορούσε να τραβήξει τα βλέμματα, να κλέψει τα βλέμματα. Η παραμονή του εκεί διήρκησε μόλις μερικούς μήνες, κατά τους οποίους πρόλαβε να ηχογραφήσει ένα μονάχα demo. Είχε γεννηθεί για να πετύχει σαφώς πιο σπουδαία πράγματα και αυτό δεν άργησε να φανεί. Έτσι, την ίδια κιόλας χρονιά, του παρουσιάζεται η μεγάλη ευκαιρία. Είναι η εποχή που οι Metallica ψάχνουν για ένα μπασίστα δημιουργικό που να μπορεί να συνεισφέρει όσο το δυνατόν περισσότερο. Μία βραδιά που οι Trauma παίζουν στο “Whisky a Go Go” του Los Angeles, o James Hetfield με τον Lars Ulrich βρίσκονται μεταξύ των θεατών και κοιτούν γοητευμένοι τον Burton να σολάρει, πιστεύοντας ότι πρόκειται για έναν πολύ ικανό κιθαρίστα. Η έκπληξη τους όταν μαθαίνουν πως το σόλο ήταν από μπάσο και όχι κιθάρα είναι τόσο μεγάλη που σπεύδουν να τον προσκαλέσουν να ενσωματωθεί στους Metallica. Μετά από αρκετή επιμονή πείθεται, υπό τον όρο η μπάντα να μετακομίσει από το L.A., το οποίο ο Burton σιχαινόταν, στο San Francisco. Ήταν τέτοια όμως η επιθυμία τους να τον έχουν στις τάξεις του που ούτε αυτό στάθηκε εμπόδιο.
Στο ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος, “Kill ‘em All” υπάρχει το περίφημο σολάρισμα του Burton "(Anesthesia) Pulling Teeth" στο οποίο χρησιμοποιεί εφέ από wah-wah pedal, πετάλι που εκτός από τον Geezer Butler και τον Chris Squire, χρησιμοποιούνταν μόνο από κιθαρίστες. Η συνέχεια έρχεται με το “Ride the Lightning”, στιγμή που μπασίστας συμβάλει και συνθετικά, εμποτίζοντας το thrash στυλ τους με πολλά μελωδικά μέρη, βλέποντας το όνομα του να αποκτά μεγάλη φήμη πια, μαζί με το αυτό της μπάντας, φήμη που εκτοξεύεται με το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ τους, με τον Burton στη σύνθεσή τους, το αριστουργηματικό “Master of Puppets”. Μέσα σ’ αυτό, συναντά κανείς και την υπέρτατη στιγμή του ξεχωριστού αυτού μουσικού νου, το εκπληκτικό ορχηστρικό “Orion” στο οποίο καθρεφτίζεται με τον καλύτερο τρόπο η αδιαμφισβήτητη αξία του. Ήταν ο βασικός υπαίτιος για την τεράστια εξέλιξη και πρόοδο που σημείωσε το γκρουπ. Του λόγου το αληθές, μια δήλωση του James Hetfield, στην οποία τονίζει πως: «Δεν θα είχαμε συνθέσει ποτέ κιθαριστικές αρμονίες, ορχηστρικά ή κανονικά τραγούδια με περίπλοκες μελωδίες και ενορχηστρώσεις, χωρίς τον Cliff. Δε θα βρισκόμασταν ποτέ εκεί που είμαστε σήμερα.»
Όπως όλα μαρτυρούν, η συνέχεια θα ήταν αναμφίβολα διαφορετική, αν η μοίρα δεν είχε τα δικά της σχέδια… Κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους στην Ευρώπη για την προώθηση του άλμπουμ, τα μέλη της μπάντας τσακώνονται και παραπονιούνται για το γεγονός ότι τα κρεβάτια του πούλμαν που τους μεταφέρει, είναι εντελώς άβολα. Για να αποφασίσουν ποιος θα κοιμηθεί που, ο Cliff Burton με τον Kirk Hammett τραβούν χαρτιά. Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 1986, ο Burton κερδίζει με άσο μπαστούνι το παιχνίδι και είναι αυτός που διαλέγει κουκέτα. Λέει με στόμφο στον Hammett: «Θέλω την κουκέτα σου!» και ο κιθαρίστας του απαντάει: «Εντάξει, πάρε την κουκέτα μου, θα κοιμηθώ μπροστά που έτσι κι αλλιώς θα είναι μάλλον καλύτερα». Ο μουσικός κοιμόταν λίγο πριν τις 6, το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου, όταν ο οδηγός του λεωφορείου ισχυριζόμενος ότι γλίστρησε σε πάγο, έχασε τον έλεγχο του οχήματος με αποτέλεσμα αυτό να αναποδογυρίσει πολλές φορές. Οι Ulrich, Hammet και Hetfield δεν τραυματίστηκαν σοβαρά, ο Burton όμως εκτοξεύθηκε από το παράθυρο και στη συνέχεια καταπλακώθηκε απ’ το λεωφορείο, ξεψυχώντας.
Ο Hetfield θυμάται: «Είδα το λεωφορείο που είχε πέσει πάνω του με τα πόδια του να προεξέχουν. Φρίκαρα. Ο οδηγός, θυμάμαι, προσπαθούσε να τραβήξει απότομα την κουβέρτα που ήταν κάτω απ’ το σώμα του Burton για να τη χρησιμοποιήσουν άλλοι άνθρωποι. Πήγα προς το μέρος του και του φώναξα: ‘Μην το κάνεις αυτό γαμώτο!’ Ήθελα πραγματικά να τον σκοτώσω. Δεν ξέρω αν ήταν μεθυσμένος ή γλίστρησε σε πάγο. Το μόνο που ήξερα ήταν πως ο Cliff δεν ήταν πλέον ζωντανός.» Προσπάθησαν να τον σώσουν σηκώνοντας λίγο το λεωφορείο με τη βοήθεια γερανού, προτού όμως προλάβουν να τον τραβήξουν, το όχημα προσγειώθηκε και πάλι στο έδαφος, λόγω του μεγάλου βάρους του. Για την ιστορία παρά το γεγονός ότι δε βρέθηκε πάγος σε κανένα σημείο του δρόμου εν τέλει, δεν απαγγέλθηκε καμία κατηγορία εις βάρος του οδηγού, αφού δεν κρίθηκε υπαίτιος για το ατύχημα.
Η είδηση του θανάτου του, συγκλόνισε το μουσικό κόσμο. Ο Dave Mustaine όταν ενημερώθηκε για το τραγικό συμβάν, έκατσε και έγραψε επί τόπου τη μουσική του κομματιού “In my Darkest Hour” που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Burton. Οι Anthrax έχουν αφιερώσει σε εκείνον το άλμπουμ τους “Among the living”, κάτι που συνέβη και με το δίσκο “The Dark” των Metal Church. Ήταν απ’ αυτές τις περιπτώσεις μουσικών που συναντάς σπάνια. Ενέπνεε τον θαυμασμό, την συμπάθεια και το σεβασμό τόσο στους συνεργάτες του όσο και στους υπόλοιπους καλλιτέχνες του χώρου. Τον Απρίλη του 2009, ο μπασίστας εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame μαζί με το υπόλοιπο συγκρότημα.
Αξίζει τέλος να αναφερθεί, ότι σε σχετική ερώτηση για το πώς βλέπει το μέλλον των Metallica, ο Burton είχε προβλέψει πως θα γινόντουσαν μια πιο hard rock μπάντα με χαμηλότερες ταχύτητες και πιο ήπια εμφάνιση.
Comments
